கிகாகு
கிகாகு (伎楽), அல்லது குரே-காகு (呉楽) என்றும் அழைக்கப்படுவது, அசுகா காலத்தில் சப்பானில் பயிற்சிக்கப்பட்ட ஒரு முகமூடி அணிந்த நாடக-நடன நிகழ்ச்சியின் வகையைக் குறிக்கிறது. இந்த கலை பிற்காலத்தில் அழிந்துபோனது மற்றும் இப்போது நடைமுறையில் இல்லை.[1]
வரலாறு[தொகு]
கிகாகு பேரரசி சுய்கோவின் (கி.பி. 612) ஆட்சியின் இருபதாம் ஆண்டில் கொரியாவின் மூன்று அரசுகளில் ஒன்றான குடாராவிலிருந்து அறிமுகப்படுத்தப்பட்டதாக பதிவுகள் கூறுகின்றன.[2][3] கணக்குகளின்படி, மிமாஜி என்றவர் சகுராய்க்கு வந்து சப்பானிய இளைஞர்களுக்கு கிகாகு கற்பித்தார்.[4] அவர் இந்த கலையை சீனாவில் கற்று வந்ததாக கூறப்படுவதால், இதன் தோற்றம் சீனாவில் இருந்திருக்கலாம். சுய்கோ காலத்தில் (கி.பி. 593/604-658) சப்பானிய நீதிமன்ற த்தில் சீன மற்றும் கொரிய கலாச்சாரத்தின் தாக்கம் அதிகமாக இருந்தது.[5] அந்த நேரத்தில் இளவரசர் ஷோடோகு, சப்பானுக்குள் பௌத்த கலாச்சாரத்தை அனுமதிப்பதிலும் பரப்புவதிலும் ஒரு தீர்க்கமான பங்கைக் கொண்டிருந்தார். கலாச்சாரத்தின் இந்த பரவலானது கிகாகு பல சப்பானியர்களால் நிகழ்த்தி பார்க்க அனுமதித்தது.[4] கிகாகு எட்டாம் நூற்றாண்டின் முதல் பாதியில் உச்சத்தை அடைந்தது. ஆனால் புகைகு ஏகாதிபத்திம் அரண்மனையில் பொறுப்பேற்றவுடன் மறைந்து போகத் தொடங்கியது. இருப்பினும் 14 ஆம் நூற்றாண்டு வரைதலைநகரிலிருந்து தொலைவில் உள்ள பகுதிகளில் கற்பிக்கப்பட்டது மற்றும் பொழுதுபோக்குகளில் தொடர்ந்து பங்கு வகித்தது.[4] பல வர்ணம் பூசப்பட்ட மர முகமூடிகள் இந்த நேரத்தில் தோன்றின, பெரும்பாலானவை நாரா காலத்தில் (710-84) இருந்து வந்தன. மேலும் அவை இப்போது ஹரியோஜி மற்றும் டோடைஜி கோயில்கள் மற்றும் நாராவில் உள்ள ஏகாதிபத்திய புதையல் இல்லம் (<i>ஷோசெயின்</i>) ஆகியவற்றில் பாதுகாக்கப்படுகின்றன.[6] முகமூடிகள் இதன் ஒருங்கிணைந்த அம்சமாக இருந்தன மற்றும் பல்வேறு பண்புகள் மற்றும் பண்புகளை பிரதிநிதித்துவப்படுத்தியது.
இதன் வரலாறு பெரும்பாலும் பரவலாக விவாதிக்கப்படுகிறது, ஏனெனில் தற்போதுள்ள சில முகமூடிகளைத் தவிர ஆசியாவின் பிரதான நிலப்பரப்பில் இது பற்றிய ஆவணங்கள் எதுவும் இல்லை. வலுவான ஆதாரங்கள் இல்லாததால், ஆராய்ச்சியாளர்கள் இதன் உண்மையான தோற்றம் மற்றும் அதன் செயல்முறைகள், கதாபாத்திரங்கள், கதைக்களம் மற்றும் நிகழ்ச்சிகளை புரிந்துகொள்வதை பெரும்பாலும் கடினமாக்குகிறது.
செயல்திறன்[தொகு]
கிகாகு இசையின் துணையுடன் நிகழ்த்தப்பட்டது. புல்லாங்குழல், இடுப்பு டிரம் (腰鼓, யோகோ), குரெட்சுசுமி (呉鼓, 'வு டிரம்') மற்றும் ஷோபன் (鉦盤) ஆகியவை நாராவில் பயன்படுத்தப்படும் மூன்று கருவிகளாகும். ஹியான் காலத்தின் தொடக்கத்தில் (9 ஆம் நூற்றாண்டு) ஒரு வகை சங்கு (டோபியோஷி (銅鈸子)) பயன்படுத்தப்பட்டது.[7][8]
செயல்திறனின் எஞ்சியிருக்கும் ஒரே விளக்கம் க்யோகுனஸோ இசைக் கட்டுரையிலிருந்து வருகிறது.[7] இதை எழுதியவர் கோமா நோ சிகாசனே (இறப்பு 1242).[1] இதன்படி, நேடோரி (கருவிகளை தயார்படுத்துதல்), தொடக்கத்தை சமிக்ஞை செய்கிறது, அதைத் தொடர்ந்து கருவிகளின் முன்னுரை.[7] பின்னர் நடனக் கலைஞர்கள் மற்றும் வாத்தியக் கலைஞர்கள் ஆகிய இரு நடிகர்களின் அணிவகுப்பு உள்ளது.[3] சீடோ என பெயரிடப்பட்ட எழுத்து முகமூடி, அணிவகுப்பின் முன்பகுதியில் இடம்பிடித்திருக்கலாம் என்று ஊகிக்கப்படுகிறது, குறிப்பாக இந்த முகமூடி சில கோயில்களின் சொத்துப் பேரேடுகளில் முதலில் பட்டியலிடப்பட்டுள்ளது.[9] சிங்க நடனம், மல்யுத்த வீரர், பறவைக்காரர் மற்றும் பிரம்மன் ஆகியோரின் தனி நடனங்களுடன் நிகழ்ச்சி தொடங்குகிறது.
மேற்கோள்கள்[தொகு]
- ↑ 1.0 1.1 Shinchosha 1985, p.357-8, on gigaku men (mask)
- ↑ Banham, Martin (1995) (preview). The Cambridge Guide to Theatre. Cambridge University Press. பக். 559. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண்:9780521434379. https://archive.org/details/cambridgeguideto0000banh.
- ↑ 3.0 3.1 Heibonsha 1969 volume=5, page=483-4, article on gigaku by ja:吉川英史 (Kikkawa, Eishi, 1909~2006, traditional music related art historian)
- ↑ 4.0 4.1 4.2 Ortolani, Benito. The Japanese Theatre: from Shamanistic Ritual to Contemporary Pluralism. Princeton University Press.
- ↑ Lattimore, Owen. "A Treasury of Inner Asian History and Culture: A Review Article."Pacific Affairs, vol. 50, no. 3, 1977, pp. 426, Periodicals Archive Online
- ↑ Kennedy, Dennis. The Oxford Companion to Theatre and Performance. Oxford University Press.
- ↑ 7.0 7.1 7.2 Araki 1964, p.37-
- ↑ Tokyo National Museum (1984) (snippet). Benridō. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண்:9784892730238. https://books.google.com/books?id=ZsBXAAAAMAAJ., p.207
- ↑ Shinchosha 1985, p.914 on "Chido""