உள்ளடக்கத்துக்குச் செல்

சொல்லாட்சிக் கலை

கட்டற்ற கலைக்களஞ்சியமான விக்கிப்பீடியாவில் இருந்து.
ரோமானிய மேலவையில் சிசரோ கேட்டிலினை வெளிப்படையாய்ப் பழித்துரைக்கிறார்.

சொல்லாட்சிக் கலை (Rhetoric) என்பது மொழியை சிறப்பான முறையில் வெளிப்படுத்துவதற்கு பயன்படுத்தப்படும் கலையாகும். இது லோகோஸ் (logos), பத்தோஸ் (pathos) மற்றும் எத்தோஸ் (ethos) என்ற மூன்று பார்வையாளர் முறையீடுகள் உட்படுத்தப்படுகின்றன. அதே போல் சொல்லாட்சிக் கலையின் ஐந்து விதிகளும் உட்படுத்தப்படுகின்றன, அவை: கண்டுபிடிப்பு அல்லது கண்டறிதல், ஏற்பாடு, பாணி, நினைவு மற்றும் பேச்சுமுறை ஆகியவை ஆகும். இலக்கணம் மற்றும் பகுத்தறிவு அல்லது பேச்சுவழக்கு ஆகியவற்றுடன் சொல்லாட்சிக் கலை என்பது சொற்பொழிவின் மூன்று பழமையான கலைகளில் ஒன்றாகும். 19 ஆம் நூற்றாண்டின் பிற்பகுதியில் பண்டைய கிரேக்கத்தில் இருந்து பொது பேச்சாளர்கள் மற்றும் எழுத்தாளர்களுக்குப் பயிற்சியளிக்கும் தேவையை பூர்த்தி செய்வதற்கு மேற்கத்தியக் கல்வியின் முக்கியப் பகுதியாக இது உள்ளது. விவாதங்களில் பார்வையாளர்களின் நகர்வுக்கும் நடவடிக்கைக்கும் இதில் பயிற்சியளிக்கப்படுகிறது.[1] சொல்லாட்சிக் கலையை மையப்படுத்திய வரையறைகளின் பெரும்பகுதி அரிஸ்டாட்டிலின் விவாதத் தலைப்புகள் பலவற்றுள் இடம்பெற்றுள்ளன.[2] 'ரெட்டோரிக்' (rhetoric) இந்தச் சொல்லானது "பேசு, சொல்" என்று பொருள்படும் ἐρῶ (erô )[3] என்னும் சொல்லிலிருந்து உருவான, "பேசப்பட்ட சொல் அல்லது பேச்சு" என்று பொருள்படும் தொடர்புடைய ῥημα (rhêma ) [4] என்னும் சொல்லிலிருந்து உருவான "பேச்சாளர்" என்னும் பொருள்படும் ῥήτωρ (rhḗtōr ) [5] என்னும் சொல்லிலிருந்து உருவான "பேச்சு தொடர்பான" எனப் பொருள்படும் கிரேக்கச் சொல்லான ῥητορικός (rhētorikós ) [6] என்பதிலிருந்து உருவானதாகும். விரிவாக சிந்திக்கையில் சொல்லாட்சிக் கலை மனித சொற்பொழிவில் அக்கறை கொள்கிறது.[7][8]

சொல்லாட்சிக் கலை பற்றிய சமகாலத்திய ஆய்வுகள் பண்டைய கால விசயங்களைக் காட்டிலும் செயல்துறைகளில் மிகவும் பல்வேறு வகைகளை உரைக்கின்றன. நீதிமன்றங்கள் மற்றும் கூட்டங்கள் போன்ற பொதுவிடங்கள் மற்றும் நிறுவனங்களில் சிறப்பாக இணங்கவைப்பதற்கு பேச்சாளர்களுக்கு உன்னதமான முறையில் சொல்லாட்சிக் கலை பயிற்சியளிக்கப்படுகையில் சமகாலத்திய சொல்லாட்சிக் கலையில் மனித சொற்பொழிவு விளைவு விசாரணை செய்யப்படுகிறது. சொல்லாட்சிக் கலைஞர்கள் பல்வேறு வகையான துறைகளில் சொற்பொழிவுகளை ஆராய்ந்துள்ளனர். மிகவும் பாரம்பரியமான துறைகளான அரசியல் மற்றும் சட்டத்துடன் ஒருங்கிணைந்து இயற்கை மற்றும் சமூக அறிவியல்கள், நுண்கலை, சமயம், இதழியல், கட்டுக்கதை, வரலாறு, நிலப்படக்கலை மற்றும் கட்டடக்கலை போன்றவையும் இதில் அடங்கும்.[9] பொது மக்கள் தொடர்புகள், சட்டமன்ற உறுப்பினரின் ஆதரவை நாடுதல், சட்டம், சந்தையிடுதல், தொழில்சார்ந்த மற்றும் தொழில்நுட்ப எழுத்து மற்றும் விளம்பரங்கள் போன்றவை சொல்லாட்சிக் கலை சார்ந்த தொழில்புரிபவர்களுக்கு நவீன தொழில்முறைகளாக உள்ளன.

சொல்லாட்சிக் கலையின் பயன்பாடுகள்

[தொகு]

மக்கள் கலையாக சொல்லாட்சிக் கலை

[தொகு]

ஐரோப்பிய வரலாறு முழுவதும் சொல்லாட்சிக் கலையானது கூட்டங்கள் மற்றும் நீதிமன்றங்கள் போன்ற பொதுமக்களுக்குரிய மற்றும் அரசியல் சூழல்களில் இணங்கும் படி தூண்டுதலுடன் சம்பந்தப்பட்டிருந்தது. மக்களாட்சி சார்ந்த நிறுவனங்களுடன் அதன் தொடர்புகள் காரணமாக சொல்லாட்சிக் கலை என்பது இயல்பான பேச்சு, இயல்பான கூட்டம் மற்றும் மக்கள்தொகையின் சில பகுதிகளுக்கான அரசியல் உரிமை அளிப்பு போன்ற உரிமைகளுடன் திறந்த மற்றும் ஜனநாயக சமூகங்களில் பொதுவாக வளம் பெற்றிருக்கிறது.[10]

கல்வியில் சொல்லாட்சிக் கலை

[தொகு]

சொல்லாட்சிக் கலை கல்வியாக மாணவர்களுக்கு பேசுவதற்கு மற்றும்/அல்லது எழுதுவதற்கு சிறப்பான முறையில் பயிற்சியளிக்கப்படுகிறது. சொல்லாட்சிக் கலை சார்ந்த பாடத் திட்டம் என்பது பழமையான சொல்லாட்சிக் கலைசார்ந்த மரபாகவே உள்ளது. பல நூற்றாண்டுகளுக்கும் மேலாக இப்பாடத்திட்டம் பல்வேறு வழிகளில் மாற்றம் பெற்றுள்ளது. ஆனால் பொதுவாக இது சொல்வன்மையின் ஒழுக்கமுறை விதிகளின் ஆய்வு மற்றும் எழுத்துக் கலையின் விதிகள் போன்றவை பார்வையாளர்களின் மனதை இயக்கும் அர்த்தமாக பயிற்றுவிக்கப்படுகிறது. கிரேக்கத்தில் ஏறத்தாழ கிமு 600 ஆம் ஆண்டில் சோபிஸ்டுகள் (Sophists) என்றழைக்கப்படும் சாக்ரட்டிசுக்கு முந்தைய தத்துவஞானிகளின் பள்ளியில் சொல்லாட்சிக் கலை பயிற்றுவிக்கப்பட்டது. பின்னர் இது மூன்று தொடக்க முற்போக்குக் கலைகள் அல்லது மூன்று கைத் தொகுதி (பகுத்தறிவு மற்றும் இலக்கணத்துடன் சேர்ந்து) ஆகியவற்றில் ஒன்றாக மத்திய காலங்களின் போது ரோமானியப் பேரரசுக்கு பயிற்றுவிக்கப்பட்டது.[11]

19 ஆம் நூற்றாண்டின் பிற்பகுதியில் இருந்து சொல்லாட்சிக் கலை குறிப்பாக வாய்மொழித் திறமைகள் கல்வியில் மிகவும் குறைவான இடத்தையே பிடித்தன. "ஒராசி"யுடைய ஆதரவாளர்கள் மூலமாக இந்தப் போக்கு எதிர்க்கப்பட்டது. 20 ஆம் நூற்றாண்டில் சொல்லாட்சிக் கலை மூன்றாம் நிலைக் கல்வி நிலைகளில் பயிற்றுவிக்கப்பட்டதில் தகவல் கோட்பாட்டுத் துறை முதன்மையான தலைப்பாக இருந்தது.

ஒளிர்வுக் கோட்பாடு

[தொகு]

சொல்லாட்சிக் கலை மற்றும் அறிவுக்கு இடையிலான தொடர்பு என்பது மிகவும் பழமையான ஆனால் ஆர்வத்தைத் தூண்டும் பிரச்சினைகளாக உள்ளன. "பொருளற்ற பேச்சு" அல்லது "பொருளற்ற வார்த்தைகளாக" சொல்லாட்சிக் கலையின் சமகாலத்திய தன்மையானது அறிவில் இருந்து சொல்லாட்சிக் கலையின் அடிப்படையான பிரிவை எதிரொலிக்கிறது. சொல்லாட்சிக் கலை சார்ந்த மரபினுள் தாக்கத்தைக் கொண்ட ஆதரவாளர்களாக பண்டைய அதென்ஸின் பிளேட்டோ மற்றும் 16C மறுமலர்ச்சி ஐரோப்பாவின் பீட்டர் ராமஸ் ஆகியோர் இருந்தது குறிப்பிடத்தக்கதாகும்.[12] இப்பிரிவு மொழியைப் பற்றிய தெளிவுபெற்ற சிந்தித்தலுடன் வலிமையாக சம்பந்தப்பட்டு இருந்தது.

எனினும் இவை இரண்டையும் தனியாகப் பிரிப்பதில் உள்ள கடினத்தையும், அறிவை உருவாக்குவதற்கு சொற்பொழிவு எவ்வாறு உதவுகிறது என்பதையும் சொல்லாட்சிக் கலை அறிவியலின் ஆராய்ச்சியாளர்கள் விளக்கியுள்ளனர்.[13] இந்தக் கண்ணோட்டம் பெரும்பாலும் "அறிவுக் கோட்பாடின் சொல்லாட்சிக் கலை" (epistemic rhetoric) எனப்படுகிறது. இங்கு உரையாடலில் பங்குகொள்பவர்களின் தகவலானது சமுதாயங்களின் அறிவை உருவாக்குவதற்கு அடிப்படையாக உள்ளது.

சொற்பொழிவு மற்றும் அறிவு இரண்டுக்கும் இடையேயான நெருங்கிய தொடர்பானது சமகாலத்திய சொல்லாட்சிக் கலைஞர்களின் ஏராளமான தத்துவம் சார்ந்த மற்றும் சமுதாய அறிவியல் சார்ந்த கோட்பாடுகளுடன் ஒருங்கிணைந்துள்ளது. அது அறிவை உருவாக்குதன் சச்சரவைக் காட்டிலும் மொழி மற்றும் சொற்பொழிவை மையமாகக் கொண்டு செயல்படுகிறது (பார்க்க மாறுநிலைக் கோட்பாடு (Critical Theory), போஸ்ட்-ஸ்ட்ரக்சர்லிசம் (Post-structuralism), ஹெர்மெனெக்டிக்ஸ் (Hermeneutics), டிராமாட்டிசம் (Dramatism), ரிஃப்லெக்சிவிட்டி (Reflexivity)).

வரலாறு

[தொகு]

பேச்சுத் திறமையின் ஆரம்பக் குறிப்பிடுதல்கள் ஹோமரின் இலியாத் தில் (Iliad) இடம்பெற்றிருந்தது. அதில் அச்செல்ஸ், ஹெக்டர் மற்றும் ஒடிசெஸ் போன்ற நாயகர்கள் அவர்களது ஆலோசனைத் திறமைக்காகவும், அவர்களது சகாக்களின் உற்சாகத்திற்காகவும், அவர்களது ஆதரவாளர்களுக்காகவும் (லாவோஸ் அல்லது இராணுவம்) ஏற்ற நடவடிக்கைக்காகவும் கெளரவிக்கப்பட்டனர். ஜனநாயகப் பொலிஸின் எழுச்சியுடன் பேசும் திறமையானது பண்டைய கிரேக்கத்தின் நகரங்களில் பொதுவான மற்றும் அரசியல் வாழ்க்கைக்கு தேவையாக இருந்தது. அதில் பல அரசியல் மற்றும் நீதித்துறை சார்ந்த முடிவுகளில் மத்தியமாக செயல்படும் பேச்சுத்திறனின் பயனைக் குறித்து சுழன்றன. மேலும் அதன் மூலமாக தத்துவம் சார்ந்த கருத்துகள் உருவாகி எங்கும் பரவின. இன்றைய நவீன கால மாணவர்களுக்கு இதை நினைவில் கொள்வது மிகவும் கடினமானதாகும். எழுதப்பட்ட உரைகளின் பரவலான பயன்பாடு மற்றும் கிடைக்கும் தன்மை என்பது இதன் தோற்றப்பாடாக உள்ளது. மரபார்ந்த கிரேக்கத்தின் நடைமுறை வழக்கில் இருந்து இது வந்ததாகும். மரபார்ந்த காலங்களில் பல சிறந்த சிந்தனையாளர்கள் மற்றும் அரசியல் தலைவர்கள் அவர்களது பணிகளை பார்வையாளர்களின் முன்னிலையில் நிகழ்த்துவர். வழக்கமாக போட்டியின் சூழல் அல்லது புகழுக்கான போட்டி, அரசியல் செல்வாக்கு மற்றும் கலைசார்ந்த மூலதனம் போன்றவையாக இவை நிகழுகின்றன. உண்மையில் அவர்களில் பலர் அவர்களது மாணவர்கள், பின்பற்றுபவர்கள் அல்லது விவரிப்பவர்கள் எழுதிய உரைகளின் மூலமாகவே அறியப்படுகின்றனர். சொல்லாட்சிக் கலைஞர் என்பது சொற்பொழிவாளருக்கான கிரேக்க சொல் என்பது ஏற்கனவே உணரப்பட்டுள்ளது. சொல்லாட்சிக் கலைஞர் என்பவர் நடுவர் குழு மற்றும் அரசியல் கூட்டங்களில் காலந்தவறாது பேசும் குடிமகனாக இருந்தார். செயல்பாடுகளின் பொது பேச்சைப் பற்றிய சில அறிவைப் பெற்று அதை உணர்ந்தவராகவும் இருந்தார். எனினும் மொழியுடன் பொது வசதி பெரும்பாலும் logôn techne ஆனது "விவாதங்களுடன் உள்ள திறமை" அல்லது "சொற்களுக்குரிய கலைநயமாக" குறிப்பிடப்பட்டது.[14]

ஆகையால் சொல்லாட்சிக் கலையானது ஒரு முக்கியமான கலையாக குறிப்பிடப்பட்டது. வடிவங்களுடன் சொற்பொழிவாற்றும் ஒருவர் சொற்பொழிவாளரின் விவாதங்களில் திருத்தத்துடைய பார்வையாளரின் தூண்டுதலுக்கான உத்தியுடன் செயல்படுவார். இன்று சொல்லாட்சிக் கலை என்ற சொல்லானது விவாதங்களின் வடிவத்தைக் குறிப்பிடுவதற்கு மட்டுமே சமயங்களில் பயன்படுத்தப்படுகிறது. பெரும்பாலும் இழுவுபடுத்தும் உட்பொருளுடன் உள்ள சொல்லாட்சிக் கலை என்பது உண்மையைத் தெளிவற்று ஆக்கும் அர்த்தமாகும். மரபார்ந்த தத்துவ ஞானிகள் இதை நேர்மாறாக முழுவதும் நம்பினர்: சொல்லாட்சிக் கலையின் பயனுடைய திறமை உண்மைகளைக் கண்டறிவதற்கு இன்றியமையாததாக உள்ளது. ஏனெனில் இது ஆளுமையுடைய மற்றும் தெளிவான விவாதங்களின் அர்த்தங்களை வழங்குகிறது.

சோப்பிஸ்ட்டுகள்

[தொகு]

பண்டைய கிரேக்கத்தில் பொது உரையாடல் பற்றிய ஒழுங்குபடுத்தப்பட்ட எண்ணங்கள் தோன்றின.[15] சாத்தியமாக மொழியின் ஆற்றல் பற்றிய முதல் ஆய்வு தத்துவ ஞானி எம்பெடுக்லெஸுக்கு (Empedocles) கற்பிக்கப்பட்டது (d. ca. 444 BC), மனித அறிவைப் பற்றிய அந்த கோட்பாடுகள் பல வருங்கால சொல்லாட்சிக் கலைஞர்களுக்கான அடிப்படையை வழங்கியது. முதன் முதலாக எழுதப்பட்ட கையேடு கோரக்ஸுக்கும் அவரது பள்ளி மாணவர் திசியாஸுக்கும் கற்பிக்கப்பட்டது. அவர்களது பணியானது ஆரம்பகால சொல்லாட்சிக் கலைஞர்களில் பலருக்கு அதன் விதியைக் கற்பித்தது. எடுத்துக்காட்டாக திசியாஸ் எழுதப்பட்ட நீதித்துறை சார்ந்த பேச்சுகளை நம்பினார். அதை பிறர் நீதிமன்றங்களில் பயன்படுத்தினர். பேச்சுத்திறனின் கற்பித்தலானது சோபிஸ்டுகள் என அறியப்படும் நாடோடி ஆசிரியர்கள் மூலமாக கிமு ஐந்தாம் நூற்றாண்டில் பிரபலமானது. புரோடகோரஸ் (Protagoras) (c.481-420 BC), கார்ஜியஸ் (Gorgias) (c.483-376 BC) மற்றும் ஐசோகிரேட்ஸ் (Isocrates) (436-338 BC) ஆகியோர் மிகவும் புகழ்பெற்ற நாடோடி ஆசிரியர்கள் ஆவர். சோபிஸ்டுகள் நகரத்திற்கு நகரம் பயணிக்கும் முற்றிலும் வேறான குழுவாக இருந்தனர். அவர்கள் மாணவர்களை ஈர்ப்பதற்கு பொது இடங்களில் பயிற்றுவித்து அவர்களுக்கு கல்வியைக் கொடுப்பர். செயல்பாடுகளிலும் ஆற்றல்களிலும் அவர்களது மைய இலக்கு லோகோஸாக இருந்தது அல்லது சொற்பொழிவு என நான் சுருக்கமாகக் குறிப்பிடும் ஒன்றாக இருந்தது. வார்த்தைகளின் விதங்கள், சொல்லுக்கு ஒத்த சொற்கள், கற்பனையான விவாத உத்திகள் மற்றும் யதார்த்தமான வாக்குவாதம் போன்றவற்றை அவர்கள் பயிற்றுவித்தனர். அவர்கள் தங்களது மாணவர்களை "சிறந்து" விளங்கச் செய்தனர் அல்லது ஒழுக்கப் பண்புகளை பயிற்றுவித்தனர். அவர்கள் மனித "சிறப்பை" பயிற்றுவித்தது விதியின் விபத்தல்ல, அது உன்னதமான பிறப்பின் தனிச்சிறப்பாகும். ஆனால் கலை அல்லது "டெக்னெ " பயிற்றுவிக்கப்பட்டது மற்றும் கற்றறியப்பட்டது. முதல் மனித நேயர்முடையவர்களில் பலருள் அவர்களும் இருந்தனர். கடவுள்கள் மற்றும் கிரேக்க கலாச்சாரம் பற்றிய விவேகம் பெறுவதற்கும் பல்வேறு சோபிஸ்டுகள் வினா எழுப்பப்பட்டனர். அச்சமயத்தில் கிரேக்கர்கள் மூலமாக அவர்களது நம்பிக்கை ஏற்றுக்கொள்ளப்பட்டு அவர்களை முதல் கடவுள் நம்பிக்கையற்றவர்களாக உருவாக்கியது. எடுத்துக்காட்டாக இரத்தம் அல்லது பிறப்பு அல்லது பசஸைக் (phusis) காட்டிலும் மரபின் செயல்பாடு அல்லது நோமோஸ்கள் கலைசார்ந்த வழக்கங்களாக அவர்கள் விவாதித்தனர். மேலும் கலைசார்ந்த சூழ்நிலையில் வெளியே தீர்ப்பளிக்கப்படாத அனைத்து நடவடிக்கையின் ஒழுக்கப்பண்பு அல்லது தீயொழுக்கம் போன்றவற்றைப் பற்றியும் அவர்கள் விவாதித்தனர். இந்த நம்பிக்கையில் இருந்தே "மனிதன் அனைத்து விசயங்களையும் அளவிடுவான்" என்ற புகழ்பெற்ற சொற்றொடர் பிறந்தது. அவர்களது மிகவும் பிரபலமான, பிரபலமற்ற கொள்கைகளில் ஒன்றாக இயலும் நிலை மற்றும் சேவை விவாதங்கள் இருந்தன. ஒவ்வொரு விவாதமும் எதிர்வாதத்தின் மூலமாக எண்ணப்படலாம் என அவர்கள் சொல்லிக் கொடுத்தனர். பார்வையாளர்களை எந்த வகையில் விவாதத்தின் பயன் "விரும்பப்படுகிறது" என்பதும் உள்ளது (இது உண்மையைக் காணும் இயலும் நிலையாகும்). மேலும் இயலும் நிலையற்ற வாதங்களுடன் எந்த இயல்நிலை வாதமும் எண்ணப்படுகிறது. ஆகையால் ஒரு வலிமையான ஏழ்மை மனிதன் ஒரு வலுக்குறைந்த பணக்காரனிடம் வழிப்பறி செய்ய முயற்சித்தால் நேர்மாறாக வலிமையான ஏழை மனிதன் வாதம் செய்ய நேரிடலாம். அவர் விரும்பத்தகாத வகையில் குற்றம் செய்தால் (அவர் சந்தேகத்திற்கு உள்ளாகலாம்) அது விரும்பத்தக்க வகையில் இருக்கலாம். அவர் குற்றத்தை செய்திருக்கலாம் என்ற கவலை அதனால் ஏற்படுகிறது. மேலும் வலுவற்ற (அல்லது மோசமான) வாதத்தை வலிமையாக (அல்லது மேம்பாடுடைய) வாதமாக மாற்றும் திறமையையும் அவர்கள் பயிற்றுவித்தனர். அரிஸ்டாபேன்ஸ் (Aristophanes) அவரது திறமையான தலைகீழாகப் புரட்டும் அங்கதங்களுக்க அறியப்பட்டார். அவரது நாடகமான த க்ளவுட்ஸ் மூலமாக சோபிஸ்டுகள் அறியப்பட்டனர்.

பண்டைய கிரேக்கத்தில் "எதிர்வாதம்" என்ற சொல்லானது வலிமையான நேர்மறையான பண்புகளை வளர்த்தது அது இன்று வரை தொடர்கிறது. ஆனால் பண்டைய கிரேக்க சோபிஸ்டுகள் பிரபலமான மற்றும் நன்கு-சம்பாதிக்கும் தொழில்சார்ந்தவர்களாக இல்லை. அவர்களது திறமைகள் பரவலாக மதிக்கப்பட்டாலும் அவர்களது மிகுதியான திறமைகள் விமர்சனத்திற்கு உள்ளாகின.

ஐசோகிரேட்ஸ்

[தொகு]
நல்ல பேச்சின் மூலமாக மனித இனத்தை உயர்த்துவதற்கு ஐசோகிரேட்ஸ் உரைக்கிறார்.

ஐசோகிரேட்ஸ் (கிமு 436-338 ) போன்ற சோபிஸ்டுகள் மனித முன்னேற்றத்தின் அர்த்தமாக பொதுப் பேச்சை பயிற்றுவித்தனர். ஆனால் அவர் சோபிஸ்டுகளிடம் இருந்து தன்னை வேறுபடுத்திக் காட்டுவதற்காக பணியாற்றினார். அதாவது அவர்களை விட சிறப்பான முறையில் செயல்பட எண்ணினார். ஒழுக்கத்தின் கலை அல்லது மேம்பாடு இருந்தால் குறைந்தது சுய-முன்னேற்றத்துடைய செயல்பாட்டின் ஒரு பகுதியாகவே இருக்கும் என அவர் வலியுறுத்தினார். உள்ளார்ந்த செயல்திறன் மற்றும் விருப்பம், நிலையான பயிற்சி மற்றும் நல்ல உருமாதிரிகளின் சாயல் போன்றவற்றை மிகவும் அதிகமாகக் கொண்டிருக்கும் எனக் கூறினார். சிறப்பு வாய்ந்த கருப்பொருள்கள் மற்றும் முக்கிய வினாக்களைப் பற்றி பொதுவாகப் பேசுவதை ஐசோகிரேஸ் நம்பினார். நிலையின் சிறந்த சேவையைக் குறிப்பிடுகையில் பேசுபவர் மற்றும் பார்வையாளர்கள் இருவருக்கும் இச்செயல்பாடு முன்னேற்றத்தைக் கொடுக்கும் என நம்பினார்.[16] ஹோமர் அல்லது ஹிசியட்டை பின்பற்றும் கவிதைகளை அவரது மாணவர்களுக்காக அவரது பேச்சுகளை "உருமாதிரிகளாக" எழுதினார். ஏதென்ஸில் அவருடையதே முதல் நிரந்தரமான பள்ளியாகும். மேலும் ஐசோகிரேட்ஸிற்கு பதில் அளிக்கும் வகையில் பிலேட்டோ'ஸ் அகாடமி மற்றும் அரிஸ்டாட்டில்'ஸ் லிசியம் போன்றவையும் நிறுவப்பட்டன. அவர் எந்த புத்தகங்களையும் விட்டுச்செல்லவில்லை என்றாலும் அவரது பேச்சுக்கள் ("அண்டிடூசிஸ்" மற்றும் "அகைன்ஸ்ட் த சோபிஸ்ட்ஸ்" போன்றவை சொல்லாட்சிக் கலை மாணவர்களுக்கு பொருத்தமானதாக உள்ளது) பேச்சுத்திறனுக்கு உருமாதிரிகளாக உள்ளன (கட்டளைமுறைக்குரிய "பத்து மேன்மையான பேச்சாளர்களில்" இவரும் ஒருவராவார்). சிசரோ மற்றும் குவிண்டிலியன் ஆகியோரின் தாக்கத்தையும் அவர் கொண்டிருந்தார். மேற்கின் முழுமையன கல்வி அமைப்பும் அவர்களைச் சார்ந்தே இருந்தது.

பிளேட்டோ

[தொகு]
சொல்லாட்சிக் கலையின் சரி, தவறுகளுக்கு இடையேயான மாறுபாட்டை பிளேட்டோ எடுத்துரைத்துள்ளார்.

பிளேட்டோ (கிமு 427-347) பல உரையாடல்களில் உண்மையான மற்றும் பொய்யான சொல்லாட்சிக் கலைக்கு இடையேயான மாறுபாடுகளை சிறந்த வகையில் எடுத்துரைத்துள்ளார். குறிப்பாக கோர்ஜியஸ் மற்றும் பாட்ரஸ் ஆகியோருக்கு பிளேட்டோ போலி வாதத்தைக் கூறியுள்ளார். அந்த இணங்க வைக்கும் கலை ("சொல்லாட்சிக் கலை" என அவர் அழைக்கும் சோபிஸ்டுகளின் கலை) பேச்சுவழக்குரிய கலையின் சுதந்திரத்திற்கு ஏதுவாக இருந்தது. சோபிஸ்டுகள் நிகழக்கூடியவைகளை மட்டுமே முறையிடுவர் என பிளேட்டோ கூறினார். அவர்கள் அவர்களது மாணவர்கள் மற்றும் பார்வையாளர்களுக்கு ஊக்குவிக்கும் விதத்தில் இல்லை. ஆனால் அவர்கள் எதைக் கேட்க வேண்டும் என நினைக்கிறார்களோ அதை சாதாரணமாக முகத்துதி பாடுகிறார்கள் எனக் கூறினார். பிளேட்டோவின் சொல்லாட்சிக் கலையின் கண்டனம் கார்ஜியாஸுக்கு தெளிவாக இருக்கையில் பேச்சுவழக்காக வழங்கப்படும் அறிவை சார்ந்த சொல்லாட்சிக் கலை உள்ளது என்று உண்மையான கலையின் சாத்தியத்தை பாட்ரஸ் என்ற உரையாடலில் அறிவுறுத்தியுள்ளார். மேலும் முக்கியப் பாத்திரத்திற்கு முறையிட வாதமுறையில் கற்பிக்கப்பெற்ற சொல்லாட்சிக் கலை சார்ந்திருக்கிறது: பாட்ரஸ் உரையாடல் தத்துத்தை போதிக்கிறது. அவரது அறிவின் சொந்தக் கோட்பாட்டில் இது சாதமாக உள்ளது. சோபிஸ்டுகளின் தவறான அறிவாக அவர் கண்ட வெளிப்படையான கண்டனத்தை "சொல்லாட்சிக் கலை" என்ற சொல்லில் பிளேட்டோ தெரிவித்துள்ளார். இதன் மூலம் அறிவு மற்றும் வகைகளில் அவரது பார்வையை முன்னேற்றமாகக் கொண்டுள்ளார். சோபிஸ்டுகளுக்கு எதிரான பிளேட்டோவின் பகைமையானது அவர்களது தோற்றங்களின் மேல் அவர்களது நம்பகம் மற்றும் ஒழுக்கப் பண்பை பயிற்றுவிப்பதற்கு அவர்களது விரயமான வலியுறுத்தலில் இருந்து மட்டும் பகுத்தறியப்படவில்லை உண்மையில் அவரது ஆசிரியரிடம் இருந்தே பெறப்பட்டதாகும்: சாக்ரட்டீஸ் ஒரு சோபிஸ்டாக இருந்ததற்காக குற்றம் சாட்டப்பட்டு அவரது கற்பித்தலுக்காக மரண தண்டனையைப் பெற்றார்.

அரிஸ்டாட்டில்

[தொகு]
கிரேக்க சொல்லாட்சிக் கலையின் முறைகளை அரிஸ்டாட்டில் தரப்படுத்தியுள்ளார்.

பிளேட்டோவின் மாணவரான அரிஸ்டாட்டிலின் (கிமு 384-322) சொல்லாட்சிக் கலையின் விரிவான ஆய்வுக்கட்டுரை சிறப்பான முறையில் தெளிவுபடுத்துகிறது. இன்றும் அவை கவனமான ஆய்விற்கு திருப்பிக் கொடுக்கிறது. சொல்லாட்சியின் கலையின் (The Art of Rhetoric) முதல் வாக்கியத்தில் அரிஸ்டாட்டில் கூறுகையில் "சொல்லாட்சிக் கலை என்பது பேச்சுவழக்கின் ஆண்டிஸ்ட்ரோப் (antistrophe) ஏட்டில் உள்ளவாறே] ஒத்தநிலை" எனத் தெரிவித்துள்ளார். கிரேக்க சிறுபாட்டான "ஆண்டிஸ்ட்ரோப்"பிற்கு பதில் கூறி "செய்யுளின் ஒரு பிரிவின்" அமைப்புமுறைக்கு பிறகு எடுத்துக்காட்டாக உள்ளது (அவர்கள் முழுச் செய்யுளின் இரு பிரிவுகளையும் அமைத்து கூட்டுப்பாடலில் இரு பகுதியின் மூலம் பாடினர்). அதனால் சொல்லாட்சியின் கலையானது சொற்பொழிவு படைப்புக் கலைகள் இரண்டின் காரணமாக பேச்சுவழக்கின் கலைக்குப் பிறகு அமைப்புமுறையான மாதிரியை பின்பற்றுகிறது என்றார். ஆகையால் பேச்சுவழக்குரிய முறைகள் கோட்பாடு ரீதியான விசயங்களில் உண்மையை கண்டறியத் தேவையாக இருக்கையில் நீதிமன்ற வழக்கில் தீர்ப்பளிக்கப்பட்ட ஒருவரின் குற்றம் அல்லது குற்றமின்மை அல்லது ஆய்ந்து தீர்மானிக்கும் கூட்டத்தில் எடுக்கப்படும் நடவடிக்கையில் புத்திசாலித்தனமாகத் தீர்ப்பளிக்கப்படுவது போன்ற நடைமுறை விசயங்களில் சொல்லாட்சிக் கலை முறைகள் தேவைப்படுகின்றன. பிளேட்டோ மற்றும் அரிஸ்டாட்டிலுக்கான பேச்சுவழக்குக்குரிய இணங்க வைத்தல் ஈடுபத்தப்படுகிறது. அதனால் அரிஸ்டாட்டில் கூறும் போது சொல்லாட்சிக் கலை என்பது பேச்சுவழக்கின் ஆண்டிஸ்ட்ரோப் என்றார். செயல்துறை அல்லது பயன்பாட்டின் நோக்கமாக சொல்லாட்சிக் கலை என்ற சொல்ல அவர் பயன்படுத்துவதாகக் கூறுகிறார். ஆனால் பேச்சுவழக்குக்குரிய செயல்துறை அல்லது பயன்பாட்டின் நோக்கத்தில் இருந்து மாறுபட்டு பிரிந்து செல்கிறது. நிட்ஜ்ஸ்கெ ஹூயமனிஸ்ட் டில் (Nietzsche Humanist) (1998: 129) "கிரேக்க முன்னொட்டான 'anti' எதிர்ப்பு நிலையை கலப்படமற்று கூறுகிறது. ஆனால் 'in place of' என்ற அர்த்தத்தையும் கொண்டுள்ளது" எனக் கூறியுள்ளார். பேச்சுவழக்குக்குரிய பிரிவாக சொல்லாட்சிக் கலையை அரிஸ்டாட்டில் பகுத்தறியும் போது நீதிமன்றம் அல்லது சட்டமியற்றும் கூட்டங்களில் குடியுரிமைப் பிரச்சினைகளை விவாதிக்கும் இடங்களில் சொல்லாட்சிக் கலை பயன்படுத்தப்படுவதில் சந்தேகமே இல்லை என அவர் கூறுகிறார். சொல்லாட்சிக் கலையின் செயல்துறை என்பது நகர்சார்ந்த திட்டங்களில் நடைமுறைத் தீர்வுகள் மற்றும் நகர்சார்ந்த விசயங்களாகவே உள்ளன. சொற்கள் மற்றும் எண்ணத்தின் தெளிவின் செயல்பாடுடைய வரையறைகளின் கோட்பாடு சார்ந்த கருத்துக்களாக அவை இருப்பதில்லை – இவை அவருக்கான பேச்சுவழக்குக்குரிய செயல்துறையாகவே உள்ளன.

சொல்லாட்சிக் கலையைப் பற்றிய அரிஸ்டாட்டிலின் ஆய்வுக் கட்டுரையானது ஒரு மனிதக் கலை அல்லது திறமையாக (நுட்பம்) மக்கள் சார்ந்த சொல்லாட்சிக் கலையை ஒழுங்குமுறையுடன் விளக்குவதாக உள்ளது. "கொடுக்கப்பட்ட எந்த விசயத்திலும் கவனிக்கும் வசதி இணங்க வைத்தல் உள்ளதென" சொல்லாட்சிக் கலையை அவர் வரையறுக்கிறார். குறிப்பாக கண்டறிதலின் முறை, கண்டுபிடிப்பு நடவடிக்கைக்கு கலையின் எல்லையைக் காணுதல் மற்றும் இந்த செயல்பாட்டின் செயல்தொடர்புடைய நோக்கமாக அரிஸ்டாட்டில் வலிமையாகவும் அழுத்தமாகவும் கூறுவது உள்ளது எனக் கூறுகிறார். ஆனால் உண்மையில் ஆய்வுக்கட்டுரையில் பாணி மற்றும் பேச்சின் (சுருக்கமாக) காரணக்கூறுகளை மட்டும் விவாதிக்கவில்லை. உணர்ச்சிவயப்பட்ட வழக்காடுகள் (பாத்தோஸ்) மற்றும் பாத்திரத் தொடர்புடைய வழக்காடுகள் (எத்தோஸ்) போன்றவையும் விவாதிக்கப்பட்டுள்ளன. ஆகையால் மூன்று நிலைகள் அல்லது சொல்லாட்சிக் கலையின் "பணிமுறைகளை" அவர் கண்டறிந்தார் - கண்டுபிடிப்பு, முன்னேற்பாடு மற்றும் பாணி ஆகியவை சொல்லாட்சிக் கலை செயல்விளக்கத்தின் மாறுபட்ட மூன்று வகைகளாக உள்ளன:

  • எதோஸ்: பேச்சாளரின் பாத்திரம் மற்றும் நம்பகத்தன்மை எவ்வாறு பார்வையாளர்களை ஈர்த்து அவர்களை நம்பவைக்கிறது என்பதாகும்.

இன்று அது இன்னும் பார்வையாளர்களை இணங்க வைப்பதற்கு சிறப்பான முறையாக உள்ளது; எனினும் பேச்சாளரின் வாதத்தில் ஒழுங்குமுறையற்ற வாதங்களை தவிர்ப்பதற்கு "பேச்சாளரின்" விவாதங்கள் உண்மையிலேயே அவரது தலைப்பைப் பூர்த்தி செய்து சிறப்பான முறையில் உள்ளதா என விவேகமுள்ள, விமர்சன ரீதியான பார்வையாளர்கள் உற்றுநோக்குகின்றனர்.[17]

    • பேச்சாளரின் எந்த நிலையில் இருந்தும் இது ஆராயப்படலாம்—பேசும் தலைப்பில் ஏற்றுக்கொள்ளத்தக்க அளவில் அனுபவமுள்ளவராக இருக்கிறாரா அல்லது அந்த தலைப்பைப் பற்றி நன்கறிந்து வினா எழுப்பும் நபர் அவருடைய நண்பராக இருக்கிறாரா என்பதும் ஆராயப்படுகிறது.
    • எடுத்துக்காட்டாக 2050 ஆம் ஆண்டு ரோபோக்களின் காலமாக இருக்குமென ஒரு MIT பேராசிரியர் கூறுகிறார் என ஒரு பத்திரிகை கூறுகையில் "MIT" (கணிதம், அறிவியல் மற்றும் தொழில்துறையில் உயர்தரமான ஆராய்ச்சிகளைச் செய்யும் உலகப் புகழ்பெற்ற அமெரிக்க பல்கலைக்கழகம்) என்பது பெரிய எழுத்துக்களில் குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது "வலிமை"யான நம்பகத்தன்மையைக் கொடுக்கிறது.
  • பாத்தோஸ்: பார்வையாளர்களின் கருத்தைத் திருத்துவதற்கு உணர்ச்சி பூர்வமான வழக்காடாகப் பயன்படுத்தப்படுகிறது.
    • பார்வையாளரின் வலிமையான உணர்வுகளை வரவழைப்பதற்கு உருவகம், பெருக்கம், கதை சொல்லல் அல்லது தலைப்பை வழங்கும் முறை போன்ற வழிகளின் மூலமாக இது நிறைவேற்றப்படுகிறது.
  • லோகோஸ்: விதிவருநிலை சார்ந்த அல்லது அனுமானத்துக்குரிய வழியில் வாதத்தைப் புனைவதற்கான விவாதத்தின் பயன்பாடு ஆகும்.
    • புள்ளியியல், கணிதம், பகுத்தறிவு மற்றும் புறநிலை நோக்கு போன்ற வழக்காடுகளையும் லோகோஸ் உள்ளடக்கியுள்ளது. எடுத்துக்காட்டாக விளம்பரங்கள் அவர்களது உற்பத்திப் பொருளானது போட்டியைக் காட்டிலும் 37 சதவீதம் மிகவும் சிறப்புடையதாக உள்ளது என்பதில் அவர்கள் பகுத்தறிவுடைய வழக்காடை மேற்கொள்கின்றனர்.
    • விதிவருநிலை சார்ந்த விவாதமானது (வரலாறு சார்ந்த, புராணக் கதைகள் சம்பந்தமான அல்லது கருதுகோள் வாயிலான) தீர்மானங்களை வரையறுப்பதற்கு எடுத்துக்காட்டுகளைப் பயன்படுத்துகிறது.
    • விதி விளக்குமுறையான விவாதம் அல்லது "எந்திமெம்டிக்" விவாதமானது குறிப்பிட்ட தீர்வுகளை பெறுவதற்கு பொதுவாக கருத்துரைகள் மூலமாக ஏற்றுக்கொள்ளப்படுகிறது. லோகோஸில் இருந்து logic என்ற சொல் தோற்றுவிக்கப்பட்டது. சொல்லாட்சிக் கலைசார்ந்த கண்டுபிடிப்பின் செயல்பாட்டிற்கு மையமாக எந்திமெம்டிக் விவாதத்தை அரிஸ்டாட்டில் பயன்படுத்தினார். எனினும் பின்னர் சொல்லாட்சிக் கலைசார்ந்த தத்துவ அறிஞர்கள் அதன் மேல் மிகவும் குறைவான சொல் அழுத்தத்தையே இட்டனர்.

அரிஸ்டாட்டில் குடிமை சொல்லாட்சிக் கலையில் மூன்று மாறுபட்ட வகைகள் அல்லது இனங்களைக் கண்டறிந்தார்: சட்டம் சார்ந்தது (நீதித்துறை எனவும் அழைக்கப்படும் இது குற்றம் சார்ந்த பிரச்சினைகளில் கடந்தகாலத்தில் அவை இருந்த இடத்தையும் நிகழ்வுகளின் உண்மை அல்லது பொய் நிலைகளையும் வரையறுக்கும் சம்பந்தம் பெற்றுள்ளது), ஆய்ந்து அறிவது (அரசியல் எனவும் அறியப்படும், இது வருங்காலத்தில் ஒரு குறிப்பிட்ட நடவடிக்கைகள் கண்டிப்பாக நடக்க வேண்டுமென்றோ அல்லது நடக்கக்கூடாது என்றோ தீர்மானிக்கிறது) மற்றும் காட்சிக்கு உகந்தவை (சடங்குகளுக்கு உரியது எனவும் அறியப்படும் இது புகழ்வது மற்றும் இகழ்வது, மதிப்புகள், சரி மற்றும் தவறு, அழகை எடுத்துரைப்பதது தற்போது உள்ள திறமைகளை காட்டுவது போன்ற செயல்பாடுகளை செய்கிறது) ஆகியவை ஆகும்.

அரிஸ்டாட்டிலின் கொள்கைகளில் மிகவும் பிரபலமான ஒன்றாக தலைப்புகளின் சிந்தனைகள் உள்ளன (பொதுவான தலைப்புகள் அல்லது பொதுவான இடங்கள் எனவும் குறிப்பிடப்படுகின்றன). இச்சொல் மிகவும் பரவலான பயன்பாட்டில் உள்ளதென்றாலும் (எடுத்துக்காட்டாக நினைவு நுட்பம் அல்லது குழுப்பயிற்சி) "விவாதங்களின் இருக்கைகளுக்கு" இவை பெரும்பாலும் குறிப்பிடப்படுகின்றன—எண்ணங்களின் வகைகள் அல்லது வாதங்களின் முறைகளின் பட்டியல்—விவாதங்கள் அல்லது சோதனைகளை உருவாக்குவதற்கு பேச்சாளர் இதைப் பயன்படுத்துகிறார். ஆகையால் இந்த தலைப்புகள் பேச்சாளர்களை வரையறுப்பதற்கு கண்டறியும் அல்லது கண்டுபிடிக்கும் சாதனமாக உள்ளது. ஆகையால் இவ்வகை விவாதங்களின் வகைகளில் பெரும்பாலும் பயன்படுத்தப்படுகின்றன. எடுத்துக்காட்டாக பெரும்பாலும் இவை அவர்களது காரணங்களின் விளைவுகளாக பார்க்கப்படுவதில் இருந்து வாதத்தின் ஒரு வழி கண்டுபிடிக்கப்படுகிறது (வருங்கால விளைவு பற்றி) என்பது ("விரும்புவது" போன்ற) விவாதத்துக்குரிய காரணமாக உள்ளது. அரிஸ்டாட்டிலின் நம்பிக்கையில் இருந்து இந்த மற்றும் பிற சொல்லாட்சிக் கலைத் தலைப்புகள் பெறப்பட்டுள்ளன. இதன் மூலம சர்ச்சைக்குரிய ஆதாரங்களில் இருந்து தீர்வை வரையறுப்பதற்கு (குறிப்பாக சாதாரண நபர்கள்) வருவதுரைக்கும் வழிகள் மனிதர்களால் பயன்படுத்தப்படுகிறது. அவரது பேச்சுவழக்குக்குரிய தலைப்புகளில் இருந்து தழுவியதைச் சார்ந்து சொல்லாட்சிக் கலை சார்ந்த தலைப்புகள் பின்னர் சொல்லாட்சிக் கலை சார்ந்த கோட்பாட்டி மையப் பொருளாக விளங்கியது. சிசரோவின் பெரும்பாலான புகழ்பெற்ற பணிகள் இப்பெயரிலேயே அழைக்கப்படுகின்றன.

சிசரோ

[தொகு]

ரோமானியர்களுக்கு பொதுவாழ்க்கையின் முக்கியப் பகுதியாகவே சொற்பொழிவு மாறிவிட்டது. சிசரோ (கிமு 106-43) ரோமானிய சொல்லாட்சிக் கலைஞர்கள் பலருக்கும் தலைவராக இருந்தார். ரெட்டரிகா ஆட் ஹெரினியம் (Rhetorica ad Herennium) முன்பு சிசரோ எழுதியதாகக் கருதப்பட்டது ஆனால் அதை எழுதியவர் யார் என்று தெரியவில்லை. சொல்லாட்சிக் கலையின் முக்கியமான பணிகளைத் தெரிவிக்கும் அந்த நூல் இன்றும் பரவலாகப் பயன்படுத்தப்படுகிறது. சொல்லாட்சிக் கலையின் பயன்பாட்டில் விரிவான குறிப்பிடுதல்களுக்கு இது பயன்படுகிறது. மத்திய காலங்களிலும் மறுமலர்ச்சியிலும் சொல்லாட்சிக் கலையின் மேம்படுத்தப்பட்ட பள்ளி நூல்களாக பரவலான வெளியீடுகளையும் பெற்றது.

சிசரோ அனைத்து காலத்திலும் மிகவும் சிறப்புவாய்ந்த சொல்லாட்சிக் கலைஞர்களில் ஒருவராகக் கருதப்படுகிறார். ஆரம்பகால மற்றும் மிகவும் மதிப்பு வாய்ந்த டி இன்வென்சன் (De Inventione) (மத்திய காலங்கள் மற்றும் மறுமலர்ச்சி காலங்களின் புதிய கண்டுபிடிப்பாக பெரும்பாலும் அட் ஹெரினியத்துடன் (Ad Herennium) ஒருங்கிணைத்து சொல்லாட்சிக் கலைக் கோட்பாடுகளின் இரண்டு அடிப்படை நூல்களாக வாசிக்கப்பட்டது), டி ஒரடோர் (De Oratore) (உரையாடல் வடிவத்தில் சொல்லாட்சிக் கலை சார்ந்த அடிப்படைகளின் முழுமையான அறிக்கை), டாபிக்ஸ் (பொதுவான தலைப்புகளில் சொல்லாட்சி சார்ந்த கருத்துக்களைக் கொண்ட இது மறுமலர்ச்சி காலங்கள் முழுவதும் மிகவும் மதிப்பு வாய்ந்ததாக இருந்தது), புரூட்டஸ் (Brutus) (பிரபல சொற்பொழிவாளர்களின் கலந்துரையாடல்) மற்றும் ஒரட்டர் (Orator) (சிசரோவின் பாணியில் ஒரு தற்காப்பு) போன்றவை அவர்களது பணிகளில் அடங்கும். மேலும் சிசரோ அதிக எண்ணிகையிலான பேச்சுக்கள் மற்றும் கடிதங்களை விட்டுச் சென்றுள்ளார். அவை வருங்கால தலைமுறைகளுக்கான லத்தின் சொற்றிரம் மற்றும் பாணியின் எல்லைக் கோடுகளை விரிவாக உணர்த்துகின்றன. பெட்ராச் (Petrarch) போன்ற இத்தாலியர்கள் மூலமாக சிசரோவின் பேச்சுக்கள் (ஆர்சியஸின் தற்காப்பு போன்றவை) மற்றும் கடிதங்கள் (அட்டிகாஸுக்கு) போன்றவை மீண்டும் கண்டுபிடிக்கப்பட்டுள்ளன. இதன் பகுதியான மறுமலர்ச்சி காலங்கள் என நாம் அறியப்படும் கலைசார்ந்த கண்டுபிடிப்புகள் எரிந்து விட்டன.

குவிண்டிலியன்

[தொகு]
சொற்பொழிவுக் கல்விநிலையத்தின் 1720 ஆம் ஆண்டு பதிப்பில் ஃபிரண்டிஸ்பீசில் குவண்டிலின் சொல்லாட்சிக் கலையைப் பயிற்றுவிப்பது காட்டப்பட்டுள்ளது

குவிண்டிலியன் (கிபி 35-100) அவரது தொழில்வாழ்க்கையை நீதிமன்ற சட்டத்தில் ஒரு வழக்கறிஞராகத் தொடங்கினார். அவரது மதிப்பு மிகவும் சிறப்பாக வளர்ந்ததால் ரோமில் அவருக்காக சொல்லாட்சிக் கலை நாற்காலியை வெஸ்பாசியன் உருவாக்கினார். அவரது வாழ்க்கைப் பணியின் உச்சநிலையாக Institutio oratoria (பேச்சுத்திறன் நிலையங்கள், அல்லது மாற்றாக சொற்பொழிவாளர் கல்வி ) இருந்தது. சொற்பொழிவாளருக்கான பயிற்சியை மிக நீளமாக ஆய்வுக் கட்டுரையாக இதன் மூலம் தந்துள்ளார். அவர் கையாண்ட பல மதிப்புமிக்க சொல்லாட்சிக் கலைஞர்களின் கொள்கைகள் மற்றும் விருப்பங்களைத் தெரிவுக்கும் செயல்பாடுகள், திறனாய்வுகளையும், பிறப்பு முதல் இறப்பு வரை "கச்சிதமான" சொற்பொழிவாளரின் பயிற்சி பற்றியும் இதில் வாதிட்டுள்ளார்.

கல்வி நிலையங்களில் அவற்றின் படிநிலைகள் மூலமாக குவிண்டிலின் சொல்லாட்சிக் கலைசார்ந்த ஆய்வை மேற்கொண்டார். இந்த ஆர்வமுள்ள சொற்பொழிவாளர் செவிலியின் தேர்வில் தொடங்கி அனைத்திலும் உட்பட்டுள்ளார். தொடக்கக் கல்வியின் நோக்கங்கள் (வாசித்தல் மற்றும் எழுதுதல், இலக்கணம் மற்றும் இலக்கியத் திறனாய்வு) பொதிவில் ஆரம்ப சொல்லாட்சிக் கலைசார்ந்த பயிற்சிகள் மூலமாகத் தொடர்ந்து வருகிறது (த புரோகிம்நாஸ்மாடா) (the progymnasmata). கோட்பாடுகள் மற்றும் கட்டுக்கதைகள், வர்ணனைகள் மற்றும் ஒப்பிடுதல்கள் மற்றும் முடிவாக முழுமையான சட்ட அல்லது அரசியல் சார்ந்த பேச்சுக்கள் போன்றவை இதில் இடம்பெற்றுள்ளன. கல்விச் சூழ்நிலைகளில் அல்லது பொழுதுபோக்கு நோக்கங்களுக்காக பேசும் விதங்களானது "கலைத்திறன் வாய்ந்த சொற்பொழிவின்" கீழ் பரவலாகவும் பிரபலமாகவும் உள்ளது. சொல்லாட்சிக் கலைசார்ந்த பயிற்சியை முறையாகப் பெறுவது ஐந்து விதிகளின் கீழ் வகைப்படுத்தப்பட்டுள்ளன. அவை கல்விச் சூழல்களில் நூற்றாண்டுகளுக்கும் மேலாக நிலைத்திருக்கும்:

  • இன்வெண்சியோ(புதிய கண்டுபிடிப்பு) என்பது விவாதத்தின் முன்னேற்றம் மற்றும் பண்புடைமைக்கு வழிவகுக்கும் ஒரு செயல்பாடாகும்.
  • ஒருமுறை விவாதங்கள் வளர்ச்சிபெற்றுவிட்டால் டிஸ்போசிடியோ(ஒழுங்கமைவு அல்லது ஏற்பாடு) ஆனது வழக்கமாக முன்னுரையுடன் தொடங்கும் மிகச்சிறந்த விளைவுகளை எவ்வாறு கண்டிப்பாக ஒழுங்குப்படுத்துவது என்பதை வரையறுப்பதற்குப் பயன்படுகிறது.
  • ஒருமுறை பேச்சின் நிறைவு அறியப்பட்டால் அமைப்பு முறை வரையறுக்கப்பட்டால் அடுத்த நிலையாக எலுகுசியோ (பாணி) மற்று புரொனுன்சியசியோ (நிகழ்த்துதல்) ஈடுபடுத்தப்படுகின்றன.
  • மெமரியோ (நினைவு) பேச்சாளர் தனது உரையின் போது அவர் பேசிய ஒவ்வொரு கருத்துக்களையும் நினைவுபடுத்திக்கொள்ள பயன்படுகிறது.
  • ஆக்சியோ (பேச்சுமுறை) என்பது பேச்சின் இறுதிநிலையாகும். உயர்வான பாணியில் பார்வையாளர்களுக்கு அருளுடைய மற்றும் மகிழ்ச்சிதரும் வழியில் பேசுவதாகும்.

வரலாற்று இடைக்காலங்களின் துணுக்குகளில் இருந்து மட்டுமே இத்தகைய பணிகள் கிடைக்கின்றன. ஆனால் 1416 ஆம் ஆண்டில் அபே ஆஃப் செயின்ட் காலில் இருந்து முழுமையான பிரதி கண்டறியப்பட்டுள்ளது. மறுமலர்ச்சி காலங்களின் போது சொல்லாட்சிக் கலையானது மிகவும் மதிப்புவாய்ந்த பணிகளில் ஒன்றாக இருந்துள்ளதை இது வெளிப்படுத்துகிறது.

குவிண்டிலியனின் பணி சொல்லாட்சிக் கலையை மட்டுமே விவரிக்காமல் அரசியல் சார்ந்த செயல்பாடு, நல்லொழுக்கம், பொதுநலமுடைய குடிமகனான மிகச்சிறந்த சொற்பொழிவாளரின் அமைவையும் விவரிக்கிறது. கருப்பொருள்கள் மற்றும் நுட்பங்களைத் தரமாக்க எண்ணும் ரோமானிய பள்ளிகளில் வளரும் விருப்பங்களுக்கு எதிரான விளைவுகளின் பகுதியாக சொல்லாட்சிக் கலைப் பயிற்சியில் நன்னெறி சார்ந்த பயன்பாட்டை அவரது சொல் வன்மை கூறுகிறது. அதே நேரத்தில் சொல்லாட்சிக் கலையானது அரசியல் முடிவுகளை எடுப்பதில் இருந்து விலக்கு அளிக்கப்பட்டுள்ளது. "இரண்டாவது சாதுர்யவாதம்" என அறியப்படும் இயக்கத்தில் பொழுதுபோக்கு மற்றும் கலைசார்ந்த திறனாய்வின் கலைசார்ந்த அதிர்வு மற்றும் முக்கிய முறையாக சொல்லாட்சிக் கலை வளர்ச்சி பெற்றுள்ளது. இந்த முன்னேற்றம் (குவிண்டிலியன் மற்றும் பிறர் மூலமாக உருவாக்கப்பட்டது) ஆசிரியர்கள் சொல்லாட்சிக் கலையின் கருத்துக்களின் மேல் தங்களது பாணிகளை ஏற்படுத்துவதற்காகவே உருவாக்கப்பட்டதாகும்.

வரலாற்று இடைக்காலம் முதல் அறிவார்ந்த காலம் வரை

[தொகு]

மேற்கத்திய ரோமானியப் பேரரசு அழிவுற்ற பிறகு சொல்லாட்சிக் கலைசார்ந்த ஆய்வானது வாய்மொழிக் கலைகளின் ஆய்விற்கு மையமாக விளங்கியது. ஆனால் ஒழுங்குமுறையான கல்வி, வரலாற்று இடைக்காலத்து பல்கலைக்கழகங்கள் தொடங்கப்பட்டன உச்சநிலையை அடைந்ததன் விளைவாக வாய்மொழிக் கலைகளின் ஆய்வு பல்வேறு நூற்றாண்டுகளாக நலிவுற்றுள்ளது. ஆனால் சொல்லாட்சிக் கலையானது அக்காலத்தில் கடிதங்களை எழுதும் கலைகள் (ஆர்ஸ் டிக்டாமினஸ் (ars dictaminis)) மற்றும் சமயபோதனை எழுதுதல் (ஆர்ஸ் பிராடிகண்டி (ars praedicandi)) போன்றவையாக மறு உருவம் பெற்றது. மூன்று கைத் தொகுதி யின் ஒரு பகுதியாக சொல்லாட்சிக் கலையானது பகுத்தறிவு ஆய்வின் இரண்டாம் நிலையை அடைந்தது. மேலும் அதன் ஆய்வு உயர்கல்வி சம்பந்தப்பட்டதாக கருதப்பட்டது: வரலாற்றுப் பாடங்கள் (suasoriae) அல்லது மரபார்ந்த சட்ட வினாக்களில் (controversiae ) சொற்பொழிவுகளை உருவாக்குவதில் மாணவர்களுக்கு மீண்டும் மீண்டும் பயிற்சிகள் அளிக்கப்பட்டன.

அகஸ்டின் ஆஃப் ஹிப்போ

செயின்ட் அகஸ்டின் (354-430) பொதுவாக சொல்லாட்சிக் கலைஞராகக் குறிப்பிடப்படவில்லை என்றாலும் மிலனில் லத்தின் சொல்லாட்சிக் கலையின் பேராசிரியராக ஒரு முறை இருந்துள்ளார். அவர் கிறிஸ்துவத்திற்கு மாறிய பின்பு அவரது சமயத்தைப் பரப்புவதற்காக இந்த "பாகன்" ஓவியங்களைப் பயன்படுத்துவதில் ஆர்வமாய் இருந்தார். சொல்லாட்சிக் கலையின் இந்தப் புதிய வடிவத்தை அவரது டி டாக்ட்ரினா கிரிஸ்டினா என்ற நான்காவது புத்தகத்தில் வெளிப்படுத்தியுள்ளார். இது சமயபோதனையுடைய சொல்லாட்சிக் கலையான சமயபோதனைக் கலை உருவாவதற்கு வழிவகுத்தது. அகஸ்டின் அவரது புத்தகத்தை "சரியான அல்லது தவறான காரணங்களுக்கு மன்றாடும் சொற்றிறத்தின் ஆற்றல்" ஏன் சரியான நோக்கங்களுக்காக பயன்படுத்தப்படுவதில்லை (IV.3) என்று வினவுவதன் மூலம் தொடங்கியுள்ளார்.

வரலாற்று இடைக்காலத்து கிறிஸ்துவ தேவாலயத்தின் ஆரம்பகால கருத்துக்களில் ஒன்றாக மரபார்ந்த சொல்லாட்சிக் கலை ஒழுக்கமும் இருந்தது. "கோஸ்பெல்ஸுடன் விர்ஜிலும் அபோஸ்டெல்ஸுடன் சிசரோவுன் போன்ற கவிஞர்கள் வழிபாட்டுப் பாடல்களில் என்ன செய்து கொண்டிருக்கிறார்கள்?" என ஜெரோம் (d. 420) குற்றஞ்சாட்டுகிறார். சமயம் சாராத பணிகள் மற்றும் ஏராளமான கிறிஸ்தவர்களுக்கு முந்தையவர்களின் சொல்லாட்சிக் கலைசார்ந்த எழுத்துக்களின் பாதுகாத்தலுக்கு வழிவகுத்த தேவாலய மரபின் ஊக்குவித்தல் கெடாமல் காப்பதற்கான வாதத்தையும் அகஸ்டின் ஞாபகம் கொண்டிருந்தார்.

மறுமலர்ச்சிக் காலங்கள் வரை சொல்லாட்சிக் கலை அதன் உன்னதமான உயரங்களை எட்டவில்லை. ஆனால் மேம்படுத்தப்பட்ட சொல்லாட்சிக் கலைசார்ந்த எண்ணங்களின் புதிய எழுத்துக்கள் கண்டறியப்பட்டன. போதியஸ் (480?-524) அவரது சுருக்கமான ஓவர்வியூ ஆஃப் த ஸ்ட்ரக்சர் ஆஃப் ரெடோரிக் எனும் படைப்பில் தத்துவஞானத்துக்குரிய வாதம் அல்லது பேச்சுவழக்குக்குரிய வாதத்திற்கு தாழ்ந்த நிலையாக சொல்லாட்சிக் கலை இடம்பெற்றிருப்பதன் மூலமாக அரிஸ்டாட்டிலின் வகைபாட்டியலைத் தொடர்கிறார்.[18] முஸ்லிம் பேரரசுடன் (குறிப்பாக அல்-அண்டலஸ்) ஐரோப்பிய தொடர்புகளில் இருந்து அரேபியப் புலமையின் அறிமுகத்தில் அரிஸ்டாட்டில் மற்றும் பொதுவான மரபார்ந்த கருத்துக்களில் ஆர்வம் புதுப்பிக்கப்பட்டது. இதனால் சில வரலாற்று அறிஞர்கள் இதை 12 ஆம் நூற்றாண்டு மறுமலர்ச்சி என அழைத்தனர். ஏராளமான வரலாற்று இடைக்காலத்து இலக்கணங்கள் மற்றும் கவிதை ஆய்வுகள் மற்றும் சொல்லாட்சிக் கலை போன்றவை இடம்பெற்றன.

செயின்ட் தாமஸ் அக்வினஸ் (1225?-1274), மேத்திவ் ஆஃப் வென்டோம் (ஆர்ஸ் வெர்சிஃபிகேடோரியா, 1175?) மற்றும் ஜெஃப்ரி ஆஃப் வினசஃப் (போட்ரியா நோவா 1200–1216) உள்ளிட்ட வரலாற்று இடைக்காலத்தின் பிற்பகுதி சொல்லாட்சிக் கலைசார்ந்த எழுத்துக்களும் இதில் அடங்கும். சாக்ரட்டீஸின் வெளி நண்பரான ஆஸ்பாசியா போன்ற நவீன காலத்திற்கு முந்தைய பெண் சொல்லாட்சிக் கலைஞர்களும் அரிதாக இருந்தனர்; ஜூலியன் ஆஃப் நார்விச் (d. 1415) போன்ற சமயசார்ந்த வரிசைகளில் பெண்கள் மூலமாக வரலாற்று இடைக்காலத்து சொல்லாட்சிக் கலைகள் உருவாக்கப்பட்டன அல்லது மிகவும் நன்கு-இணைக்கப்பட்ட கிரிஸ்டின் டி பிசான் (1364?-1430?) எப்போது எழுத்துக்களை பதிவு செய்பவராக இருக்கவில்லை.

அவரது 1943 ஆம் ஆண்டு ஆங்கிலத்தில் கேம்பிரிட்ஜ் பல்கலைக்கழக மருத்துவம் சார்ந்த விளக்கவுரை, கனடியரான மார்சல் மெக்லான் (1911–1980) வாய்மொழியான கலைகளை வளர்த்துக் கொண்டிருந்தார். இவர் சிசரோவின் காலத்திற்குப் பிறகு வாழ்ந்த தாமஸ் நாஸ்ஹியின் (1567-1600?) காலத்திற்குப் பிறகு வாழ்ந்தவர் ஆவார்.[19] j அவரது ஆய்வை மிகவும் விரிவான ஒன்றாக அவர் எடுத்துக் கொண்டு முன்னேற்றங்களைச் செய்திருந்தாலும் அவரது விளக்கவுரை வாய்மொழியான காலைகளுடன் மூன்று கைத் தொகுதியை ஒன்றாக இணைத்து வரலாற்று ஆய்வுக்கு எடுத்துக் கொள்வதில் இன்னும் குறிப்பிடத்தக்கதாக உள்ளது. மெலான் 20 ஆம் நூற்றாண்டின் மிகவும் பரவலான சிறப்புவாய்ந்த சிந்தனையாளர்களில் ஒருவராக உள்ளார். அதனால் சொல்லாட்சிக் கலைசார்ந்த மற்றும் பேச்சுவழக்குக்குரிய வரலாற்று ஆய்வில் அவரது புலமைவாய்ந்த மூலங்கள் சிறப்பானவையாகக் கருதப்படுகின்றன.

த ஓவல் அண்ட் த நைட்டிங்கேல் (13வது நூற்றாண்டு) மற்றும் ஜெஃப்ரி சாசெரின் பார்லிமென்ட் ஆஃப் பவுல்ஸ் (1382?) போன்ற மத்திய காலங்களில் இங்கிலாந்து மற்றும் கண்டத்தில் பிரபலமான பல விலங்கு வாத கவிதைகளில் காணப்படுவது வரலாற்று இடைக்காலத்து சொல்லாட்சிக் கலை எண்ணங்களின் மற்றொரு ஆர்வமான பதிவாகும்.

பதினாறாம் நூற்றாண்டு

[தொகு]

1967 ஆம் ஆண்டின் நியூ காத்தலிக் என்சைக்ளோபீடியா விலுள்ள வால்டர் ஜே. ஓங்ஸ்சின் "மனித நேயம்" கட்டுரை மறுமலர்ச்சி மனித நேயத்தின் மீதான ஒரு நன்கு தகவலடங்கிய ஆய்வினைக் கொடுக்கிறது. அது தன்னை விரிவாக நடுக்கால அறிவார்ந்த தர்க்க மற்றும் பேச்சு மொழியை விரும்பாததை விவரித்துள்ளது. மேலும் அதற்கு பதிலாக பழைய லத்தீன் பாணி மற்றும் இலக்கணத்தை, மொழி நூலை மற்றும் சொல்லாட்சிக் கலைகளை கற்க விரும்பயது. (ஓங்க்ஸ்சின் ஃபைத் அண்ட் காண்டெக்ஸ்ட் டின் மறு அச்சு(Scholars Press, 1999; 4: 69-91.))

மரபார்ந்த சொல்லாட்சிக் கலையின் ஆதரவாளராக டெசிடெரியஸ் எராமஸ் இருந்தார்

பழமையான சொல்லாட்சிக் கலையில் மறு பிறப்பு ஆர்வமுடைய ஒரு செல்வாக்கு மிகுந்த நபர் ஈராஸ்முஸ் ஆவார் (1466-1536). அவரது 1512 ஆம் ஆண்டு படைப்பான, டெ டுப்ளிசி கோப்பியா வெர்போரம் எஃப் ரீரன் ( Copia: Foundations of the Abundant Style ஆகவும் அறியப்பட்டது) பரவலாக பதிப்பிக்கப்பட்டது (அது ஐரோப்பா முழுதும் 150 பதிப்புக்களுக்கு அதிகமாகப் போனது) மற்றும் அப்பாடப்பிரிவில் அடிப்படை பள்ளி நூல்களில் ஒன்றாக ஆனது. பழமையானவற்றின் உன்னதமான படைப்புகளை விட அதன் சொல்லாட்சிகலையின் மீதான நடத்துவிதம் குறை முழுமையுடையது. ஆனால் மரபார்ந்த ரெஸ்-வெர்பா (பொருள் மற்றும் வடிவம்) நடத்தயை: அதன் பேச்சுத் திறனை, மானவர்கள் எவ்வாறு திட்டங்களையும் சொல்லணிகளையும் பயன்படுத்த வேண்டுமென்று முதல் புத்தகம் ஆராய்கிறது; இரண்டாம் புத்தகம் கண்டுபிடிப்புக்களை கொண்டிருக்கிறது. மாற்றத்தின் ஏராளமானவற்றின் மீது அதிகமான குறிப்பு உள்ளது (கோபியா என்றால் "ஏராளமான" அல்லது "செழிப்பான" கோபியஸ் அல்லது கார்ன்கோபியாவில் உள்ளது போல்), ஆக இரு புத்தகங்களும் அதிகபட்ச வேறுபாட்டை பேச்சில் அறிமுகப்படுத்தும் வழியில் கவனம் குவிக்கிறது. ஒரு உதாரணத்திற்கு, டி கோபியா வின் ஒரு பிரிவில், ஈராஸ்முஸ் "செம்பர், டும் விவம், டுய் மெமெரினோ எனும் வரியை இருநூறு வேற்றுமைகளில் அளிக்கிறார். அவரது மற்றொரு நூலில், அதிக பட்ச பிரபலமான தி பிரஸ் ஆஃப் ஃபோலி கூடவும் கணிசமான செல்வாக்கினை சொல்லாட்சிக் கலையின் போதனையின் மீது 16 ஆம் நூற்றாண்டில் கொண்டிருந்தது. அதன் தரம் பற்றிய உரையாடல்கள் குறிப்பாக பைத்தியம் போன்றதின் மீதானது எலிசிபெத்தியன் இலக்கணப் பள்ளிகளில் விரிவான ஒரு வகையான பயிற்சியை பிரபல்மாக்கியது, பின்னர் அது பயனற்ற பொருள்களை புகழ்ந்து எழுதும் கலை எனப்பட்டது, அது மாணவர்களை பயனற்ற்வை மீது புகழ்படிக்கும் பாராக்களை இயற்ற தேவைப்படுத்தியது.

ஜூவான் லூயிஸ் வைவ்ஸ் (1492-1540) கூட இங்கிலாந்தில் சொல்லாட்சிக் கலைப் படிப்பினை வடிவாக்க உதவினார். ஒரு ஸ்பானிய நாட்டவரான அவர் 1523 ஆம் ஆண்டு ஆக்ஸ்போர்ட்டில் சொல்லாட்சிக் கலையில் விரிவுறையாளராக மத குரு வோல்சேயினால் நியமிக்கப்பட்டார். மெரியின் போதனையாளர்களில் ஒருவராக எட்டாம் ஹென்றியினால் பொறுப்பளிக்கப்பட்டார். வைவ்ஸ் எட்டாம் ஹென்றி அராகான்னின் காத்ரீனை மணமுறிவு செய்தப்போது விரும்பத்தகாதவர்களில் சேர்ந்தார் மேலும் 1528 ஆம் ஆண்டு இங்கிலாந்தை விட்டு வெளியேறினார். அவரது நன்கறியப்பட்டப் புத்தகம் கல்வியியைப் பற்றியது, டி டிசிப்பிளின்ஸ் எனும் அது 1531 ஆம் ஆண்டு பதிப்பிக்கப்பட்டது, மேலும் அவரது சொல்லாட்சிக் கலை மீதான படைப்புக்கள் Rhetoricae, sive De Ratione Dicendi, Libri Tres (1533), De Consultatione (1533), மற்றும் கடிதம் எழுதுதலின் சொல்லாட்சிக் கலையான De Conscribendis Epistolas (1536) ஆகியவற்றைக் கொண்டது.

பல ஆங்கில எழுத்தாளர்கள் ஈராஸ்முஸ் மற்றும் வைவ்ஸ் ஆகியோரது படைப்புக்களுக்கு அவர்களது பள்ளிகளில் வெளிக்காட்டப்பட்டனர் (அதேப் போல உன்னதமான சொல்லாட்சிக் கலைஞர்கள்) அது லத்தீனில் (ஆங்கிலத்தில் அல்ல) நடத்தப்பட்டது மேலும் பலமுறை கிரேக்கத்தின் சில படிப்புகளில் உள்ளடக்கப்பட்டது, மேலும் சொல்லாட்சிக் கலை மீது கணிசமான முக்கியத்துவத்தைக் வைத்தது. See, for example, T.W. Baldwin's William Shakspere's Small Latine and Lesse Greeke , 2 vols. (இல்லினாய்ஸ் பல்கலை அச்சகம், 1944).

1500களின் மத்திய காலம் பன்மொழி சொல்லாட்சிக் கலைகளின் எழுச்சியைக் கண்டது - உன்னதமான மொழிகளைக் காட்டிலும் ஆங்கிலத்தில் எழுதப்பட்டவை மிகுந்திருந்தன. ஆங்கிலத்தில் படைப்புக்களை தழுவது மெதுவாக நடைபெற்றது, இருப்பினும் லத்தீன் மற்றும் கிரேக்கத்தின் வலுவான கீழையியலின் காரணமாக நிகழ்ந்தது. லியானோர்ட் காக்ஸ்சின் தி ஆர்ட் ஆர் கிராஃபே ஆஃப் ரெட்டொரிக்கே (சிர்க்கா. 1524-1530; இரண்டாம் பதிப்பு 1532 ஆம் ஆண்டில் பதிப்பிக்கப்பட்டது) மட்டுமே ஆங்கிலத்தில் எழுதப்பட்ட முந்தைய சொல்லாட்சிக் கலை மீதான நூலாக கருதப்பட்டது. அது பெரும் பகுதியில், ஒரு பிலிப் மெலாஞ்டன்னின் படைப்பின் மொழியாக்கமாகும்.[20] வெற்றிகரமான முற்காலத்திய நூல் தாமஸ் வில்சன்னின் தி ஆர்ட்டெ ஆஃப் ரெட்டோரிகே (1553), அது சொல்லாட்சிக் கலையின் மீதான நடவடிக்கையை அளிக்கிறது. ஒரு உதாரணத்திற்கு வில்சன் சொல்லாட்சிக் கலையின் ஐந்து விதிகளை அளிக்கிறார் (கண்டுபிடிப்பு, வெளியிடுதல், பேச்சுத் திறன், நினைவுத் திறன் மற்றும் உச்சரித்தல் அல்லது ஆக்டியோ). இதரப் படைப்புக்களில் உள்ளிட்டவை ஆஞ்செல் டேவின் The English Secretorie (1586, 1592), ஜார்ஜ் புட்டனம்மின் The Arte of English Poesie (1589), and ரிச்சர்ட் ரெயின்ஹோல்ட்டின் Foundacion of Rhetorike (1563).

இதே காலகட்டத்தில், ஓர் இயக்கம் துவக்கப்பட்டு பிரொட்டஸ்டண்ட்டு மற்றும் குறிப்பாக தூய்மை வட்டாரங்களின் பள்ளி பாடத்திட்டத்தின் அமைப்பை மாற்றத்துவங்கியது சொல்லாட்சிக் கலையின் மையத்தை இழக்கச் செய்வதில் வழிவிட்டது. ஒரு பிரெஞ்சு அறிஞர், பியரெ டெ லா ராமே, லத்தீனில் பீட்ருஸ் ராமுஸ்(1515-1572) அவர் கண்ட முக்கலையின் மாறாநிலையுடைய அதிக அகன்றத் தன்மையில் அதிருப்தியடைந்தவர், புதிய பாடத்திட்டத்தை பரிந்துரைத்தார். அவரது திட்ட அம்சங்களில் பொதுவான தலைப்புக்களில் அடங்கிய சொல்லாட்சிக் கலையின் ஐந்து சொல்லாட்சிக் கலைக் கூறுகள் இருக்கவில்லை. மாற்றாக, கண்டுபிடிப்பு மற்றும் ஏற்பாடு பேச்சு வழக்கின் தலைப்பின் கீழ் தனித்து விடப்பட்டது; அதேப்போல பாணி, வெளிக்காட்டல் மற்றும் நினைவு ஆகியவை சொல்லாட்சிக் கலையின் கீழ் நிலைத்தது. காண்க வால்டர் ஜே. ஓங், ராமுஸ், மெத்தட், அண்ட் தி டீகே ஆஃப் டயலாக்: பிரம் தி ஆர்ட் ஆஃப் டிஸ்கோர்ஸ் டு தி ஆர்ட் ஆஃப் ரீசன் (ஹார்வர்ட் பல்கலை அச்சகம், 1958, மறு பதிப்பு சிகாகோ பல்கலை அச்சகம் 2004, அட்ரியான் ஜான்ஸ்சின் புதிய முன்னுரையுடன்). ராமுஸ், பொருத்தமாய் ஓர்பால் புணர்ச்சி மற்றும் நாத்திகத்தன்மைக்கு தவறுதலாய் கற்பிக்கப்பட்டார், பிரெஞ்சு மதப் போர்களின் போது தியாகியானார். அவரது போதனைகள், கத்தோலிக்கத்திற்கு பகையானவராக காணப்பட்டது பிரான்ஸ்சில் குறைந்தக் காலமே வாழ்ந்தது ஆனால் நெதர்லாந்து, ஜெர்மனி மற்றும் இங்கிலாந்தில் வளமான களத்தினைக் கண்டது.[21]

ஆங்கிலக் கவிஞரும் சொல்லாட்சிக் கலைஞருமான ஜான் மில்டன்

ராமுசின் பிரஞ்சு ஆதராவளர்களில் ஒருவரான ஆடோமாருஸ் டாலேயூஸ் (ஓமர் டாலோன்) அவடது சொல்லாட்சிக் கலையான , Institutiones Oratoriae ஐ 1544 ஆம் ஆண்டு பதிப்பித்தார். இந்தப் படைப்பு சொல்லட்சிக் கலையை எளிமையாகக் கொடுத்து அதன் முக்கியத்துவத்தை பாணி நடத்தையை வலியுறுத்தியது அது ஜான் பிரின்ஸ்லேவின் (1612) Ludus literarius; or The Grammar Schoole இல் "சிறந்த பள்ளிகளில் பெரும்பாலும் பயன்பட்டது" என்று கூறியது. பல பிற ராமிய சொல்லாட்சிக் கலைகள் அடுத்த அரை-நூற்றாண்டிலும், 1600 ஆம் ஆண்டுகளிலும் பின்பற்றப்பட்டது, அவர்களின் அணுகுமுறை சொல்லாட்சிக் கலையை பிரோடொஸ்டண்ட் மற்றும் குறிப்பாக தூய்மை வாத வட்டாரங்களில் கற்பிக்கும் முதன்மை வழியாக ஆனது. காண்க வால்டர் ஜே ஓங், ராமுஸ் அண்ட் டாலோன் இன்வெண்டரி (ஹார்வார்ட் பல்கலை அச்சகம், 1958);, Philosophy and ஜோசப்.எஸ். ப்ரீட்மேன் பிலாசபி அண்ட் தி ஆர்ட் ஈரோப், 1500-1700: டீச்சிங் அண்ட் டெக்ஸ்ட்ச் அட் ஸ்கூல்ஸ் அண்ட் யுனிவெர்சிட்டீஸ் (ஆஷ்கேட், 1999). ஜான் மில்டன் (1608–1674) ராமுவின் படைப்பை அடிப்படையாகக் கொண்டு லத்தீன் மொழியில் தர்க்க அல்லது பேச்சு மொழி நூலை எழுதினார். அது ஆங்கிலத்தில் வால்டேர் ஜே. ஓங் மற்றும் சார்லஸ் ஜே. எர்மாடிங்கரால் {1தி கம்பீளீட் ஒர்க்ஸ் ஆஃப் ஜான் மில்டன்{/1} (யேல் பல்கலை அச்சகம், 1982; 8: 206-407), அதில் ஓங்கின் நீண்ட அறிமுகமிருந்தது(144-205). அறிமுகம் ஓங்கின் ஃபெயித் அண்ட் காண்டெக்ஸ்ட் (ஸ்காலர்ஸ் அச்சகம், 1999; 4: 111-41) மறு பதிப்பு செய்யப்பட்டது.

ராமிசம் நிறுவப்பட்ட கத்தோலிக்க பள்ளிகளிலும் பல்கலைகழகங்களிலும் எவ்விதச் செல்வாக்கையும் செலுத்த இயலவில்லை, அது சோசைட்டி ஆஃப் ஜீசஸ் அல்லது ஓரடேரியன்ஸ் என்றறியப்பட்ட மதக் கட்டளைகளின் உறுப்பினர்களால் நிறுவப்பட்ட அறிவுடைமையியம் அல்லது புதிய கத்தோலிக்க பள்ளிகள் மற்றும் பல்கலைகழகங்களில் நிலைநிறுத்தப்பட்டு கிட்டத்தட்ட அடைந்து கிடந்தது. அது ஜெசூட் பாடத்திட்டங்களில் காணப்படும் (கிறிஸ்துவ உலகம் முழுதும் 19 ஆம் நூற்றாண்டு வரை சரியாக பயன்பாட்டிலிருந்தது) ரேஷியோ ஸ்டுயோரம் (அதை கிளாத் பாவூர் எஸ்.ஜே., சமீபத்தில் ஆங்கிலத்தில், ஒவ்வொரு பக்கத்திலும் லத்தீன் பதிப்பை இணைப் பத்திகளில் கொண்டு மொழிபெயர்த்தார் (செண்ட் லூயீஸ் ஈன்ச்டியூட் ஆஃப் ஜெசூட் சோர்சஸ், 2005). சிசிரோ மற்றும் குயின்டிலன் செல்வாக்கு ரேஷியோ ஸ்டுடியோரத்தை ஊடுருவிச் செல்லும் எனின், அது பக்தியின் பூதக்கண்ணாடி மற்றும் எதிர்-சீர்த்திருத்த போராட்டவாதத்தின் மூலமாகும். ரேஷியோ உண்மையில் அவதாரச் சின்னங்களின் பக்தியின் உணர்வோடு தோய்ந்திருந்தால், அதுவே பேச்சுத் திறன் மிக்க மற்றும் மனித நேயமிக்க சொல்லாட்சிக் கலையாக மேற்கொண்ட பக்தியை அடையும் வழியாகும் மற்றும் கிறிஸ்துவ மாநகரை அடையும் வழியாகும், அது ராமிய முறைவாதத்தில் இல்லை. ரேஷியோ, சொல்லாட்சிக் கலையில், புனித இக்னேஷியஸ் லயோலாவின் நடைமுறைக்கான பதிலாக பக்தியில் "ஆன்மீக இயக்கங்களில்" உள்ளதாகும். இந்த சிக்கலான வாய்வழி-வழிபாட்டு அமைப்பு ராமிசத்தில் காணப்படவில்லை.

பதினேழாம் நுற்றாண்டு புதிய இங்கிலாந்து

[தொகு]

புதிய இங்கிலாந்து மற்றும் ஹார்வர்ட் கல்லூரியில் (நிறுவப்பட்டது 1636), ராமுஸ் மற்றும் அவரது ஆதரவாளர்கள் மேலாதிக்கம் செலுத்தினர் அது பெர்ரி மில்லர் தனது தி நியூ இங்கிலாந்து மைண்ட்: தி செவண்டீந்த் செஞ்சுரி (ஹார்வர்ட் பல்கலை அச்சகம், 1939) இல் காட்டுவது போன்றதாகும். இருப்பினும், இங்கிலாந்தில், பல எழுத்தாளர்கள் பதினேழாம் நூற்றாண்டின் போது சொல்லாட்சிக் கலையின் போக்கை செல்வாக்கிற்குட்படுத்தினர். அவர்களில் பலர் ராமுஸ் மற்றும் அவரது ஆதரவாளர்களால் முந்தைய பத்தாண்டுகளில் உண்டாக்கப்பட்ட இரண்டாம் பிரிவுறுதலைக் கைக்கொண்டனர். இந்த நூற்றாண்டின் பெரிய முக்கியத்துவமாக நவீன, வட்டார மொழிப் பாணி ஆங்கிலத்தினை நோக்கியது, கிரேக்கம், லத்தீன் அல்லது பிரெஞ்சு மாதிரிகள் உருவாகியதைக் கண்டது.

பிரான்சிஸ் பேகன் (1561–1626), சொல்லாட்சிக் கலைஞர் அல்ல என்றாலும் கூட தனது எழுத்துக்களில் இத்துறைக்கு பங்களித்தார். அக்காலகட்டத்தின் கவனங்களில் ஒன்றானது பொருத்தமான அறிவியற் தலைப்புக்களை விவாதிப்பு பாணியை கண்டறிவதாகும், அது எல்லாவற்றையும் மேலாக தெளிவான உண்மைகள் மற்றும் வாதங்களை தேவைக் கொண்டிருந்தது, அது அக்காலத்தில் விரும்பப்பட்ட அலங்காரமிக்க பாணியை விடத் தேவைக் கொண்டிருந்தது. பேக்கன் தனது தி அட்வான்ஸ்ட்மெண்ட் ஆஃப் லேர்னிங் இல், அதில் "பொருளின் முக்கியத்துவம், பொருளின் மதிப்பு, வாதத்தின் வலு, கண்டுபிடிப்பின் வாழ்வு அல்லது மதிப்பிடலின் ஆழம்" ஆகியவற்றை விட பாணியை அதிகம் கைக்கொண்டிருந்தவர்களை விமர்சித்தார். பாணி பற்றிய விஷயங்களில் அவர் பரிந்துரைத்தது பாணி பொருள் விஷயத்திடம், வாசகர்களிடம் பொருந்தியிருக்க வேண்டும். மேலும், எளிமையான சொற்கள் எப்போதெல்லாம் சாத்தியமோ இடப்பட வேண்டும், மற்றும் அப்பாணி ஒப்புக் கொள்ளக்கூடியதாக இருத்தல் வேண்டும் என்பதேயாகும்.[22]

தாமஸ் ஹோப்ஸ் (1588–1679) சும் கூட சொல்லாட்சிக் கலை பற்றி எழுதியிருந்தார். அரிஸ்டாட்டிலின் சொல்லாட்சிக் கலையுடனான சுருக்கமான மொழியாக்கத்துடன், ஹோப்ஸ் ஏராளமான இதர படைப்புக்களை இத்துறையில் ஏற்படுத்தினார். பல துறைகளில் கூர்மையான முரண்பாட்டாளரான ஹோப்ஸ், பேக்கனைப் போல் எளிமையான மற்றும் இயற்கையான பாணியை, எப்போதாவது பேச்சுக் கூறுகளைப் பயன்படுத்திய பாணியைக் கூட உருவாக்கினார்.

ஆங்கில மொழியை மேம்படுத்த ராயல் சொசைட்டியினால் (1660 ஆம் ஆண்டு நிறுவப்பட்டது) ஏற்படுத்தப்பட்ட குழுவின் படைப்பு மூலம் வெளிவந்ததே மிக தாக்கம் கொண்ட ஆங்கில பாணி உருவாக்கமாக இருக்கக்கூடும். குழுவின் உறுப்பினர்களில் ஜான் எவலீன் (1620–1706), தாமஸ் ஸ்பிராட் (1635–1713) மற்றும் ஜான் டிரைடன் (1631–1700) ஆகியோர் அடங்குவர். ஸ்பிராட் "நன்கு பேசுதல்" ஒரு நோயாகக் கருதினார், மேலும் ஒரு முறையான பாணி "அனைத்து வளமையான, எழுத்தில் விலகல் மற்றும் பகட்டு பாணியை நிராகரித்தலை செய்ய வேண்டும். அதற்கு பதிலாக "முற்கால தூய்மை மற்றும் சுருக்கத்திற்கு திரும்ப வேண்டும்" என்றார். (ஹிஸ்டரி ஆஃப் ராயல் சொசைட்டி, 1667).

இக்குழுவின் வேலை திட்டமிடுதலைத் தாண்டி எப்போதும் போகாத போது, ஜான் டிரைடன் பலமுறை நவீன ஆங்கிலப் பாணியை உருவாக்கி மற்றும் எடுத்துக்காட்டு மூலம் விளக்கியதற்கு பாராட்டப்பட்டார். அவரது மையக் கோட்பாடு பாணியானது முறையாக "சந்தர்ப்பம், போருள் மற்றும் நபர்கள்" ஆகியவற்றுடன் இருக்க வேண்டும் என்பதே. அவ்வாறே, அவர் எப்போதெல்லாம் சாத்தியமோ அப்போதெல்லம் பிற அந்நிய சொற்களுக்குப் பதிலாக ஆங்கிலச் சொற்களை பயன்படுத்துவதை ஆதரித்தார். அதே போல வட்டார மொழியை லத்தீன் வாக்கிய அமைப்பை விட அதிகம் பயன்படுத்த ஆதரித்தார். அவரது சொந்த உரைநடை (மற்றும் அவரது கவிதை) இந்தப் புதிய பாணியின் உதாரணங்களானது.

18 மற்றும் 19 ஆம் நூற்றாண்டுகளில் சொல்லாட்சிக் கலை

[தொகு]

இக்காலத்தில் மிகச் செல்வாக்கான சொல்லாட்சிக் கலைப் பள்ளிகளில் ஒன்றாக வாதிடப்படுவது ஸ்காட்லாந்து பெல்லேடிரிஸ்டிக் சொல்லாட்சிக் கலை, ஹூக் பிளேர் போன்ற சொல்லாட்சிக் கலை பேராசரியர்களால் உதாரணங்களுடன் எடுத்துக்காட்டப்பட்டது. அவரது லெக்சர்ஸ் ஆன் ரெடோரிக் அண்ட் பெல்லேஸ் லெட்டர்ஸ் பல சர்வதேச வெற்றிகளை பதிப்புக்கள் மற்றும் மொழியாக்கங்களில் கண்டது.

நவீன சொல்லாட்சிக் கலை

[தொகு]

இருபதாம் நூற்றாண்டின் முடிவில் கல்வி நிலையங்களில் நிறுவப்பட்ட சொல்லாட்சிக் கலை மற்றும் பேச்சுத் துறைக்களில் சொல்லாட்சிக் கலை ஆய்வு தெளிவாக மறு மீட்புச் செய்யப்பட்டது. அதேபோல தேசிய மற்றும் சர்வதேசிய தொழில்முறை நிறுவனங்களின் அமைப்பிலும் செய்யப்பட்டது. கருத்தியல்வாதிகள் பொதுவாக சொல்லாட்சிக் கலையின் மீட்பு ஆய்வுக்கான குறிப்பிடத்தக்க காரணம் மறுமீட்பு செய்யப்பட்ட மொழி மற்றும் தூண்டல் அதிகரித்து வந்த இருபதாம் நூற்றாண்டின் இடையீடான சூழல் என ஓப்புக்கொள்கின்றனர் (காண்க மொழித் திருப்பம்) மேலும் இருபத்து முதலாம் நூற்றாண்டில் அரசியல் சொல்லாட்சிக் கலை மற்றும் அதன் விளைவுகள் மீதான விரிவான வேறுபாடுகள் மற்றும் ஆய்வுகளின் ஊடக கவனத்துடன் உள்ளது. விளம்பரம் மற்றும் பேரளவு ஊடகங்களான புகைப்படக்கலை, தந்தி, வானொலி மற்றும் திரை ஆகியவற்றின் எழுச்சி அதிக மேலாதிக்கமாக மக்களின் வாழ்வில் சொல்லாட்சிக் கலையைக் கொண்டு வந்தது.

இதனைப் பிரதிபலிக்கும் சமீபத்திய சொல்லாட்சிக் கலை வரையறை ஊடக வடிவங்களுக்கு வாய்மொழி, எடுத்துக்காட்டாக காட்சிப்புலன் சொல்லாட்சிக் கலையை விட இதரவற்றிற்கு பொருத்தப்படுகின்றன. குறிக்கோளானது எவ்வாறு வாய்-மொழியற்ற தொடர்புகள் தூண்டப்படுகின்றன என்பதை ஆராய்வதாகும். ஓர் எடுத்துக்காட்டாக, ஒரு மென்பான விளம்பரம் இளம் மக்கள் பானத்தைக் குடித்தும் சிரித்தும் இருப்பது அப்பொருளை நுகர்வோர் பயன்படுத்துவதால் ஆரோக்கியமாகவும் மகிழ்ச்சியாகவும் இருப்பதாக விஷயத்தைச் செய்து தோற்றத்தைக் காண்பிப்பதாகும்.

குறிப்பிடத்தக்க நவீன கருத்தியல்வாதிகள்

[தொகு]
  • சய்யம் பெரல்மேன் என்பவர் ஒரு சட்ட தத்துவவாதி பிரஸ்ஸல்ஸ்சில் படித்து, தனது வாழ்நாளின் பெரும்பகுதியை போதனையில் கழித்தவராவார். இருபதாம் நூற்றாண்டின் மிக முக்கிய வாதிடுதல் கோட்பாட்டாளர்களில் அவரும் அடங்குவார். அவரது முக்கியப் படைப்பு Traité de l'argumentation - la nouvelle rhétorique (1958), அத்தோடு Lucie Olbrechts-Tyteca, அது ஆங்கிலத்தில் தி நியூ ரெட்டோரிக்: அ டிரீடைஸ் ஆன் ஆர்க்யூமெண்டேஷன், ஜான் வில்கின்சன் மற்றும் புர்செல் வீவரால் மொழியாக்கம் செய்யப்பட்டது (1969). பெரெலெமேன் மாற்றும் Olbrechts-Tyteca ஆகியோர் சொல்லாட்சிக் கலையை விளிம்பு நிலையிலிருந்து ஆர்க்யூமெண்டேஷன் கோட்பாட்டின் மையத்திற்கு நகர்த்துகின்றனர். அவர்களின் மிகச் செல்வாக்கான கருத்தியல்களில் "பிரபஞ்ச வாசகர்" "அரை-தர்க்க வாதம்" மற்றும் "இருப்பு" ஆகியவையுள்ளன.
  • ஹென்றி ஜான்ஸ்டன் ஜூனியர் ஓர் அமெரிக்க தத்துவவாதி மற்றும் சொல்லாட்சிக் கலைஞர் குறிப்பாக அவரது "சொல்லாட்சிக் கலை கோரிக்கை" கருத்து மற்றும் அவரது பொருள் அல்லது சேவை மறுப்பு தவறான நம்பிக்கை மறு-மதிப்பீட்டு ஆகியவற்றிற்கு அறியப்படுகிறார். அவர் பிலாசபி அண்ட் ரெடோரிக் இதழின் நிறுவுனரும் நீண்டகால ஆசிரியரும் ஆவார்.[23]
  • கென்னத் புர்கே சொல்லாட்சிக் கலை கருத்தியல்வாதி, தத்துவவாதி மற்றும் கவிஞர் ஆவார். அவரது பலப் படைப்புக்கள் நடுக்காலத்திலிருந்து நவீன காலம் வரையிலான சொல்லாட்சிக் கலைக் கருத்தியல்களாகும்: அ ரெடோரிக் ஆஃப் மோடிவ்ஸ் (1950), அ கிராமர் ஆஃப் மோடிவ்ஸ் (1945), லாங்வேஜ் அஸ் சிம்பாலிக் ஆக்ஷன் (1966), மற்றும் கவுண்டர்ஸ்டேட்மண்ட் (1931). அவரது செல்வாக்கு மிகுந்த கருத்தியல்கள் "ஐடெட்ண்டிபிகேஷன்", "கான்சப்ஸ்டான்ஷியாலிட்டி" மற்றும் "டிரமாடிஸ்டிக் பெண்டால்" ஆகிய்வையாகும்.
  • லாயிட் பிட்சர் என்பவர் ஒரு சொல்லாட்சிக் கலை கருத்தியல்வாதி, அவர் அவரது கோட்பாடான "சொல்லாட்சிக் கலைச் சூழல்" என்பதற்கு மிகவும் பிரபலமாக அறியப்படுகிறார்."[24]
  • எட்வின் பிளாக் என்பவர் சொல்லாட்சிக் கலை விமர்சகர் அவரது புத்தகமான ரெடோரிகல் கிரிடிசிசம் அ ஸ்டடி இன் மெத்தட் [25] (1965) என்பதில் அவர் அமெரிக்காவிலிருந்த "புதிய அரிஸ்டாட்லிய" மேலாதிக்க மரபை விமர்சித்தார். அப்போது அரிஸ்டாட்டிலுடன் குறைவான அளவில் ஒற்றுமையை உடைய அமெரிக்க சொல்லாட்சிக் கலை விமர்சனம் இருந்தது "சில விவாதங்களுக்குகான மறுபடியும் நிகழும் தலைப்புக்கள் மற்றும் ஒரு தெளிவற்ற சொல்லாட்சிக் கலைக்கான உரையாடல்களுக்கான ஈட்டலைத் தவிர." மென்மேலும், அவர் கருதியது சொல்லாட்சிக் கலை அறிஞர்கள் முதன்மையாக அரிஸ்டாட்டிலிய தர்க்க வடிவங்களின் மீது கவனம் குவித்து அவர்கள் பலமுறை முக்கியமான மாற்று உரையாடல் வகைகளைக் கவனிக்காமல் விட்டனர் என்பதே. அவர் மேலும் பல உயர் செல்வாக்குடைய கட்டுரைகளை வெளியிட்டார். அதில் "சீக்ரெஸி அண்ட் டிஸ்க்ளோஷர்ஸ் அஸ் ரெடோரிகல் ஃபார்ம்ஸ்"[26], :தி செகண்ட் பெர்சோனா"[27] மற்றும் அ நோட் ஆன் தியரி அண்ட் பிராக்டிஸ் இன் ரெடோரிகல் க்ரிடிசிசம்" உள்ளிட்டிருந்தன.[28]
  • மார்ஷல் மெக்லூஹான் என்பவர் ஒரு ஊடக கருத்தியல்வாதி, அவரது கண்டுபிடிப்புக்கள் சொல்லாட்சிக் கலை ஆய்விற்கு முக்கியமானவை. மெக்லூஹானின் பிரபல கோட்பாடான 'தி மீடியம் இஸ் தி மெசேஜ்" நவீன தொலைத்தொடர்பில் பேரளவு ஊடகத்தின் முக்கியப் பங்கினை உயர்த்திக்காட்டியது.[29]
  • ஐ.ஏ.ரிச்சர்ட்ஸ் ஒரு இலக்கிய விமர்சகர் மற்றும் சொல்லாட்சிக் கலைஞர். அவரதுதி பிலாசபி ஆஃப் ரெடோரிக் என்பது நவீன சொல்லாட்சிக் கலைக் கோட்பாட்டில் முக்கிய நூலாகும். அவரது படைப்பில் அவர் சொல்லாட்சிக் கலையை தவறான புரிதல்கள் மற்றும் அதன் தீர்வுகள் ஆய்வு என்பதாக விவரித்தார்,[30] மேலும் செல்வாக்கான கோட்பாடுகளான டெனார் அண்ட் வெஹிகிளை உருவகம் மற்றும் யோசனைகளின் தொடர்பை விவரிக்க அறிமுகப்படுத்தினார்.
  • ஸ்டீபன் டவுல்மின் என்பவர் ஒரு தத்துவவாதியாவார். அவரது வாதிடல் மாதிரிகள் நவீன சொல்லாட்சிக் கலை கருத்தியலின் மீது செரும் செல்வாக்கினைக் கொண்டிருந்தது. அவரது யூசஸ் ஆஃப் ஆர்க்யூமெண்ட் என்பதொரு முக்கியமான நூல் நவீன சொல்லாட்சிகலையின் கருத்தியல் மற்றும் வாதிடல் கருத்தியலில் உள்ளது.[31]
  • எட்வர்ட் பெர்னேஸ் என்பவர் நவீன பொதூறவுகளின் தந்தையாவார். அதேப்போல, அவர் சிக்கலான விற்பனை மற்றும் சந்தைப்படுத்தும் நடைமுறைகளை மக்களுக்கு பொருட்களை சந்தைப்படுத்துவது பற்றிய படைப்புக்களை வடிவமைத்தார். சிக்மண்ட் பிராய்டின் ஒரு மருமகனான அவர் தனது நுட்பங்களுக்கு 19 ஆம் நூற்றாண்டின் பிற்கால உளவியலைப் பயன்படுத்தினார்.
  • ரிச்சர்ட் ஈ. வாட்ஸ் என்பவர் சொல்லாட்சிக் கலை மற்றும் தொடர்பியல் பேராசிரியர். அவரது தூண்டல் அமைத்தல் வெளிப்புறமுடைய/திட்டத்திற்கான போராட்டம் மற்றும் பொருள்/சுழற்சி உள்ளிடுதலுக்கான போராட்டம் என்பவை முதன் முதலில் "தி மித் ஆஃப் தி ரெடோரிகல் சிச்சுவேஷன்"னில்[32] விவரிக்கப்பட்டது மற்றும் பின்னர் "தி மிதிகல் ஸ்டேடஸ் ஆஃப் சிச்சுவேஷனல் ரெடோரிக்"என்பதில் விவரிக்கப்பட்டது.[33]

பகுப்பாய்வின் முறைகள்

[தொகு]

சொல்லாட்சிக் கலைக்கான பகுப்பாய்வு முறையென்று எதுவும் அங்கீகரிக்கப்படவில்லை, அதற்கு ஒரு பகுதியான காரணம் சொல்லாட்சிக் கலை ஆய்வில் பலர் சொல்லாட்சிக் கலையை வெறும் யதார்த்ததில் உற்பத்தியானதாக பார்ப்பதேயாகும் (காண்க அப்பார்வையின் கீழான வேறுபட்ட கருத்து). சொல்லாட்சிக் கலையின் பகுப்பாய்வுகள் வழக்கமான உரையாடல் நோக்கம் என்பதை முக்கியமாகக் கவனிக்க வேண்டும். மேலும் அதன்படி "சொல்லாட்சிகலையின் பகுப்பாய்வுகளின்" நெறிகளை "உரையாடல் பகுப்பாய்விலிருந்து" வேறுபடுத்துவது கடினமாக இருக்கும். எனினும், சொல்லாட்சிக் கலை பகுப்பாய்வு முறைகள் பெரும்பாலும் எதற்கும் கூட பொருத்தப்படலாம், அவற்றில் கார், கோட்டை, கணிணி மற்றும் புகைவண்டிப் பகுதி ஆகியப் பொருட்களும் கூட பொருத்தப்படலாம்.

பொதுவாகப் பேசினால், சொல்லாட்சிக் கலை பகுப்பாய்வு சொல்லாட்சிக் கலை கோட்பாடுகளை (பண்பு நலன், சின்னங்கள், கைரோக்கள் இடையீடு முதலியவை) சமூக அல்லது ஆய்வு நோக்கத்தின் மனித அறிவுக் கல்வி இயக்கங்களை விவரிப்பதற்காக பயன்படுவதாகும். ஆய்வின் நோக்கம் சில வகையான உரையாடல்களாக இருக்கையில் (பேச்சு, கவிதை, நகைச்சுவை துணுக்கு, செய்தித் தாள் கட்டுரை) சொல்லாட்சிக் கலை பகுப்பாய்வின் குறி உரையாடலுக்குள்ளான வாதங்களின் முன்னேற்றத்தின் கூற்றுக்கள் மற்றும் வாதங்களை வெறும் விளக்க மட்டுமின்றி (அதிக முக்கியமாக) குறிப்பிட்ட குறியீட்டு உபாயங்களின் பயன்பாடுகள் பேச்சாளரால் குறிப்பிட்ட தூண்டல்பெற்ற நோக்கங்களை நிறைவேற்ற பயன்படுத்தப்படுவதை அடையாளங்காட்டுவதற்குமாகும். ஆகையால், சொல்லாட்சிக் கலை பகுப்பாய்வாளர் ஒரு மொழிப் பயன்பாட்டினைக் கண்டுபிடிக்கிறார், அது குறிப்பாக தூண்டலைச் சாதிக்க முக்கியமானது, அவள் "அது எவ்வாறு வேலைச் செய்யும்?" எனும் கேள்விக்கு வழக்கமான முறையில் இடம் பெயர்கிறார். அதாவாது, இந்தக் குறிப்பிட்ட சொல்லாட்சிக் கலை பயன்பாடு என்ன விளைவுகளை ஒரு வாசகர் மீது கொண்டிருக்கும், அந்த பாதிப்பு எவ்வாறு பேச்சாளரின் (அல்லது எழுத்தாளரின்) நோக்கங்களுக்கு அதிக துப்புக்களை கொடுக்கும்?

சில சொல்லாட்சி அறிஞர்கள் பகுதியளவில் சொல்லாட்சி பகுப்பாய்வுகளை செய்து சொல்லாட்சிக் கலை பற்றிய தீர்வுகளை ஒத்திவைக்கின்றனர். வேறொரு விதத்தில் கூறுவதானால், சில பகுப்பாய்வாளர்கள் "இந்த சொல்லாட்சிக் கலை பயன்பாடு வெற்றிகரமானதா [பேச்சாளரின் குறிக்கோளை நிறைவேற்ற]?" என்ற கேள்வியைத் தவிர்க்க முயற்சிப்பர். பிறருக்கு, இருப்பினும், அதுவே முன் சிறந்த குறிப்பு சொல்லாட்சிக் கலை தந்திரோபயமாக பலனளிக்கும் என்றால் சொல்லாட்சிக் கலை எதை நிறைவேற்றும்? இந்தக் கேள்வி பேச்சாளரின் நோக்கங்களை விளைவுகள் மற்றும் செயல்பாடுகளிலிருந்து சொல்லாட்சி தன்னையே கவனம் கொள்ள மாற்ற அனுமதிப்பதாகும்.

சொல்லாட்சிக் கலை விமர்சனம்

[தொகு]

சொல்லாட்சிக் கலை விமர்சகர்கள் நூல்களையும் பேச்சுக்களையும் அவற்றின் சொல்லாட்சிக் கலைச் சூழ்நிலையில் விசாரித்து, வழக்கமாக பேச்சாளர்/நேயர் பரிமாற்றத்தின் சட்டகத்தில் வைப்பர்.[34]

எதிரான பார்வை, PHILOSOPHY AND RHETORIC (Summer: 1973), செல்வாக்குப் பெற்று வருவது சொல்லாட்சிக் கலையின் தூண்டல் சொல்லாட்சிக் கலையின் மூலாதாரம் சொல்லாட்சிக் கலைஞர் பிற சொல்லாட்சிக் கலைஞருடன் அவன் அல்லது அவள் திட்டத்தில் போட்டியிடுபவர் ஆவர். மேலும் கவனத்திற்கொள்ளப்பட்டத்தில் பொருளை உட்செலுத்த செயல்புரிவார்.[35]

சொல்லாட்சிக் கலை விமர்சகர்கள் பலவகையான கருத்தாக்கங்களை தற்போதைய மற்றும் உன்னதமான சொல்லாட்சிக் கலையில் அவர்களது அலசல்களை வழிநடத்த பயன்படுத்துவர். இருந்தாலும் எவ்விதமான நூலும், சொல்லாட்சிக் கலையின் விமர்சனத்திற்கு ஆளாகலாம், பெரும்பாலான சொல்லாட்சிக் கலை விமர்சகர்கள் பொது மற்றும் தொழில் ரீதியிலான நூல்களில் கவனம் கொள்வர். மேலும் அத்தகைய பேச்சுக்களே நூற்றாண்டுகளுக்கு சொல்லட்சிக்கலையின் மரபாக முதல் கவனத்தைப் பெற்றது. இத்தகைய நூல் வகைகள் சொல்லாட்சிக் கலையாவதன் காரணம் அவை நிகழ் உலகப் பிரச்சினைகளைத் தீர்க்க முயல்கிறது அது குறிப்பிட்ட நேயர்கள் அதாவது முடிவெடுக்கும் அதிகாரமுடைய மக்களை நோக்கியுள்ளது என்பதே ஆகும்.[36]

புனைவுகள் சொல்லாட்சிக் கலையாக தகுதி பெறுவது காணப்படுவது எவ்வொரு மரபுப் பொருளிலும் இல்லையென்றாலும், சிலர் சொல்லாட்சிக் கலை அதனை புரிந்து கொள்ளச் செய்ய பயன்படும் என வாதிட்டனர். தனது 1961 ஆம் ஆண்டு ரெடோரிக் ஆஃப் பிகஷன்னீல் வானே பூத் இந்த விஷயத்தைக் குறிப்பிடுகிறார், அதாவது எழுத்தாளர் சொல்லாட்சிக் கலைஞரைப்போல ஒரு பிரச்சினையைத் தீர்க்க நேயர்களை நோக்கி உரையாடுகிறார். பூத் எழுதுகிறார், "இதிகாசம், புதினம் அல்லது சிறுகதை எழுத்தாளருக்கான கிடைக்கின்ற சொல்லாட்சிக் கலை வளங்கள் தெரிந்தோ தெரியாமலோ அவர் முயற்கிக்கையில் அவரது கற்பனை வாசகர் மீது திணிக்கப்படுகிறது."சமீபகாலத்திய ஏராளமான விமர்சகர்கள், உரைநடை மற்றும் வர்ணனை அல்லது வர்ணனையற்ற பாடல்களை இயற்றுபவர்கள் நூலாசிரியரின் பல்வேறு வழிமுறைகளை முக்கியப்படுத்துகின்றனர் - அதில் நூலாசிரியரின் இருப்பு அல்லது "குரல்" அவர் அல்லது அவள் காட்டுவது - இலக்கியப் படைப்பு எந்த வாசகருக்கு படைக்கப்பட்டதோ அவரை ஆர்வப்படுத்த மற்றும் வாசகரின் கற்பனையான மற்றும் உணர்ச்சிகரமான எதிர்வினையை அனுமதிப்பது உள்ளிட்டிருக்கிறது.

  • உரையாடல் பகுப்பாய்வு
  • பரிமாற்று பகுப்பாய்வு
  • வாதத்தின் மறுகட்டமைப்பு

பிரெஞ்சு சொல்லாட்சிக் கலை

[தொகு]

பிரெஞ்சு புரட்சி வரை சொல்லாட்சிக் கலை ஜெசூட் மற்றும் குறைந்தளவில் ஓரடேரியின் கல்லூரிகளில் பாடத்திட்டத்தின் ஒரு பகுதியாக இருந்தது. ஜெசூட்களுக்கு பிரான்ஸ்சில் சொசைட்டி அமைக்கப்பட்டதிலிருந்து சொல்லாட்சிக் கலையானது திருச்சபையின் தலமையை ஏற்கும் இளம் தலைவர்களுக்கு பயிற்சிக்காக ஓர் ஒருங்கிணைந்த பகுதியாக இருந்தது. மேலும் அரசு நிறுவனங்களில் [மார்க் ஃபுமரோலி அவரது அடிப்படை Age de l’éloquence (1980) எனும் நூலில் காட்டியபடியாக இருந்தது. முரண்பாடாக ஆரடோரியர்கள் அதற்கொரு குறைவான இடத்தை கொடுத்தனர், ஒரு பகுதியாக நவீன மொழியின் கையகப்படுத்தலில் அவர்கள் கொடுத்த அழுத்தம் காரணமாக மேலும் உணர்ச்சிகரமான தத்துவத்தின் காரணமாகவும் கூட. (பெர்னார்ட் லாமியின் ரெடோரிக் அவர்களது சிறப்பான அணுகுமுறைக்கான உதாரணங்களில் ஒன்றாகும்). இருப்பினும் 18 ஆம் நூற்றாண்டில், சொல்லாட்சிக் கலை மேல் நிலைக் கல்வியின் அமைப்பு மற்றும் முடிசூட்டலாக இருந்தது. அதற்கு ரோலின்னின் ட்ரீட்டிஸ் ஆஃப் ஸ்டடிஸ் போன்றவற்றில் கண்டம் முழுமைக்குமான அகன்ற மற்றும் நிலைத்த புகழை அடைந்தது.[37]

இதனை பிரெஞ்சுப் புரட்சி திருப்பியது. மக்களின் கல்விக்கான பிரெஞ்சு புரட்சி சாசனத்தை வடிவமைத்த காண்டோரக்ட் போன்ற தத்துவவாதிகள் பகுத்தறிவின் விதிப்படி சொல்லாட்சிக் கலையை ஒடுக்கு முறை கருவியாக மதகுருமார்களின் கைகளில் இருந்ததாகக் கூறி புறக்கணித்தனர். புரட்சியானது வழக்கறிஞர் குழாமினை ஒடுக்கும் வரைக்கும் சென்றது, தடயவியல் சொல்லாட்சி பகுத்தறிவு அமைப்பிற்கு சேவையளிக்கவில்லை, அது கற்பனைகளையும் உணர்ச்சிகளையும் செயல்படுத்த இடமளித்தது என்று வாதிட்டனர். இருப்பினும் 19 ஆம் நூற்றாண்டின் பிற்கால வரலாற்றாசிரியர்கள் முக்கியமாக புரட்சியானது பேச்சுத் திறனின் மற்ரும் சொல்லாட்சிக் கலையின் பேராற்றலின் உயர் நேரமாக விளித்தனர். அது சொல்லாட்சிக் கலையின் நீக்கத்தை பின்னணியாக கொண்டிருப்பினும் கூட.

முதலாம் பேரரசிலும் அதன் விரிவான கல்விச் சீர்திருத்தங்களிலும், கண்டம் முழுதும் அமல்படுத்தப்பட்டது அல்லது திணிக்கப்பட்டதில் சொல்லாட்சிக் கலை சிறிய இடத்தினை மட்டுமே பெற்றது. முதலில் புதிதாக நிறுவப்பட்ட பாலிடெக்னிக் பள்ளிக்கு அறிவியல் மற்றும் தொழில்நுட்ப உயர் வகுப்பு கல்வியைப் போதிக்கும் பொறுப்புடையதற்கு எழுதும் குறிப்பு பேச்சுக் குறிப்பை விட அதிக முக்கியத்துவமுடையதாக தெளிவாகக் கூறப்பட்டது. பிட்ஸ் அண்ட் ஸ்டார்ட்டில் மீண்டும் சொல்லாட்சிக் கலை உயர்கல்வி பாடத்திட்டத்தில் இடம் பெற்றது, ஆனால் எப்போதும் ancien régime வின் கீழ் அது பெற்ற முக்கியத்துவத்தை பெறவில்லை, இருப்பினும் உயர் கல்வியின் இறுதியாண்டுகள் சொல்லாட்சிக் கலை வகுப்பு என்றே அறியப்படுகிறது. நூற்றாண்டின் மத்தியில் வழிமுறைக்கையேடுகள் மறுபடியும் எழுதப்பட்டபோது, குறிப்பாக 1848 ஆம் ஆண்டு புரட்சிக்குப் பின்னர் ஒரு தேசிய பாடத்திட்டம் அமைக்கப்பட்டது. திருச்சபையின் சொல்லாட்சிக் கலையின் மீதான அணுகுமுறையிலிருந்து தங்களதை தூர விலக்க கவனம் கொடுக்கப்பட்டது, அது பழமையின் உறுப்பாகவும் எதிர்மறை அரசியலாகவும் காணப்பட்டது.

1870களின் முடிவில், ஒரு பெரிய மாற்றம் நிகழ்ந்தது, பகுத்தறிவாளரின் அல்லது மெய்விளக்கத்துறை வகை, பெரும்பாலும் காண்டியன் சொல்லாட்சிக் கலையை உயர் கல்வியின் உண்மையான இறுதி நிலையாக மாற்றியது (கிளாஸ் ஆஃப் பிலாசபி எனும் உயர் மற்றும் பல்கலைக்கழகக் கல்வி என்றழைக்கப்பட்டது). சொல்லாட்சிக் கலை அதன் பின்னர் இலக்கியப் பேச்சு வாக்கியங்களின் கல்வியாகக் கீழிறங்கியது. ஒரு பாடப்பிரிவாக பின்னர் ஸ்டைலிஸ்டிக்ஸ் என பிரெஞ்சு இலக்கியப் பாடத்திட்டத்தில் போதிக்கப்பட்டது. அதிக தீர்மானமாக 1890 ஆம் ஆண்டில் ஒரு புதிய தரநிலை எழுதப்பட்ட பயிற்சி சொல்லாட்சி பயிற்சியை பேச்சு எழுத்து, கடித எழுத்து மற்றும் கதையாடல் ஆகியவற்றில் விஞ்சியது. புதிய வகையானது விளக்கவுரை என்றழைக்கப்பட்டது 1866 ஆம் ஆண்டு கண்டறியப்பட்டது. அதன் நோக்கம் தத்துவ வகுப்பில் பகுத்தறிவு வாதத்திற்கானதாகும். வழக்கமாக ஒரு விளக்கவுரையில் "வரலாறு மனித நேயத்தின் விடுதலையின் சின்னமா? என்பது போன்ற கேள்விகள் கேட்கப்பட்டன. விளக்கவுரையின் கட்டமைப்பில் ஒரு அறிமுகம்- அது அடிப்படை விளக்கங்களை கேள்வியில் உள்ளதாகப் போன்று விளக்குவது. பின் தொடர்ந்து வாதம் அல்லது கருத்தியல், ஒரு எதிர்மறை வாதம் மற்றும் தீர்வு காணும் வாதம் அல்லது இறுதிவாதம் ஆகியவையைக் கொண்டதாகும். அது முன்னால் இருந்ததற்கு இடையிலான சமரசமல்ல, ஆனால் புதிய வாதத்தின் உற்பத்தியாகும், ஒரு முடிவினை நோக்கியதாக வாதங்களை எடுத்துரைக்காமல் மாறாக புதிய பிரச்சினைகளுக்கு வழியேற்படுத்தும். விளக்கவுரையின் வடிவம் ஹெகலியவாதத்தினால் செல்வாக்கு செலுத்தப்பட்டது. அது இன்று பிரெஞ்சு கலைப்பிரிவில் நிலைத்த எழுத்தாக உள்ளது.

20 ஆம் நூற்றாண்டின் துவக்கத்தில், சொல்லாட்சிக் கலை அதன் முந்தைய முக்கியத்துவத்தை வேகமாக இழந்தது, மேலும் இறுதியாக பள்ளிப் பாடத்திட்டத்திலிருந்து நீக்கப்பட்டது. அது ஒட்டுமொத்தமாக அரசியலையும் மதத்தையும் பிரித்த போது (1905) நீக்கப்பட்டது. வாதத்தின் ஒரு பகுதி சொல்லாட்சிக் கலை பகுத்தறிவின்மையின் கூறாக மத வாதத்தினால் செலுத்தப்பட்டது, குடியரசு கல்விக்கு எதிரியாக காணப்படுகிறது என்பதாக இருந்தது. இந்நடவடிக்கை, 1789 ஆம் ஆண்டில் துவக்கப்பட்டது, அதன் தீர்மானத்தை 1902 ஆம் ஆண்டில் கண்டது, அனைத்துப் பாடத்திட்டங்களிலிருந்தும் நீக்கப்பட்டது. இருப்பினும் கூட, அதே நேரத்தில் கவனிக்கப்பட வேண்டியது, அரிஸ்டாட்டிலியன் சொல்லாட்சிக் கலை ரோம்மினால் துவங்கப்பட்டு, தோமிஸ்டிக் தத்துவத்தின் மறு மீட்பிற்கு உடன்பட்டு, பிரான்சில் மீதமிருந்த கத்தோலிக்க கல்வியில் களத்தினை, குறிப்பாக கௌரவமிக்க பாகல்டி ஆஃப் தியாலஜி ஆஃப் பாரீசில், தற்போது தனியார் நிறுவனமாக உள்ளதில் மறுமீட்பு செய்தது. இன்னும் கூட, அனைத்து நோக்கம் மற்றும் செயல்களுக்கு சொல்லாட்சிக் கலை பிரெஞ்சிலிருந்து கல்வி மற்றும் சிந்தனையாளர்களிடமிருந்து சுமார் 60 ஆண்டுகளாக மறைத்தது.

1960களின் துவக்கத்தில் ஒரு மாற்றம் ஏற்பட்டது. சொல்லாட்சிக் கலை எனும் சொல் மற்றும் சிந்தனை மரபு மீண்டும் பயன்படுத்த துவங்கப்பட்டது, அது கௌரவமான மற்றும் ஏறக்குறைய ரகசியமான வழிமுறைகளில் இருந்தது. புதிய மொழித் திருப்பம், செமியாட்டிக்ஸ் அதேப்போல மொழிக் கட்டமைப்பில், ஒரு புதிய ஆர்வத்தை முன்னணிக்கு கொண்டு வந்தது, அது சொல் வாக்கிய அமைப்பில், குறிப்பாக உருவகத்தில் கொண்டு வரப்பட்டது (ரோமன் ஜாகோப்சோன், மிஷேல் சார்லஸ், ஜெரார்ட் கெனெட்டே போன்றோர் படைப்பில்) அதே நேரம், பிரபலம்மன் அமைப்பியல்வாதி ரோனால்ட் பார்த்தஸ், பயிற்சி ரீதியாக ஒரு உன்னதவாதி, உரையாடல், நவீன பாணி மற்றும் கருத்தியல் ஆய்வுகளில் எவ்வாறு சொல்லாட்சிக் கலையின் அடிப்படைக் கூறுகள் பயன்படலாம் என்று கண்டார். 1970களின் துவக்கத்தில் சொல்லாட்சிக் கலையின் அறிவு மிக மங்கியதாக இருந்த போது அவரது நினைவுக்குறிப்பு அதிக கண்டுபிடிப்பாக காணப்பட்டது. அது போன்றதான அடிப்படையில் சமூகத்தின் உயர் வட்டங்களில் அது மீண்டும் சில செல்வாக்கினைப் பெற்றது. உளவியல் பகுப்பாய்வாளர் ஜாக்கஸ் லக்கான், அவரது சம காலத்தவர் சொல்லாட்சிக் கலைக்கு குறிப்பு எழுதினார். முக்கியமாக சாக்ரடீஸிற்கு முந்தைய ஒன்றிற்கு. தத்துவவாதி ஜாக்வெஸ் டெரிடா குரலில் எழுதினார். தத்துவவாதி ஜாக்கஸ் டெரிடா குரல் வகையில் எழுதினார்.

அதே நேரத்தில், அதிக முன்னணி படைப்புகள் ஏற்பட்டு இறுதியில் இன்று நிலைத்திருக்கும் பிரெஞ்சு சொல்லாட்சிக் கலைப் பள்ளிக்கு வித்திட்டது.[38]

இந்த சொல்லாட்சி மறு மீட்பு இரு முனைகளில் நடைபெற்றது.[39] முதலில், 17 ஆம் நூற்றாண்டின் பிரெஞ்சு ஆய்வுகள், பிரெஞ்சு இலக்கிய கல்வி பிரிவில், சொல்லாட்சிக் கலை அறிவின் வரையறைகளை நீடிக்க அவசியமானது என விழிப்புணர்வு அதிகரித்தது, அமைப்பியல்வாததிற்கான முறிவைக் கொடுத்து மேலும் பண்பாட்டில் அதன் வரலாற்று மறுப்பினை மறுக்க செய்தது. இதுவே மார்க் ஃபுமரோலியின் முன் நோக்கிய படைப்பாகும். அவர் உன்னத மற்றும் நவீன-லத்தினீய அலைன் மிஷேல் மற்றும் பிரெஞ்சு அறிஞர்களான ரோஜர் சூபெர் போன்றோரின் படைப்புக்களை அடிப்படையாகக் கொண்டார். அவரது பிரபலமான ஏஜ் டெ எலக்வென்ஸ் (1980) பதிப்பிக்கப்பட்டது. அவர் இண்டெர்சேஹனல் சொசைட்டி ஃபார் தி ஹிஸ்டர் ஆஃப் ரெடோரிக்கின் நிறுவனர்களில் ஒருவராவார். மேலும் இறுதியில் சொல்லாட்சிக் கலையின் பேராசிரியாக கௌரவமான காலேஜ் டெ பிரான்ஸ்சிற்கு உயர்த்தப்பட்டார். அவர் ஹிஸ்டரி ஆஃப் ரெடோரிக் இன் மாடர்ன் ஈரோப் பின் எனும் நினைவுக்குரியதின் தலைமை ஆசிரியராக இருந்தார்.[40] அவரது இரண்டாம் தலைமுறை சீடர்களாக[41],{சொல்லாட்சிக் கலைஞர்களான பிரான்க்கோயீஸ் வாக்கெஸ்ட் மற்றும் டெல்பைன் டெனிஸ், ஆகிய இருவரும் சோபோர்ன்களாவர், அல்லது பிலிப்பெ-ஜோசப் சலாஸார் ([58]{2/} பிரCசு விக்கிபீடியாவில்) சமீப காலம் வரை டெரிடாவின் காலேஜ் இண்டெர்நேஷனல் டெ பிலாசோப்பேயில் இருந்தார், ஹாரி ஓப்பன்ஹீமர் பரிசினைப் பெற்றவர் மற்றும் சமீப புத்தகமான ஹைப்பர்போலிடிக்கே பிரஞ்சு ஊகடத்தின் கவனத்தை "தூண்டுதலின் உருவாக்கல் வழிமுறையின் மறு-பொருத்தம்" எனப் பெற்றது [2] பரணிடப்பட்டது 2011-05-11 at the வந்தவழி இயந்திரம்.

இரண்டாவதாக, உன்னத கல்விப் பகுதியில் அலைன் மிஷேலின் எழுச்சியால லத்தீன் அறிஞர்கள் சீசரிய ஆய்வுப்பாடங்களில் மறு மீட்புச் செய்தனர். அவர்கள் தூய்மையான இலக்கிய வாசிப்பான அவரது ஒரேஷன்ஸ்சிலிருந்துப் பிரிந்து விலகி, ஒரு முயற்சியாக ஐரோப்பிய அறநெறிகளில் சிசேரிய கல்வியைப் பொருத்தினர். அதே நேரம், கிரேக்க அறிஞர்களின் மத்தியில், இலக்கிய வரலாற்றாளர்கள் மற்ரும் பிலோஅஜிஸ்டு ஜாக்வெஸ் போம்பேர், பில்லாஜிஸ்ட் மற்றும் தத்துவவாதி ஈடுப்ரீல், அத்தோடு பின்னர் இலக்கிய வரலாற்றாளர் ஜாக்குலீன் டெ ரோமிலி ஆகியோர் புதிய ஆய்வுகளை சோபிஸ்ட்டுக்கள் மற்றும் இரண்டாம் சோபிஸ்டுக்கள் முன்னிலைப்படுத்தினார். இரண்டாம் தலைமுறை உன்னதவாதிகளில், தத்துவத்திலும் கூட பயிற்சியுடையவர் (ஹைடேக்கர் மற்றும் டெரிடா ஆகியோர் முக்கியமாக) அவர்களின் படைப்புகளில் எழுப்பினர். அதில் மார்செல் டெடைனே (தற்போது ஜான்ஸ் ஹாப்கின்ஸ்சில் உள்ளார்) நிகோலெ லாரக்ஸ், மத்தியவாதியும் தர்க்கவாதியுமான அலைன் டெ லிபெரா (ஜெனீவாவில் வசிப்பவர்) சிசேரிய அறிஞர் கார்லோஅ லெவ்வி (சோபோர்ன், பாரீஸ்) மற்றும் பார்பரா காசின் (கலாஜே இண்டெர்நேஷனல் டெ பிலாசபி, பாரீஸ்).[42] அறிவியல் சமூகவாதி புரூனோ லாட்டூர் மற்றும் பொருளாதரவாதி ரோமைன் லாஃப்பர் இந்தக் குழுவிற்கு பாகம் அல்லது நெருக்கமானவராவர்.

இரு போக்குகளுக்கு இடையிலான - இலக்கியம் மற்றும் தத்துவம் - பிரெஞ்சு சொல்லாட்சிப் பள்ளி ஆகியவற்றில் வலுவாகவும் ஒத்துழைப்பு மிக்கதாகவும் உள்ளது. அது பிரான்சில் சொல்லாட்சிக் கலையின் மறு மீட்பிற்கு சாட்சியமாக உள்ளது.[43] ஒரு சமீபத்திய பிலாசஃபி & ரெடோரிக் கின் இதழ் இத்துறையில் தற்போதைய எழுத்துக்களை அளிக்கிறது [3].

சீன சொல்லாட்சிக் கலை

[தொகு]

சீன நாகரீகத்தில், சொல்லாட்சிக் கலையானது முதன்மையாக எழுதப்பட்டது, குரலாக அல்ல, அது பிரேதேச மாறுபாடுகளினால் ஏற்பட்டது. மேலும் பேரரசின் மரபு சீன மொழியின் மையப்படுத்தலினாலும் கூட உண்டானது. அதன்படி, சித்திரமொழி மற்றும் உன்னத சீன இலக்கிய ஆய்வுகள் குரல் வெளியேற்றத்தை விட அதிக கவனம் பெற்றன.

சீனப் பேரரசில், அதிகாரிகள் பல பிரதேசங்களுக்கு அனுப்பப்படுவர், அங்கு அவர்கள் ஒப்பீட்டளவில் பேச்சை விட எழுத்து மூலமாக அதிகம் தொடர்புகொள்ள இயலும். மேலும் 20 ஆம் நூற்றாண்டு மாசே துங்கின் உரைகள் பெரும்பாலான சீனர்களுக்கு அதன் வட்டார உச்சரிப்பில் சென்றடையவில்லை, அத்தோடு அவரது சொல்லாட்சிக் கலை அவரது எழுத்துக்கள் மூலமும் சித்திரமொழி மூலமும் நன்கு அறியப்பட்டன, மேலும் குறிப்பாக அவரது கொட்டேஷன்ஸ் ஃப்ரம் சேர்மன் மாவோ (லிட்டில் ரெட் புக் ) நூல்.

மேலும் காண்க

[தொகு]
அரசியல் சார்ந்த பேச்சு மூலங்கள்
  • அரசியல் சொலவடங்களின் பட்டியல்
  • பேச்சுக்களின் பட்டியல்

குறிப்புகள்

[தொகு]
  1. ↑ The definition of rhetoric is a controversial subject within the field and has given rise to philological battles over its meaning in Ancient Greece. See, for instance, Johnstone, Henry W. Jr. (1995). "On Schiappa versus Poulakos." Rhetoric Review. 14:2. (Spring), 438-440.
  2. ↑ "...rhetoric is a combination of the science of logic and of the ethical branch of politics..." [1] பரணிடப்பட்டது 2008-09-16 at the வந்தவழி இயந்திரம்Aristotle. பரணிடப்பட்டது 2008-09-16 at the வந்தவழி இயந்திரம்Rhetoric. (trans. பரணிடப்பட்டது 2008-09-16 at the வந்தவழி இயந்திரம்W. Rhys Roberts). பரணிடப்பட்டது 2008-09-16 at the வந்தவழி இயந்திரம்I:4:1359. பரணிடப்பட்டது 2008-09-16 at the வந்தவழி இயந்திரம்
  3. ↑ Perseus.Tufts.edu, Ero, Henry George Liddell, Robert Scott, A Greek-English Lexicon , at Perseus
  4. ↑ Perseus.Tufts.edu, Rhema, Henry George Liddell, Robert Scott, A Greek-English Lexicon , at Perseus
  5. ↑ Perseus.Tufts.edu, Rhetor, Henry George Liddell, Robert Scott, A Greek-English Lexicon , at Perseus
  6. ↑ Perseus.Tufts.edu, Rhetorikos, Henry George Liddell, Robert Scott, A Greek-English Lexicon , at Perseus
  7. ↑ Young, R. E., Becker, A. L., & Pike, K. L. (1970). Rhetoric: discovery and change. New York,: Harcourt Brace & World. p. 1
  8. ↑ For more information see Dr. Greg Dickinson of Colorado State University.
  9. ↑ John S. Nelson, Allan Megill, and Donald N. McCloskey The Rhetoric of Human Sciences: Language and Argument in Scholarship and Public Affairs பரணிடப்பட்டது 2009-11-24 at the வந்தவழி இயந்திரம் , London: University of Wisconsin Press, 1987. ; "In the last ten years, many scholars have investigated exactly how rhetoric works within a particular field." Theodora Polito, Educational Theory as Theory of Culture: A Vichian perspective on the educational theories of John Dewey and Kieran Egan Educational Philosophy and Theory, Vol. 37, No. 4, 2005; Deirdre N. McCloskey (1985) The Rhetoric of Economics[தொடர்பிழந்த இணைப்பு] ; JSTOR.org (Madison, University of Wisconsin Press); Nelson, J. S. (1998) Tropes of Politics (Madison, University of Wisconsin Press); Brown, R. H. (1987) Society as Text (Chicago, University of Chicago Press).
  10. ↑ Garsten, B. (2005). Saving Persuasion: A Defense of Rhetoric and Judgment. Harvard UP. pp. 1-2.; Katula, R.A. (1995). Greek Democracy and the Study of Rhetoric. In Murphy, J.J. and Katula, R.A. (eds.) A Synoptic History of Classical Rhetoric. Hermagoras Press. 3-16. pp. 3-4.
  11. ↑ cf. Conley, T.M. (1990) Rhetoric in the European Tradition. University of Chicago Press.; Kennedy, G.A. (1994). A New History of Classical Rhetoric. Princeton University Press.
  12. ↑ cf. Kennedy, G.A. (1994). A New History of Classical Rhetoric. Princeton University Press., pp. 30-43.; Ong, W.J. (2004). Ramus, Method, and the Decay of Dialogue: From the Art of Discourse to the Art of Reason. University of Chicago Press.
  13. ↑ cf. Gross, A.G. (1994). The Rhetoric of Science. Harvard University Press.; McCloskey, D. (1998). The Rhetoric of Economics. University of Wisconsin Press.; Latour, B. & Woolgar, S. (1986). Laboratory Life: The Construction of Scientific Facts. Princeton University Press.; Fahnestock, J. (1999) Rhetorical Figures in Science. ஆக்ஸ்போர்டு யுனிவர்சிட்டி பிரஸ்.
  14. ↑ cf. Mogens Herman Hansen The Athenian Democracy in the Age of Demosthenes (Blackwell, 1991); Josiah Ober Mass and Elite in Democratic Athens (Princeton UP, 1989); Jeffrey Walker, Rhetoric and Poetics in Antiquity (Oxford UP, 2000).
  15. ↑ cf. Kennedy, G.A. (1994). A New History of Classical Rhetoric. Princeton University Press. p. 3.
  16. ↑ Isocrates. "Against the Sophists." In Isocrates with an English Translation in three volumes , by George Norlin, Ph.D., LL.D. Cambridge, MA, Harvard University Press; London, William Heinemann Ltd. 1980.; Isocrates. "Antidosis." In Isocrates with an English Translation in three volumes , by George Norlin, Ph.D., LL.D. Cambridge, MA, Harvard University Press; London, William Heinemann Ltd. 1980.
  17. ↑ "Napoletano.net". Archived from the original on 2009-02-27. பார்க்கப்பட்ட நாள் 2010-06-02.
  18. ↑ Patricia Bizzell and Bruce Herzberg The Rhetorical Tradition: Readings from Classical Times to the Present , Boston: Bedford / St. Martins, 2nd ed., 2001, p. 486.
  19. ↑ McLuhan's dissertation is scheduled to be published in a critical edition by Gingko Press in April 2006 with the title The Classical Trivium: The Place of Thomas Nashe in the Learning of His Time .
  20. ↑ Frederic Ives Carpenter, "Leonard Cox and the First English Rhetoric," Modern Language Notes , Vol. 13, No. 5 (May 1898), pp. 146-47 (available at JSTOR - subscription required).
  21. ↑ See Marc Fumaroli, Age de l'Éloquence , 1980, for an extensive presentation of the intricate political and religious debates concerning rhetoric in France and Italy at the time
  22. ↑ See Lisa Jardine, Francis Bacon: Discovery and the Art of Discourse (Cambridge University Press, 1975).
  23. ↑ Enos, R.J. (2000.) Always An Epitaphios to Henry W. Johnstone, Jr. (1920-2000). Rhetoric Review, Vol. 19, nos. 1/2, Fall.
  24. ↑ Bitzer. L · — · ·1968). The rhetorical situation. Philosophy and Rhetoric. 1.1 1-14.
  25. ↑ Black, Edwin. (1965)Rhetorical Criticism a Study in Method. Madison, WI: University of Wisconsin Press.
  26. ↑ Black, Edwin. "Secrecy and Disclosure as Rhetorical Forms." Quarterly Journal of Speech. 74:2 (May 1988): 133.
  27. ↑ Black, Edwin. "The Second Persona." Quarterly Journal of Speech. 56:2 (1970)109.
  28. ↑ Black, Edwin. "A Note on Theory and Practice in Rhetorical Criticism." Western Journal of Speech Communication: WJSC 44.4 (Fall1980 1980): 331-336.
  29. ↑ When McLuhan was working on his 1943 Cambridge University doctoral dissertation on the verbal arts and Nashe, mentioned above, he was also preparing the materials that were eventually published as the book The Mechanical Bride: The Folklore of Industrial Man (Vanguard Press, 1951). This book is a compilation of exhibits of ads and other materials from popular culture with short essays about them by McLuhan. The essays involve rhetorical analyses of the ways in which the material in an item aims to persuade and comment on the persuasive strategies in each item. After studying the persuasive strategies involved in such an array of items in popular culture, McLuhan shifted the focus of his rhetorical analysis and began to consider how communication media themselves have an impact on us as persuasive devices. In other words, the communication media as such embody and carry a persuasive dimension. McLuhan uses hyperbole to express this insight when he says "The medium is the message". This shift in focus from his 1951 book led to his two most widely known books, The Gutenberg Galaxy: The Making of Typographic Man (University of Toronto Press, 1962) and Understanding Media: The Extensions of Man (McGraw-Hill, 1964). These two books led McLuhan to become one of the most publicized thinkers in the 20th century. No other scholar of the history and theory of rhetoric was as widely publicized in the 20th century as McLuhan. McLuhan read Lonergan's Insight , mentioned above, in 1957 (see Letters of Marshall McLuhan , 1987: 251). Lonergan's book is an elaborate guidebook to cultivate one's inwardness and on attending to and reflecting on one's inward consciousness. McLuhan's 1962 and 1964 books represent an inward turn to attending to one's consciousness that is far more pronounced than anything found in his 1951 book or in his 1943 dissertation. By contrast, many other thinkers in the study of rhetoric are more outward oriented toward sociological considerations and symbolic interaction.
  30. ↑ Richards, I. A. (1965)The Philosophy of Rhetoric New York: Oxford.
  31. ↑ Toulmin, Stephen (2003). The Uses of Argument. Cambridge University Press. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 978-0521534833.
  32. ↑ RE Vatz, "The Myth of the Rhetorical Situation" (Summer, 1973) Philosophy and Rhetoric
  33. ↑ RE Vatz, “The Mythical Status of Situational Rhetoric" (January, 2009) Review of Communication
  34. ↑ Bitzer, Lloyd F. (1968). The Rhetorical Situation. Philosophy & Rhetoric, Winter. (1.1), 1-14. Bitzer was instrumental in moving the traditional focus of rhetorical criticism from the mind of the speaker to the conditions of the situation: "Not the rhetor and not persuasive intent, but the situation is the source and ground of rhetorical activity—and, I should add, of rhetorical criticism."
  35. ↑ Vatz, Richard E. (1973). The Myth of the Rhetorical Situation. Philosophy & Rhetoric, Summer. (6.3), 154-161. Vatz builds on his argument in a later piece(2009)that the situational view is anti-rhetorical, making rhetoric a secondary study. See Vatz, Richard E. (2009). The Mythical Status of Situational Rhetoric: Implications for Rhetorical Critics' Relevance in the Public Arena, Review of Communication, January. (9.1), 1-5.
  36. ↑ Bitzer, Lloyd F. (1968). The Rhetorical Situation. Philosophy & Rhetoric, Winter. (1.1), 1-14. "Prior to the creation and presentation of discourse, there are three constituents of any rhetorical situation: the first is the exigence; the second and third are elements of the complex, namely the audience to be constrained in decision and action, and the constraints which influence the rhetor and can be brought to bear upon the audience."
  37. ↑ See Thomas M. Conley, Rhetoric in the European Tradition , University of Chicago Press, 1990 for insights on French pre-1789 rhetoricians;for a fuller historical review with excerpts, Philippe-Joseph Salazar, L'art de parler , Paris, Klincksieck, 2003.
  38. ↑ See also article on fr:Rhétorique in the French Wikipedia
  39. ↑ See Philippe-Joseph Salazar's overview, "Rhetoric Achieves Nature. A View from Old Europe", Philosophy & Rhetoric 40(1), 2007, 71-88
  40. ↑ Histoire de la rhétorique dans l'Europe moderne 1450-1950 , Marc Fumaroli ed., Paris, Presses Universitaires de France, 1999. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 81-7017-415-5.
  41. ↑ Refer to « De l’éloquence à la rhétoricité, trente années fastes », Dix-Septième Siècle 236, LIX (3), 2007, 421-426 பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 978-2-13-056096-8
  42. ↑ Barbara Cassin,L'effet sophistique , Paris, Gallimard, 1995
  43. ↑ Alongside the French school, the work of Belgians Chaim Perelman and his disciple Michel Meyer is noteworthy, although Perelman’s foundational work remained by and large unknown in France until the 1990s.

குறிப்புதவிகள்

[தொகு]
Primary sources

The locus classicus for Greek and Latin primary texts on rhetoric is the Loeb Classical Library of the Harvard University Press, published with an English translation on the facing page.

Secondary sources
  • Jacqueline de Romilly, The Great Sophists in Periclean Athens (French orig. 1988; English trans. Clarendon Press/Oxford University Press, 1992).
  • Ralf van Bühren: Die Werke der Barmherzigkeit in der Kunst des 12.–18. Jahrhunderts. Zum Wandel eines Bildmotivs vor dem Hintergrund neuzeitlicher Rhetorikrezeption (Studien zur Kunstgeschichte, vol. 115), Hildesheim / Zürich / New York: Verlag Georg Olms 1998. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 3-487-10319-2
  • Eugene Garver, Aristotle's Rhetoric: An Art of Character (University of Chicago Press, 1994).
  • Lisa Jardine, Francis Bacon: Discovery and the Art of Discourse (Cambridge University Press, 1975)

புற இணைப்புகள்

[தொகு]
சொல்லாட்சிக் கலை பற்றிய மேலதிக தகவல்களைப் பார்க்க தொடர்புடையத் திட்டங்கள்:

விக்சனரி விக்சனரி
நூல்கள் விக்கிநூல்
மேற்கோள் விக்கிமேற்கோள்
மூலங்கள் விக்கிமூலம்
விக்கிபொது
செய்திகள் விக்கிசெய்தி


வார்ப்புரு:Philosophy of language

"https://ta.wikipedia.org/w/index.php?title=சொல்லாட்சிக்_கலை&oldid=3848763" இலிருந்து மீள்விக்கப்பட்டது