நீலக் காது குக்குறுவான்
| நீலக் காது குக்குறுவான் | |
|---|---|
| |
| நீலக் காது குக்குறுவான் மானசு தேசியப் பூங்காவில் | |
| உயிரியல் வகைப்பாடு | |
| திணை: | |
| தொகுதி: | |
| வகுப்பு: | |
| வரிசை: | பிசிபார்மிசு
|
| குடும்பம்: | மெகலைமிடே
|
| பேரினம்: | சைலோபோகன்
|
| இனம்: | சை. சயனோடிசு
|
| இருசொற் பெயரீடு | |
| சைலோபோகன் சயனோடிசு (பிளைத், 1847) | |
| வேறு பெயர்கள் | |
|
மேகாலைமா சயனோடிசு | |
நீலக் காது குக்குறுவான் (Blue-eared barbet)(சைலோபோகன் சயனோடிசு) என்பது தென்கிழக்கு ஆசியாவின் பிரதான நிலப்பரப்பைப் பூர்வீகமாகக் கொண்ட மெகலைமிடே குடும்பத்தில் உள்ள ஒரு குக்குறுவான் சிற்றினம் ஆகும். இதன் பரவலான பரவல் மற்றும் நிலையான எண்ணிக்கை காரணமாக இது பன்னாடு இயற்கைப் பாதுகாப்புச் செம்பட்டியலில் தீவாய்ப்புக் கவலை குறைந்த இனமாகப் பட்டியலிடப்பட்டுள்ளது..[1]
விளக்கம்[தொகு]
நீலக் காது குக்குறுவான் பச்சை நிற இறகுகளுடன் கருஞ்சிவப்பு புள்ளிகள் கொண்ட கன்னங்களைக் கொண்டது. இதன் தொண்டை மற்றும் காது மறைப்புகள் மாறுபட்ட நீல நிறத்தில் உள்ளன.[2] தொண்டை மற்றும் மார்பகங்களுக்கு இடையில் கருப்பு பட்டை ஒன்று காணப்படும். இது 16–17 cm (6.3–6.7 அங்) ஆகும் நீளமானது.[3] குட்டையான கழுத்து, பெரிய தலை மற்றும் குட்டையான வால் கொண்ட குண்டான பறவை இது. அலகு அடர் வண்ணத்தில் உள்ளது. வயது வந்த ஆண் பறவை கருப்பு நெற்றியினைக் கொண்டது. காது மறைப்புகளுக்கு மேலேயும் கீழேயும் உள்ள திட்டுகள் ஆரஞ்சு நிறத்துடன் கூடிய மந்தமான தலை வடிவத்தைக் கொண்டுள்ளது. மேலும் இளம்பெண் பறவைகளின் காது மறைப்புகள் மற்றும் தொண்டை நீல நிறத்துடன் பச்சை நிறத் தலையுடன் இருக்கும்.
ஆணின் பிராந்திய அழைப்பு மீண்டும் மீண்டும் உரத்த கோ-தெக் ஆகும்.
பரவலும் வாழ்விடமும்[தொகு]
நீலக் காது குக்குறுவான் கிழக்கு நேபாளத்திலிருந்து வடகிழக்கு இந்தியா வழியாக தெற்கு தாய்லாந்து மற்றும் இந்தோசீனா வரையிலான மலைகளில் வசித்து இனப்பெருக்கம் செய்யவல்லது. இது 1,600 m (5,200 அடி) உயரம் வரை புதர் மற்றும் காடுகளில் வாழ்கிறது.[1] இது ஒரு மரப் பொந்துகளில் கூடு கட்டுகிறது.
வகைப்பாட்டியல்[தொகு]
புக்கோ சயனோடிசு என்பது 1847ஆம் ஆண்டில் எட்வர்ட் பிளைத் என்பவரால் முன்மொழியப்பட்ட அறிவியல் பெயர். இவர் அரகான் பகுதியிலிருந்து ஒரு குக்குறுவானை விவரித்தார்.[2] 19 மற்றும் 20ஆம் நூற்றாண்டுகளில், ஆசியக் குக்குறுவான் சிற்றினங்களுக்கு 1836-ல் சாலமன் முல்லரால் சைலோபோகன், 1849-ல் ஜோர்ஜ் ராபர்ட் கிரே எழுதிய மெகலைமா மற்றும் 1889-ல் ஜார்ஜ் எர்னஸ்ட் ஷெல்லியால் மெசோபுக்கோ உட்பட சுமார் 19 பொதுவான பெயர்கள் முன்மொழியப்பட்டன. இயற்கை வரலாற்று அருங்காட்சியகங்களின் சேகரிப்பில் குக்குறுவான்களை விவரிக்கும் போது வகைப்பாட்டியலாளர்கள் வெவ்வேறு பொதுவான பெயர்களைப் பயன்படுத்தினர்.[4]
மெசோபுக்கோ துவாக்லி ஓரியண்டலிசு 1915-ல் ஹெர்பர்ட் சி. ராபின்சன் என்பவரால் தாய்லாந்து-கம்போடியா எல்லையில் கடற்கரையில் சேகரிக்கப்பட்ட ஏழு குக்குறுவான்களுக்காகவும், சயனோடிசு குக்குறுவானிலிருந்து வேறுபட்ட கோ சாங் தீவிலும் முன்மொழியப்பட்டது. இவை பெரியதாகவும் வெளிர் நிறமாகவும் இருந்தன. மேலும் இவற்றின் கண்களுக்குக் கீழே உள்ள சிவப்புப் புள்ளி தங்க நிறத்துடன் கலந்திருந்தது.[5]
மூன்று நீலக் காதுகள் கொண்ட குக்குறுவான்துணையினங்கள் 2014 முதல் செல்லுபடியாகும் உயிரலகாக அங்கீகரிக்கப்பட்டுள்ளன.[3]
- சை. ச. சயனோடிசு - தென்கிழக்கு நேபாளம், வங்காளதேசம் மற்றும் வடகிழக்கு இந்தியாவிலிருந்து மியான்மர், வடக்கு தாய்லாந்து மற்றும் தெற்கு சீனா வரை
- சை. ச. ஓரியண்டலிசு - கிழக்கு தாய்லாந்திலிருந்து கம்போடியா, லாவோஸ் மற்றும் வியட்நாம் வரை
- சை. ச. இசுடுவர்டி (ராபின்சன் & க்ளோஸ், 1919) - தீபகற்ப தாய்லாந்து
மேற்கோள்கள்[தொகு]
- ↑ 1.0 1.1 1.2 BirdLife International (2016). "Psilopogon cyanotis". IUCN Red List of Threatened Species 2016: e.T22726130A94912126. doi:10.2305/IUCN.UK.2016-3.RLTS.T22726130A94912126.en. https://www.iucnredlist.org/species/22726130/94912126. பார்த்த நாள்: 19 November 2021.
- ↑ 2.0 2.1 Blyth, E. (1847). "Notes and Descriptions of various New or Little-known Species of Birds". The Journal of the Asiatic Society of Bengal 16 (1): 428–476. https://archive.org/details/journalofasiatic161asia/page/464.
- ↑ 3.0 3.1 Handbook of the Birds of the World and BirdLife International Illustrated Checklist of the Birds of the World.
- ↑ Ripley, S. D. (1945). "The barbets". The Auk 62 (4): 542–563. doi:10.2307/4079804. https://sora.unm.edu/sites/default/files/journals/auk/v062n04/p0542-p0563.pdf.
- ↑ Robinson, H. C. (1915). "On the birds collected by Mr C. Boden Kloss on the coast and islands of south-eastern Siam". Ibis 10 (3): 718–761. doi:10.1111/j.1474-919X.1915.tb07835.x. https://archive.org/details/ibis310brit/page/738.
- Grimmett, R., Inskipp, C. and Inskipp, T. (2011). Birds of the Indian Subcontinent. London: Christopher Helm. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண்:9781408127636.
- Robson, C. (2002). A Field Guide to the Birds of Thailand. London: New Holland. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண்:9781843300588.
வெளி இணைப்புகள்[தொகு]
- BirdLife International (2019). "Blue-eared Barbet Psilopogon cyanotis".