பயோனீர் 4
பயோனீர் 4 (Pioneer 4)என்பது ஒரு அமெரிக்க சுழல் - நிலைப்படுத்தப்பட்ட ஆளில்லா விண்கலமாகும் , இது பயனியர் திட்டத்தின் ஒரு பகுதியாக நிலா பறக்கும் தடவழியில், சூரிய மைய வட்டணையில் ஏவப்பட்டது , இது புவியின் ஈர்ப்பு விசையிலிருந்து தப்பித்த அமெரிக்காவின் முதல் ஆய்வு ஆகும். மார்ச் 3,1959 அன்று தொடங்கப்பட்டது , இது கெய்கர் - முல்லர் குழாய் கண்டறிதல் மற்றும் நிலா ஒளிப்ப்பட செய்முறையைப் பயன்படுத்தி ஒரு நிலாக் கதிர்வீச்சு சூழல் செய்முறையின் பயோனீர் 3: போன்ற ஒரு கருவியை எடுத்துச் சென்றது. இது நிலாவின் மேற்பரப்பில் இருந்து 58,983 கிமீ (36,650 மைல்) தூரத்தில் கடந்து சென்றது. இருப்பினும் பயோனீர் 4 அதன் ஒளிமின்னழுத்த உணரியைத் தூண்டுவதற்கு போதுமான நெருக்கமாக வரவில்லை. 1969 ஆம் ஆண்டு வரை விண்கலம் சூரிய வட்டணையில் இருந்தது.[1] 1958 மற்றும் 1963 க்கு இடையில் 12 முயற்சிகளில் அமெரிக்காவால் தொடங்கப்பட்ட ஒரே வெற்றிகரமான நிலா ஆய்வு இதுவாகும் - 1964 இல் மட்டுமே இரேஞ்சர் 7 இதன் அனைத்துப் பணி நோக்கங்களையும் நிறைவேற்றுவதன் மூலம் அதன் வெற்றியை மிஞ்சும்.
சோவியத் லூனா 1 ஆய்வு ஜனவரி 3,1959 அன்று நிலாவில் முதல் வெற்றிகரமான பறப்பை நடத்திய பிறகு , ஒரு நிலாப் பயணத்தை வெற்றிகரமாக நடத்த அமெரிக்கா உணர்ந்த அழுத்தம் மகத்தானது , குறிப்பாக அமெரிக்கப் பணித் தோல்விகள் முற்றிலும் வெளிப்படையாக இருந்ததால் , சோவியத் தோல்விகள் கமுக்கமாக வைக்கப்பட்டன.
விண்கல வடிவமைப்பு[தொகு]
பயோனீர் 4 என்பது கூம்பு வடிவில் 51 செமீ உயரமும் , அதன் அடிப்பகுதியில் 23 செமீ விட்டமும் கொண்டது. கூம்பு ஒரு மெல்லிய கண்ணாடியிழை கூண்டால் ஆனது , இது ஒரு தங்கக் கழுவலுடன் மின்னணு முறையில் கடத்தப்பட்டு , 10 முதல் 50 செல்சியசு வரை வெப்பநிலையைப் பேண வெள்ளை கோடுகளால் வரையப்பட்டது. கூம்பின் முனையில் ஒரு சிறிய ஆய்கலம் இருந்தது , இது கூம்புடன் இணைந்து உணர்சட்டமாகச் செயல்படுகிறது. கூம்பின் அடிப்பகுதியில் பாதரச மின்கலங்களின் அடுக்கு மின்சாரம் வழங்கியது. அடுக்கின் மையத்திலிருந்து ஒரு ஒளிமின்னழுத்த உணரி நீண்டு நின்றது. நிலாவில் இருந்து சுமார் 30,000 கி. மீ. க்குள் ஆய்கலம் இருக்கும்போது நிலாவின் ஒளியால் தூண்டப்படும் இரண்டு ஒளி மின்கலங்களுடன் இந்த உணரி வடிவமைக்கப்பட்டுள்ளது. கூம்பின் மையத்தில் ஒரு மின்னழுத்த பகிர்மானக் குழலும் இரண்டு கீகர் - முல்லர் குழல்களும் இருந்தன. முந்தைய தேட்டச் செயற்கைக்கோள்களுடன் தொடர்பு கொள்ள பயன்படுத்தப்பட்ட ஆய்கலத்தின் நுண்பூட்டல் அமைப்பு இந்தப் பணியைச் செய்ய போதுமான வரம்பைக் கொண்டிருக்கவில்லை. எனவே கண்காணிப்பு, தொலைத்தொடர்பு என்ற புதிய வானொலி அமைப்பு வடிவமைக்கப்பட்டது. இது கோல்ட்ஸ்டோன் ஆழ்வெளி தகவல் தொடர்பு வளாகத்தின் ஒருங்கிணைந்த ஒரு பகுதியாக இருந்தது. 0. 5 கிலோ எடை கொண்ட ஒரு அலைசெலுத்தி , 0.01 மெகா எர்ட்சு அதிர்வெண்ணில் 0.05 வா தறுவாய்க் குறிப்பேற்ற குறிகையை வழங்கியது. ஒரு டெசுபின் பொறிமுறை இரண்டு 7 கிராம் எடைகளைக் கொண்டிருந்தது , இது ஒரு நீரியல் கடிகையால் தூண்டப்பட்டு 10 மணி நேரத்திற்குப் பிறகு இரண்டு 150 செமீ கம்பிகளின் இறுதி வரை வெளியேறியது. விண்கலத்தின் சுழற்சியை 400 ஆர். பி. எம் முதல் 6 ஆர். பி. எம் வரையிலான அதன் முன்னோடிகளை விட சில சிறிய அள்விலான மாற்றங்களைப் பயோனீர் 4 பெற்றது , அதாவது கீகர் குழல்களைச் சுற்றி ஈயக் கவசங்களைச் சேர்த்தது. அதன் நம்பகத்தன்மை, குறிகை வலிமையை மேம்படுத்துவதற்காக தொலையளவியல் அமைப்பில் மாற்றங்கள் செய்யப்பட்டன. தொழில்நுட்ப சிக்கல்கள் காரணமாக ஏவுதலில் இருந்து திரும்பப் பெறப்பட்ட ஆய்கலம் 3 இன் எஸ். என்.4 இதில் இருந்தது.
பயோனீர் 4 ஜூனோ II ஏவுகணை வாகனத்தால் ஏவப்பட்டது , இது பயனர் 3 ஐயும் ஏவியது. ஜூனோ II , எக்சுப்ளோரர் 1 ஐ அறிமுகப்படுத்திய ஜூனோ I (ஜுபிட்டர் - சி அடிப்படையிலான) ஏவூர்தியை ஒத்திருந்தது. இதன் முதல் கட்டம் 19.5 மீட்டர் நீளமுள்ள ஜுபிடர் ஐஆர்பிஎம் ஏவுகணையாகும்., இது அமெரிக்க இராணுவத்தால் பயன்படுத்தப்பட்டது. வியாழன் உந்துவிசை பிரிவின் மேல் ஒரு வழிகாட்டுதல், கட்டுப்பாட்டு பெட்டி இருந்தது , இது ஏவூர்தி நிலைகள் 2 . 4 ஆகியவற்றின் சுழலும் தொட்டியை தாங்கியது. பயோனீர் 4 கலம் நிலை 4 இன் மேல் ஏற்றப்பட்டது.[2]
திட்டப் பணி[தொகு]
1959 மார்ச் 3 அன்று இரவு 05:10:56 கிரீன்விச் மணிக்கு பயோனீர் 4 கேப் கனாவெரலில் ஏவுதளம் - 5 இலிருந்து ஏவப்பட்டது. இந்த நேரத்தில் ஆற்றல் மிகைப்பி கிட்டத்தட்ட கச்சிதமாக செயல்பட்டது , இதனால் பயோனீர் 4 அதன் முதன்மை நோக்கத்தை அடைந்தது (ஒரு பூமி - சந்திரன் பாதை) கதிர்வீச்சு தரவை திருப்பி , ஒரு மதிப்புமிக்க கண்காணிப்பு பயிற்சியை வழங்கியது. இருப்பினும் , பெயரளவு இரண்டாவது கட்ட எரியூட்டலை விட சற்று நீளமானது. சிறிய பாதை மற்றும் வேக பிழைகளைத் தூண்டுவதற்கு போதுமானதாக இருந்தது , இதனால் ஆய்கலம் நிலாவின் மேற்பரப்பில் இருந்து 58,983 கிமீ உயரத்தில் கடந்து சென்றது (மார்ச் 4,1959ச் மார்ச் 4 அன்று 22:25 கிரீன்விச் நேரத்தில் (மாலை 5:25 மணி). மணிக்கு 7230 கிமீ வேகத்தில் சென்றது இது EST. ஒளிமின்னழுத்த உணரியைத் தூண்டுவதற்கு தொலைவு போதுமானதாக இல்லை. இந்த அல்கீட்டுச் சாதனம் எதிர்கால ஆய்வுகளில் ஒரு படக்கருவி அல்லது விடிகன் படக்கருவியைச் செயல்படுத்த பயன்படுத்த ஓர்வு செய்யப்பட்டது. இந்த ஆய்கலம் கதிர்வீச்சு தரவை 82.5 மணி நேரம் 658,000 கிலோமீட்டர் (409,000 மைல்) தொலைவுக்குத் தொடர்ந்து அனுப்பியது. மேலும், 1959 மார்ச் 18 அன்று 01:00 கிரீன்விச் மணியளவில் சூரியவண்மையை அடைந்தது.[3] உருளை வடிவ நான்காவது கட்ட உறை (173 செமீ நீளம் 15 செமீ விட்டம் 4.65 கிலோ) ஆய்கலத்துடன் வட்டணைக்குச் சென்றது. தகவல் தொடர்பு அமைப்பு நன்றாக வேலை செய்தது , மேலும் போதுமான மின்கலன் திறன் இருந்திருந்தால் குறிகைகள் 1,000,000 கிலோமீட்டர்கள் (6,20,000 மைல்) வரை பெறப்பட்டிருக்கலாம் என்று மதிப்பிடப்பட்டது.
மேலும் காண்க[தொகு]
- லூனா 1 - இதேபோன்ற சோவியத் விண்வெளித் திட்ட ப் பணி ஜனவரி 2,1959 - பயோனீர் 4 திட்டத்துக்கு பல வாரங்களுக்கு முன்பு தொடங்கப்பட்டது.
மேற்கோள்கள்[தொகு]
- ↑ "Pioneer 4". NASA.gov. https://nssdc.gsfc.nasa.gov/nmc/spacecraft/display.action?id=1959-013A.
- ↑ Jet Propulsion Laboratory (under contract for NASA) (1959). "The Moon Probe Pioneer IV" (PDF). NASA-JPL. Archived from the original (PDF) on 9 April 2015. பார்க்கப்பட்ட நாள் 2 February 2008.
- ↑ Hess (1968). The Radiation Belt and Magnetosphere.