குழந்தைகளுக்கான இலவச மற்றும் கட்டாயக் கல்வி உரிமைச் சட்டம் 2009
| சிறுவர்களுக்கான இலவச மற்றும் கட்டாயக் கல்வி உரிமைச் சட்டம் | |
|---|---|
| முகவுரை | அதிகாரபூர்வ சட்டம் |
| சட்டமாக்கியது | இந்திய நாடாளுமன்றம் |
| நிறைவேற்றிய நாள் | 4 ஆகத்து 2009 |
| ஒப்புமை பெற்ற நாள் | 26 ஆகத்து 2009 |
| செயலாக்கப்பட்ட நாள் | 1 ஏப்ரல் 2010 |
| தொகுப்பு | |
| ஆறு அகவை முதல் பதினான்கு அகவை வரையிலும் உள்ள சிறார்களுக்கு இலவச மற்றும் கட்டாயக் கல்வி வழங்க வகை செய்கிறது. | |
இலவச மற்றும் கட்டாய கல்வி சட்டம் அல்லது கல்வி சட்டம் (RTE) 4 ஆகஸ்ட் 2009 இந்திய பாராளுமன்றத்தில் இயற்றப்பட்டது. இந்த கல்வி உரிமை சட்டம் இந்தியாவில் 6 மற்றும் 14 வயதுக்குட்பட்ட குழந்தைகளுக்கு இலவச மற்றும் கட்டாய கல்வி முக்கியத்துவத்தை இந்திய அரசியல் அமைப்பு சட்டத்தின் 21A கீழ் விவரிக்கிறது. சட்டம் ஏப்ரல் 2010 1 ம் தேதி அமலுக்கு வந்த போது, இந்தியா கல்வி ஒவ்வொரு குழந்தைக்கும் ஒரு அடிப்படை உரிமை என்று செய்யும் 135 நாடுகளில் ஒன்றாக மாறியது.
வரலாறு[தொகு]
தற்போதைய சட்டம், சுதந்திர நேரத்தில் இந்திய அரசியலமைப்பால் சரிபார்த்து அதனால் கொண்டுவரப்பட்டது. ஆனால் இன்னும் குறிப்பாக இந்திய அரசியலமைப்பு அடிப்படை உரிமை கல்வி செய்யும் கட்டுரை 21A உள்ளடக்கிய அரசியலமைப்பு திருத்தத்தில் உள்ளது. இந்த திருத்தம், எனினும், ஒரு தனி கல்வி மசோதா வரைவுக்கு அவசியமாக்கியது அதை முறையாக செயல்படுத்தி விவரிக்க ஒரு சட்டம் தேவை என குறிப்பிடப்படவில்லை.
மசோதா வரைவு 2005 ம் ஆண்டு இயற்றப்பட்டது. இது தனியார் பள்ளிகளில் பின்தங்கிய குழந்தைகளுக்கு 25% இட ஒதுக்கீடு வழங்க அதன் கட்டாய ஒதுக்கீடு காரணமாக அதிக எதிர்ப்பை பெற்றது. கல்விக்கான மத்திய ஆலோசனை குழுவின் துணை குழு ஒரு ஜனநாயக மற்றும் சமூக சமத்துவ சமுதாயத்தை உருவாக்கும் ஒரு குறிப்பிடத்தக்க முன்நிபந்தனையை இந்த குழு வழங்கியது. இந்திய சட்ட கமிஷன் துவக்கத்தில் தனியார் பள்ளிகளில் பின்தங்கிய மாணவர்களுக்கு 50% இட ஒதுக்கீடு வேண்டும் என்று கூறியது.
ஏட்டுரைப்பகுதி[தொகு]
பில் 2 ஜூலை 2009 இல் அமைச்சரவை ஒப்புதல் பெற்றது. மாநிலங்களவையில் ஜூலை 20 2009 மற்றும் மக்களவையில் ஆகஸ்ட் 4 2009 இயற்றப்பட்டது. இது 26 ஆகஸ்ட் 2009 ஜனாதிபதி ஒப்புதல் கிடைத்து இலவச மற்றும் கட்டாய கல்வி குழந்தைகளின் உரிமை என்ற சட்டம் என அறிவிக்கப்பட்டது. இந்த சட்டம் ஏப்ரல் 1 2010 இல் இருந்து ஜம்மு மற்றும் காஷ்மீர் மாநிலம் தவிர இந்தியா முழுவதும் நடைமுறைக்கு வந்தது. இது இந்திய வரலாற்றில் முதல் முறையாக ஒரு சட்டம் பிரதம மந்திரியின் பேச்சு மூலம் அமலுக்கு வந்தது. இந்திய பிரதம மந்திரி மன்மோகன் சிங், அவரது உரையில், "நாம் அனைத்து குழந்தைகளுக்கும்,பாலினம் மற்றும் சமூக வகை, வேறுபாடின்றி கல்வி அளிக்க வேண்டும். ஒரு கல்வி அவர்களை பொறுப்பான மற்றும் நல்ல குடிமக்கள் ஆக தேவையான திறமைகள், அறிவு, மதிப்பு மற்றும் மனப்போக்கு பெறுவதற்கு உதவ வேண்டும்." என்று கூறினார்.
சிறப்பு கூற்றுகள்[தொகு]
இந்த சட்டம் கல்வியை 6 முதல் 14 வயதுக்குட்பட்ட குழந்தைகளுக்கு கல்வி ஒரு அடிப்படை உரிமை என்றும் தொடக்கப் பள்ளிகளில் குறைந்தபட்ச விதிமுறைகளுக்கு வழிவகுத்தது. இது அனைத்து தனியார் பள்ளிகளும் நலிவடைந்த குழந்தைகளுக்கு 25% இடங்களில் முன்பதிவு செய்ய வேண்டும் (பொது தனியார் கூட்டு திட்டத்தின் ஒரு பகுதியாக, கட்டணத்தை அரசு, பள்ளிகளுக்கு செலுத்த வேண்டும்) என்று அவசியமாக்கியது.இந்த சட்டப்படி நலிவடைந்தோர் என்போர் [1][2]
- எந்த பாதுகாப்பும் இல்லாதவர்
- குழந்தைத்தொழிலாளி
- மனவளர்ச்சி குன்றியவர்
- எச்ஐவி பாதித்தவர்
- தலித் மற்றும் பழங்குடியினர்
- சமூகத்தால் ஒதுக் கப்பட்டவர்
- ஆண்டு வருமானம் ரூ. 2லட்சத்திற்கும் குறைவான குடும்ப வருமானம் உள்ளவர்
இது நடைமுறையில் இருந்த அனைத்து அங்கீகரிக்கப்படாத பள்ளிகளுக்கு தடை, மற்றும் நன்கொடை அல்லது முதல் தொகை மற்றும் சேர்க்கைக்கு குழந்தை அல்லது பெற்றோருக்கு எந்த நேர்காணலும் வைக்க கூடாது என்று கூறுகிறது. இந்த சட்டம் குழந்தைகள் தங்களது தொடக்க கல்வி முடியும் வரை பின்தங்கவைக்கவோ, வெளியேற்றவோ அல்லது தேர்வில் கட்டாய வெற்றி பெற வேண்டும் என்றோ செய்யக்கூடாது. வெளியேறிய மாணவர்களுக்கு, சம வயது மாணவர்களை போல் திறமை பெற சிறப்பு பயிற்சிகளும் உள்ளன.
RTE சட்டம், சுற்றுப்புறத்தை கண்காணித்து, கல்வி தேவைப்படும் குழந்தைகளை அடையாளம் கண்டு அவர்களுக்கு தேவையான வசதிகள் செய்து கொடுக்க ஆய்வு செய்யும். உலக வங்கி கல்வி வல்லுனர் சாம் கார்ல்சன் கவனித்தது:
உலகத்திலேயே முதன்முதலாக RTE சட்டம் தான் சேர்க்கை, அரசு மீது வருகை மற்றும் நிறைவு உறுதி ஆகிய பொறுப்புகளை வைக்கிறது. உலகத்தில் உள்ள எல்லா நாடுகளிலும் குழந்தைகளை பள்ளிக்கு அனுப்புவது பெற்றோரின் பொறுப்பாகும்.
18 வயதுக்கு வரை குறைபாடுகள் உள்ள நபர்களின் கல்வி உரிமைக்காக ஒரு தனி சட்டம்-ஊனமுற்றோர் சட்டத்தின் கீழ் தீட்டப்பட்டது. பள்ளி உள்கட்டமைப்பு மேம்பாடு, ஆசிரியர், மாணவர் விகிதம் மற்றும் ஆசிரியர் தொடர்பான மற்ற பல விதிகளும் இந்த சட்டத்தில் உருவாக்கப்பட்டது.
இந்த சட்டத்தின் மூலம் குழந்தை உரிமைகள் பாதுகாப்பு தேசிய குழு , என்னும் ஒரு தன்னாட்சி அமைப்பு 2007 ல் அமைக்கப்பட்டது. இந்த அமைப்பு மாநிலங்களால் அமைக்கப்பட்ட குழுக்களுடன் சேர்ந்து சட்டத்தின் செயல்பாடுகளை கண்காணிக்கும்.
செயல்படுத்தல் மற்றும் நிதி[தொகு]
இந்திய அரசியலமைப்பில், இது மாநிலங்களின் ஆதிக்கத்தின் கீழ் வருகிறது, மற்றும் சட்டத்தை செயல்படுத்த மாநில மற்றும் உள்ளூர் அமைப்புகள் பொறுப்பு ஏற்றுக்கொள்ள செய்துள்ளது. இந்த அமைப்புகளுக்கு எல்லா பள்ளிகளுக்குமான நிதி திறன் இல்லை என்று மாநிலங்கள் கூக்குரலிடுகின்றன. இதனால் (அதிகபட்ச வருவாய் பெறும்) ஒன்றிய அரசு மாநிலங்களுக்கு மான்யம் அளிக்க வேண்டும் என்பது தெளிவாகிறது.
நிதி தேவையை பற்றி ஆய்வு கொள்ள ஒரு குழு அமைக்கப்பட்டது. அது அடுத்த ஐந்து ஆண்டுகளில் இந்த சட்டத்தை செயல்படுத்த 171,000 கோடி (அ)1.71 டிரில்லியன் (அமெரிக்க $ 38.2 பில்லியன்) தேவைப்படும் என கணித்துள்ளது. ஏப்ரல் 2010 இல் ஒன்றிய அரசு மாநிலங்களில் 65-35 சதவீதமும் வடகிழக்கு மாநிலங்களில் 90 -10 சதவீதமும் நிதி பகிர்ந்து கொள்ளலாம் என்று சம்மதித்தது. எனினும், 2010 மத்தியில், இந்த எண்ணிக்கை 231.000 கோடி களாக உயர்ந்தது, அதனால் ஒன்றிய அரசும் அதன் பங்கை 68% உயர்த்த ஒப்பு கொண்டது. ஊடக அறிக்கைகள் சில இந்த பகிர்தலை 70% என்று சொல்கின்றன. இதே விகிதத்தில் சென்றால், பெரும்பாலான மாநிலங்கள் தங்களது கல்வி பட்ஜெட்டை அதிகரிக்க வேண்டாம்.
2011 இல் இந்த சட்டம் கல்வி உரிமையை பத்தாம் வகுப்பு மற்றும் பாலர் வகுப்புகளுக்கும் நீட்டித்தது. CABE குழு இந்த மாற்றங்களின் செயல்படுத்த முனைந்துள்ளது.
அமலாக்க ஆலோசனை குழு[தொகு]
மனிதவள மேம்பாடு அமைச்சகம் சட்டத்தை செயல்படுத்த ஒரு உயர் மட்ட, 14 உறுப்பினர்களை கொண்ட தேசிய ஆலோசனை கவுன்சில் அமைத்தது. உறுப்பினர்கள்
- கிரண் கார்னிக், நாஸ்காம் முன்னாள் தலைவர்
- கிருஷ்ண குமார், NCERT முன்னாள் இயக்குனர்
- மிருணாள் மிரி, வட கிழக்கு மலை பல்கலைக்கழகம் முன்னாள் துணை அதிபர்
- யோகேந்திர யாதவ் - சமூக விஞ்ஞானி. இந்தியா
- சஜித் கிருஷ்ணன் குட்டி - குழந்தைகள் ஹோப்ஸ் (கற்று) இந்தியா அசிஸ்ட்டிங் கல்வியாளர்கள் மற்றும் செயலாளர்.
- அன்னி நாமளா, சமமான சமூக நிலைய தலைவர் மற்றும் செயல்திரனாளர்.
- அபூபெக்கர் அகமது, துணை தலைவர், முஸ்லீம் கல்வி சங்கம், கேரளா.
நடைமுறைப்படுத்தலின் நிலை[தொகு]
சட்டத்தின் ஒரு ஆண்டு நிறைவு விழாவை ஒட்டி, சட்டம் செயல்படுத்த பட்ட அறிக்கையை, மனித வள மேம்பாட்டு அமைச்சகம் வெளியிட்டது.அந்த அறிக்கை 6-14-வயதுக்குட்பட்ட 8.1 மில்லியன் குழந்தைகள் பள்ளிக்கு வருவதில்லை என்றும் நாடு தழுவிய அளவில் 508.000 ஆசிரியர்கள் பற்றாக்குறை உள்ளது என்றும் கூறுகிறது. நாட்டின் முன்னணி கல்வி நெட்வொர்க்குகளின் பிரதிநிதியாக RTE கருத்துக்களம், ஒரு நிழல் அறிக்கையின் கண்டுபிடிப்புகள், பல முக்கிய சட்ட கடமைகள், அட்டவணையை பின்தங்கியுள்ளன என்று சுட்டிக்காட்டி சவால் விடுத்துள்ளது. இந்திய உச்ச நீதிமன்றம் கூட வடகிழக்கில் சட்டம் செயல்படுத்த கோரி தலையிட்டுள்ளது. இது அரசு மற்றும் அரசு உதவி பெறும் பள்ளிகளில் ஆசிரியர்கள் இடையே ஊதியத்தில் சமநிலை உறுதிப்படுத்த சட்டம் பரிந்துரைக்கிறது.
ஹரியானா அரசு சட்டத்தை திறம்பட செயல்படுத்த மாநிலத்தில் தொடர்ந்து கண்காணிக்க கண்காணிப்பு தொடக்க கல்வி அலுவலர்கள், மற்றும் வட்டார வள ஒருங்கிணைப்பாளர் குழு(BEEOs-மற்றும்-BRCs) அமைத்துள்ளது.
முன்னோடிகள்[தொகு]
RTE சட்டம் புதியது இல்லை என்று சுட்டிக்காட்டப்பட்டுள்ளது. பெரும்பாலான மக்கள் படிப்பறிவில்லாததால் வயது வந்தோர் வாக்குரிமை எதிர்க்கப்பட்டது. இந்திய அரசியலமைப்பில் கட்டுரை 45 ஒரு சட்டமாக அமைக்கப்பட்டது:
மாநிலங்கள் அடுத்த பத்து ஆண்டுகளுக்குள், அனைத்து குழந்தைகளுக்கும், பதினான்கு வயது பூர்த்தி ஆகும் வரை, இலவச மற்றும் கட்டாய கல்வி, வழங்க முயற்சி செய்ய வேண்டும்.
அந்த காலக்கெடு பல தசாப்தங்களுக்கு முன்னர் இயற்றியது, அந்த நேரத்தில் கல்வி அமைச்சர், MC சாக்லா, கூறியதாவது:
நமது அரசியல் தந்தைகள், ஒரு சிறு குடிசை அமைத்து, அங்கு மாணவர்களை வைத்து பயிற்சியற்ற ஆசிரியர்கள் கொடுத்து, அவர்களுக்கு தரமற்ற பாடப்புத்தகங்கள் கொடுத்து, விளையாட்டு மைதானங்கள் இல்லாமல், நமது முதன்மை கல்வி விரிவடைந்து வருகிறது என்று கூறுவதாக கருதவில்லை... அவர்கள் 6 முதல் 14 வயது வரை உள்ள குழந்தைகளுக்கு உண்மையான கல்வி கொடுக்க வேண்டும் என்று முயற்சித்தனர். - MC சாக்லா, 1964
1990 இல், உலக வங்கி கிராமப்புற சமூகங்களை எளிதாக அடைய பள்ளிகள் அமைக்க பல நடவடிக்கைகளுக்கு நிதியளித்தது. இந்த முயற்சி 1990 ஆம் ஆண்டின் அனைவருக்கும் கல்வி இயக்கம் மாதிரியில் வலிமையாக இருந்தது. RTE பள்ளிகளில் குழந்தைகள் சேருவதை மாநிலத்தின் தனியுரிமையாக மாற்றியது.
மாநில வாரியான செயல்பாடு[தொகு]
தமிழ்நாடு[தொகு]
தமிழ்நாடு கட்டாய கல்வி உரிமை சட்ட விதிகள் 2011ன் படி தனியார் பள்ளிகளில் காலியாக உள்ள 25 சதவீத இடஒதுக்கீட்டின் படியான இடங்களை அறிவிப்புப் பலகையில் அறிவிக்க வேண்டுமெனவும் இவற்றைப் பள்ளிகல்வித் துறை தீவிரமாக கண்காணிக்க வேண்டுமெனவும் கூறுகிறது. பள்ளிகல்வித்துறை 25 சதவீத இடஒதுக்கீட்டின்படி பயிலும் மாணவர்களின் பட்டியலை காலந்தோறும் பராமரித்து ஒன்றிய அரசுக்கு அறிக்கை தாக்கல் செய்ய வேண்டுமென கோருகிறது. மேலும் மத்திய- மாநில அளவில் கண்காணிப்புக் குழுக்கள் உருவாக்கவும் இச்சட்டப் பிரிவுகள் 33 மற்றும் 34 வழிசெய்துள்ளது.[3]
மாநில அரசின் பள்ளிக் கல்வி துறை பராமரிக்கும் பட்டியலின் படி 25 சதவீத இடஒதுக்கீட்டின் கீழ் தனியார் பள்ளிகளுக்கு கொடுக்கப் பட வேண்டிய நிர்ணயிக்கப்பட்ட கட்டணத்தை தனியார் பள்ளிகளின் வங்கிக் கணக்கில் கல்வியாண்டின் தொடக்கத்தில் ஒரு பகுதியும் ஆண்டு இறுதியில் மாணவர் வருகைப் பதிவேடு மற்றும் மதிப்பீட்டு அறிக்கையும் பள்ளிகளிடம் பெற்ற பின் பள்ளியின் வங்கிக்கணக்கில் செலுத்தப் பட வேண்டும் எனவும் 2011 தமிழ்நாடு கட்டாய கல்வி உரிமை சட்ட விதிகள் வழிகாட்டுகிறது. 2013-2014 கல்வி ஆண்டில் தமிழ்நாட்டில் 25 சதவீத இடஒதுக்கீடு படி 3550 பள்ளிகளில் 58,619 இடங்கள் இருந்தன. இதில் 23248 இடங்கள் மட்டுமே நிரப்பப்பட்டன.அதாவது தகுதியுடையோரால் 60 சதவீத இடங்கள் பயன்படுத்தப்படவில்லை.அல்லது அங்கெல்லாம் வாய்ப்பு மறுக்கப்பட்டிருக்கிறது எனவும் கொள்ளலாம். இந்த 40 சதவீத இடங்களுக்கே மத்திய-மாநில அரசுகள் நிதி ஒதுக்கவில்லை.[4]
தமிழ்நாடு அரசு ஆணை எண்.60 தேதி 01.04.2013ன்படி பள்ளிக் கல்வித் துறை இயக்குனர், ஆரம்பப் பள்ளிக் கல்வித் துறை இயக்குனர்,மெட்ரிக்குலேசன் பள்ளிக் கல்வித் துறை இயக்குனர் ஆகியோர் தலைமையில் மாநிலத்தில் தனியார் பள்ளிகளில் இந்த 25 சதவீத இடஒதுக்கீடு கண்காணிக்கப்பட வேண்டும் எனக் கூறப்பட்டுள்ளது.[5]
விமர்சனம்[தொகு]
சட்டம் அவசரமாய்-தயாரிக்கப்பட்டது என்றும், கல்வி செயலில் உள்ள பல குழுக்களின் ஆலோசனை கேட்கவில்லை, கல்வி தரத்தை கருத்தில் இல்லை, தங்கள் அமைப்பை நிர்வகிக்கும் தனியார் மற்றும் மத சிறுபான்மை பள்ளிகளின் உரிமைகளை மீறுதல், மற்றும் ஆறு வயதுக்குட்பட்ட குழந்தைகளை கருதவில்லை என விமர்சிக்கப்பட்டது. பல கருத்துக்கள் கடந்த தசாப்தத்தில் சர்வ சிக்ஷா அபியான் கொள்கைகளில் தொடர்ந்து காணப்படுகிறது, மற்றும் அனைவருக்கும் கல்வி இயக்கம், உலக வங்கி ஆகிய இரண்டும், கிராமப்புற பகுதிகளில் 90 களின் மாவட்ட முதன்மை கல்வி திட்டத்தின் DPEP கீழ் பள்ளிகள் பல அமைத்த நிலையில் நிதி திறனற்றவை என்றும் மற்றும் ஊழல் நிறைந்தது என்றும் விமர்சித்தனர்.
கல்வித் தரம்[தொகு]
அரசாங்க அமைப்பு மூலம் அளிக்கும் கல்வியின் தரம் கேள்வி கேட்கும் நிலையில் உள்ளது. இது நாட்டின் அனைத்து அங்கீகரிக்கப்பட்ட பள்ளிகளில் 80% அளவுக்கு அடிப்படை கல்வி வழங்குகிறது அதேசமயம், அது ஆசிரியர்கள் பற்றாக்குறை, உள்கட்டமைப்பு குறைபாடு மற்றும் பல வாழும் இடங்களும் பள்ளிகளை இழக்கும் நிலையிலும் உள்ளது. அரசு பள்ளிகள் மீது பள்ளிக்கு வராதிருத்தல், தவறாக நிர்வகிப்பது மற்றும் நியமனங்களில் அரசியல் ஆகிய குற்றச்சாட்டுகள் உள்ளன. அரசு பள்ளிகளில் மதிய உணவு இலவசமாக அளிக்கும் போதிலும், பல பெற்றோர்கள் தங்கள் குழந்தைகளை தனியார் பள்ளிகளுக்கு அனுப்புகின்றனர். சில மாநிலங்களில் தனியார் கிராமப்புற பள்ளிகளில் சராசரியாக ஆசிரியருக்கு சம்பளம் (ரூ. மாதத்திற்கு 4,000), இது அரசு பள்ளிகளில் உள்ளதை விட கணிசமாக குறைவாக உள்ளது. இதன் விளைவாக, குறைந்த செலவில் இயங்கும் தனியார் பள்ளிகளின் ஆதரவாளர்கள், பணத்தின் மதிப்பிற்கேர்ப அரசு பள்ளிகள் தரமானதாக இல்லையென்று விமர்சித்தனர்.
தனியார் பள்ளிகளில் பயிலும் குழந்தைகளுக்கு சில நன்மைகள் இருக்கின்றன, அனால் இது அவர்களை அரசு பள்ளிகளுக்கு அனுப்பும் நிலையில் உள்ளவர்களிடம் இருந்து வேறுபடுத்தி காட்டுகிறது. மேலும் இது வறுமையில் பல குடும்பங்கள் இருக்கும் ஒரு நாட்டில் கிராமப்புற வசதி படைத்தவர்களுக்கு உதவுவது போலாகும் என்று விமர்சிக்கப்பட்டது. சட்டம் இந்த சிக்கல்களை கவனிக்கவில்லை என விமர்சிக்கப்பட்டது. நன்கு அறியப்பட்ட கல்வியாளர் அனில் சடகோபால் அவசர அவசரமாக-வரைந்த சட்டத்தை பற்றி கூறியதாவது:
இது நமது குழந்தைகள் மீது செய்யப்பட்ட ஒரு மோசடி ஆகும். இது இலவச கல்வி அல்லது கட்டாய கல்வி கொடுக்கவில்லை. உண்மையில், அது தற்போதைய தாழ்ந்த கல்வி தரத்தை நெறிபடுத்தும், அனால் பாகுபாடு தொடர்ந்து கொண்டே இருக்கும்.
தொழிலதிபர் குர்சரண் தாஸ் நகர்ப்புற குழந்தைகள் 54% தனியார் பள்ளிகளில் பயில்கின்றன என்றும், இந்த விகிதம் ஆண்டுக்கு 3% வளர்ந்து வருகிறது என்றும் குறிப்பிடுகிறார். "ஏழை குழந்தைகள் கூட அரசு பள்ளிகளை கைவிடுகின்றனர். ஆசிரியர்கள் வராததால் அவர்களும் வருவதில்லை. " இருப்பினும், மற்ற ஆராய்ச்சியாளர்கள் மற்ற காரணிகள் (குடும்ப வருமானம் போன்ற, பெற்றோரின் கல்வியறிவு-அனைத்தும் பெற்றோரின் பணம் செலுத்தும் திறன் தொடர்புடையதாக) போது தனியார் பள்ளிகளில் தரமான உயர் தர சான்றுகள் பெரும்பாலும் மறைந்துவிடும் என்று கூறுவதன் மூலம் வாதத்தை எதிர்கொள்ள வேண்டும் என்கின்றனர்.
பொது-தனியார் பங்களிப்பு[தொகு]
இந்த தரப் பிரச்சனைகளின் பொருட்டு, இந்த சட்டத்தில் தனியார் பள்ளிகளுக்கு நஷ்ட ஈடு செய்யும் விதத்தில் உள்ளது. PPP (தனியார்) அதிகரிப்பு இணைந்த இந்த நடவடிக்கையை கல்வி உரிமைக்கான அகில இந்திய கருத்துக்களம் (AIF-RTE) போன்ற சில நிறுவனங்கள், மாநிலங்கள் தங்கள் "அடிப்படை கல்வி வழங்கும் அரசியலமைப்பு கடமை" துறக்கின்றது ரஎன்பது போல் பார்க்கின்றன.
தனியார் பள்ளிகள் மீது உரிமை மீறல்[தொகு]
உதவிபெறாத தனியார் பள்ளிகள் சங்கம், ராஜஸ்தான் (2010 ரிட் பெட்டிசன் (சிவில்) எண் 95 இல்) மற்றும் பல 31 மற்ற சங்கங்கள் இந்திய உச்ச நீதிமன்றத்தில் இந்த சட்டம் தங்களின் தனியார் நிர்வாக அரசியலமைப்பு உரிமையை மீறுகிறது என்று மனு அளித்துள்ளது. அந்த சங்கங்கள் அரசாங்க மற்றும் தனியார் உதவிபெறாத பள்ளிகளில் பொருளாதார பலவீனமான பகுதியில் இருந்து வரும் குழந்தைகளுக்கு 25 சதவீத இட ஒதுக்கீடு வழங்குவது அரசியலமைப்பிற்கு விரோதமானது என்று கூறுகின்றன.
12 ஏப்ரல் 2012 இல் , உச்ச நீதிமன்றத்தின் மூன்று நீதிபதிகள் பெஞ்ச் 2-1 பெரும்பான்மையில் தனது தீர்ப்பை வழங்கியது. தலைமை நீதிபதி SH கபாடியா மற்றும் நீதிபதி Swatanter குமார் இத்தகைய இட ஒதுக்கீடு வழங்குவது சட்ட விரோதமானதாக கருதமுடியாது என்றும், ஆனால் இந்த சட்டம் அரசு உதவிபெறாத தனியார் சிறுபான்மை பள்ளிகள் மற்றும் உறைவிட பள்ளிகள் மீது பொருந்தாது என்றும் கூறினார். எனினும், நீதிபதி கே ராதாகிருஷ்ணன் பெரும்பான்மை பார்வைக்கு இணங்கவில்லை. மேலும் அவர் இந்த சட்டம் சிறுபான்மை மற்றும் சிறுபான்மை அல்லாத தனியார் பள்ளிகளுக்கு பொருந்தாது ஏனென்றால் அவைகள் அரசாங்கத்திடம் இருந்து எந்த உதவியும் பெறுவதில்லை என்கிறார்.
தனியார் பள்ளிகளை 25% மாணவர்களை சேர்க்க சொல்லி கட்டாயப்படுத்தவது கண்டிக்கத்தக்கது என்று சொல்வதன் மூலம் அரசு தனக்காண கடமைகளான இலவச மட்டும் கட்டாய கல்வி அளிப்பதை 2 % தொடக்க கல்வி மீது கல்வி வரி வாங்கியும், தனியார் பள்ளிகள் மீது திணிக்கிறது.
ஆதரவற்றவர்களுக்கான தடை[தொகு]
இந்த சட்டத்தின் கடுமையான விதிகளாக, எல்லா குழந்தைகளும் வருமானம் மற்றும் சாதி சான்றிதழ், வறுமை கோட்டிற்கு கீழ் உள்ள அட்டைகள் மற்றும் பிறப்பு சான்றிதழ்களை சமர்ப்பிக்க கட்டாயப்படுத்துகிறது. ஆதரவற்ற குழந்தைகள் தாங்கள் படிக்க வேண்டும் என்றாலும் அவர்களால் இத்தகைய ஆவணங்கள் தயாரிக்க முடியவில்லை. அதனால் பள்ளிகளும், அத்தகைய ஆவணங்கள் கட்டாயம் தேவை என்பதால் அவர்களை சேர்ப்பதில்லை.
மேலும் பார்க்க[தொகு]
மேற்கோள்கள்[தொகு]
- ↑ "எம் பிள்ளைய சேத்துவிட்டது வாலிபர் சங்கத்துக்காரங்கதான்!". 12 சூன் 2015 இம் மூலத்தில் இருந்து 2016-03-06 அன்று. பரணிடப்பட்டது.. https://web.archive.org/web/20160306220156/http://epaper.theekkathir.org/news.aspx?NewsID=117162. பார்த்த நாள்: 12 சூன் 2015.
- ↑ "THE RIGHT OF CHILDREN TO FREE AND COMPULSORY EDUCATION ACT, 2009 35 of 2009". http://indiacode.nic.in/amendmentacts2012/The%20Right%20to%20Free%20and%20Compulsary%20Education%20Act.pdf. பார்த்த நாள்: 12 சூன் 2015.
- ↑ "Tamilnadu Right of Children to Free and Compulsory Education Rules 2011:" இம் மூலத்தில் இருந்து 2013-08-09 அன்று. பரணிடப்பட்டது.. https://web.archive.org/web/20130809162536/http://tnschools.gov.in/images/stories/pdf/RTE_Rules.pdf. பார்த்த நாள்: 13 மே 2014.
- ↑ Amritha K R (1 மே 2014). "Private Schools Ignore 25 Percent RTE Quota Time-table". New Indian Express. http://m.newindianexpress.com/chennai/301920. பார்த்த நாள்: 13 மே 2014.[தொடர்பிழந்த இணைப்பு]
- ↑ வீ. மாரியப்பன் (13 மே 2014). "கட்டாய கல்வி உரிமை :சட்ட அமலாக்கமும் தொடரும் சமரும்". தீக்கதிர் தமிழ் நாளிதழ் இம் மூலத்தில் இருந்து 2016-03-06 அன்று. பரணிடப்பட்டது.. https://web.archive.org/web/20160306161452/http://epaper.theekkathir.org/news.aspx?NewsID=63932. பார்த்த நாள்: 13 மே 2014.