சோனார்கான்

சோனார்கான்
சோனார்கான்; সোনারগাঁও
	மேலிருந்து:கோல்தி மசூதி, சில்பச்சாரியா சைனுல் நாட்டுப்புற கலை & கைவினைப் பொருட்கள் அருங்காட்சியகம், பனாம் நகர் கட்டிடக்கலை, நீல் குத்தி, வங்காளதேசத்தின் தாஜ்மகால்
	class=notpageimage\| Shown within Bangladesh Dhaka division#Bangladesh சோனார்கான் (வங்காளதேசம்)
இருப்பிடம்	நாராயண்கஞ்ச் மாவட்டம், டாக்கா கோட்டம், வங்காளதேசம்
ஆயத்தொலைகள்	23°38′51″N 90°35′52″E / 23.64750°N 90.59778°E
வரலாறு
கட்டப்பட்டது	பழமையானது
பயனற்றுப்போனது	19ஆம் நூற்றாண்டு

சோனார்கான் ( Sonargaon ) ( தங்கச் சிற்றூர் )^[1] மத்திய வங்காளதேசத்திலுள்ள உள்ள ஒரு வரலாற்று நகரம். இது டாக்கா கோட்டத்திலுள்ள நாராயண்கஞ்ச் மாவட்டத்தின் சோனார்கான் உபாசிலாவை ஒத்துள்ளது.

சோனார்கான் வங்காளத்தின் வரலாற்றுப் பகுதியின் பழைய தலைநகரங்களில் ஒன்றாகும். மேலும், கிழக்கு வங்காளத்தின் நிர்வாக மையமாகவும் இருந்தது. இது ஒரு ஆற்றுத் துறைமுகமாக இருந்தது. நெசவாளர்கள் மற்றும் கைவினைஞர்களின் பெரிய மக்கள்தொகையுடன், வங்காளத்தில் மஸ்லின் வர்த்தகத்தின் மையமாகவும் இது இருந்தது. பண்டைய கிரேக்க மற்றும் உரோமானிய கணக்குகளின்படி, உள்ளூரில் ஒரு வர்த்தக மையம் அமைந்திருந்தது. தொல்லியல் ஆராய்ச்சியாளர்கள் இந்நகரை வாரி-படேசுவர் இடிபாடுகளுடன் அடையாளம் கண்டுள்ளனர். இப்பகுதி வங்கம், சமதாதம், சென் மற்றும் தேவா வம்சங்களின் தளமாக இருந்தது.

தில்லி சுல்தானகத்தின் ஆட்சியின்போது சோனார்கான் முக்கியத்துவம் பெற்றிருந்தது. இது பக்ருதீன் முபாரக் ஷா மற்றும் அவரது மகன் இக்தியாருதீன் காஜி ஷா ஆகியோரால் ஆளப்பட்ட சுல்தானகத்தின் தலைநகராக இருந்தது. இது கியாசுதீன் ஆசம் ஷாவின் ஆட்சியின் கீழ் வங்காள சுல்தானகத்தின் அரச நீதிமன்றம் மற்றும் புதினா மற்றும் வங்காள சுல்தானகத்தின் தலைநகரையும் நடத்தியது. சோனார்கான் வங்காளத்தின் மிக முக்கியமான நகரங்களில் ஒன்றாக மாறியது. பல புலம்பெயர்ந்தோர் இப்பகுதியில் குடியேறினர். சுல்தான்கள் மசூதிகளையும் கல்லறைகளையும் கட்டினார்கள். இது பின்னர் இசா கான் மற்றும் அவரது மகன் மூசா கான் தலைமையில் முகலாய விரிவாக்கத்தை எதிர்த்த பரோ-புயான் கூட்டமைப்பின் இடமாக இருந்தது. சோனார்கான் பின்னர் முகலாய வங்காளத்தின் ஒரு மாவட்டமாக மாறியது. பிரித்தானிய காலனித்துவ ஆட்சியின் போது, வணிகர்கள் பனாம் மற்றும் அதன் சுற்றுப்புறங்களில் பல இந்தோ சரசனிக் பாணியிலான கட்டடங்களைக் கட்டினார்கள். இறுதியில் 1862 இல் அமைக்கப்பட்ட நாராயண்கஞ்ச் துறைமுகம் ஏற்படுத்தப்பட்டவுடன் இதன் முக்கியத்துவம் குறைந்தது.

சோனார்கான் வங்காளதேசத்தில் ஒவ்வொரு ஆண்டும் பல சுற்றுலாப் பயணிகளை ஈர்க்கிறது. இது வங்காளதேச நாட்டுப்புறக் கலை மற்றும் கைவினை அறக்கட்டளை மற்றும் பல்வேறு தொல்லியல் தளங்கள், சூபி கோவில்கள், இந்துக் கோவில்கள் மற்றும் வரலாற்று மசூதிகள் மற்றும் கல்லறைகள் ஆகியவற்றைக் கொண்டுள்ளது.

வரலாறு[தொகு]

பழங்காலம்[தொகு]

சோனார்கான் பிரம்மபுத்திரா ஆற்றின் பழைய பாதைக்கு அருகில் அமைந்துள்ளது.^[2] சோனார்கானின் வடக்கே வாரி-படேசுவர் இடிபாடுகள் காணப்படுகின்றன. இது கிரேக்க-உரோமன் எழுத்தாளர்களால் குறிப்பிடப்பட்ட சௌனகௌராவின் வர்த்தக மையம் என்று தொல்லியல் ஆராய்ச்சியாளர்கள் கருதுகின்றனர்.^[3] சோனார்கான் என்ற பெயர் சுவர்ணகிராமம் என்ற பழங்காலச் சொல்லுடன் உருவானது. பழங்காலத்தில் சோனார்கான் வங்கம் மற்றும் சமதாத இராச்சியங்களால் ஆளப்பட்டது. சென் வம்சத்தினர் இப்பகுதியை ஒரு தளமாக பயன்படுத்தினர். தேவா வம்ச மன்னர் தசரததேவன் 13 ஆம் நூற்றாண்டின் மத்தியில் தனது தலைநகரை விக்ரம்பூரிலிருந்து சுவர்ணகிராமத்திற்கு மாற்றினார். இந்திய துணைக்கண்டம் மற்றும் தென்கிழக்கு ஆசியா முழுவதும் உள்ள கலாச்சாரங்களில் குறிப்பிடப்படும் சுவர்ணபூமியின் கட்டுக்கதை நிலத்திற்கான சாத்தியமான இடங்களில் சோனார்கான் ஒன்றாகும்.

தில்லி சுல்தானகம் (13 மற்றும் 14 ஆம் நூற்றாண்டுகள்)[தொகு]

முஸ்லிம் குடியேறிகள் முதன்முதலில் சோனார்கானுக்கு சுமார் 1281இல் வந்தனர்.^[4] 14 ஆம் நூற்றாண்டின் முற்பகுதியில், கௌடாவில் தில்லியின் ஆளுநராக இருந்த சம்சுதீன் பிரோசு ஷா மத்திய வங்காளத்தைக் கைப்பற்றியபோது சோனார்கான் தில்லி சுல்தானகத்தின் ஒரு பகுதியாக மாறியது.^[5] பிரோசு ஷா சோனார்கானில் ஒரு தங்க சாலையைக் கட்டினார். அதிலிருந்து ஏராளமான நாணயங்கள் வெளியிடப்பட்டன.^[5] வங்காளத்தில் உள்ள தில்லியின் ஆளுநர்கள் அடிக்கடி தங்கள் சுதந்திரத்தை நிலைநாட்ட முயன்றனர். கிளர்ச்சி ஆளுநர்கள் பெரும்பாலும் சோனார்கானை வங்காளத்தின் தலைநகராகத் தேர்ந்தெடுத்தனர். பிரோசு ஷா 1322 இல் இறந்தபோது, அவரது மகன் கியாசுதீன் பகதூர் ஷா அவருக்குப் பதிலாக ஆட்சியாளராக நியமிக்கப்பட்டார். 1324 இல், தில்லி சுல்தான் கியாசுதீன் துக்ளக் அவருக்கு எதிராகப் போர் தொடுத்து பகதூர் ஷாவைக் கைடு செய்தார். அதே ஆண்டில், சுல்தான் முகம்மது பின் துக்ளக் அவரை விடுவித்து, சோனார்கானின் ஆளுநராக நியமித்தார்.^[6]

சோனார்கான் சுல்தானகம் (14 ஆம் நூற்றாண்டு)[தொகு]

சோனார்கான் சுல்தானகம் மத்திய, வடகிழக்கு மற்றும் தென்கிழக்கு வங்காளத்தின் மீது கட்டுப்பாட்டுடன் சிலகாலம் சுதந்திர நாடாக மாறியது. 1338 இல் பக்ராம் கான் இறந்தபோது, அவருக்குப் பின்னர் வந்த பக்ருதீன் முபாரக் ஷா தன்னை சோனார்கானின் சுதந்திர சுல்தானாக அறிவித்தார்.^[4] பக்ருதீன், மசூதிகள், நெடுஞ் சாலைத்திட்டம் உட்பட பல கட்டுமான திட்டங்களுக்கு நிதியுதவி செய்தார்.^[7] சோனார்கான் கிழக்கு இராச்சியங்களான அரக்கான் மற்றும் திரிபுராவின் கட்டுப்பாட்டில் இருந்த பகுதிகளை கைப்பற்றத் தொடங்கியது. 1340 இல் தென்கிழக்கு வங்காளத்தில் உள்ள சிட்டகொங்கை சோனார்கான் இராணுவம் கைப்பற்றியது. மேற்கில், வங்காளத்தில் இராணுவ மேலாதிக்கத்திற்காக சோனார்கான் அண்டை நகர-மாநிலங்களான கௌடா மற்றும் சத்கான் ஆகியவற்றுடன் போட்டியிட்டது. சோனார்கான் மழைக்காலத்தின் போது கடற்படைப் போர்களில் வெற்றி பெற்றது. வறண்ட காலங்களில் நிலப் பிரச்சாரங்களில் லக்னௌதி மேலோங்கியது.^[8] பதினான்காம் நூற்றாண்டைச் சேர்ந்த மூர்ஸ் பயணி இப்னு பதூதா சோனார்கான் சுல்தானகத்திற்குச் சென்றுள்ளார். அவர் சிட்டகொங் துறைமுகம் வழியாக வந்தடைந்தார். அங்கிருந்து ஷா ஜலாலைச் சந்திக்க சில்ஹெட் பகுதிக்குச் சென்றார். பின்னர் அவர் சுல்தானகத்தின் தலைநகரான சோனார்கானுக்குச் சென்றார். அவர் பக்ருதீனை "அந்நியர்களை, குறிப்பாக பக்கீர் மற்றும் சூபிகளை நேசிக்கும் ஒரு புகழ்பெற்ற இறையாண்மை" என்று விவரித்துள்ளார். சோனார்கானின் ஆற்ற்றில், இபின் பட்டுதா ஒரு சீனக் கப்பலில் ஏறி சாவகம் சென்றார்.^[9]^[7] 1349 இல் பக்ருதீன் இறந்த பிறகு, அவரது மகன் இக்தியருதின் காஜி ஷா சோனார்கானின் அடுத்த சுதந்திர ஆட்சியாளரானார்.^[10] சத்கானின் ஆட்சியாளர் சம்சுதீன் இகியாசு ஷா 1352 இல் சோனார்கானை கைப்பற்றி வங்காள சுல்தானகத்தை நிறுவினார்.^[11]

நவீன யுகம்[தொகு]

வங்காளதேச நாட்டுப்புற கலை மற்றும் கைவினை அறக்கட்டளை 12 மார்ச் 1975 அன்று வங்காளதேச ஓவியர் சைனுல் அபேதின் என்பவரல் சோனார்கானில் நிறுவப்பட்டது. ^[4] முதலில் பாரா சர்தார் பாரி என்று அழைக்கப்படும் இந்த வீடு 1901 இல் கட்டப்பட்டது. 15 பிப்ரவரி 1984 இல், நாராயண்கஞ்ச் துணைப்பிரிவு வங்காளதேச அரசாங்கத்தால் ஒரு மாவட்டமாக தரம் உயர்த்தப்பட்டது.

நாராயண்கஞ்ச் மாவட்டத்தின் ஒரு துணை மாவட்டம் சோனார்கான் என்று பெயரிடப்பட்டது. பாதுகாப்பிற்கான பல அச்சுறுத்தல்கள் காரணமாக உலக நினைவுச்சின்னங்கள் நிதியத்தால் 2008 ஆம் ஆண்டு மிகவும் ஆபத்தான 100 இடங்களின் கண்காணிப்பு பட்டியலில் சோனார்கான் வைக்கப்பட்டது. ^[12]