வால்காவின் மகாராஜாக்கள்
வால்காவின் மகாராஜாக்கள் ( Maharajas of Valkha ) வரலாற்று வால்கா பகுதியை (இன்றைய கர்கோன் மாவட்டத்தைச் சுற்றியுள்ள பகுதி) ஆட்சி செய்த மத்திய இந்திய வம்சத்தின் ஒரு பகுதியாக இருந்தனர். குறிப்பிடப்படாத நாட்காட்டி சகாப்தத்தின் 38-134 ஆண்டுகளில் தேதியிட்ட பல கல்வெட்டுகளிலிருந்து இவர்கள் அறியப்படுகின்றனர். இந்த சகாப்தத்தை குப்தர் சகாப்தத்துடன் அடையாளப்படுத்துவதன் அடிப்படையில், இவர்கள் கிபி 4 - 5 ஆம் நூற்றாண்டுகளில் ஆட்சி செய்ததாக நம்பப்படுகிறது. வால்காவின் இந்த ஆட்சியாளர்கள் அநேகமாக குப்த பேரரசர்களின் அடிமைகளாக இருந்திருக்கலாம்.
பிரதேசம்[தொகு]
வால்கா ஆட்சியாளர்களின் மையப் பகுதியானது, இன்றைய மத்தியப் பிரதேசத்தின் கர்கோன் மாவட்டத்தைச் சுற்றி (மேற்கு நிமார்) நருமதை ஆற்றங்கரையில் அமைந்திருந்தது. 1982-ஆம் ஆண்டில், தார் மாவட்டத்திலுள்ள பாக் நகரின் புறநகரில் உள்ள இரிசாவாலா ஆதிவாசி குடியிருப்பில் வம்சத்தின் ஆட்சியாளர்களின் 27 கல்வெட்டுகளின் பதுக்கல் கண்டுபிடிக்கப்பட்டது. இது "பாக்" என்ற பெயர் "வால்கா" என்பதிலிருந்து வந்தது என்று கூறுகிறது. வம்சத்தின் கல்வெட்டுகள் இந்தோர் மற்றும் ஷிர்பூர் (அல்லது சிர்பூர்) ஆகியவற்றிலும் கண்டுபிடிக்கப்பட்டுள்ளன. [1]
காலம்[தொகு]
வால்கா ஆட்சியாளர்களின் கல்வெட்டுகள் குறிப்பிடப்படாத நாட்காட்டி சகாப்தத்தின் 38-134 ஆண்டுகளில் தேதியிட்டவை. ஆட்சியாளர்கள் மகாராஜா ("பெரிய மன்னன்") என்று பெயரிடப்பட்டு, பரம-பட்டாரகரின் ("உச்ச அதிபதி") காலடியில் தியானம் செய்வதாக விவரிக்கப்படுகிறார்கள். டி. சி. சிர்கார் மற்றும் ஆர்.சி. மஜும்தார் போன்ற சில வரலாற்றாசிரியர்கள் வால்காவின் மகாராஜாக்கள் வட இந்தியாவின் மேலாதிக்கம் கொண்ட குப்த பேரரசர்களுக்குக் கீழ்ப்படிந்து இருந்தவர்கள் என்று கருதுகின்றனர். இந்த அறிஞர்களின் கூற்றுப்படி, வால்கா கல்வெட்டுகளில் பயன்படுத்தப்படும் நாட்காட்டி சகாப்தம் குப்தர் சகாப்தம் ஆகும். இது கிபி 319 இல் தொடங்குகிறது. [2]
மறுபுறம், வி. வி. மிராஷி வால்கா கல்வெட்டுகளில் பயன்படுத்தப்படும் நாட்காட்டி சகாப்தம் பொ.ச. 249-இல் தொடங்கும் காலச்சூரி சகாப்தம் என்று பரிந்துரைத்தார். [3] இன்றைய மகாராட்டிராவில் வால்காவின் இருப்பிடத்தை வகாலி என்றும் அவர் அடையாளம் காட்டினார். [4]
வரலாறு[தொகு]
வம்சத்தின் ஆரம்பகால ஆட்சியாளரான புலுந்தன் சமசுகிருதம் அல்லாத பெயராகத் தோன்றுகிறது. வம்சத்தின் பிற்கால ஆட்சியாளர்களுக்கு சமசுகிருத பெயர்கள் உள்ளன. மேலும் கல்வெட்டுகள் வெவ்வேறு ஆட்சியாளர்களுக்கு இடையிலான உறவுகளைக் குறிப்பிடவில்லை. ஒரு கோட்பாடு என்னவென்றால், புலுந்தன் ஒரு ஆதிவாசி ( இந்தோ-ஆரியர் அல்லாத) தலைவர், அவர் பேரரசர் சமுத்திரகுப்தரால் ஆளுநராக நியமிக்கப்பட்டார்; பிற்கால நிலப்பிரபுத்துவ ஆளுநர்கள் இந்தோ-ஆரிய வம்சாவளியைச் சேர்ந்தவர்கள். மற்றொரு கோட்பாடு என்னவென்றால், பிற்கால நான்கு ஆளுநர்களும் புலுந்தனின் வழித்தோன்றல்கள் மற்றும் சமசுகிருத பெயர்களை ஏற்றுக்கொண்டனர். [3]
அனைத்து கல்வெட்டுகளும் பிராமணர்கள், பிராமணர்களின் குழுக்கள் ( 'சதுர்வைத்ய-சமூகம் என அழைக்கப்படுகின்றன) அல்லது கோவில் தெய்வங்களுக்கு நிலம் வழங்குவதை பதிவு செய்கின்றன. குப்தப் பேரரசர்கள் மத்திய இந்தியாவின் பழங்குடிப் பகுதிகளை பிராமணமயமாக்க முயன்றனர் என்ற கருத்துக்களுக்கு இது வழிவகுத்தது. கல்வெட்டுகளில் ஒன்று உள்ளூர் பழங்குடியினரால் வணங்கப்படும் தீய ஆவியாக ( பிசாசர்கள் ) "பாப்பா பிசாச்சா-தேவன்" என்ற தெய்வத்திற்கு மானியம் அளித்ததை பதிவு செய்கிறது. [3]
புலுந்தனின் கல்வெட்டுகள் 38-59 ஆண்டுகளுக்கு இடைப்பட்டவை (358-379 பொ.ச. குப்தர் சகாப்தத்தை அனுமானித்து). அவருக்குப் பிறகு, வால்காவை சுவாமிதாசர், உருத்ரதாசர், பத்தாரகன் மற்றும் நாகப்பட்டன் ஆகியோர் ஆட்சி செய்தனர். இந்த நான்கு ஆட்சியாளர்களின் கல்வெட்டுகள் 63-134 (383-454 பொ.ச.) க்கு இடைப்பட்டவை. [5]
நாகப்பட்டனுக்குப் பிறகு, இப்பகுதியின் அடுத்த அறியப்பட்ட ஆட்சியாளர் மகிழ்மதியின் மகாராஜா சுபந்து என்பவராவார். அவரது பாக் குகைக் கல்வெட்டு 167 (கி.பி. 486, குப்தர் காலத்தைக் கருதி) தேதியிட்டது. [6] [7] வரலாற்றாசிரியர் வால்டர் எம். இசுபின்க், தசகுமாரசரிதத்தில் குறிப்பிடப்பட்டுள்ள இளவரசர் விஷ்ருதா என 'சுபந்துவை' அடையாளம் காட்டியுள்ளார். அவரது கோட்பாட்டின் படி, சுபந்து அல்லது விஷ்ருதா ஒரு குப்த இளவரசன், அவர் வம்சத்தை நிறுவினார். அது பின்னர் காலச்சூரி என்று அறியப்பட்டது. [8] [9]
ஆட்சியாளர்கள்[தொகு]
கல்வெட்டுச் சான்றுகளால் சான்றளிக்கப்பட்ட வால்காவின் மகாராஜாக்கள்: [5]
- புலுந்தன்
- சுவாமிதாசன்
- உருத்ரதாசன்
- பத்தராகன்
- நாகபட்டன்
சான்றுகள்[தொகு]
- ↑ 1.0 1.1 Shiv Kumar Tiwari 2002, ப. 63-64.
- ↑ Shiv Kumar Tiwari 2002.
- ↑ 3.0 3.1 3.2 Shiv Kumar Tiwari 2002, ப. 64.
- ↑ Parmanand Gupta 1976, ப. 128.
- ↑ 5.0 5.1 Archana Verma 2007, ப. 23.
- ↑ Archana Verma 2007.
- ↑ Walter M. Spink 2005.
- ↑ Walter M. Spink 2005, ப. 153-154.
- ↑ Sara L. Schastok 1985.
உசாத்துணை[தொகு]
- Archana Verma (2007). Cultural and Visual Flux at Early Historical Bagh in Central India. Oxford: Archaeopress. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண்:9781407301518. https://books.google.com/books?id=_os7mOK9v38C&pg=PP6.
- Om Prakash Misra (2003). Archaeological Excavations in Central India: Madhya Pradesh and Chhattisgarh. Mittal Publications. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண்:978-81-7099-874-7. https://books.google.com/books?id=o0ISjDDWJwQC&pg=PA13.
- Parmanand Gupta (1976). Geographical Names in Ancient Indian Inscriptions. Concept. https://books.google.com/books?id=PPlNxFkiVfIC&pg=PA128.
- Sara L. Schastok (1985). The Śāmalājī Sculptures and 6th Century Art in Western India. BRILL. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண்:9789004069411. https://books.google.com/books?id=jh1fF8HvJmMC&pg=PA97.
- Shiv Kumar Tiwari (2002). Tribal Roots of Hinduism. Sarup & Sons. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண்:9788176252997. https://books.google.com/books?id=n0gwfmPFTLgC&pg=PA63.
- Walter M. Spink (2005). Ajanta: The end of the Golden Age. BRILL. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண்:9789004148321. https://books.google.com/books?id=Fjgq2OivwmkC&pg=PA37.