ஷோகன்
ஷோகன் என்பது 1185 முதல் 1868 வரையிலான காலகட்டத்தில் ஜப்பானின் இராணுவ சர்வாதிகாரிகளின் தலைப்பு.[1] பேரரசரால் பெயரளவில் நியமிக்கப்பட்ட, ஷோகன்கள் பொதுவாக நாட்டின் நடைமுறை ஆட்சியாளர்களாக இருந்தனர், இருப்பினும் காமகுரா காலத்தின் ஒரு பகுதியின் போது, ஷோகன்கள் தாங்களாகவே பெயரளவில் பிரமுகர்களாக இருந்தனர், ஹஜோ குலத்தின் ஷிக்கனின் கைகளில் உண்மையான அதிகாரம் இருந்தது.
ஷோகனின் அலுவலகம் நடைமுறையில் பரம்பரை பரம்பரையாக இருந்தது, இருப்பினும் ஜப்பானின் வரலாற்றில் பல்வேறு குலங்கள் பதவி வகித்தன. இந்த தலைப்பு முதலில் எட்டு மற்றும் ஒன்பதாம் நூற்றாண்டுகளில் ஹெயன் காலத்தில் இராணுவத் தளபதிகளுக்கு வழங்கப்பட்டது. மினாமோட்டோ நோ யோரிடோமோ 1185 ஆம் ஆண்டில் ஜப்பான் மீது அரசியல் மேன்மையைப் பெற்றபோது, அவரது நிலையை முறைப்படுத்த தலைப்பு புதுப்பிக்கப்பட்டது, பொதுவாக புரிந்து கொள்ளப்பட்ட அர்த்தத்தில் அவரை முதல் ஷோகன் ஆக்கியது.
ஷோகனின் அதிகாரிகள் கூட்டாக பகுஃபு ("கூடார அரசாங்கம்") என்று குறிப்பிடப்பட்டனர்; அவர்கள் நிர்வாகத்தின் உண்மையான கடமைகளை நிறைவேற்றியவர்கள், அதே நேரத்தில் ஏகாதிபத்திய நீதிமன்றம் பெயரளவு அதிகாரத்தை மட்டுமே தக்க வைத்துக் கொண்டது. கூடாரம் இராணுவத்தின் களத் தளபதியாக ஷோகனின் பங்கைக் குறிக்கிறது, ஆனால் அத்தகைய அலுவலகம் தற்காலிகமானது என்பதைக் குறிக்கிறது. ஆயினும்கூட, ஷோகுனேட் கிட்டத்தட்ட 700 ஆண்டுகளாக நீடித்தது.
பகுஃபு
[தொகு]ஷோகனின் நிர்வாகம் ஜப்பானிய மொழியில் பகுஃபு என்று அழைக்கப்படுகிறது. இதன் பொருள் "திரையிலிருந்து இருந்து அரசாங்கம்". போர்களின் போது, சாமுராய் இராணுவத்தின் தலைவர் ஒரு அரை-திறந்த கூடாரத்திற்குள் ஒரு நாற்காலியில் அமர்ந்திருப்பார். ஷோகன் அரசாங்கத்திற்கு பாகுஃபு என்ற வார்த்தையின் பயன்பாடு மிகவும் வலுவான மற்றும் பிரதிநிதித்துவ குறியீட்டைக் காட்டுகிறது.[2]
வரலாறு
[தொகு]சில ஆதாரங்கள் தஜிஹி நோ அகதாமோரியை முதன்மையாகக் கருதுவதால், யார் முதல் ஷோகன் என்பதில் பல்வேறு ஆசிரியர்களிடையே ஒருமித்த கருத்து இல்லை, மற்றவை ஓட்டோமோ நோ ஒட்டோமரோ என்று கூறுகின்றன, மற்ற ஆதாரங்கள் முதல் சகநோய் நோ தமூராமரோ என்று உறுதியளிக்கின்றன, மற்றவர்கள் முதல் காமகுரா ஷோகன் மினமோடோ நோவைக் குறிப்பிடுவதன் மூலம் சிக்கலைத் தவிர்க்கிறார்கள்.
முதலில், ஷோகன்[3] என்ற பட்டம் ஹெயன் காலத்தின் தொடக்கத்தில் எமிஷிக்கு (கியோட்டோவை தளமாகக் கொண்ட ஏகாதிபத்திய நீதிமன்றத்தின் நிர்வாகம்) எதிரான இராணுவப் பிரச்சாரங்களின் காலத்திற்கு இராணுவத் தளபதிகளுக்கு வழங்கப்பட்டது. ஓட்டோமோ நோ ஒட்டோமரோ முதல் ஷோகன் ஆவார்.[4] இந்த ஷோகன்களில் மிகவும் பிரபலமானவர் சகானோ நோ தமுரமரோ .
பிற்கால ஹெயன் காலத்தில், மேலும் ஒரு ஷோகன் நியமிக்கப்பட்டார். ஜென்பீ போரின் போது மினாமோட்டோ நோ யோஷினகா சேய்-ஐ தைஷோகன் என்று பெயரிடப்பட்டார், அதன்பிறகு மினமோட்டோ நோ யோஷிட்சுனேவால் கொல்லப்பட்டார்.
11 ஆம் நூற்றாண்டின் முற்பகுதியில், சாமுராய்களால் பாதுகாக்கப்பட்ட டெய்மியோ உள் ஜப்பானிய அரசியலில் ஆதிக்கம் செலுத்தினர்.[5] மிகவும் சக்திவாய்ந்த குடும்பங்கள் இரண்டு - தைரா மற்றும் மினாமோட்டோ - வீழ்ச்சியடைந்த ஏகாதிபத்திய நீதிமன்றத்தின் மீதான கட்டுப்பாட்டிற்காக போராடினார். தைரா குடும்பம் 1160 முதல் 1185 வரை கட்டுப்பாட்டைக் கைப்பற்றியது, ஆனால் டான்-நோ-உரா போரில் மினாமோட்டோவால் தோற்கடிக்கப்பட்டது. மினாமோட்டோ நோ யோரிடோமோ மத்திய அரசாங்கம் மற்றும் பிரபுத்துவத்திடமிருந்து அதிகாரத்தைக் கைப்பற்றினார், மேலும் 1192 இல் காமகுராவை அடிப்படையாகக் கொண்ட ஒரு நிலப்பிரபுத்துவ அமைப்பை நிறுவினார், அதில் தனியார் இராணுவம், சாமுராய் சில அரசியல் அதிகாரங்களைப் பெற்றனர், அதே நேரத்தில் பேரரசரும் பிரபுத்துவமும் நீதித்துறை ஆட்சியாளர்களாக இருந்தனர்.[6][7]
1192 ஆம் ஆண்டில், யோரிடோமோ பேரரசர் கோ-டோபாவால் ஷோகன் என்ற பட்டத்தை பெற்றார். மேலும் ஷோகன்களின் வரிசையுடன் அவர் உருவாக்கிய அரசியல் அமைப்பு ஷோகுனேட் என்று அறியப்பட்டது. ஹோஜோ மசாகோவின் (யோரிடோமோவின் மனைவி) குடும்பம், ஹஜோ, காமகுரா ஷோகன்களிடமிருந்து அதிகாரத்தைக் கைப்பற்றியது.[8] யோரிடோமோவின் மகன்கள் மற்றும் வாரிசுகள் படுகொலை செய்யப்பட்டபோது, ஷோகன் ஒரு பரம்பரை தலைவரானார். உண்மையான அதிகாரம் ஹோஜோ ஆட்சியாளர்களிடம் தங்கியிருந்தது. காமகுரா ஷோகுனேட் 1192 முதல் 1333 வரை கிட்டத்தட்ட 150 ஆண்டுகள் நீடித்தது.
1333 இல் காமகுரா வீழ்ந்தபோது காமகுரா ஷோகுனேட்டின் முடிவு வந்தது. நீதிமன்றத்திற்கு அதிகாரத்தை மீட்டெடுக்கத் தீர்மானித்து, 1331 இல் பேரரசர் கோ-டைகோ ஷோகுனேட்டைத் தூக்கி எறிய முயன்றார். இதன் விளைவாக, டைகோ நாடு கடத்தப்பட்டார். 1334-1336 வாக்கில், கென்மு மறுசீரமைப்பில் டைகோ தனது அரியணையை மீண்டும் பெற ஆஷிகாகா தகாவ்ஜி உதவினார்.[9] 1336 இல் டைகோ மீண்டும் ஒரு புதிய பேரரசருக்கு ஆதரவாக வெளியேற்றப்பட்டார், இது புதிய அஷிகாகா ஷோகுனேட் உருவாக்கத்திற்கு வழிவகுத்தது.[9]
1336 [10] அல்லது 1338 இல்,[11] மினாமோட்டோ இளவரசர்களின் வழித்தோன்றலான மினாமோட்டோ நோ யோரிடோமோவைப் போலவே, ஆஷிகாகா டகௌஜி, ஷோகன் என்ற பட்டத்தைப் பெற்றார் மற்றும் பெயரளவில் நீடித்த ஆஷிகாகா ஷோகுனேட்டை நிறுவினார். அது 1573 வரை நீடித்தது. ஆஷிகாகா அவர்களின் தலைமையகம் கியோட்டோவின் முரோமாச்சி மாவட்டத்தில் இருந்தது, மேலும் அவர்கள் ஆட்சி செய்த காலம் முரோமாச்சி காலம் என்றும் அழைக்கப்படுகிறது.
கொரியாவின் தோல்வியுற்ற படையெடுப்பைத் தொடர்ந்து ஹிதேயோஷியின் மரணத்திற்குப் பிறகு, டோகுகாவா இயாசு செகிகஹாரா போரில் வெற்றியுடன் அதிகாரத்தைக் கைப்பற்றினார் மற்றும் 1600 இல் எடோவில் (இப்போது டோக்கியோ என அழைக்கப்படுகிறது) ஒரு ஷோகுனேட் அரசாங்கத்தை நிறுவினார். 1603 ஆம் ஆண்டில், அவர் மினாமோட்டோ வம்சாவளியைச் சேர்ந்தவர் என்பதைக் காட்டுவதற்காக ஒரு குடும்ப மரத்தை உருவாக்கிய பிறகு, அவர் 1603 இல் ஷோகன் என்ற பட்டத்தைப் பெற்றார்.[12] டோகுகாவா ஷோகுனேட் 1867 வரை நீடித்தது, டோகுகாவா யோஷினோபு ஷோகன் பதவியை ராஜினாமா செய்து, பேரரசர் மெய்ஜிக்கு தனது அதிகாரத்தை கைவிட்டார்.[13]
மேற்கோள்கள்
[தொகு]- ↑ Spafford, D. "Emperor and Shogun, Pope and King: The Development of Japan's Warrior Aristocracy." Bulletin of the Detroit Institute of Arts, Vol. 88, No. 1/4, (2014), pp. 10-19.
- ↑ Turnbull, 2006a:207.
- ↑ The Modern Reader's Japanese-English Character Dictionary, பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 0-8048-0408-7
- ↑ "征夷大将軍―もう一つの国家主権". Books Kinokuniya. பார்க்கப்பட்ட நாள் 7 March 2011.
- ↑ "Shogun". The World Book Encyclopedia 17. (1992). World Book. 432–433. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 0-7166-0092-7.
- ↑ Louis-Frédéric. (2005). "Kamakura-jidai" in Japan Encyclopedia, p. 459.
- ↑ "...not only was the Heian system of imperial-aristocratic rule still vigorous during the twelfth century, but also it remained the essential framework within which the bakufu, during its lifetime, was obliged to operate. In this sense, the Heian pattern of government survived into the fourteenth century – to be destroyed with the Kama-kura bakufu rather than by it." Warrior Rule in Japan, p. 1. Cambridge University Press.
- ↑ "shogun | Japanese title". Encyclopedia Britannica.
- ↑ 9.0 9.1 Sansom, George (1961). A History of Japan, 1134–1615. United States: Stanford University Press.
- ↑ Grossberg, Kenneth A. (1976). "From Feudal Chieftain to Secular Monarch. The Development of Shogunal Power in Early Muromachi Japan". Monumenta Nipponica 31 (1): 34. doi:10.2307/2384184. பன்னாட்டுத் தர தொடர் எண்:0027-0741. https://archive.org/details/sim_monumenta-nipponica_spring-1976_31_1/page/34.
- ↑ conflicting start dates of 1336 and 1338 are listed across different sources.
- ↑ Titsingh, I. (1834). Annales des empereurs du Japon, p. 409.
- ↑ "Japan". The World Book Encyclopedia.