இரமணி கபாரு

கட்டற்ற கலைக்களஞ்சியமான விக்கிப்பீடியாவில் இருந்து.

இரமணி கபாரு (Ramani Gabharu) ( ரஹ்மத் பானு பேகம் ; பிறப்பு கிட்டத்தட்ட 1656), அசாம் இராச்சியத்தின் இளவரசி மற்றும் முகலாய பேரரசர் முகம்மது அஸம் ஷாவின் முதல் மனைவி. கிலாஜரிகாட் ஒப்பந்தத்தின் ஒரு பகுதியாக அவர் முகலாய அரண்மனைக்கு அனுப்பப்பட்டார்.

அஹோம் இராச்சியத்தின் மன்னர் சோவ்பா சுடாம்லா மற்றும் அவரது மனைவி பகோரி கபாரு ஆகியோரின் ஒரே மகள் ஆவார். இவரது மனைவி பகோரி கபாரு மோமாய் டமுலி போர்பாருவாவின் மகள் ஆவார். இவர் லச்சித் போர்புகான் மற்றும் லாலுக்சோலா போர்புகான் ஆகியோரின் மருமகளும் ஆவார். கவுகாத்தியை தன் கணவனிடம் ஒப்படைக்கும் லாலுக்சோலா போர்புகனின் திட்டத்தை இவர் பிரபலமாக எதிர்த்தார்.

ஆரம்ப கால வாழ்க்கை[தொகு]

இரமணி கபாரு அஹோம் இளவரசியாகப் பிறந்தார். மேலும் அஹோம் வம்சத்தின் மன்னரான ஸ்வர்கதேவ் ஜெயத்வாஜ் சிங்க மற்றும் அவரது மனைவி பகோரி கபரு, தமுலி குவாரி ஆகியோரின் ஒரே மகள் ஆவார். [1] இவரது இயற் பெயர் ரமணி கபாரு. இவர் நாங்க்சென் கபாரு மற்றும் மைனா கபாரு என்றும் அழைக்கப்படுகிறார். [2]

இவர் அகோம் இராச்சியத்தின் திறமையான நிர்வாகியும் மற்றும் இராணுவ படைத்தலைவருமான மோமாய் டமுலி போர்பாருவாவின் மகள் வழிப் பேத்தி ஆவார். இவர் முகலாயலார்களால் கம்ரூப்பை மீட்பதற்காக முதலாம் இராம் சிங் தலைமையிலான படைகளால் நடத்தப்பட்ட சரைகத் போரில் பங்களித்தமைக்காக நன்கறியப்பட்ட இலசிச்சித் போர்புகான் மற்றும் லாலலுக்சோலா போர்புகான் ஆகியோரின் மருமகளும் ஆவார்.[3] இவர்களின் முயற்சியால் அந்த முகலாயப் படையெடுப்பு முறியடிக்கப்பட்டது.

திருமணம்[தொகு]

மீர் ஜும்லா ஜயத்வாஜ் பேரரசைக் கைப்பற்றி தோற்கடித்த போது ஒரு போர்நிறுத்த ஒப்பந்தம் செய்து மீர் ஜும்லா அவரது மகள் ரமணி கபாரு இளவரசியை ஆறு வயதே ஆகியிருந்த போது முகலாய பேரரசிற்கு ஒரு மகளிர் குழுவினருடன் அனுப்பப்பட வேண்டிய ஒரு நிபந்தனையின் பேரில் பிணயத் தொகையாக ஒப்புக்கொண்டார். [4] இவரது தந்தை 1663 ஆம் ஆண்டு ஜனவரி 15 அன்று அவுரங்கசீப்பின் நீதிமன்றத்தில் தனது மகளை போர் இழப்பீடாக வழங்க வேண்டியிருந்தது. [5] இரமணி கபார் இசுலாமிற்கு மாறிய பிறகு ரஹ்மத் பானு பேகம் என்ற இசுலாமியப் பெயர் வழங்கப்பட்டது, மேலும் ஏகாதிபத்திய அரங்கில் வளர்க்கப்பட்டார். [6] ஐந்து வருடங்கள் கழித்து, அவுரங்கசீப்பின் மகன் முஹம்மது ஆஸம் ஷாவை 13 மே 1668 ஞாயிற்றுக்கிழமை, 1,80,000 ரூபாய் வரதட்சணையாக கொடுத்து டெல்லியில் திருமணம் செய்து கொண்டார். [7] [2] [8]

இந்த நேரத்தில், குவஹாத்தி மொகலாயர்களிடமிருந்து அரசர் சுபாங்மங்கால் சரைகத் போரில் மீட்கப்பட்டது. இந்த வெற்றிக்கு அஹோம் படைத்தளபதி இலச்சித் போர்புகான் உதவினார். இந்தப் போரில் புகழ்பெற்ற முகலாய தளபதி இராம் சிங்கை தோற்கடித்து இலச்சித் போர்புகான் மிகவும் புகழ் பெற்றார். அஹோம் இராணுவத்தின் தளபதியான இலச்சித் போர்புகான் இல்லாதிருந்தால், போரில் வெற்றி பெறுவது அஹோம்களின் பங்கிற்கு முற்றிலும் சாத்தியமற்றதாக இருந்திருக்கும். அந்த வழக்கில் கவுகாத்தி முன்பு போல் முகலாயப் பேரரசின் ஒரு பகுதியாக இருந்திருக்கும். இலச்சித் பக்புகானாவின் கைகளால் தோற்கடிக்கப்பட்ட பின்னரும், முதலாம் இராம்சிங் அஹோம் படையினரின் பன்முக குணங்களைப் பற்றி உயர்வாகப் பேசினார். [9]

பின்னர், சில வருட காலத்திற்குப் பிறகு, கவுகாத்தியை முகலாயர்களுக்குக் கொடுக்க வேண்டும் என்று முன்மொழியப்பட்டது, அதற்குப் பதிலாக கவுகாத்தியில் அஹோம்ஸின் துணைவேந்தர் லலுக்சோலா அரசராக ஆக்கப்படுவார். இரமணி கபாருவுக்கு இது தெரிந்தவுடன், அவர் தனது தாய் மாமன் லலுக்சோலா போர்புகனுக்கு ஒரு கடிதம் எழுதினார். இருப்பினும், லாலுக்சோலா போர்புகான் தனது உன்னத மருமகளின் பேச்சைக் கேட்கவில்லை. [10]

மேற்கோள்கள்[தொகு]

  1. ↑ Lachit Barphukan: The Victor of the Battle of Saraighat. 
  2. ↑ 2.0 2.1 Pathak, Dayananda (2002). Pickings from the Cottonian. Cotton College Centenary Celebration Committee, Cotton College. பக். 102. Pathak, Dayananda (2002). Pickings from the Cottonian. Cotton College Centenary Celebration Committee, Cotton College. p. 102.
  3. ↑ Bhattacharyya, Malaysankar; Anandagopal, Ghosh (1989). Studies in history and archaeology: a miscellany. Indian Institute of Oriental Studies and Research. பக். 58. 
  4. ↑ Sarma, Anjali (1990). Among the Luminaries in Assam: A Study of Assamese Biography. Mittal Publications. பக். 188. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண்:978-8-170-99207-3. 
  5. ↑ Sarkar, Jadunath (1947). Maasir-i-Alamgiri: A History of Emperor Aurangzib-Alamgir (reign 1658-1707 AD) of Saqi Mustad Khan. Royal Asiatic Society of Bengal, Calcutta. 
  6. ↑ Islamic Culture - Volumes 21-22. Islamic Culture Board. 1971. பக். 112. 
  7. ↑ Bhuyan, Suryya Kumar (1957). Atan Buragohain and His Times: A History of Assam, from the Invasion of Nawab Mir Jumla in 1662-63, to the Termination of Assam-Mogul Conflicts in 1682. Lawyer's Book stall. பக். 31. 
  8. ↑ Shashi, S. S. (1996). Encyclopaedia Indica: India, Pakistan, Bangladesh. Anmol Publications. பக். 2078. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண்:978-8-170-41859-7. 
  9. ↑ Pathak 2008.
  10. ↑ Pathak 2008, ப. 13.
"https://ta.wikipedia.org/w/index.php?title=இரமணி_கபாரு&oldid=3277550" இலிருந்து மீள்விக்கப்பட்டது