சையது முஜ்தபா அலி
சையத் முஜ்தபா அலி (Syed Mujtaba Ali) (பிறப்பு:1904 செப்டம்பர் 13 - இறப்பு: 1974 பிப்ரவரி 11) இவர் ஓர் பெங்காலி எழுத்தாளரும், பத்திரிகையாளரும், பயண ஆர்வலரும், கல்வியாளரும், அறிஞரும் மற்றும் மொழியியலாளரும் ஆவார். இவர் இந்தியா, வங்காளதேசம், ஜெர்மனி, ஆப்கானிஸ்தான் மற்றும் எகிப்து போன்ற நாடுகளில் வாழ்ந்தார்.
ஆரம்பகால வாழ்க்கை மற்றும் கல்வி[தொகு]
அசாம் மாகாணத்தின் சில்ஹெட் மாவட்டத்தில் கரிம்கஞ்ச் என்ற இடத்தில் பிறந்தார். இவரது தந்தை கான் பகதூர் சையத் சிக்கந்தர் அலி துணை பதிவாளராக இருந்தார். [1] இவர் தனது தந்தைவழி வம்சாவளியை ஷா அஹ்மத் முத்தவக்கிலில் இருந்து கண்டுபிடித்தார். [2] அலியின் தாயார், அம்துல் மன்னன் கதுன், பஞ்சகந்தாவின் பால் குடும்பத்தின் இஸ்லாமியமயமாக்கப்பட்ட கிளையான பகதூர்பூரின் சவுத்ரி ஆவார். முஸ்தபா மூன்று சகோதரர்களில் இளையவர், அவர்களில் சையத் முர்தாசா அலி என்பவரும் ஒரு எழுத்தாளர் .
சில்ஹெட் அரசு பைலட் உயர்நிலைப் பள்ளியில் மெட்ரிகுலேஷன் தேர்விலும், எம்.சி கல்லூரியில் இடைநிலை தேர்விலும் முஜ்தாபா அலி தேர்ச்சி பெற்றார். சாந்திநிகேதனில் உள்ள விஸ்வபாரதி பல்கலைக்கழகத்திற்குச் சென்று 1926இல் பட்டம் பெற்றார். பல்கலைக்கழகத்தின் முதல் பட்டதாரிகளில் இவரும் ஒருவர். அலிகார் முஸ்லீம் பல்கலைக்கழகத்தில் ஒரு குறுகிய காலம் படித்தார். பின்னர், இவர் பேராசிரியராக கல்வித் துறையில் (1927-1929) பணியாற்ற காபூலுக்குச் சென்றார். 1929 முதல் 1932 வரை வில்ஹெல்ம் ஹம்போல்ட் உதவித்தொகையுடன் ஜெர்மனிக்குச் சென்று பெர்லினில் உள்ள பல்கலைக்கழகங்களிலும் பின்னர் பான்னிலும் படித்தார். 1932 இல் கோஜாசு பற்றிய ஒப்பீட்டு மத ஆய்வுகள் குறித்த ஆய்வுக் கட்டுரையுடன் பான் முனைவர் பட்டம் பெற்றார்.
தொழில்[தொகு]
அலி பின்னர் கெய்ரோவிலுள்ள அல்-அசார் பல்கலைக்கழகத்தில் 1934-1935 காலத்தில் படித்தார். இவர் பரோடா (1936-1944) மற்றும் போக்ரா (1949) ஆகிய கல்லூரிகளில் கற்பித்தார். இவர் 1949இல் மீண்டும் இந்தியாவுக்கு வருவதற்கு முன்பு கிழக்கு பாக்கித்தானில் சிறிது காலம் வாழ்ந்தார். 1950இல் கொல்கத்தா பல்கலைக்கழகத்தில் ஒரு குறுகிய காலத்திற்குப் பிறகு, இவர் இந்திய கலாச்சார உறவுகள் அமைப்பின் செயலாளராகவும், அதன் அரபு இதழான தகாபதுல் ஹிந்தின் ஆசிரியராகவும் ஆனார். 1952 முதல் 1956 வரை இவர் புது தில்லி, கட்டாக் மற்றும் பாட்னாவில் அகில இந்திய வானொலியில் பணியாற்றினார். பின்னர் விஸ்வ-பாரதி பல்கலைக்கழகத்தின் (1956-1964) ஜெர்மன் மொழி பேராசிரியராகவும் பின்னர் இஸ்லாமிய கலாச்சாரத்தின் பேராசிரியராகவும் சேர்ந்தார். இவர் 1972ன் ஆரம்பம் வரை கொல்கத்தாவில் வாழ்ந்தார். வங்காளதேச விடுதலையைத் தொடர்ந்து, இவர் தனது குடும்பத்தினருடன் டாக்காவுக்குச் சென்று 1974இல் இறக்கும் வரை அங்கேயே வாழ்ந்தார்.
மொழிச் செயல்பாடு[தொகு]
1947இல் இந்தியாவிலும் பாக்கித்தானும் இந்தியாவும் பிரிக்கப்பட்ட பின்னர், அலி இந்தியாவில் இருந்து அப்போதைய கிழக்கு பாக்கித்தானுக்குச் சென்றார். 1947 நவம்பர் 30, அன்று சில்ஹெட் கேந்திரியா முஸ்லீம் சாகித்யா சம்சத்தில் கிழக்கு பாக்கித்தானின் மாநில மொழியாக பங்களாவை அழைத்த முதல் நபர்களில் இவரும் ஒருவர். கிழக்கு பாக்கித்தானின் தேசிய மொழியாக வங்காளத்தின் முக்கிய ஆர்வலராகவும் ஆதரவாளராகவும் இருந்தார். 1948ஆம் ஆண்டில், போக்ராவின் அஜிசுல் ஹுக் கல்லூரியின் முதல்வராக இருந்த இவர், 'கிழக்கு பாக்கித்தானின் மாநில மொழி' என்ற கட்டுரையை எழுதினார். இது கொல்கத்தாவின் சதுரங்கா இதழில் அச்சிடப்பட்டது. அந்த நேரத்தில், மேற்கு பாக்கித்தான் ஆட்சியாளர்கள் கிழக்கு பாக்கித்தானின் ஒரே மாநில மொழியாக உருதுவை திணிக்க முயன்றனர். அதே நேரத்தில் வங்காளம் பெரும்பாலான மக்களால் பேசப்பட்டது. பாக்கித்தான் அரசு விளக்கம் கோரியது. ஆனால் அலி பதைவியை துறந்துவிட்டு இந்தியா சென்றார்.
மொழியியல் திறன்கள் மற்றும் இலக்கிய படைப்புகள்[தொகு]
அலியின் தாய்மொழி சில்ஹெட்டி, ஆனால் இவருக்கு பெங்காலி, பிரஞ்சு, ஜெர்மன், இத்தாலியன், அரபு, பாரசீக, உருது, இந்தி, சமஸ்கிருதம், மராத்தி, குஜராத்தி, பஷ்தூ, கிரேக்கம் மற்றும் ஆங்கிலம் ஆகிய 15 மொழிகள் தெரியும். நாத்யா குரு நூருல் மோமன் மற்றும் ஜஜாபர் (பினாய் முகோபாத்யாய்) ஆகியோருடன், அலி ஒரு தனித்துவமான பெங்காலி எழுத்தின் புதிய பாதையை உருவாக்கும் நபர்களில் ஒருவராக இருந்தார். நிஜ வாழ்க்கை அனுபவங்களை அடிப்படையாகக் கொண்ட 'ரம்யா ராச்சனா ' என்ற பெங்காலி மொழியில், கதை சொல்லும் கதை - அலியின் கவர்ச்சிகரமான எழுத்து நடை காரணமாக மிகவும் பிரபலமானது. ' தேஷே பிடேஷே ', என்பது கல்லூரியில் பேராசிரியராக இருந்த காலத்தில் காபூலுக்கு இவர் மேற்கொண்ட பயணத்தின் அனுபவங்கள் மற்றும் அனுபவங்கள் அலியின் சிறந்த படைப்புகளில் ஒன்றாகும். பஞ்சதந்திரம் என்ற நூல் ஐரோப்பா, கெய்ரோ மற்றும் பரோடாவில் இவரது நாட்களின் எண்ணங்கள் மற்றும் சிறுகதைகளின் தொகுப்பாகும் (சில ஏற்கனவே 'தேஷ்' இதழில் வெளியிடப்பட்டுள்ளன).
மரணம் மற்றும் ஆளுமை[தொகு]
1972இல், நாட்டின் விடுதலையின் பின்னர், அலி வங்காளதேசத்திற்குத் திரும்பினார். இவர் 1974 பிப்ரவரி 11, அன்று இறந்தார்.[3] இவரது இலக்கியப் படைப்புகளின் சாறுகள் வங்காளதேசம் மற்றும் இந்தியா இரண்டிலும், குறிப்பாக மேற்கு வங்கம் மற்றும் திரிபுரா மாநிலங்களில் பள்ளி நிலை, இரண்டாம் நிலை, உயர்நிலை மற்றும் பட்டப்படிப்பு நிலை வங்காள இலக்கியத்தின் பாடத்திட்டத்தில் சேர்க்கப்பட்டுள்ளன. இவருக்கு வங்காளதேச அரசு 2005இல் ஏகுசே பதக் விருது வழங்கியது. [4]
குறிப்புகள்[தொகு]
- ↑ "Prakhyata Byaktitva". Moulvibazar Zila. Archived from the original on 16 அக்டோபர் 2018. பார்க்கப்பட்ட நாள் 24 September 2018.
- ↑ Khan, Nurur Rahman (1999), Sharif Uddin Ahmed (ed.), "Syed Mujtaba Ali", Sylhet: History and Heritage, Sylhet: Bangladesh Itihas Samiti, pp. 824–25, ISBN 978-984-31-0478-6
- ↑ Bangladesh. Embassy of Bangladesh.. 1974. பக். 4. https://books.google.com/books?id=OHAwAQAAIAAJ&pg=RA1-PA10.
- ↑ "14 to get Ekushey Padak". http://archive.thedailystar.net/2005/02/18/d50218011817.htm.
மேலும் படிக்க[தொகு]
- Saiyad Mujtaba Ali Rachanabali (complete works), edited by Gajendrakumar Mitra, Sumathanath Ghosh, Sabitendranath Ray and Manish Chakrabarty, eleven volumes published by Mitra O Ghosh (Kolkata) 1974–1983.
- Saiyad Mujtaba Ali: Jibankatha, by Nurur Rahman Khan, published by Asiatic Society of Bangladesh (Dhaka) 1990.
- Mujtaba Sahityer Rupbaichitrya o Rachanashaili, by Nurur Rahman Khan, published by Bangla Academy (Dhaka) 1990.
- Prasanga: Mujtaba Ali, edited by Bijanbihari Purakayastha, published by Nabapatra Prakashan (Kalikata) 1998 (first published as Mujtaba Prasanga in Sylhet in 1977).
- Syed Mujtaba Ali: Proshongo Oproshongo by Golam Mostakim, who was close with Syed Mujtaba Ali from 1971 to 1974, till Syed Mujtaba Ali's death. The book illustrates Syed Mujtaba Ali as a person rather than a personality. Published by Student Ways, Dhaka, Bangladesh in 1995.