கெய்ஷா

கெய்ஷா

கெய்ஷா (芸者) (/ˈɡeɪʃə/;  ), கெய்கோ (芸子) அல்லது கெய்கி (芸妓) என்றும் அழைக்கப்படும், என்பது சப்பானிய பெண் கலைநிகழ்ச்சி கலைஞர்கள் மற்றும் நடனம், இசை மற்றும் பாடுவது போன்ற பாரம்பரிய சப்பானிய கலை நிகழ்ச்சிகளில் பயிற்சி பெற்ற பெண்கள். அவர்களின் நீளமான கிமோனோ, பாரம்பரிய சிகை அலங்காரங்கள் மற்றும் ஓஷிராய் மேக்கப் தனித்துவமான தோற்றத்தை அளிக்கிறது. கெய்ஷா ஓசாஷிகி என்று அழைக்கப்படும் விருந்துகளில், பெரும்பாலும் பணக்கார வாடிக்கையாளரின் பொழுதுபோக்கிற்காக நிகழ்ச்சி நடத்துகிறார்கள்.

முதல் பெண் கெய்ஷா 1751 இல் தோன்றினார், அதற்கு முன்பு கெய்ஷா விருந்தினர்களை மகிழ்விக்கும் ஆண் கலைஞர்களாக இருந்தார். பின்னாளில்தான் இந்தத் தொழில் முக்கியமாக பெண் தொழிலாளர்களால் நடத்தப்படுத்தப்பட்டது.

கெய்ஷா நிகழ்த்தும் கலைகள் மிகவும் வளர்ந்ததாகக் கருதப்படுகின்றன, சப்பான் முழுவதும் தனித்துவமானது. எடுத்துக்காட்டாக, கியோட்டோவின் ஜியோன் மாவட்டம் மட்டுமே சப்பானிய பாரம்பரிய நடனத்தின் க்யோ-மாய் பாணியைக் கற்பிக்கிறது. இந்த நடனப் பாணியானது, மாவட்டத்திலுள்ள கெய்ஷாவிற்கு மட்டுமே இனோவ் பள்ளியால் கற்பிக்கப்படுகிறது.

சொற்பிறப்பியல்

கெய்ஷா வாழும் மற்றும் வேலை செய்யும் தொழில் மற்றும் சமூகத்தை விவரிக்க பல சொற்கள் பயன்படுத்தப்படுகின்றன. ஒவ்வொன்றும் அதன் சொந்த தனித்துவமான அர்த்தத்தையும் மொழிபெயர்ப்பையும் கொண்டிருந்தாலும், சில கெய்ஷா சமூகத்தை ஒட்டுமொத்தமாக விவரிக்க ஒன்றுக்கொன்று மாற்றாகப் பயன்படுத்தப்படுகின்றன. கெய்ஷா (芸者) என்றால் 'கலைஞர்' அல்லது 'செயல்படும் கலைஞர்' அல்லது 'கைவினைஞர்'. ஒரு பாரம்பரிய பெண் தொகுப்பாளினி, கேளிக்கையாளர் மற்றும் நிகழ்ச்சி கலைஞர் என்பதை குறிக்கும். கெய்ஷா என்ற வார்த்தை இரண்டு காஞ்சிகளைக் கொண்டுள்ளது: கெய் (芸, அதாவது 'கலை') மற்றும் ஷா (者, அதாவது 'நபர்' அல்லது 'செய்பவர்').

வரலாறு

ஜப்பானிய வரலாற்றின் ஆரம்ப கட்டங்களில், சபுருக்கோ (சிறுமிகளுக்குப் பணிபுரிவது) பெரும்பாலும் போரினால் இடம்பெயர்ந்த குடும்பங்களைச் சேர்ந்த அலைந்து திரிந்த பெண்களாக இருந்தனர். இந்த சபுருக்கோ பெண்களில் சிலர் பணத்திற்காக பாலியல் சேவைகளை வழங்கினர், மற்றவர்கள் சிறந்த கல்வியுடன் உயர்தர சமூகக் கூட்டங்களில் மகிழ்விப்பதன் மூலம் வாழ்க்கையை நடத்தினர்.

ஏகாதிபத்திய நீதிமன்றம் 794 இல் தலைநகரை கியோட்டோவிற்கு மாற்றிய பிறகு, பாரம்பரிய ஜப்பானிய கலை வடிவங்கள் மற்றும் அழகியல் கொள்கைகளின் அம்சங்கள் உருவாகத் தொடங்கின, இது பின்னர் கெய்ஷா தொழில் தோண்டியதற்கு பெரும் பங்காற்றியது. ஷிரபியோஷி நடனக் கலைஞர்கள் போன்ற திறமையான பெண் கலைஞர்கள், நீதிமன்றத்தின் கீழ் செழித்து, பெண் நடனம் மற்றும் நடிப்பின் மரபுகளை உருவாக்கினர், இது பின்னர் கெய்ஷா மற்றும் கபுகி நடிகர்களின் வளர்ச்சிக்கு வழிவகுக்கும். 18 ஆம் நூற்றாண்டின் தொடக்கத்தில், முதல் கெய்ஷா, அல்லது கெய்ஷாவின் முன்னோடிகள், இன்ப விடுதிகளின் விருந்தினர்களுக்காக நிகழ்ச்சி நடத்தத் தொடங்கினர்; பாடல் மற்றும் நடனத்தை வழங்கிய இந்த பொழுதுபோக்கு கலைஞர்கள் பல ஆதாரங்களில் இருந்து வளர்ந்தனர். சில கெய்ஷா, நடமாடும் கேளிக்கையாளர்களாக இருந்தார்கள்.

1830 களில், கெய்ஷா ஜப்பானிய சமுதாயத்தில் முதன்மையான அலங்கார மதிகிலாக கருதப்பட்டனர், மேலும் அந்தக் காலப் பெண்களால் பின்பற்றப்பட்டது. கெய்ஷாவால் தொடங்கப்பட்ட பல போக்குகள் விரைவில் பரவலாக பிரபலமடைந்தன, சில இன்றுவரை தொடர்கின்றன.

இரண்டாம் உலகப் போர் கெய்ஷா தொழிலில் நீடித்த மாற்றத்தைக் கொண்டு வந்தது; 1944 இல் அனைத்து கெய்ஷா மாவட்டங்களும் மூடப்பட்டதைத் தொடர்ந்து, பெரும்பாலும் அனைத்து கெய்ஷாக்களும் முறையாக போர் முயற்சியில் ஈடுபடுத்தப்பட்டனர், பலர் வாடிக்கையாளர்கள் மற்றும் புரவலர்கள் மூலம் தொழிற்சாலைகளில் அல்லது வேறு இடங்களில் வேலை தேடினர்.

கெய்ஷா போருக்குப் பிறகு ஒப்பீட்டளவில் விரைவாக திரும்பினாலும், பலர் தங்கள் போர்க்கால வேலைகளில் தொடர்ந்து இருக்க முடிவு செய்தனர், இது ஒரு நிலையான வேலை என்று கருதினர். போரின் போதும் அதற்குப் பின்னரும், சில விபச்சாரிகள் ஜப்பானை ஆக்கிரமித்துள்ள அமெரிக்க இராணுவத்தின் உறுப்பினர்களுக்கு தங்களை "கெய்ஷா பெண்கள்" என்று குறிப்பிடத் தொடங்கியதால், கெய்ஷாவின் பெயர் அந்தஸ்தை இழந்தது.

நவீன ஜப்பானில், கெய்ஷாவும் அவர்களது பயிற்சியாளர்களும், கியோட்டோ போன்ற நகரங்களிலும் அதைச் சுற்றியுள்ள நகரங்களிலும் பெரும்பாலும் ஹநம்ச்சி அல்லது சயகை வெளியே காணப்படுவதில்லை.

தோற்றம்

ஒரு கெய்ஷாவின் தோற்றம் அவரது வாழ்க்கை முழுவதும் அடையாளமாக மாறுகிறது, இது அவரது பயிற்சி மற்றும் முதுமையைப் பிரதிபலிக்கிறது. பயிற்சி பெரும் கெய்ஷா பொதுவாக ஒரே மாதிரியான உடையில் தோன்றுவார், அவர்கள் பணிபுரியும் முழு நேரமும் மிகவும் முறையான ஆடை: ஒரு நீண்ட பின்பாவாடையுடன் கூடிய கிமோனோ, ஒரு முழு வெள்ளை ஒப்பனை மற்றும் ஒரு பாரம்பரிய சிகை அலங்காரம் (இது பயிற்சியாளரின் சொந்த முடியைப் பயன்படுத்தி செய்யப்படுகிறது) கொண்டிருப்பர்.

மேற்கோள்கள்

குறிப்புகள்

• Booth, Alan (1995). Looking for the Lost: Journeys Through a Vanishing Japan. Kodansha Globe Series. ISBN 1-56836-148-3.
• Crihfield, Liza (1976). The institution of geisha in modern Japanese society (book). University Microfilms International. கணினி நூலகம் 695191203.
• Dalby, Liza (2000). Geisha (3rd ed.). London: Vintage Random House. ISBN 0099286386.
• Dalby, Liza (2008). Geisha: 25th Anniversary Edition. University of California Press. ISBN 978-0520257894. கணினி நூலகம் 260152400.
• Dalby, Liza (2009). "Waters dry up". East Wind Melts the Ice: A Memoir through the Seasons. University of California Press. ISBN 978-0-520-25991-1.
• Ditmore, Melissa Hope (2006). Encyclopedia of prostitution and prostitution. Westport, CT: Greenwood Press. ISBN 0-313-32969-9.
• Dougill, John (2006). Kyoto: a cultural history. Oxford University Press. ISBN 0-19-530137-4.
• Downer, Lesley (2003). "Prologue - In Search of Sadayakko". Madame Sadayakko: The Geisha Who Bewitched the West. New York, NY: Gotham Books. pp. 5–6. ISBN 978-1422360293.
• Downer, Lesley (2006). "The City Geisha and Their Role in Modern Japan: Anomaly or Artistes". In Feldman, Martha; Gordon, Bonnie (eds.). The Courtesan's Arts: Cross-Cultural Perspectives. New York, NY: Oxford University Press, USA. pp. 223–242. ISBN 978-0-19-517029-0.
• Fujimoto, Taizo (1917). The Story of the Geisha Girl. ISBN 978-1-4086-9684-2.
• Gallagher, John (2003). Geisha: A Unique World of Tradition, Elegance, and Art. Illustrated by Wayne Reynolds. London, England: PRC Publishing Ltd. ISBN 978-1856486972.
• Henshall, K. G. (1999). A History of Japan. London, England: Macmillan Press. ISBN 0-333-74940-5.
• Iwasaki, Mineko; Brown, Rande (2002). Geisha: A Life (1st ed.). New York, NY: Atria Books. ISBN 978-0-7434-4432-3.
• Kalman, Bobbie (March 1989). Japan the Culture. Stevens Point, Wisconsin: Crabtree Publishing Company. ISBN 0-86505-206-9.
• Maske, Andrew L. (2004). Geisha: Beyond the Painted Smile. Peabody, MA: Peabody Essex Museum.
• Masuda, Sayo (2003). Autobiography of a Geisha. Translated by Rowley, G. G. New York, NY: Columbia University Press. ISBN 0-231-12951-3.
• Matsugu, Miho (2006). "In the Service of the Nation: Geisha and Kawabata Yasunari's 'Snow Country'". In Feldman, Martha; Gordon, Bonnie (eds.). The Courtesan's Arts: Cross-Cultural Perspectives. Oxford University Press. ISBN 0-19-517028-8.
• Ohnuki-Tierney, E. (2002). Kamikaze, Cherry Blossoms, and Nationalisms: The Militarization of Aesthetics in Japanese History. University Of Chicago Press. ISBN 978-0-226-62091-6.
• Ozeki, R. (2005). Inside and other short fiction: Japanese women by Japanese women. Kodansha International. ISBN 4-7700-3006-1.
• Prasso, Sheridan (2006). The Asian Mystique: Dragon Ladies, Geisha Girls, and Our Fantasies of the Exotic Orient. New York, NY: PublicAffairs. ISBN 9781586483944.
• Rahayu, Mundi; Emelda, Lia; Aisyah, Siti (2014). "Power Relation In Memoirs Of Geisha And The Dancer". Register Journal 7 (2): 151. doi:10.18326/rgt.v7i2.213. பன்னாட்டுத் தர தொடர் எண்:2503-040X. 
• Stanley, Amy (August 2013). "Enlightenment Geisha: The Sex Trade, Education, and Feminine Ideals in Early Meiji Japan". The Journal of Asian Studies 72 (3): 539–562. doi:10.1017/S0021911813000570. பன்னாட்டுத் தர தொடர் எண்:0021-9118. https://archive.org/details/sim_journal-of-asian-studies_2013-08_72_3/page/539. 
• Tames, Richard (September 1993). A Traveller's History of Japan. Brooklyn, NY: Interlink Books. ISBN 1-56656-138-8.
• Tetsuo, Ishihara (2001). Nihongami no Sekai: Maiko no Kamigata [The World of Traditional Japanese Hairstyles: Hairstyles of the Maiko]. Nihongami Shiryōkan. ISBN 4-9902186-1-2.
• Tiefenbrun, S. (2003). "Copyright Infringement, Sex Trafficking, and the Fictional Life of a Geisha". Michigan Journal of Gender & Law 10. doi:10.2139/ssrn.460747. 
• Seigle, Cecelia Segawa (1993). Yoshiwara: The Glittering World of the Japanese Courtesan. University of Hawai'i Press. ISBN 978-0-8248-1488-5.