டைகோகுடென்

கட்டற்ற கலைக்களஞ்சியமான விக்கிப்பீடியாவில் இருந்து.

டைகோகுடென் (大黒天) என்பது அதிர்ஷ்டம் மற்றும் செல்வத்தின் ஒருங்கிணைந்த சப்பானிய தெய்வம். தைகோகுடென் இந்து கடவுளான சிவனின் பௌத்த பதிப்பான மகாகாலாசிவனில் இருந்து உருவானது மற்றும் பூர்வீக சிந்தோ கடவுளான ஒகுனினுஷியுடன் இணைந்தது.[1][2]

கண்ணோட்டம்[தொகு]

கிழக்கு ஆசிய பௌத்தத்தில் மகாகலான்[தொகு]

மகாகாலன் (11-12 ஆம் நூற்றாண்டு)

சமசுகிருத வார்த்தையான 'மகாகாலா' ("பெரிய கருப்பு [ஒன்று]", "பெரிய நேரம்" அல்லது "பெரிய மரணம்"[3]) என்பது இந்துக் கடவுளான சிவனின் பெயர்களில் ஒன்றாக இருந்தது.[4] சிவனின் இந்த தலைப்பும் அம்சமும் இறுதியில் பௌத்தத்தால் ஏற்றுக்கொள்ளப்பட்டது, அங்கு மகாகாலன் ஒரு தர்மபாலராக அல்லது பௌத்த தர்மத்தின் பாதுகாவலராக அறியப்பட்டார். இரவில் பேய்கள் மற்றும் பேய்களின் கூட்டத்துடன் காடுகளில் சுற்றித் திரியும் ஒரு பயங்கரமான தெய்வமாக அறியப்பட்டார்.[5]

மகாகாலன் பல சீன பௌத்த நூல்களில் குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது, இருப்பினும் டாங் மற்றும் சாங் காலங்களில் சீனாவில் அவரது உருவப்படங்கள் அரிதாகவே இருந்தன. அவர் இறுதியில் 9 ஆம் நூற்றாண்டுக்குப் பிறகு திபெத்தின் எல்லையில் உள்ள யுனான் மாகாணத்தில் உள்ள நான்சாவோ மற்றும் டாலி ராஜ்யங்களில் ஒரு வழிபாட்டின் மையமாக ஆனார், அங்கு அவரது வழிபாட்டு முறையும் பரவலாக இருந்தது. திபெத்திய செல்வாக்கு காரணமாக, மங்கோலிய தலைமையிலான யுவான் வம்சத்தின் போது அவரது முக்கியத்துவம் மேலும் அதிகரித்தது, அவரது உருவம் ஏகாதிபத்திய அரண்மனை மற்றும் தலைநகரின் உள்ளேயும் வெளியேயும் உள்ள புத்த கோவில்களில் காட்டப்பட்டது (பெரும்பாலான படங்கள் இப்போது இல்லை). தெய்வத்தின் பெயர் சீன எழுத்துக்களில் 摩訶迦羅 என எழுதப்பட்டது. இவை இறுதியில் சப்பானிய மொழியில் மககார மற்றும் டைகோகுடென் என ஏற்றுக்கொள்ளப்பட்டன .

சில நூல்களில், மகாகாலன் ஒரு பயமுறுத்தும் கடவுள், "மக்களின் (மக்களின்) முக்கிய சாரத்தை திருடும் பேய்" மற்றும் சதை மற்றும் இரத்தத்தை உண்பவர் என்று விவரிக்கப்படுகிறார். இருப்பினும் அவர் பாவங்களைச் செய்தவர்களை மட்டுமே விழுங்குவதாகக் கூறப்படுகிறது.[5][6] மகாவைரோசன தந்திரத்தின் மீது டாங் காலத்து துறவி யி ஜிங்கின் வர்ணனையில் காணப்படும் ஒரு கதை, சதை உண்ணும் பெண் பேய்களின் இனமான தாகினிகளை விழுங்குவதன் மூலம் அவற்றை அடக்கிய புத்த வைரோசனாவின் வெளிப்பாடாக மகாகாலனை சித்தரிக்கிறது. மகாகாலன் அவர்களை இனி மனிதர்களைக் கொல்லக்கூடாது என்ற நிபந்தனையின் பேரில் விடுவித்தார், அவர்களால் மரணத்திற்கு அருகில் இருந்தவர்களின் இதயத்தை ('மனித மஞ்சள்' எனப்படும் மனிதர்களின் முக்கிய சாராம்சம் இருப்பதாக நம்பப்படுகிறது) மட்டுமே சாப்பிட முடியும் என்று ஆணையிட்டார்.[7][8][9] அமோகவஜ்ராவின் சூத்திரத்தின் மொழிபெயர்ப்பில் காணப்படும் ஒரு கதை, இளவரசர் கல்மாஷபாதாவை (斑足王) தனது ராஜ்யத்தின் சிம்மாசனத்தில் ஏற விரும்பினால் ஆயிரம் அரசர்களின் தலைகளை "பெரும் கறுப்புக் கடவுளான மகாகாலாவுக்குக் காணிக்கையாகக் கொடுக்குமாறு அறிவுறுத்தினார்".[6][10][11]

மிங் வம்ச சிலை (14 ஆம் நூற்றாண்டு)

காலப்போக்கில், மகாகாலன் புத்த மடாலயங்களின், குறிப்பாக அதன் சமையலறைகளின் பாதுகாவலராகவும் காணப்பட்டார். 7 ஆம் நூற்றாண்டின் பிற்பகுதியில் ஸ்ரீவிஜயாவிற்கும் இந்தியாவிற்கும் பயணம் செய்த துறவி யிஜிங், இந்திய புத்த மடாலயங்களின் சமையலறைகள் மற்றும் தாழ்வாரங்களில் மகாகாலாவின் உருவங்கள் காணப்படுவதாகக் கூறினார்.[12]

குஷிநகரில் உள்ள மடாலயத்திற்குச் சென்ற ஐந்நூறு துறவிகளுக்கு தெய்வம் எப்படி அற்புதமாக உணவு வழங்கியது என்பது பற்றிய ஒரு கதையை யிஜிங் விவரிக்கிறார், பெண் ஊழியர் ஒருவர் தனது உருவத்தின் முன் பிரார்த்தனை செய்து பிரசாதம் வழங்கினார். மகாகாலனின் இந்த எண்ணம், மடங்களுக்கு செழிப்பைக் கொண்டு வந்தவர் மற்றும் விருப்பங்களை வழங்கியவர், ஜப்பானில் செல்வம் மற்றும் அதிர்ஷ்டத்தின் கடவுளாக தெய்வத்தை அடையாளம் காண பங்களித்திருக்கலாம்.[12]

சீனாவில், கடவுள் கருவுறுதல் மற்றும் பாலுணர்வோடு தொடர்புடையவர்: சீன நாட்காட்டியின் 7வது மாதத்தின் 7வது நாளில் நடைபெற்ற சீ ஷீ திருவிழாவில் (இரட்டை ஏழாவது திருவிழா), திருமணமான பெண்கள் பாரம்பரியமாக 'மோகலூ' எனப்படும் பொம்மைகள் அல்லது சிலைகளை குழந்தை பிறக்கும் நம்பிக்கையில் வாங்கினார்கள். இந்த வார்த்தை ''மகாகாலன்' என்பதிலிருந்து பெறப்பட்டிருக்கலாம்.[13][14][15] சடங்கு நூல்கள் ஆண் துணையைத் தேடும் பெண்களுக்கு அல்லது கர்ப்பிணிப் பெண்களுக்கு மகாகாலன் வழிபாட்டை பரிந்துரைக்கின்றன.[13]

ஜப்பானில் மகாகாலன்[தொகு]

டெண்டாய் மற்றும் ஷிங்கோன் பிரிவுகள் மூலம் ஜப்பானுக்கு அறிமுகப்படுத்தப்பட்ட பிறகு, மகாகாலன் ('டைகோகுடென்' என) படிப்படியாக ஒரு மகிழ்ச்சியான, நன்மையான நபராக மாறினார். அவரது நேர்மறையான குணங்கள் (செல்வம் மற்றும் கருவுறுதல் போன்றவை) முன்னுக்கு வந்தன. டைகோகுடனின் முந்தைய படங்கள் அவரை கோபக்காரனாக (அல்லது குறைந்த பட்சம் கண்டிப்பான முகம் கொண்டவராக) காட்டினாலும், பின்னர் கலைப்படைப்புகள் தொடர்ந்து அவரை சிரிக்கவைக்க வந்தன.[16]

டெண்டாய் பள்ளியின் நிறுவனர் சாய்சோ, மகாகாலன்-டைகோகுடென் வழிபாட்டு முறையை ஜப்பானுக்கு கொண்டு வந்த பெருமைக்குரியவர். அவர் முதன்முதலில் மவுண்ட் ஹையில் (கியோட்டோவின் வடகிழக்கில் அமைந்துள்ளது) ஏறியபோது, மகாகாலன் ஒரு வயதான மனிதனின் வடிவத்தில் அவருக்குத் தோன்றி, சைச்சோவால் கற்பனை செய்யப்பட்ட துறவற சமூகத்தின் பாதுகாவலராக மாற முன்வந்தார் என்று புராணக்கதை கூறுகிறது, அது என்ரியாகு-ஜி என்று அறியப்படும். [17]

பௌத்தம் மற்றும் பூர்வீக ஜப்பானிய நம்பிக்கைகள் (சிந்தோ) ஒருங்கிணைக்கப்பட்ட இடைக்கால காலத்தில், டைகோகுடென் பூர்வீக காமி அக்குனினுஷியுடன் (大国主) இணைந்தார், ஏனெனில் பிந்தைய பெயரின் முதல் இரண்டு எழுத்துக்களை (大国) 'டைகோகு' என்றும் படிக்கலாம்.[16]

உருவப்படம்[தொகு]

மகாகாலன் முதலில் கிழக்கு ஆசிய பௌத்த கலையில் ஒரு இருண்ட நிறமுள்ள கோபமான தெய்வமாக, மண்டை ஓடுகள் அணிந்திருந்தார். அவரது கழுத்திலும் கைகளிலும் பாம்புகள் சுருண்டிருந்தன. ஒரு வகை அவரை மூன்று தலைகள் மற்றும் ஆறு கைகளுடன் சித்தரிக்கிறது, அவரது மேல் கைகளால் உரிக்கப்பட்ட யானைத் தோலையும், அவரது கீழ் கைகளால் ஒரு திரிசூலம் அல்லது வாள் கிடைமட்டமாக, மற்றும் அவரது நடுத்தர கைகளால் ஒரு மனித உருவம் மற்றும் ஆடு ஆகியவற்றைப் பிடித்திருந்தார். இந்த வகையின் பல கலைப்படைப்புகள் மகாகாலாவை உட்கார்ந்த நிலையில் காட்டுகின்றன.[18][19] மற்றொரு மாறுபாடு (சீன நூல்களில் காணப்படவில்லை, ஆனால் ஜப்பானில் சான்றளிக்கப்பட்டது) மகாகாலாவை ஒரு தலை மற்றும் இரண்டு கைகளுடன், வலது கையில் ஒரு வாளையும், இடதுபுறத்தில் ஒரு மண்டை ஓடு கோப்பையையும் வைத்திருப்பதை சித்தரிக்கிறது.[6]

மகாகாலா-டைகோகுடனின் ஆரம்பகால ஜப்பானிய பிரதிநிதித்துவங்கள் இரண்டு வகைகளாகப் பிரிக்கப்படுகின்றன: ஒன்று ( ஷிங்கோன் பள்ளியுடன் தொடர்புடையது) தெய்வம் நிற்பதைக் காட்டுகிறது, இடது கை தோளில் ஒரு சாக்கைப் பிடித்தபடி, வலது கையை ஒரு முஷ்டியில் கட்டிக்கொண்டு, ஓய்வெடுக்கிறது. மற்றொன்று (தெண்டாய் பள்ளியுடன் தொடர்புடையது) அவர் உட்கார்ந்திருப்பதை சித்தரிக்கிறது. இந்த படங்களில் பெரும்பாலானவை டெய்கோகுடென் ஜப்பானிய ஆடைகளை அணிந்திருப்பதைக் காட்டுகின்றன.[6][20]

மேற்கோள்கள்[தொகு]

  1. ↑ Roberts, Jeremy (2009). Japanese Mythology A to Z. Infobase Publishing. பக். 28. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண்:9781438128023. https://books.google.com/books?id=xdfgjV2kw6oC. 
  2. ↑ Pal, Pratapaditya. Indian Sculpture: 700-1800. Los Angeles County Museum of Art. பக். 180. 
  3. ↑ Jain, Jyotindra (1998). Picture Showmen: Insights Into the Narrative Tradition in Indian Art. Marg Publications. பக். 34. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண்:9788185026398. https://books.google.com/books?id=nxLaAAAAMAAJ. 
  4. ↑ Finegan, Jack (1989). An Archaeological History of Religions of Indian Asia. Paragon House. பக். 143. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண்:9780913729434. https://books.google.com/books?id=BrDXAAAAMAAJ. 
  5. ↑ 5.0 5.1 Faure, Bernard (2015). Protectors and Predators: Gods of Medieval Japan, Volume 2. University of Hawaii Press. 
  6. ↑ 6.0 6.1 6.2 6.3 Schumacher, Mark. "Daikokuten Iconography in Japan". A-to-Z Photo Dictionary of Japanese Religious Sculpture and Art (www.onmarkproductions.com). பார்க்கப்பட்ட நாள் 2021-04-21.
  7. ↑ Faure, Bernard. The Fluid Pantheon: Gods of Medieval Japan, Volume 1. University of Hawaii Press. பக். 195. 
  8. ↑ Faure, Bernard. Protectors and Predators: Gods of Medieval Japan, Volume 2. University of Hawaii Press. 
  9. ↑ "荼枳尼天 (Dakiniten)". Flying Deity Tobifudō (Ryūkō-zan Shōbō-in Official Website). பார்க்கப்பட்ட நாள் 2021-04-08.
  10. ↑ Amoghavajra. "仁王護國般若波羅蜜多經 護国品第五 - T. 0246". SAT Daizokyo Text Database. பார்க்கப்பட்ட நாள் 2021-04-21.
  11. ↑ Iyanaga, Nobumi (2008). Under the Shadow of the Great Śiva: Tantric Buddhism and its Influence on Japanese Mediaeval Culture. https://www.academia.edu/39725624. பார்த்த நாள்: 2021-04-21. 
  12. ↑ 12.0 12.1 Faure, Bernard (2015). Protectors and Predators: Gods of Medieval Japan, Volume 2. University of Hawaii Press. பக். 49. 
  13. ↑ 13.0 13.1 Faure, Bernard (2015). Protectors and Predators: Gods of Medieval Japan, Volume 2. University of Hawaii Press. பக். 52–53. 
  14. ↑ Johnson, Dale (2021). A Glossary of Words and Phrases in the Oral Performing and Dramatic Literatures of the Jin, Yuan, and Ming. University of Michigan Press. 
  15. ↑ The Columbia Anthology of Yuan Drama. Columbia University Press. 2014. 
  16. ↑ 16.0 16.1 Iwai, Hiroshi. "Daikokuten". Encyclopedia of Shinto. Kokugakuin University. பார்க்கப்பட்ட நாள் 2021-04-12.
  17. ↑ Faure, Bernard (2015). Protectors and Predators: Gods of Medieval Japan, Volume 2. University of Hawaii Press. பக். 50–52. 
  18. ↑ Faure, Bernard (2015). Protectors and Predators: Gods of Medieval Japan, Volume 2. University of Hawaii Press. பக். 46–48. 
  19. ↑ Huìlín (慧琳). "一切經音義 卷十 (Yīqièjīng yīnyì, vol. 10) - T. 2128". SAT Daizokyo Text Database. பார்க்கப்பட்ட நாள் 2021-04-21. 摩訶迦羅　梵語也。唐云大黒天神也。有大神力，壽無量千歳，八臂身青黒雲色，二手懷中横把一三戟叉，右第二手捉一青羖羊，左第二手捉一餓鬼頭髻，右第三手把劔， 左第三手執朅吒𠕀迦（梵語也。是一髑髏幢也。）後二手各於肩上共張一白象皮如披勢，以毒虵貫穿髑髏以爲瓔珞，虎牙上出作大忿怒形，雷電煙火以爲威光身形極大，足下有一地神女天，以兩手承足者也。
  20. ↑ Uryū, Naka (2016). Yoku wakaru Shingon-shū (よくわかる真言宗). Kadokawa. பக். 80–81. 
"https://ta.wikipedia.org/w/index.php?title=டைகோகுடென்&oldid=3895590" இலிருந்து மீள்விக்கப்பட்டது