இந்தியாவில் பெண்களுக்கான வாக்குரிமை
இந்தியாவில் பெண்களுக்கான வாக்குரிமை (Women's suffrage in India) இந்தியாவில் பெண்கள் வாக்குரிமை இயக்கம் பிரித்தானியாவின் இந்தியப் பேரரசின் கீழ் குடிமமைப்பட்ட கால இந்தியாவில் அரசியல் உரிமைகளுக்கான இந்தியப் பெண்களின் உரிமைக்காக போராடியது. வாக்குரிமைக்கு அப்பால், இந்த இயக்கம் குடியேற்ற காலத்தில் பெண்களின் உரிமைக்காகவும் பதவி வகிக்கவும் போராடியது. 1918ஆம் ஆண்டில், பிரிட்டன் தனது நாட்டில் சொத்து வைத்திருக்கும் பெண்களுக்கு வரையறுக்கப்பட்ட வாக்குரிமையை வழங்கியபோது பேரரசின் மற்ற பகுதிகளில் உள்ள பிரித்தன் குடிமக்களுக்கு சட்டம் பொருந்தாது என அறிவித்தது. இந்திய வாக்களிப்பு விதிமுறைகளை மதிப்பீடு செய்ய அனுப்பப்பட்ட பிரித்தானியக் குழுக்களுக்கு பெண்கள் மற்றும் ஆண்கள் அளித்த மனுக்கள் இருந்தபோதிலும், மாண்டேகு -செல்ம்ஸ்போர்ட் சீர்திருத்தங்களில் பெண்களின் கோரிக்கைகள் புறக்கணிக்கப்பட்டன. 1919ஆம் ஆண்டில், பெண்களுக்கு வாக்களிக்க ஆதரவு தெரிவிக்கும் உணர்ச்சியற்ற வேண்டுகோள்கள் மற்றும் அறிக்கைகள் இந்திய அலுவலகத்திற்கும் , சவுட்பரோ பிராஞ்சைஸின் தேர்தல் ஒழுங்குமுறை சீர்திருத்தங்களை இறுதி செய்ய சந்தித்த லார்ட்ஸ் அண்ட் காமன்ஸ் கூட்டுத் தேர்வுக் குழுவின் முன் வாக்களிக்கப்பட்டன. இந்த குழு அவர்களுக்கு வாக்குரிமை அல்லது தேர்தலில் நிற்கும் உரிமை வழங்கப்படவில்லை என்றாலும், இந்திய அரசுச் சட்டம், 1919 மூலம் பெண்கள் வாக்களிக்கலாமா என்பதை தீர்மானிக்க மாகாண சபைகளை அனுமதித்தது,
1890களில் இந்திய தேசிய காங்கிரசு நிறுவப்பட்டவுடன் இந்தியாவில் தேசியவாதம் எழுந்தது. [1] முதலாம் உலகப் போரின் நடந்ததும், 'சுயநிர்ணயம்' போன்ற சொற்களின் பிரசாரங்களின் பயன்பாடும், நடுத்தர வர்க்க இந்தியர்களிடையே மாற்றம் வரப்போகிறது என்ற நம்பிக்கையை ஏற்படுத்தியது.[2] முக்கியமாக நகரமயமாக்கப்பட்ட மற்றும் தொழில்முறை வருமானத்தை நம்பியிருந்த ஆங்கில-படித்த உயரடுக்கிற்கு, பிரிட்டிசு ஆட்சி நன்மை பயத்தது.[3] ஆனால் அவர்கள் தங்கள் மனைவிகளுக்கு விதிக்கும் கட்டுப்பாடுகள் தங்கள் சொந்த வாழ்க்கையை பாதிக்கும் என்பதையும் உணர்ந்தனர். பெண்களை ஒதுக்கி வைக்கும் பழக்கத்தால், அவர்கள் பிள்ளைகளுக்கு கல்வி கற்பிக்கவோ அல்லது தங்கள் கணவனின் முன்னேற்றத்திற்கு மேலதிகாரிகளாகவோ அல்லது உதவியாளர்களாகவோ பணியாற்ற முடியவில்லை. [4]
19 ஆம் நூற்றாண்டிலிருந்து சீர்திருத்த நடவடிக்கைகளில் பங்கேற்கத் தொடங்கிய இந்தியப் பெண்களும் மாற்றத்திற்கான சாத்தியத்தைக் கண்டனர். அவர்கள் தங்கள் முயற்சிகளை அரசியல் உரிமைகளுக்கான கோரிக்கைகளாகவும் குறிப்பாக வாக்குரிமைக்காகவும் அதிகரித்தனர். இந்திய தேசியவாதிகளுடன் பின்னிப் பிணைந்த இந்தியப் பெண்ணியவாதிகள் பிரித்தானிய வாக்காளர்களிடமிருந்தும் தங்கள் சொந்த சுயாட்சியிடமிருந்தும் ஆதரவை நாடினர். [5] இது பெண்களிடமிருந்து ஒரு ஒருங்கிணைந்த அடையாளம் அல்லது கோரிக்கைகளின் தொகுப்பைத் தடுத்தது.[6] .
இயக்கத்தின் ஆரம்பம் (1917-1919)
[தொகு]1917ஆம் ஆண்டில், மார்கரெட் கசின்சு அரசாங்கத்தின் கொள்கையில் பெண்கள் செல்வாக்கு செலுத்துவதற்காக ஒரு வாகனத்தை உருவாக்க சென்னையின் அடையாற்றில் பெண்கள் இந்திய சங்கத்தை நிறுவினார். இந்த அமைப்பு சம உரிமை, கல்வி வாய்ப்பு, சமூக சீர்திருத்தம் மற்றும் பெண்கள் வாக்குரிமை ஆகியவற்றில் கவனம் செலுத்தியது. நிறுவன உறுப்பினர்களில் எஸ்.அம்புஜத்தம்மாள், அன்னி பெசன்ட், கமலாதேவி சட்டோபாத்யாய், மேரி பூனன் உலூகோசு, பேகம் அசரத் மோகானி, சரலபாய் நாயக், தன்வந்தி ராம ராவ், முத்துலட்சுமி ரெட்டி, மங்கலம்மாள் சதாசிவியர் ,ஹீராபாய் டாடா ஆகியோர் அடங்குவர் . அன்னி பெசன்ட் தலைவராகவும், [7] ஹீராபாய் டாடா, பொதுச் செயலாளராகவும் நியமிக்கப்பட்டனர். [8]
இதையும் பார்க்கவும்
[தொகு]- இந்தியாவில் குடும்ப வன்முறை
- இந்தியாவில் வரதட்சணை முறை
- இந்தியாவில் பெண்கருக் கலைப்பு
- இந்தியாவில் பாலினப் பாகுபாடு
- இந்தியாவில் பாலின ஊதிய இடைவெளி
- தேசிய மகளிர் ஆணையம் (இந்தியா)
- இந்தியாவில் வன்கலவி
- இந்தியாவில் பெண்களுக்கான நலத்திட்டங்கள்
- இந்தியாவில் பெண்கள்
- இந்தியப் பாதுகாப்புப் படைகளில் பெண்கள்
- பெண்கள் இடஒதுக்கீடு வரைவுச் சட்டம்
மேற்கோள்கள்
[தொகு]- ↑ Copland 2002, ப. 27.
- ↑ Copland 2002, ப. 34.
- ↑ Southard 1993.
- ↑ Southard 1993, ப. 400.
- ↑ Burton 2016.
- ↑ Fletcher, Levine & Mayhall 2012.
- ↑ Kaur 2019, ப. 143.
- ↑ Odeyar 1989, ப. 179.