முதலாம் ரத்ன மாணிக்கியா
| முதலாம் ரத்ன மாணிக்கியா | |
|---|---|
 முதலாம் ரத்ன மாணிக்கியா காலத்திய வெள்ளி நாணயம் (1464) | |
| திரிபுரா இராச்சியத்தின் அரசன் | |
| ஆட்சிக்காலம் | 1462–அண்.1487 |
| முன்னையவர் | முதலாம் தர்ம மாணிக்கியா |
| பின்னையவர் | பிரதாப் மாணிக்யா |
| இறப்பு | அண்.1487 |
| Consort | லட்சுமி மகாதேவி[1] |
| குழந்தைகளின் பெயர்கள் | தான்ய மாணிக்கியா பிரதாப் மாணிக்யா முகுத் மாணிக்யா |
| மரபு | மாணிக்கிய வம்சம் |
| தந்தை | முதலாம் தர்ம மாணிக்கியா |
| மதம் | இந்து சமயம் |
முதலாம் ரத்ன மாணிக்கியா (Ratna Manikya I) (இறப்பு. சுமார். 1487), ரத்ன ஃபா என்றும் அழைக்கப்படும் இவர், 1462 முதல் 1480களின் பிற்பகுதி வரை திரிபுரா இராச்சியத்தை ஆண்ட மாணிக்கிய வம்சத்தைச் சேர்ந்த அரசனாவார். இவர் தனது முன்னோடியைத் தூக்கியெறிந்து அரியணையைப் பெற்றிருந்தாலும், இவரது ஆட்சியானது இப்பகுதியில் அமைதி மற்றும் செழிப்புக்கு குறிப்பிடத்தக்கதாக இருந்தது. இவர் அரசாங்கத்தை விரிவாக சீர்திருத்தினார். மேலும், நவீனமயமாக்கினார். அண்டை நாடான வங்காளத்துடன் நெருக்கமாக இருந்தார். இதன் விளைவாக திரிபுராவில் நீடித்த கலாச்சாரச் செல்வாக்கு ஏற்பட்டது.
காலவரிசை[தொகு]
திரிபுராவின் அரச வரலாற்றைக் கூறும் ராஜ்மாலா, ரத்னாவை மாணிக்கியா என்ற பட்டத்தை ஏற்றுக்கொண்ட திரிபுரா ஆட்சியாளர்களில் முதன்மையானவர் என்று விவரிக்கிறது. வரலாற்றாசிரியர்கள் ஆரம்பத்தில் பதின்மூன்றாம் நூற்றாண்டின் பிற்பகுதியில் இவரது ஆட்சியை தேதியிட்டனர்.[2][3] இருப்பினும், இவரது பெயரைக் கொண்ட நாணயங்கள் பின்னர் கண்டுபிடிக்கப்பட்ட பின்னர் இவரது ஆட்சி குறைந்தது 1467 வரை தொடர்ந்து இருந்தது என்பதை நிரூபித்தது.[4] இது முந்தைய தசாப்தத்தில் ஆட்சி செய்த முதலாம் தர்ம மாணிக்கியாவின் காலத்திற்குப் பிறகு இருந்தது. இது ராஜ்மாலா வழங்கிய கதைக்கு முரண்படுகிறது. அங்கு தர்ம ரத்னாவின் கொள்ளுப் பேரன் என்று விவரிக்கப்படுகிறார். அதே போல் பிந்தையவர் மாணிக்கியா என்று அழைக்கப்பட்ட முதல் நபராக இருக்க முடியாது என்பதை நிரூபிக்கிறது.[5][6] இவர் உண்மையில் தர்ம மாணிக்கியாவின் மகன் என்றும், மாணிக்கியா அரியணையில் இவர் ஏறுவதற்கு முன்பு பல தலைமுறைகளாக வம்சத்துடன் தொடர்புடையவர்கள் என்றும் இப்போது நம்பப்படுகிறது.[7][6]
பதவிக்கு வருதல்[தொகு]
ரத்னா தனது தந்தையின் பதினெட்டு மகன்களில் இளையவர் என்று பாரம்பரிய கணக்குகள் கூறுகின்றன. இவர் தங்கர் ஃபா (மறைமுகமாக தர்ம மாணிக்கியா) என்று அழைக்கப்படுகிறார். புராணத்தின் படி, ரத்னா (அப்போது ரத்னா ஃபா என்று அழைக்கப்பட்டார்) இவரது சகோதரர்களில் அரியணைக்கு தகுதியானவர் என்பதை இவர்களின் தந்தை அமைத்த தேர்வில் தேர்ச்சி பெற்றதன் மூலம் நிரூபித்தார். அரசர் இளவரசர்களுக்கு இரவு உணவிற்காக ஒரு மேசையை வைத்திருந்தார் என்று கூறப்படுகிறது. ஆனால் அவர்கள் சாப்பிடத் தொடங்கும் போது, பசி கொண்ட முப்பது நாய்கள் அறைக்குள் விடுவிக்கப்பட்டன. அவைகள் உணவைப் பாழாக்கின. இருப்பினும், ரத்னா, நாய்களுக்கு சிறிது உணவை வழங்கியதன் மூலம் தனது உணவை காப்பாற்ற முடிந்தது. இதனால் இவரது புத்திசாலித்தனத்தை நிரூபிக்க முடிந்தது.[8]
இருப்பினும், ரத்னாவிற்கு அவரது தந்தையால் சிறப்பு சலுகை காட்டப்பட்டதாக ராஜ்மாலா கூறவில்லை. மாறாக, இவர் அண்டை நாடான வங்காளத்தில் உள்ள அரச நீதிமன்றத்திற்கு பிணைக் கைதியாக அனுப்பப்பட்டதாகவே கூறுகிறது.[9] தங்கர் ஃபா ராச்சியத்தை பதினேழு பகுதிகளாகப் பிரித்து, மீதமுள்ள இளவரசர்களுக்குப் பிரித்துக் கொடுத்தார். இந்தச் செயல்கள், அவரது மகன்களுக்கு இடையே வாரிசுரிமையைப் பற்றிய சாத்தியமான சகோதரப் போரைத் தடுக்கவும், ரத்னா தனது சகோதரர்கள் மீது அத்தகைய மோதலில் ஆதிக்கம் செலுத்துவாரோ என்ற சாத்தியமான அச்சத்தாலும் செய்யப்பட்டிருக்கலாம். இருப்பினும், ரத்னா, இந்த வெளியேற்றத்தை தனக்கு எதிரான சதிச் செயலாகக் கருதி, அரியணையைப் பிடிக்கத் தொடங்கினார். [10]
இவரது கவர்ச்சி மற்றும் புத்திசாலித்தனத்தின் மூலம், இவர் வங்காள சுல்தானின் நட்பைப் பெற்றதாகக் கூறப்படுகிறது (அவர் ருகுனுதீன் பர்பக் ஷா என்று காலவரிசை சான்றுகள் அடையாளப்படுத்துகின்றன). சுல்தானின் இராணுவ உதவியுடன், இவர் திரிபுராவுக்கு எதிராக ஒரு தாக்குதலைத் தொடங்கினார். அதன் படைகளை தோற்கடித்து அரியணையை கைப்பற்றினார்.[9][10] ரத்னா பின்னர் தனது பதினேழு சகோதரர்களை சிறையில் அடைத்தார். இவரது தந்தை நாடுகடத்தப்பட்டு இறந்தார்.[1] ரத்னா பின்னர் வங்காளத்திற்கு மீண்டும் சென்றதாகவும், சுல்தானின் உதவிக்கு நன்றி செலுத்தும் வகையில், அவருக்குப் பரிசாக ஒரு யானை மற்றும் ஒரு மாணிக்கத்தை வழங்கினார் என்றும் ராஜ்மாலா தொடர்கிறது. மறுமொழியாக, சுல்தான் இவருக்கு மாணிக்கியா என்ற பட்டத்தை வழங்கினார்.(“மாணிக்கியா” என்பது “சிவப்புக் கல்“ அல்லது “மாணிக்கம்” என்று மொழிபெயர்க்கப்பட்டுள்ளது.) [11] அது அன்றிலிருந்து ஒரு வம்ச அறிவாளியாக மாறியது என்றும் ஒரு கதை உண்டு.[10][10][10]
ஆட்சி[தொகு]
இவர் அரியணை ஏறியதும், ரத்னா தனது புதிய ராச்சியத்தின் விரிவான நிர்வாக சீர்திருத்தத்தை தொடங்கினார். வங்காள அரசாங்கத்தின் இவரது அவதானிப்புகளின் மாற்றங்களை மாதிரியாகக் கொண்டார்.[12] முன்னர் இருந்த உற்பத்தி செய்யாத நிலப்பிரபுத்துவ அமைப்பு மறுசீரமைக்கப்பட்டது. மிகவும் சிக்கலானதாக இருந்த, அரசாங்கத்தை பராமரிக்க அதிக எண்ணிக்கையிலான அரசு ஊழியர்கள் பணியமர்த்தப்பட்டனர்.[13][14] பெங்காலி மற்றும் பாரசீக மொழிகள் வங்காளத்துடனான நெருக்கமான உறவுகளின் வெளிச்சத்தில் நிர்வாகத்தில் அறிமுகப்படுத்தப்பட்டன. மேலும், விவசாயத்தை மேம்படுத்துவதற்கு வளங்கள் ஏற்படுத்தப்பட்டன.[3][15]
வங்காள இந்துக்களுடன் ரத்னாவின் அனுபவங்கள் குறிப்பாக செல்வாக்கு பெற்றன. இதன் விளைவாக இவர் பர்பக் ஷாவிடம் திரிபுராவில் வசிக்க சிலரை அனுப்புமாறு கோரினார். நான்காயிரம் குடும்பங்கள் அனுப்பப்பட்டு, பண்டைய தலைநகரான ரங்கமதியிலும், ரத்னாபூர், யசோபூர் மற்றும் ஹிராபூரிலும் அவர்கள் குடியேறினர்.[12] இவர்கள் தொழில் வல்லுநர்கள், விவசாயிகள் மற்றும் கைவினைஞர்கள், வங்காளத்தின் நிர்வாக மற்றும் பொருளாதார மாநிலமான திரிபுராவைக் கொண்டு வரப் பணிபுரிந்தனர். [16] அவர்களில் பிராமணர்கள், வைத்தியர்கள் மற்றும் காயஸ்தர்கள் இருந்தனர். [17] பிந்தைய குழுவின் இரண்டு உறுப்பினர்கள், காண்டவ கோஷா மற்றும் பண்டித ராஜா, அவர்களின் தகுதியின் காரணமாக ரத்னாவின் அமைச்சர்கள் குழுவில் மரியாதைக்குரிய உறுப்பினர்களாக உயர்ந்தனர். [12] இந்தப் பண்பாட்டுத் தாக்கங்கள், அதன் முந்தைய அரை-பழங்குடி மாநிலத்திலிருந்து படிப்படியாக திரிபுராவை மாற்றியமைக்கும் செயல்முறையைத் தொடங்கின. [18]
இந்த வங்காள செல்வாக்கு நாணயத்தில் மேலும் உணரப்பட்டது. ரத்னா நாணயங்களை அச்சிட்ட முதல் மாணிக்கிய மன்னர் ஆவார். வங்காள சுல்தான்களால் தாக்கப்பட்டவர்களின் எடை மற்றும் துணியைப் பிரதிபலித்தார். அதே நேரத்தில் மத நிலைமைகளின் சான்றுகளையும் வழங்கினார்.{sfnp|Bruce|1981|p=1796}}[19] இந்து தெய்வங்களான விஷ்ணு மற்றும் நாராயணன் மீது ரத்னாவின் பக்தியை ராஜ்மாலா குறிப்பிடுகிறது என்றாலும், இந்த நாணயவியல் சான்றுகள் இவர் பயன்படுத்திய தலைப்புகள் மற்றும் புராணங்களின் மூலம் சிவன் மற்றும் பார்வதியை இவர் வழிபட்டதாகக் குறிக்கிறது. மற்ற நாணயங்கள் சதுர்தச தேவதையை (பதினான்கு தெய்வங்கள்) வணங்குவதைக் குறிப்பிடுகின்றன. இவை அனைத்தும், ரத்னா அனைத்து பிரிவினரையும் சமமாக ஆதரித்ததையும், இவரது தொண்டு செயல்களின் ( தானம் ) பதிவுகளுடன், புராணங்கள் மற்றும் ஸ்மிருதிகளில் அறிவுறுத்தப்பட்டுள்ளபடி ஒரு இந்து ஆட்சியாளரின் இலட்சியத்தை கடைபிடிப்பதற்கான இவரது முயற்சியைக் காட்டுகிறது. வரலாற்றாசிரியர் ரமணி மோகன் சர்மா, திரிபுரி சமுதாயத்தை ஒட்டுமொத்தமாகக் குறிப்பிடுகையில், இது "இந்தோ-மங்கோலாய்டுகளின் ஒரு முக்கியமான பிரிவின் மங்கோலாய்டு (போடோ) பாந்தியன் பரணாவின் மரபுவழி இந்து மதச்சபையாக மாற்றப்பட்டதைக் காட்டுகிறது" என்று முடிக்கிறார்.[20]
இறப்பு மற்றும் மரபு[தொகு]
ரத்னாவின் ஆட்சி 1487 இல் முடிவடைந்ததாக நம்பப்படுகிறது. இதன் மூலம் திரிபுராவில் அமைதி மற்றும் முன்னேற்றத்தின் காலகட்டத்தை முடிந்தது. இது திரிபுராவின் வரலாற்றில் மிகவும் புகழ்பெற்ற சகாப்தமாக பார்க்கப்படுகிறது. இவரது ஆட்சி இவரது வம்சத்திற்கு ஒரு நிலையான அடித்தளத்தை அமைத்திருந்தாலும், இவரது மரணம் குழப்பத்தையே ஏற்படுத்தியது, இராணுவத் தலைவர்கள் கணிசமான செல்வாக்கைப் பெற்றனர். இராணுவ சூழ்ச்சிகளின் விளைவாக இவரது உடனடி வாரிசுகளின் ஆட்சி பின்னர் குறைக்கப்பட்டது.[21][17]
நீண்ட காலமாக திரிபுராவின் பாதுகாப்புக்கும் இறையாண்மைக்கும் ரத்னா தீங்கிழைத்ததாக நம்பப்படுகிறது. சிம்மாசனத்திற்கான முயற்சியில் வங்காளத்தின் உதவியைப் பெற்றதன் மூலம், இவர் அண்டை மாநிலத்தின் எதிர்கால ஊடுருவல்களுக்கான கதவுகளைத் திறந்துவிட்டார் என்று வாதிடப்பட்டது. பர்பக் ஷாவிற்கு இவர் அளித்த விலையுயர்ந்த பரிசுகள் திரிபுராவின் செல்வம் வெளிநாட்டு நீதிமன்றத்திற்கு சென்றது ஒருவேளை அவர்களை படையெடுப்பிற்கு தூண்டியிருக்கலாம். அடுத்த தசாப்தங்களில் அலாவுதீன் உசைன் ஷாவின் பல தாக்குதல்கள் மற்றும் 17 ஆம் நூற்றாண்டில் அடுத்தடுத்த தாக்குதல்களால் இது உறுதி செய்யப்பட்டது. இவை அனைத்தும் திரிபுராவின் ஆட்சியாளர்களின் அதிகாரத்தின் பொதுவான அரிப்பை நோக்கி சேவை செய்தன.[12]
சான்றுகள்[தொகு]
- ↑ 1.0 1.1 Sarma (1987), ப. 48.
- ↑ Sarma (1987), ப. 38.
- ↑ 3.0 3.1 Bhattacharyya (1986), ப. 14.
- ↑ Bhattacharyya (1986), ப. 15.
- ↑ Saha (1986), ப. 168.
- ↑ 6.0 6.1 Sur (1986), ப. 220.
- ↑ Sarma (1987), ப. 39.
- ↑ Sarma (1987), ப. 43.
- ↑ 9.0 9.1 Gan-Chaudhuri (1980), ப. 20.
- ↑ 10.0 10.1 10.2 10.3 10.4 Sarma (1987), ப. 44.
- ↑ Singh (1999), ப. 8.
- ↑ 12.0 12.1 12.2 12.3 Sarma (1987), ப. 45.
- ↑ Bhattacharji (2002), ப. 273.
- ↑ Roychoudhury (1980), ப. 105.
- ↑ Sinha (2007), ப. 129.
- ↑ Nayar (2005), ப. 69.
- ↑ 17.0 17.1 Gan-Chaudhuri (1980), ப. 21.
- ↑ Sarma (1987), ப. 47.
- ↑ Sarma (1987), ப. 46.
- ↑ Sarma (1987), ப. 46–47.
- ↑ Sarma (1987), ப. 49.
உசாத்துணை[தொகு]
- Bhattacharji, Romesh (2002). Lands of early dawn: North East of India. Rupa & Co.. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண்:978-81-7167-963-8. https://books.google.com/books?id=a2RuAAAAMAAJ.
- Bhattacharyya, Banikantha (1986). Tripura Administration: The Era of Modernisation, 1870-1972. Delhi: Mittal Publications. https://books.google.com/books?id=WmgrZgspJbIC&pg=PA14.
- Bruce, Colin R. (1981). The Standard Guide to South Asian Coins and Paper Money Since 1556 AD. Krause Publications. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண்:978-0-87341-069-4. https://books.google.com/books?id=10FmAAAAMAAJ.
- Gan-Chaudhuri, Jagadis (1980). Tripura, the land and its people. Leeladevi Publications. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண்:9788121004480. https://books.google.com/books?id=SFFuAAAAMAAJ.
- Nayar, V. K. (2005). Crossing the Frontiers of Conflict in the North East and Jammu and Kashmir: From Real Politik to Ideal Politik. New Delhi: Shipra Publications. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண்:978-81-7541-218-7. https://books.google.com/books?id=hzduAAAAMAAJ.
- Roychoudhury, N. R. (1980). Causes of the tribal uprisings in Tripura in the nineteenth century. Proceedings of the North East India History Association, First Session, Shillong, 1980. North East India History Association. Session. https://books.google.com/books?id=g29DAAAAYAAJ.
- Saha, Sudhanshu Bikash (1986). Tribes of Tripura: A Historical Survey. Rupali Book House. https://books.google.com/books?id=ioMiAAAAMAAJ.
- Sarma, Ramani Mohan (1987). Political History of Tripura. Puthipatra. https://books.google.com/books?id=bmpuAAAAMAAJ.
- Singh, Jai Prakash (1999). An Introduction to the History of the Manikyas of Tripura. Shillong: North Eastern Hill University Publications. https://books.google.com/books?id=_VBuAAAAMAAJ.
- Sinha, S. P. (2007). Lost Opportunities: 50 Years of Insurgency in the North-east and India's Response. New Delhi: Lancer Publishers. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண்:978-81-7062-162-1. https://books.google.com/books?id=ngtgH9RYB0EC&pg=PA129.
- Sur, Hirendra Kumar (1986). British Relations with the State of Tripura, 1760-1947. Saraswati Book Depot. https://books.google.com/books?id=XSouAAAAMAAJ.