வன்கலவி வரலாறு
வன்கலவி , கடத்தல் மற்றும் பாலியல் அர்த்தத்தில் (எப்போதும் வேறுபடுத்த முடியாதது), ஆரம்பகால மத நூல்களில் அதன் தோற்றத்தை உருவாக்குகிறது.
பண்டைய தொன்மை[தொகு]
பொது[தொகு]
கிரேக்கம் மற்றும் பண்டைய ரோமின் பாரம்பரிய காலனித்துவ காலத்திலிருந்து, வன்கலவி , தேசத்துரோகம் மற்றும் கொலை ஆகியவற்றுடன் மரண தண்டனை வழங்கப்பட்டது . பாலியல் பலாத்காரம் செய்பவர்கள் கொடூரமான, அடிக்கடி இரத்தம் தோய்ந்த, மற்றும் சில நேரங்களில் கண்கவர் வகையிலான தண்டனைகள் போன்ற பரந்த அளவிலான மரண தண்டனைகளுக்கு உட்படுத்தப்பட்டனர். 12 ஆம் நூற்றாண்டில், பாதிக்கப்பட்டவரின் உறவினர்களுக்குத் தண்டனையை நிறைவேற்றும் வாய்ப்பு வழங்கப்பட்டது. "பதினான்காம் நூற்றாண்டின் முற்பகுதியில் இங்கிலாந்தில், கற்பழிப்பால் பாதிக்கப்பட்டவர் கண்களை பிடுங்கவோ மற்றும்/அல்லது குற்றவாளியின் விந்தணுக்களைத் தானே துண்டித்துவிடுவார் என்று எதிர்பார்க்கப்படுகிறது." [1] இந்த சட்டங்களின் கடுமையான போதிலும், உண்மையான தண்டனைகள் பொதுவாக மிகக் குறைவாகவே இருந்தன: இடைக்கால ஐரோப்பாவின் பிற்பகுதியில், திருமணமான பெண்கள், மனைவிகள், விதவைகள் அல்லது கீழ் வகுப்பைச் சேர்ந்தவர்கள் மீதான பாலியல் வன்கொடுமைகள் தொடர்பான வழக்குகள் அரிதாகவே கவனத்திற்கு கொண்டுவரப்பட்டன, பொதுவாக ஒரு சிறிய அபராதத் தொகையுடன் மட்டுமே வழக்கு முடிவடையும் . அபராதம் அல்லது பாதிக்கப்பட்டவருக்கும் கற்பழிப்பாளருக்கும் இடையே திருமணம் நடைபெறுதல் என்பது பரவலாக காணப்பட்டது. [2]
பாலியல் வல்லுறவு, குற்றமாக இருந்தாலும், சுயஇன்பம் அல்லது உடலுறவு குறுக்கீட்டை விட குறைவான பாவம் என்று இடைக்கால இறையியலாளர் தாமஸ் அக்வினாஸ் வாதிட்டார், ஏனெனில் இது பாலினத்தின் இனப்பெருக்க செயல்பாட்டை நிறைவேற்றியது, மற்ற செயல்கள் பாலியல் நோக்கத்தை மீறியது என்று கருத்திட்டார். [3] [4] [5]
கிரேக்க புராணம்[தொகு]
கிரேக்க புராணங்களில் பெண்கள் அல்லது இளைஞர்கள் மீதான வன்கலவி ஒரு பொதுவான கருப்பொருளாகவே இருந்தது. கிரேக்க தெய்வமான சியுசு செய்த வன்கலவிகள் அல்லது கடத்தல்களில் யூரோபா, கானிமீட் மற்றும் லேடா தி நிம்ஃப் ஆகியவை அடங்கும் .
பண்டைய ரோம்[தொகு]
ரோமானிய சட்டத்தில், ராப்டஸ் (அல்லது ராப்டியோ ) என்பது முதன்மையாக கடத்தல் அல்லது பலவந்தமாகக் கடத்தல்; [6] பாலியல் மீறலில் ஒரு இரண்டாம் நிலை பிரச்சினையாகவே கருதப்பட்டது. சில சூழ்நிலைகளில் திருமணமாகாத ஒரு பெண்ணின் தந்தையின் அனுமதியின்றி தம்பதியினர் உடன்போக்க்கில் ஈடுப்பட்டனர்
வரலாற்று காலத்தில் ரோமானிய சட்டம் கற்பழிப்பை ஒரு குற்றமாக அங்கீகரித்திருந்தாலும், பெண்களின் வன்கலவி என்பது ஆரம்பகால ரோமின் புராணங்களில் ஒரு பரவலான கருப்பொருளாகவே இருந்தது.
சட்டப்படி, நல்ல நிலையில் உள்ள ஒரு குடிமகனுக்கு எதிராக மட்டுமே வன்கலவி செய்ய முடியும். ஒரு அடிமை வன்கலவி உரிமையாளரின் சொத்துக்களுக்கு சேதம் விளைவித்ததாக மட்டுமே வழக்கு தொடர முடியும். [7] விபச்சாரிகளாக அல்லது பொழுதுபோக்கு வேலை செய்பவர்கள், அவமதிப்பு, சட்ட மற்றும் சமூக அந்தஸ்தை பெறுவதற்கான வாய்ப்பினை இழந்தனர். பொது இன்பத்திற்காக தனது உடலை கிடைக்கச் செய்த ஒரு நபர், பாலியல் துன்புறுத்தல் அல்லது உடல் ரீதியான வன்முறையிலிருந்து பாதுகாப்பதற்கான உரிமையை இழக்கிறார். [8]
பாலியல் பலாத்காரத்திற்கு வரம்புகள் இல்லை. மாறாக அகஸ்டஸின் ஆட்சியின் விபச்சாரம், ஐந்து வருடங்களுக்குள் வழக்குத் தொடரப்பட வேண்டும். [9] சுதந்திரமாக பிறந்த ஆண் (புத்திசாலித்தனமான) அல்லது ஒரு பெண் கன்னி கற்பழிக்கப்படுவது ரோமில் நடக்கக்கூடிய மிக மோசமான குற்றங்களில் ஒன்றாகும். [10] ரோமானிய சட்டத்தில் வன்கலவி ஒரு பெரிய குற்றமாகும், மற்றும் கற்பழிப்பவர் தூக்கிலிடப்பட்டார். [11]
சான்றுகள்[தொகு]
- ↑ "The Medieval Blood Sanction and the Divine Beneficene of Pain: 1100–1450", Trisha Olson, Journal of Law and Religion, 22 JLREL 63 (2006)
- ↑ Eckman, Zoe (2009). "An Oppressive Silence: The Evolution of the Raped Woman in Medieval France and England". Historian: Journal of the Undergraduate History Department at New York University 50: 68–77. http://medievalists.net/files/11020201.pdf.
- ↑ Alan Soble, Sexual Investigations, NYU Press, 1998, p.10-11.
- ↑ Vern L. Bullough, Bonnie Bullough, Human Sexuality: An Encyclopedia
- ↑ Daphne Hampson, After Christianity
- ↑ Diana C. Moses, "Livy's Lucretia and the Validity of Coerced Consent in Roman Law," in Consent and Coercion to Sex and Marriage in Ancient and Medieval Societies (Dunbarton Oaks, 1993), p. 50; Gillian Clark, Women in Late Antiquity: Pagan and Christian Lifestyles (Oxford University Press, 1993), p. 36.
- ↑ Under the Lex Aquilia: Thomas A.J. McGinn, Prostitution, Sexuality and the Law in Ancient Rome (Oxford University Press, 1998), p. 314; Gardner, Women in Roman Law and Society, p. 119.
- ↑ Gardner, Women in Roman Law and Society, p. 119; McGinn, Prostitution, Sexuality, and the Law, p. 326.
- ↑ Gardner, Women in Roman Law and Society, p. 118.
- ↑ Quintilian, Institutio oratoria 4.2.69–71; Richlin, "Not before Homosexuality," p. 565.
- ↑ Gardner, Women in Roman Law and Society, p. 118; Richlin, "Not before Homosexuality," pp. 562–563.