சியாக்கா
| சியாக்கா | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| மகாராஜாதிராஜபதி | |||||
| மால்வாவின் அரசன் | |||||
| ஆட்சிக்காலம் | கி.பி.948-972 | ||||
| முன்னையவர் | முதல் சுந்தந்திர அரசன் | ||||
| பின்னையவர் | இரண்டாம் வாக்பதி | ||||
| இராட்டிரகூடர்களின் கீழ் ஆட்சி செய்தவர்கள் | |||||
| ஆட்சிக்காலம் | கி.பி 940 - 948 | ||||
| முன்னையவர் | சியாக்கா | ||||
| பின்னையவர் | பதவி கலைக்கப்பட்டது | ||||
| முடியாட்சி | மூன்றாம் கிருஷ்ணன் | ||||
| துணைவர் | இராணி வதஜா | ||||
| குழந்தைகளின் பெயர்கள் | இரண்டாம் வாக்பதி
சிந்துராஜா | ||||
| |||||
| அரசமரபு | பரமாரப் பேரரசு | ||||
| தந்தை | சியாக்கா | ||||
| மதம் | இந்து சமயம் | ||||
சியாக்கா ( Siyaka) (ஆட்சிக; சுமார் 949-972 கி.பி), ஹர்ஷ- சிம்மன் (Harsha-Simha) என்றும் அழைக்கப்படும் இவர் மேற்கு-மத்திய இந்தியாவில் ஆட்சி செய்த பரமாரப் பேரரசின் அரசராவார். பரமார வம்சத்தின் முதல் சுதந்திர ஆட்சியாளராக இவர் இருந்ததாகத் தெரிகிறது.
இன்றைய குசராத்தில் கண்டுபிடிக்கப்பட்ட இவரது சொந்தக் கல்வெட்டுகளிலிருந்து அறியப்பட்ட ஆரம்பகால பரமார ஆட்சியாளர் சியாக்கா ஆவார். ஒரு காலத்தில் மல்கெடாவின் இராட்டிரகூடர்களின் நிலப்பிரபுவாக இருந்ததாகவும் கருதப்படுகிறார். இராட்டிரகூடப் பேரரசர் மூன்றாம் கிருஷ்ணனின் மரணத்திற்குப் பிறகு, இவர் புதிய மன்னன் கொட்டிகாவுக்கு எதிராகப் போரிட்டு, ராஷ்டிரகூடாவின் தலைநகரான மான்யகேட்டாவை சி. 972 CE. இது இறுதியில் ராஷ்டிரகூடர்களின் வீழ்ச்சிக்கு வழிவகுத்தது, மேலும் பரமராக்களை ஒரு ஏகாதிபத்திய சக்தியாக நிறுவியது.
சியாக்கா இரண்டாம் வைரிசிம்மனின் மகனாவார். [1] சியாக்காவால் வெளியிடப்பட்ட ஹர்சோலா செப்புத் தகடு கல்வெட்டுகள் கி.பி 31 ஜனவரி 949 தேதியிட்டவை. இதன் அடிப்படையில், சியாக்கா ஜனவரி 949 க்கு முன்பு எப்போதாவது பரமாரா சிம்மாசனத்தில் ஏறியிருக்க வேண்டும் என்று ஊகிக்க முடியும். [2]
ஆட்சி[தொகு]
சியாக்காவின் இராச்சியம் வடக்கே பான்ஸ்வாராவிலிருந்து தெற்கே நருமதை வரையிலும், மேற்கில் கெடகம்-மாண்டாலா (இன்றைய கேடா / மாகி ஆறு ) முதல் கிழக்கில் விதிஷா பகுதி ( பேட்வா ஆறு ) வரையிலும் பரவியிருந்தது. [3] [4]
மேற்கோள்கள்[தொகு]
- ↑ G. P. Yadava 1982, ப. 37.
- ↑ K. N. Seth 1978, ப. 75.
- ↑ K. C. Jain 1972, ப. 335.
- ↑ Arvind K. Singh 2012, ப. 17.
உசாத்துணை[தொகு]
- Arvind K. Singh (2012). "Interpreting the History of the Paramāras". Journal of the Royal Asiatic Society 22 (1): 13–28.
- G. P. Yadava (1982). Dhanapāla and His Times: A Socio-cultural Study Based Upon His Works. Concept. https://books.google.com/books?id=aY_I3zgxfpsC&pg=PA32.
- Harihar Vitthal Trivedi (1991). Inscriptions of the Paramāras (Part 2). Corpus Inscriptionum Indicarum Volume VII: Inscriptions of the Paramāras, Chandēllas, Kachchapaghātas, and two minor dynasties. Archaeological Survey of India. doi:10.5281/zenodo.1451755. https://books.google.com/books?id=8B4LAQAAMAAJ.
- K. C. Jain (1972). Malwa Through the Ages, from the Earliest Times to 1305 A.D. Motilal Banarsidass. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண்:978-81-208-0824-9. https://books.google.com/books?id=_3O7q7cU7k0C&pg=PA158.
- K. N. Seth (1978). The Growth of the Paramara Power in Malwa. Progress. https://books.google.com/books?id=-Q4dAAAAMAAJ.