செர்பியர்கள்
செர்பியர்கள் (ஆங்கிலம் Serbs) என்பது செர்பிய நாட்டில்[1][2][3][4] மற்றும் பால்கனில் உருவான தெற்கு சுலாவிக் இனக்குழுவாகும். பெரும்பான்மையான செர்பியர்கள் செர்பியாவின் தேசிய மாநிலத்திலும், சர்ச்சைக்குரிய பிரதேசமான கொசோவோ, [a] மற்றும் அண்டை நாடுகளான போஸ்னியா, கெர்சகோவினா, குரோசியா மற்றும் மாண்டினீக்ரோவிலும் வசிக்கின்றனர். அவர்கள் வடக்கு மாசிதோனியா மற்றும் சுலோவேனியாவில் குறிப்பிடத்தக்க சிறுபான்மையினராக இருக்கிறார்கள். பெரிய செர்பிய புலம்பெயர் சமூகம் மேற்கு ஐரோப்பாவில், மற்றும் ஐரோப்பாவிற்கு வெளியே மற்றும் வட அமெரிக்கா மற்றும் ஆத்திரேலியா போன்ற இடங்களில் குறிப்பிடத்தக்க சமூகங்களாக உள்ளன .
தென்கிழக்கு ஐரோப்பாவின் மற்ற மக்களுடன் செர்பியர்கள் பல கலாச்சார பண்புகளை பகிர்ந்து கொள்கிறார்கள். அவர்கள் பெரும்பாலும் மதத்தால் கிழக்கு மரபுவழி கிறித்துவர்கள் ஆவர். செர்பிய மொழி செர்பியாவில் அலுவல் ரீதியானது, கொசோவோ மற்றும் போசுனியா மற்றும் கெர்சகோவினாவில் இணை அலுவல் மொழியாகவ்ய்ம், மற்றும் மாண்டினீக்ரோவில் பலராலும் பேசப்படுகிறது.
இனப்பண்பாட்டியல்
[தொகு]செர்பியர்களின் அடையாளம் கிழக்கு மரபுவழிதிருச்சபை மற்றும் அதன் மரபுகளில் வேரூன்றியுள்ளது. 19 ஆம் நூற்றாண்டில், வெவ்வேறு சாம்ராஜ்யங்களின் கீழ் வாழ்ந்த போதிலும், வரலாறு மற்றும் பாரம்பரியம், இடைக்கால பாரம்பரியம், கலாச்சார ஒற்றுமை பற்றிய விழிப்புணர்வுடன் செர்பிய தேசிய அடையாளம் வெளிப்படுத்தப்பட்டது. வெளிநாட்டு ஆதிக்கத்தின் போது அடையாளத்தையும் பாதுகாப்பையும் உருவாக்குவதில் நெமன்சிக் வம்சத்தின் மரபுடன் மூன்று கூறுகள் முக்கியமானவை: செர்பிய மரபுவழி திருச்சபை, செர்பிய மொழி மற்றும் கொசோவோ கட்டுக்கதை .
நவீன காலம்
[தொகு]1830 களின் முற்பகுதியில் செர்பியா சுயாட்சியைப் பெற்றது மற்றும் அதன் எல்லைகள் அங்கீகரிக்கப்பட்டன, மிலோஸ் ஒப்ரெனோவிக் அதன் ஆட்சியாளராக அங்கீகரிக்கப்பட்டார். பிரான்ஸ், ஆத்திரியா மற்றும் நெதர்லாந்திற்குப் பிறகு, 1844 ஆம் ஆண்டு வரை ஒரு குறியீட்டு சட்ட அமைப்பைக் கொண்ட நான்காவது நவீன ஐரோப்பிய நாடு செர்பியா ஆகும்.[5] கடைசி ஒட்டோமான் துருப்புக்கள் 1867 இல் செர்பியாவிலிருந்து விலகின, இருப்பினும் 1878 இல் பேர்லினின் காங்கிரஸ் தொடங்கும் வரை செர்பியாவின் சுதந்திரம் சர்வதேச அளவில் அங்கீகரிக்கப்படவில்லை. [6]
முதலாம் உலகப் போரில்
[தொகு]செர்பியா 1912-13ல் பால்கன் போர்களில் போராடியது, இது ஒட்டோமான்களை பால்கனிலிருந்து வெளியேற்றியது மற்றும் செர்பியா இராச்சியத்தின் பிரதேசத்தையும் மக்கள்தொகையையும் இரட்டிப்பாக்கியது. 1914 ஆம் ஆண்டில், போசுனிய செர்பிய இளம் மாணவர் கவ்ரிலோ பிரின்சிப் ஆத்திரியாவின் பேராயர் பிரான்ஸ் பேர்டினண்டை படுகொலை செய்தார், இது முதலாம் உலகப் போர் வெடிப்பதற்கு நேரடியாக பங்களித்தது. [7] பின்னர் நடந்த சண்டையில், செர்பியா ஆத்திரியா-அங்கேரியால் படையெடுக்கப்பட்டது. எண்ணிக்கையில் அதிகமாக இருந்தபோதிலும், செர்பியர்கள் பின்னர் செர் போரில் ஆத்திரோ-அங்கேரியர்களை தோற்கடித்தனர், இருப்பினும், ஜெர்மனி, ஆத்திரியா-அங்கேரி மற்றும் பல்கேரியா படைகளின் படையெடுப்பு 1915 குளிர்காலத்தில் செர்பியர்களை தோற்கடித்தது, [8] முதலாம் உலகப் போரில் செர்பியா மிகப்பெரிய இறப்பு விகிதத்தை சந்தித்தது.[9]
மக்கள் தொகை
[தொகு]மேற்கு பால்கனில் கிட்டத்தட்ட 8 மில்லியன் செர்பியர்கள் வாழ்கின்றனர். செர்பியாவில் சுமார் 6 மில்லியன் மக்கள் தங்களை செர்பியர்கள் என்று அடையாளப்படுத்துகிறார்கள், மேலும் மக்கள் தொகையில் 83% பேர் உள்ளனர். போசுனியா மற்றும் கெர்சகோவினாவில் (முக்கியமாக சிருப்சுகாவில் ) ஒரு மில்லியனுக்கும் அதிகமானோர் வாழ்கின்றனர். குரோவாசியா மற்றும் மாண்டினீக்ரோவில் உள்ள இன சமூகங்கள் முறையே 186,000 மற்றும் 178,000 மக்களைக் கொண்டுள்ளன, மேலும் 146,000 பேர் கொசோவோவின் சர்ச்சைக்குரிய பகுதியில் இன்னும் வசிக்கின்றனர். சுலோவேனியா மற்றும் வடக்கு மாசிதோனியாவில் சிறுபான்மையினர் முறையே 36,000 மற்றும் 39,000 பேர் சிறிய அளவில் உள்ளனர்.
புலம்பெயர்ந்தோர்
[தொகு]உலகெங்கிலும் உள்ள நாடுகளில் 2 மில்லியனுக்கும் அதிகமான புலம்பெயர்ந்த செர்பியர்கள் உள்ளனர், இருப்பினும் சில ஆதாரங்கள் அந்த எண்ணிக்கையை 4 மில்லியனாகக் கொண்டுள்ளன.[10]
விளையாட்டு
[தொகு]செர்பியர்கள் தங்கள் விளையாட்டு சாதனைகளுக்கு புகழ் பெற்றவர்கள், மேலும் பல திறமையான விளையாட்டு வீரர்களை உருவாக்கியுள்ளனர். பல ஆண்டுகளாக, செர்பியா சர்வதேச அளவில் புகழ்பெற்ற பல கால்பந்து வீரர்களான டிராகன் டியாஜிக் ( 1968 ஆம் ஆண்டின் ஐரோப்பிய கால்பந்து வீரர் மூன்றாம் இடம்) . டீஜன் ஸ்டான்கோவிக் , நெமஞ்சா விடியிக், பிரானிஸ்லாவ் இவனோவிக் மற்றும் நெமஞ்சா மேட்டிக் போன்றவர்கள். செர்பியா உலகின் மிகப்பெரிய கால்பந்து வீரர்களை ஏற்றுமதி செய்யும் நாடுகளில் ஒன்றாக புகழ் பெற்றது.[11]
குறிப்புகள்
[தொகு]மேற்கோள்கள்
[தொகு]- ↑ Cirkovic, Sima M. (2008-04-15). The Serbs (in ஆங்கிலம்). John Wiley & Sons. ISBN 9781405142915.
- ↑ Djilas, Aleksa (1991). The Contested Country: Yugoslav Unity and Communist Revolution, 1919-1953 (in ஆங்கிலம்). Harvard University Press. ISBN 9780674166981.
- ↑ Byford, Jovan (2008-01-01). Denial and Repression of Antisemitism: Post-communist Remembrance of the Serbian Bishop Nikolaj Velimirovi? (in ஆங்கிலம்). Central European University Press. ISBN 9789639776159.
- ↑ Longinović, Toma (2011-08-12). Vampire Nation: Violence as Cultural Imaginary (in ஆங்கிலம்). Duke University Press. ISBN 9780822350392.
- ↑ Avramović, Sima (2014). "Srpski građanski zakonik (1844) i pravni transplanti - kopija austrijskog uzora ili više od toga?". Srpski građanski zakonik - 170 godina. http://www.ius.bg.ac.rs/zbornici/Srpski%20gradjanski%20zakonik%20-%20170%20godina.pdf. பார்த்த நாள்: 2019-11-09.
- ↑ Fotić 2008a.
- ↑ Miller 2005, ப. 542.
- ↑ Pavlowitch 2002, ப. 94.
- ↑ Radivojević, Biljana; Penev, Goran (2014). "Demographic losses of Serbia in the first world war and their long-term consequences". Economic Annals 59 (203): 29–54. doi:10.2298/EKA1403029R.
- ↑ "Biz – Vesti – Srbi za poslom idu i na kraj sveta". B92. Archived from the original on 13 திசம்பர் 2014. Retrieved 17 ஏப்ரல் 2014.
- ↑ Shivam Kumar (27 January 2010). "Serbia's Endless List of Wonderkids". Sportslens. Archived from the original on 3 December 2013. Retrieved 2013-12-12.