யுகோசுலாவியா
 | இக்கட்டுரை கூகுள் மொழிபெயர்ப்புக் கருவி மூலம் உருவாக்கப்பட்டது. இதனை உரை திருத்த உதவுங்கள். இக்கருவி மூலம்
கட்டுரை உருவாக்கும் திட்டம் தற்போது நிறுத்தப்பட்டுவிட்டது. இதனைப் பயன்படுத்தி இனி உருவாக்கப்படும் புதுக்கட்டுரைகளும் உள்ளடக்கங்களும் உடனடியாக நீக்கப்படும் |
யூகோசுலாவியா (செர்பியன், குரோஷியன், போஸ்னியன், மாண்டினீக்ரியன், மெக்டோனியன், ஸ்லோவியன்: Jugoslavija ; கிரேக்க உரை: Југославија; ஆங்கில மொழிபெயர்ப்பு: "சௌத் ஸ்லேவியா(தெற்கு ஸ்லோவியா)" அல்லது "லேண்ட் ஆஃப் த சௌத் ஸ்லாவ்ஸ்(தெற்கு ஸ்லாவ்ஸின் நிலப்பகுதி) "), 20 ஆம் நூற்றாண்டின் பெரும்பகுதியில் ஐரோப்பாவில், பால்கன் தீபகற்பத்தின் மேற்குப் பகுதியில் இருந்த மூன்று அரசியல் பகுதிகளை விவரிக்கும் சொல்லாகும்.
இந்த பெயரைக் கொண்டு அறியப்பட்ட முதல் நாடு யூகோஸ்லாவியா பேரரசாகும், அது 3 அக்டோபர் 1929 க்கு முன்பு செர்பிய, குரோஷிய மற்றும் ஸ்லோவினிய பேரரசு என்று அழைக்கப்பட்டது. அது ஸ்லோவென்ஸ், குரோட்ஸ் மற்றும் செர்ப்ஸ் மாகாணங்கள் மற்றும் செர்பியப் பேரரசு (மாண்டினீக்ரோ பேரரசு 13 நவம்பர் 1922 இல் இதனுடன் இணைக்கப்பட்டது, மேலும் பாரிசின் தூதுவர்களின் சபையானது 13 ஜூலை 1922 இல் இந்த யூனியனுக்கு சர்வதேச அங்கீகாரம் வழங்கியது) ஆகியவற்றின் ஒருங்கிணைப்பினால் டிசம்பர் 1, 1918 இல் உருவாக்கப்பட்டது.[1] அச்சு அணி நாடுகள் 1941 இல் யுகோஸ்லாவியப் பேரரசின் மீது படையெடுத்தன, மேலும் அதனையடுத்த நிகழ்வுகளின் காரணமாக 1943 மற்றும் 1945 இல் அதிகாரப்பூர்வமாக விட்டு வெளியேறின.
இந்தப் பெயரைக் கொண்டிருந்த இரண்டாவது நாடு டெமாக்ரட்டிக் ஃபெடரல் யூகோஸ்லாவியா ஆகும், இது 1943 இல் இரண்டாம் உலகப் போரின் போதான யூகோஸ்லாவிய பார்ட்டிசன்கள் எதிர்ப்பு இயக்கத்தினால் அறிவிக்கப்பட்டது. அச்சு அணி நாடுகள் 1941 இல் யுகோஸ்லாவியப் பேரரசின் மீது படையெடுத்தன, மேலும் அதனையடுத்த நிகழ்வுகளின் காரணமாக 1943 மற்றும் 1945 இல் அதிகாரப்பூர்வமாக விட்டு வெளியேறின. அது 1946 இல், கம்யூனிஸ்டு அரசாங்கம் அமைந்த போது, ஃபெடரல் பீப்புல்'ஸ் ரிப்பப்ளிக் ஆஃப் யூகோஸ்லாவியா என பெயர் மாற்றம் செய்யப்பட்டது. 1963 இல், சோஷலிஸ்ட் ஃபெடரல் ரிப்பப்ளிக் ஆஃப் யூகோஸ்லாவியா (SFRY) என மீண்டும் பெயர் மாற்றம் செய்யப்பட்டது. இரண்டாம் உலகப்போரின் முடிவில், இஸ்டிரியா மற்றும் ரிஜிக்கா ஆகியவை புதிய யூகோஸ்லாவியாவுடன் இணைக்கப்பட்டதால் இதுவே பெரிய யூகோஸ்லாவிய மாகாணமாக இருந்தது.
இதனையமைக்கும் ஆறு சோஷலிச குடியரசுகள் மற்றும் நாட்டிற்குப் பங்களிக்கும் இரண்டு சோஷலிச சுயாட்சி மாகாணங்கள் ஆகியவை: (இந்தக் கூட்டமைப்பின் சம உறுப்புப் பகுதிகளான SAP வோஜ்வோடினா மற்றும் SAP கோசோவா ஆகியவற்றின் சுயாட்சிப் பகுதிகள் உட்பட) SR போஸ்னியா மற்றும் ஹெர்ஜிகோவினா, SR குரோஷியா, மாசிடோனியா, SR மாண்டினீக்ரோ, SR ஸ்லோவேனியா மற்றும் SR செர்பியா ஆகியவையாகும். 1991 இல் தொடங்கி SFRY யூகோஸ்லாவியப் போர்களினால் துண்டாடப்பட்டது, அதனை அடுத்து நாட்டின் முக்கிய அங்கங்கள் பெரும்பாலானவை பிரிக்கப்பட்டன.
யூகோஸ்லாவியா என்ற பெயரில் இருந்த கடைசி நாடு ஃபெடரல் ரிப்பப்ளிக் ஆஃப் யூகோஸ்லாவியா (FRY) ஆகும், அது 27 மார்ச், 1992 இல் அமைக்கப்பட்டது. மாண்டினீக்ரோ மற்றும் செர்பியா (வோஜ்வோடினா மற்றும் கோசோவா ஆகியவற்றின் சுயாட்சி மாகாணங்கள் உட்பட) ஆகிய எஞ்சிய இரண்டு (பிரிக்கப்படாத) குடியரசுகளின் பிரதேசத்திலான கூட்டமைப்பாகும். பிப்ரவரி 4, 2003 இல் அது ஸ்டேட் யூனியன் ஆஃப் செர்பியா அண்ட் மாண்டினீக்ரோ எனப் பெயர் மாற்றம் செய்யப்பட்டது, மேலும் அதிகாரப்பூர்வமாக "யூகோஸ்லாவியா" என்ற பெயரைக் கைவிட்டது. 2006 ஆம் ஆண்டு ஜூன் 3 மற்றும் ஜூன் 5 இல், முறையே மாண்டினீக்ரோ மற்றும் செர்பியா ஆகியவை சுதந்திரத்தை அறிவித்தன, இதனால் யுகோஸ்லாவியா மாகாணம் உருவானது. கொசோவா 2008 இல் சுதந்திரத்தை அறிவித்தது. அதன் மாகாணத் தகுதியானது இன்னும் விவகாரத்துக்குரியதாக உள்ளது.[2]
பின்புலம்[தொகு]
யூகோஸ்லாவியா என்பது, 17 ஆம் நூற்றாண்டின் பிற்பகுதியில் உருவான அனைத்து தெற்கு ஸ்லாவிக் இண்டெலிகென்ஸ்டியா பகுதிகளுக்குமான ஒற்றை தேசமாக உருவாக்கப்படுவதாக இருந்தது, முதல் உலகப்போரின் முடிவில் 1918 ஆம் ஆண்டில் ஹப்ஸ்பர்க் ஆஸ்திரியா-ஹங்கேரி ஆகியவற்றின் ஒருங்கிணைப்பு மற்றும் செர்ப்ஸ், குரோட்ஸ் மற்றும் ஸ்லோவென்ஸ் குடியரசுகளின் உருவாக்கம் ஆகியவற்றால், இந்தக் கருத்தை உணர்ந்ததன் விளைவாக உருவான, 19ஆம் நூற்றாண்டின் இலாரியன் இயக்கத்தில் இந்தக் கருத்துக்கு ஆதரவு கிடைத்தது. இருப்பினும் இந்தப் பேரரசு பெரும்பாலும் பேச்சுவழக்கிலும் அதே போல் வரைபடங்களிலும் கூட மொத்தமாக, "யுகோஸ்லாவியா" (அல்லது ஐரோப்பாவின் மீதப் பகுதிகளில் ஜுகோ-ஸ்லேவியா) என்றே அறியப்படுகிறது; 1929 இல் அதன் பெயர் "யுகோஸ்ளேவியப் பேரரசு" என அதிகாரப்பூர்வமாக மாற்றப்பட்டது.
யூகோஸ்லாவியப் பேரரசு[தொகு]
கொடி
அரசாங்கச் சின்னம்
.svg)
1918–1928[தொகு]
யுகோஸ்லாவியா முதல் உலகப் போருக்குப் பின்னர் உருவாக்கப்பட்டது, அது அப்போது பொதுவாக "வெர்செல்லிஸ் மாகாணம்" என அழைக்கப்பட்டது.
மன்னர் அலெக்சாண்டர் காலம்[தொகு]
மன்னர் முதலாம் அலெக்சாண்டர் 1929 இல் தேசிய அரசியல் கட்சிகளை தடை செய்தார், அதன் மூலம் யூகோஸ்லாவியாவுக்கு செயலதிகாரம் வழங்கி யூகோஸ்லாவியா எனப் பெயரிட்டார். அவர் பிரிவினை வாதிகளை அதிகாரத்தால் கட்டுப்படுத்தி வைக்கவும் தேசியவாத உணர்வுகளை மட்டுப்படுத்தவும் எண்ணினார். இருப்பினும், அலெக்சாண்டரின் கொள்கைகள், பாசிசவாதிகளும் நாசிசவாதிகளும் அதிகாரம் பெற்ற இத்தாலி மற்றும் ஜெர்மனி மற்றும் ஸ்டாலின் சர்வாதிகாரியான சோவியத் யூனியன் ஆகியவற்றில் ஏற்பட்ட முன்னேற்றங்களால் அடிப்படை கொண்ட பிற ஐரோப்பிய சக்திகளின் எதிர்ப்புக்குள்ளாயின. இந்த மூன்று அரசாங்கங்களில் எதுவும் முதலாம் அலெக்சாண்டர் செயல்படுத்திய இந்தக் கொள்கையை ஆதரிக்கவில்லை. உண்மையில், ஜெர்மனி முதல் உலகப் போருக்குப் பின்னர் கையெழுத்திட்ட சர்வதேச உடன்படிக்கைகளை மறுஆய்வு செய்ய விரும்பியது, மேலும் சோவியத் யூனியன் ஐரோப்பாவில் தாங்கள் இழந்த பகுதிகளின் அதிகாரத்தை மீண்டும் பெறவும் சர்வதேச கொள்கையில் மேலும் செயல் தீவிரத்துடன் ஈடுபடவும் வேண்டுமென விரும்பியது.
அலெக்சாண்டர் ஒரு மையப்படுத்தப்பட்ட யூகோஸ்லாவியாவை உருவாக்க முயற்சித்தார். அவர் யூகோஸ்லாவியாவின் வரலாற்று ரீதியான அரசமைப்புகளைக் கைவிட முடிவு செய்தார், மாகாணங்கள் அல்லது பெனோவினாக்களுக்கு புதிய எல்லைகள் அமைக்கப்பட்டன. பெனோவினாக்களுக்கு நதிகள் பெயர்கள் சூட்டப்பட்டன. காவலர்களின் விசாரணையின் கீழ் பல அரசியல்வாதிகள் சிறைப்பிடிக்கப்பட்டனர். அலெக்சாண்டரின் சர்வாதிகாரத்தின் விளைவு செர்பிய அல்லாதவர்களை ஒருங்கிணைப்பிலிருந்து விடுபட வைப்பதற்கானதாக இருந்தது.[3] அவரது ஆட்சியின் போது யூகோஸ்லாவிய தேசியக் கொடிகள் தடை செய்யப்பட்டன, கம்யூனிஸக் கருத்துகளுக்கும் தடை விதிக்கப்பட்டது.
மன்னர் 1934 இல் பிரான்சுக்கு அதிகராப்பூர்வ பயணம் மேற்கொண்ட போது, மாரிசெல்லியில் குரோஷிய பாசிச புரட்சி அமைப்பான உஸ்டாசேவின் ஆதரவுடன் ஐவன் மிஹைலோவின் இண்டெர்னல் மெக்டோனியன் புரட்சி அமைப்பைச் சேர்ந்த ஒரு அனுபவமிக்க துப்பாக்கி சுடுபவனால் படுகொலை செய்யப்பட்டார். அலெக்சாண்டரைத் தொடர்ந்து அவரது பதினோறு வயது மகன் இரண்டாம் பீட்டர் ஆட்சிக்கு வந்தார், அரசாங்க கவுண்சிலானது அவரது உறவினர் ப்ரின்ஸ் பால் என்பவரால் நடத்தப்பட்டது.
1930களில் யூகோஸ்லாவியா[தொகு]
1930களின் பிற்பகுதியில் நிலவிய சர்வதேச அரசியல் நிலவரத்தில், முக்கிய சக்திகளுக்கிடையே நிலவிய வெறுப்பின் அதிகரித்தது, சர்வாதிகார அரசாங்கங்களின் முரட்டுத்தனமான மனப்பாங்கு வளர்ந்தது, முதல் உலகப்போரின் இறுதியில் அமைக்கப்பட்ட வரிசை அமைப்புகள் தனது சக்திகளை இழந்தன, அதன் நிதியுதவியாளர்கள் தங்கள் பலத்தை இழந்தனர். பாசிச இத்தாலி மற்றும் நாசிச ஜெர்மனியின் அழுத்தத்தாலும் ஆதரவாலும், விளாடிக்கோ மாச்செக் மற்றும் அவரது கட்சியினர், 1939 இல் ஒருவாறு குரோஷியா பெனோவியனை (முக்கிய அக சுய அரசாங்கம் கொண்ட சுயாட்சி அரசாங்கம்) உருவாக்கினர். குரோஷியா யூகோஸ்லாவியாவின் பகுதியாகவே இருக்கும் என்றே ஒப்பந்தம் குறிப்பிட்டது ஆனால் சர்வதேச தொடர்புகளினால் அது அவசரமாக தனி அரசாங்கமாக அமைக்கப்பட்டது. முழு பேரரசும் கூட்டமைப்பாக்கப்பட இருந்தது, ஆனால் இரண்டாம் உலகப்போரால் இந்தத் திட்டங்கள் நிறைவேறாமல் போயின.
ரின்ஸ் பால் பாசிச அழுத்தத்திற்குக் கட்டுப்பட்டு, வியன்னாவில் மார்ச் 25, 1941 இல் முத்தரப்பு ஒப்பந்தத்தில் கையெழுத்திட்டார். அப்போதும் அவர் யுகோஸ்லாவியா போரில் ஈடுபடாமல் இருக்க வேண்டும் என்ற கருத்தே இருந்தது. ஆனால் இது பாலின் அரசாங்கத்திற்கான பிரபல ஆதரவைப் பாதித்தது. மூத்த இராணுவ அதிகாரிகளும் இந்த ஒப்பந்தத்தை எதிர்த்து, மார்ச் 27 அன்று மன்னர் நாட்டிற்குத் திரும்பிய போது எதிர்ப்புப் போராட்டத்தை நடத்தினர். இராணுவ ஜெனரல் டுசன் சிமோவிக் ஆட்சியைக் கைப்பற்றி, வியன்னா அதிகாரிகளைக் கைது செய்து, பாலை நாடுகடத்தி அரசாங்கத்தினை முடித்து, 17 வயது மகன் மன்னர் பீட்டருக்கு முழு அதிகாரத்தை வழங்கினார். முன்னர் முசோலினி தோற்றுத் திரும்பிய கிரேக்கத்தை ஆக்கிரமித்ததற்குப் பின்னர் ஹிட்லர் 1941 ஏப்ரல் 6 அன்று யூகோஸ்லாவியாவைத் தாக்கத் திட்டமிட்டிருந்தார்.[4]
இரண்டாம் உலகப் போரின் போது யூகோஸ்லாவியா[தொகு]
யூகோஸ்லாவியா மீதான படையெடுப்புகள்[தொகு]
ஏப்ரல் 6, 1941 காலை 5.12 க்கு, ஜெர்மனி, இத்தாலி மற்றும் ஹங்கேரி படைகள் யூகோஸ்லாவியாவைத் தாக்கின. ஜெர்மானிய விமானப் படை (லஃப்ட்வேஃப் ) பெல்க்ரேடு மற்றும் பிற பிரதான யூகோஸ்லாவிய நகரங்களின் மீது குண்டு வீசின. ஏப்ரல் 17 இல், யூகோஸ்லாவியாவின் பல்வேறு பகுதிகளின் பிரதிநிதிகள் பெல்க்ரேடில் ஜெர்மனியுடன் ஓர் போர் நிறுத்த ஒப்பந்தத்தில் கையெழுத்திட்டனர், இதனால் ஜெர்மானிய படையின் (வெர்மாச்ட் ஹீர் ) ஆக்கிரமிப்புக்கான பதினோரு நாள் போர் முடிந்தது. இதில் மூன்று லட்சத்திற்கும் அதிகமான யூகோஸ்லாவிய அதிகாரிகளும் படை வீரர்களும் கைது செய்யப்பட்டனர்.
அச்சு அணி நாடுகள் யூகோஸ்லாவியாவைக் கைப்பற்றி, பிரித்தன. சுயசார்புள்ள குரோஷியா மாகாணம் நாசிச மைய அதிகாரத்துக்குட்பட்ட மாகாணமாக்கப்பட்டது, அது 1929 ஆம் ஆண்டில் உருவான பாசிச இராணுவமான உஸ்டாசேவினால் ஆளப்பட்டது. ஆனால் அதன் செயல்பாடுகள் 1941 வரை கட்டுக்குள் வைக்கப்பட்டே இருந்தன. ஜெர்மானிய படைகள் செர்பியா மற்றும் ஸ்லோவேனியா ஆகியவற்றின் பகுதிகளாக போஸ்னியா மற்றும் ஹெர்ஜிகோவினா ஆகிய பகுதிகளையும் கைப்பற்றின, நாட்டின் பிற பகுதிகள் பல்கேரியா, ஹங்கேரி மற்றும் இத்தாலி ஆகியவற்றால் கைப்பற்றப்பட்டன. 1941-45 காலத்தில் குரோஷிய உஸ்டாசே அரசாங்கம் 5,00,000 மக்களைக் கொலை செய்தது, 2,50,000 பேர் நாடுகடத்தப்பட்டனர், மற்ற 2,00,000 பேர் கத்தோலிக்கத்துக்கு மாற வலியுறுத்தப்பட்டனர், இதில் அதிகமாக பாதிக்கப்பட்டவர்கள் செர்பியர்களே ஆவர் ஆனால் அதில் 37,000 யூதர்களும் அடங்குவர்.
காண்க: ஜேஸ்னோவாக் சித்தரவதை முகாம்
யூகோஸ்லாவியா மக்கள் விடுதலைப் போர்[தொகு]
அதிலிருந்து தொடங்கி, யூகோஸ்லாவிய எதிர்ப்புப் படைகளில் இரண்டு பிரிவுகள் இருந்தது: கம்யூனிஸ வழியிலான யூகோஸ்லாவிய பார்ட்டிசன்கள் மற்றும் அரசவாத செட்னிக்குகள். முந்தைய பிரிவினர் டெஹ்ரான் மாநாட்டுக்கு (1943) மட்டுமே கூட்டணி அங்கீகாரம் பெற்றனர். மிகவும் செர்பிய ஆதரவு செட்னிக்குகள் ட்ராசா மிஹாஜ்லோவிக்கால் வழிநடத்தப்பட்டனர், பேன் யூகோஸ்லாவிய பூர்வீக பார்ட்டிசன்கள் ஜோசிப் ப்ராஸ் டிட்டோவால் வழிநடத்தப்பட்டனர்.
பார்ட்டிசன்கள் ஒரு கொரில்லா இயக்கத்தைத் தொடங்கினர், அது ஆக்கிரமிப்பு மேற்கு மற்றும் மத்திய ஐரோப்பாவில் ஒரு பெரிய எதிர்ப்பு இராணுவமாக மாறியது. செட்னிக்குகள் முதலில் நாடுகடத்தப்பட்ட ராயல் அரசாங்கத்தாலும் கூட்டணிகளாலும் ஆதரிக்கப்பட்டனர், ஆனால் விரைவில் அச்சு அணி நாடுகளின் ஆக்கிரமிப்புகளுக்கு பதிலாக பார்ட்டிசன்களை எதிர்ப்பதிலேயே கவனம் செலுத்தத் தொடங்கினர். போரின் முடிவில், செட்னிக் இயக்கம் ஒரு கூட்டமைக்குன் செர்பிய தேசிய இராணுவமாக மாறியது, அது முழுமையாக அச்சு அணி நாடுகளின் சார்பற்றுவிளங்கியது.[5] இருப்பினும், அதிகமாக நகர்ந்த பார்ட்டிசன்கள் அவர்களின் கொரில்லா யுத்தத்தை வெற்றிகரமாக தொடர்ந்தனர். நெரெட்வா மற்றும் சுட்ஜெஸ்கா ஆகிய போர்கள் ஆக்கிரமிப்புப் படைகளுக்கெதிரான மிகவும் பிரபலமான வெற்றிகளாகும்.
நவம்பர் 25, 1942 இல் யூகோஸ்லாவிய தேசிய சுதந்திர பாசிச எதிர்ப்பு கவுன்சில் (Antifašističko vijeće narodnog oslobođenja Jugoslavije ) பிஹாக், போஸ்னியா மற்றும் ஹெர்ஜிகோவினாவில் மாநாடுகளை நடத்தியது. அந்தக் கவுன்சில் நவம்பர் 29, 1943 இல் மீண்டும் ஜேய்ஸ், போஸ்னியா மற்றும் ஹெர்ஜிகோவினா ஆகிய இடங்களில் மாநாடுகளை நடத்தி போருக்குப் பிந்தைய நாட்டின் ஒழுங்கமைப்புக்கான அடிப்படையை உருவாக்கியது, அதற்காக ஒரு கூட்டமைப்பை (இந்தத் தேதியே போருக்குப் பின்னர் சுதந்திர தினமாகக் கொண்டாடப்பட்டது) உருவாக்கியது.
யூகோஸ்லாவிய பார்ட்டிசன்களால் அச்சு அணி நாடுகளை 1944 இல் செர்பியாவிலிருந்தும் 1945 இல் யூகோஸ்லாவியாவின் மீதமுள்ள பகுதிகளிலிருந்தும் வெளியேற்ற முடிந்தது. சிவப்பு இராணுவம் பெல்க்ரேடின் விடுதலையில் வரம்புக்குட்பட்ட உதவியை வழங்கியது, பின்னர் போருக்குப் பின்னர் அதை திரும்பப்பெற்றுக்கொண்டது. மே 1945 இல், பார்ட்டிசன்கள் முந்தைய யூகோஸ்லாவிய எல்லைகளுக்கு வெளியிலான கூட்டணி படைகளை எதிர்கொண்டனர், அதில் ட்ரிஸ்டீ மற்றும் ஆஸ்திரிய தெற்கு மாகாணங்களான ஸ்டிரியா மற்றும் கரிந்தியா ஆகிய பகுதிகளையும் வெற்றிகொண்டனர். இருப்பினும் பார்ட்டிசன்கள் அதே ஆண்டு ஜூன் மாதத்தில் ட்ரிஸ்டியிலிருந்து படைகளைத் திரும்பப்பெற்றனர்.
முந்தைய யூகோஸ்லாவியப் பேரரசின் ஆதிக்கத்தையும் மன்னருக்கான நகர் கடமையையும் எதிர்த்த பார்ட்டிசன்களை மறு ஒருங்கிணைப்பு செய்வதற்கான மேற்கத்திய முயற்சிகள், 1944 இல் டிட்டோ-சுபாசிக் ஒப்பந்தத்திற்கு வழிவகுத்தன, இருப்பினும், தளபதி ஜோசிப் ப்ரோஸ் டிட்டோ குடிமக்களால் ஒரு தேசிய நாயகனாகக் கருதப்பட்டார், மேலும் புதிய கம்யூனிச மாகாணத்தை பிரதமராக இருந்து நடத்துவதற்காகவும் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டார். இரண்டாம் உலகப் போரின் போது யூகோஸ்லாவியாவில் பாதிக்கப்பட்டவர்களின் போருக்குப் பிந்தைய அதிகாரப்பூர்வ யூகோஸ்லாவிய மதிப்பீடு 17,04,000 ஆகும். அதனையடுத்து வரலாற்றாய்வாளர்கள் விளாடிமிர் ஜெராவிக் மற்றும் போகோல்ஜப் கொசோவிக் ஆகியோரால் 1980களில் பெறப்பட்ட தரவுகள், இறந்தவர்களின் உண்மையான எண்ணிக்கை 1 மில்லியன் எனக் காண்பித்தன.
SFR யூகோஸ்லாவியா[தொகு]
கொடி
அரசாங்கச் சின்னம்
.svg)
.svg)
நவம்பர் 29, 1945 இல், நாடுகடத்தப்பட்ட நிலையிலேயே இருந்த மன்னர் இரண்டாம் பீட்டர் யூகோஸ்லாவியாவின் அங்க சபையினால் ராஜினாமாவுக்கு வலியுறுத்தப்பட்டார். இருப்பினும், அவர் ராஜினாமா செய்ய ஒப்புக்கொள்ளவில்லை.
ஜனவரி 31, 1946 இல், சோவியத் யூனியனை மாதிரியாகக் கொண்டமைக்கப்பட்ட புதிய ஃபெடரல் பீப்புல்'ஸ் ரிப்பப்ளிக் ஆஃப் யூகோஸ்லாவிய அரசியலமைப்பு, ஆறு மக்கள் குடியரசுகளையும் ஒரு சுயாட்சி மாகாணத்தையும் சுயாட்சி மாவட்டம் ஒன்றையும் உருவாக்கியது. அவை SR செர்பியாவின் பகுதியாக இருந்தவையாகும். ஃபெடரல் தலைநகரம் பெல்க்ரேடாக இருந்தது. குடியரசுகள் மற்றும் மாகாணங்கள் (அகரவரிசசப்படி):
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
;_Flag_of_Montenegro_(1946%E2%80%931993).svg){kind=small}
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
* now பத்கரீத்சா.
1947 இல் யூகோஸ்லாவியா மற்றும் பல்கேரியாவுக்கிடையிலான பேச்சுவார்த்தைகள் ப்லெட் ஒப்பந்தத்திற்கு வழிவகுத்தன. பல்கேரியாவை யூகோஸ்லாவியாவில் சேர்த்துக்கொள்வது அல்லது இரண்டு தனித்த நாடுகளின் புதிய ஒருங்கிணைப்பை உருவாக்குவதே அந்தப் பேச்சுவார்த்தைகளின் நோக்கமாகும். ஸ்டாலினின் தலையீட்டுக்குப் பிறகு இந்த ஒப்பந்தம் நிறைவேறாமல் போனது.
அனைத்து நாடுகளும் தேசியங்களும் சம உரிமை கொண்டுள்ளன என்னும் விதத்திலான கருத்தின் படி, யூகோஸ்லாவியா நாடுகள் மற்றும் தேசியங்களின் (தேசிய சிறுபான்மைகள்) குறித்த சிக்கல்களைத் தீர்த்தது. குடியரசுகளின் கொடிகள் சிவப்பு மற்றும்/அல்லது ஸ்லேவிக் மூவண்ணத்தைக் கொண்டிருந்தன, அவற்றில் நடுவில் அல்லது காண்டனில் ஒரு சிவப்பு நட்சத்திரம் அமைந்திருத்தது.
1974 இல் வோஜ்வோடினா மற்றும் கொசோவா-மெட்டோஹிஜா ஆகிய இரண்டு மாகாணங்கள் () மற்றும் போஸ்னியா மற்றும் ஹெர்ஜிகோவினா மற்றும் மாண்டிநீக்ரோ குடியரசுகள் ஆகியவற்றுக்கு பெரும் சுதந்திரம் வழங்கப்பட்டது. அந்த சுதந்திரம் பின்வரும் மாற்றங்களைக் கொணருமளவுக்கு இருந்தது, அல்பேனியன் மற்றும் ஹங்கேரியன் ஆகிய மொழிகள் தேசிய அளவில் அங்கீகரிக்கப்பட்ட சிறுபான்மை மொழிகளாக மாறியது, மேலும் போஸ்னியா மற்றும் மாண்டிநீக்ரோவின் செர்போ-குரோட் மொழி உள்ளூர் மக்களின் பேச்சை அடிப்படையாகக் கொண்ட ஒரு வடிவத்திற்கு மாற்றப்பட்டது, ஆனால் அவை ஜாகர்ப் மற்றும் பெல்க்ரேடின் தரத்துக்கு மாற்றப்படவில்லை. ஸ்லோவேனியாவில் ஹங்கேரியன்களும் இத்தலியர்களுமே அங்கீகரிக்கப்பட்ட சிறுபான்மையினராவர்.
வோஜ்வோடினா மற்றும் கொசோவா-மெட்டோஹிஜியா ஆகியவை செர்பியக் குடியரசின் ஒரு பகுதியாயின, ஆனால் அந்த மாகாணங்கள் ஃபெடரேஷனின் ஒரு பகுதிக்கும் பங்களித்தன, இதனால் மத்திய செர்பியாவுக்கு தனக்கென சட்டசபை இல்லாமல், அதன் மாகாணங்களைப் பிரநிதித்துவப்படுத்துவதற்கான ஒரு கூட்டு சபையையே கொண்டிருந்ததைப் போன்ற ஒரு சூழ்நிலை உண்டானது. இந்நாடு சோவியத்துகளிலிருந்து 1948 (ஒப்பீடு காமின்ஃபார்ம் மற்றும் இன்ஃபோம்பிரோ) இல் மிகத் தொலைவாக்கப்பட்டது, மேலும் ஜோசிப் ப்ராஸ் டிட்டோவின் உறுதியான அரசியல் தலைமையில் சோஷலிசத்தை நோக்கிய பாதையைக் கட்டமைக்கத் தொடங்கியது. இது கிழக்கு கூட்டு நாடுகள் மற்றும் வட அத்திலாந்திய ஒப்பந்த அமைப்பு நாடுகள் மற்றும் பிற நாடுகளையும் விமர்சித்தது, 1961 இல் ஒத்துழையாமை இயக்கத்தை நடத்தின, அது கலைக்கப்படும் வரை அதுவே நாட்டின் அதிகாரப்பூர்வ ஈடுபாடுகளைத் தக்கவைத்தது.
மக்கள்தொகை விளக்கம்[தொகு]
யூகோஸ்லாவியா எப்போதுமே பல்வேறு வகை மக்கள் வாழும் நாடாக இருந்துவருகிறது, தேசிய உறவுகளில் மட்டுமின்றி மத உறவுகளிலும் கூட. பல மதங்களில் இஸ்லாமியம், கத்தோலிக்க திருச்சபை, யூதம், புராட்டஸ்டாண்டிசம் ஆகியவையும் உள்ளன, அது மட்டுமின்றி யூகோஸ்லாவியாவின் வைதீக மத நம்பிக்கைகள் கிட்டத்தட்ட 40 உள்ளன. யூகோஸ்லாவியாவின் மத ரீதியான மக்கள் தொகை விளக்கம் இரண்டாம் உலகப் போரிலிருந்து குறிப்பிடத்தக்க அளவு மாறிவிட்டது. 1921 ஆண்டு மற்றும் பின்னர் 1948 ஆம் ஆண்டின் கணக்கெடுப்பு, 99% மக்கள் தங்கள் மதங்களில் தீவிரமாக ஈடுபட்டுவருவதாகக் காண்பித்தது. போருக்குப் பிந்தைய அரசாங்கத்தின் நவீனமயமாக்கல் மற்றும் நகரமயமாக்கல் நடவடிக்கைகளின் காரணமாக மத நம்பிக்கையுள்ளவர்களின் சதவீதம் வியக்கத்தக்க அளவில் குறைந்தது. மத நம்பிக்கைகள் மற்றும் தேசிய நம்பிக்கைக்கு இடையிலான தொடர்பு, போருக்குப் பிந்தைய கம்யூனிச அரசாங்கத்தின் தேசிய ஒருங்கிணைப்பு மற்றும் மாகாணக் கட்டமைப்பு தொடர்பான கொள்கைகளுக்கு ஒரு தீவிரமான அச்சுறுத்தலை உருவாக்கியது. கம்யூனிசத்தின் வளர்ச்சிக்குப் பின்னர், 1964 இல் எடுக்கப்பட்ட ஒரு கணக்கெடுப்பின்படி, யூகோஸ்லாவியாவின் மக்கள் தொகையில் 70% க்கும் மேற்பட்டவர்கள் தாங்கள் மத நம்பிக்கையுடையவர்களாகக் கருதுகின்றனர். அதிக மத நம்பிக்கை செறிவு உள்ள இடங்களாக 91% உள்ள கொசோவாவும் 83.8% உள்ள போஸ்னியா மற்றும் ஹெர்ஜிகோவினா ஆகிய பகுதிகள் உள்ளன. குறைந்த மதநம்பிக்கை செறிவுள்ள இடங்களாக 65.4% உள்ள ஸ்லோவேனியாவும் 63.7% உள்ள செர்பியாவும் 63.6% உள்ள குரோஷியாவுமாக உள்ளன. வைதீக கிறிஸ்தவ செர்பியர்கள், கத்தோலிக்க குரோஷியர்கள் மற்றும் இஸ்லாமிய போஸ்னியர்கள் ஆகிய தரப்பினருக்கிடையேயான மத வேறுபாடுகள் மற்றும் தேசியவாதத்தின் வளர்ச்சியும் 1991 இல் யூகோஸ்லாவியாவின் ஒருங்கிணைப்புக்கு வழிவகுத்தன.[6]
அரசாங்கம்[தொகு]
ஏப்ரல் 7 1963 இல், யூகோஸ்லாவியா அதன் அதிகாரப்பூர்வ பெயரை சோஷலிஸ்ட் ஃபெடரல் ரிப்பப்ளிக் ஆஃப் யூகோஸ்லாவியா என மாற்றியது, டிட்டோ வாழ்நாள் அதிபர் என அழைக்கப்பட்டார். SFRY இல், ஒவ்வொரு குடியரசு மற்றும் மாகாணமும் அதற்கென ஒரு அரசியலமைப்பு, உச்ச நீதிமன்றம், நாடாளுமன்றம், அதிபர் மற்றும் பிரதமரைக் கொண்டிருந்தன. யூகோஸ்லாவியாவின் அரசாங்கத்தின் தலைமையிடத்தில் அதிபர் (டிட்டோ), ஃபெடரல் பிரதமர் மற்றும் ஃபெடரல் நாடாளுமன்றம் (1980 இல் டிட்டோவின் மரணத்திற்குப் பிறகு ஒருங்கிணைந்த அதிபரகம் உருவாக்கப்பட்டது) ஆகியோர் அமைந்திருந்தனர். ஒவ்வொரு குடியரடு மற்றும் மாகாணத்திற்கான கம்யூனிஸ்ட் கட்சி பொது செயலாளரும் கம்யூனிஸ்ட் கட்சியின் மத்திய கமிட்டியின் பொது செயலரும் முக்கியமானவர்களாக இருந்தனர்.
ஜோசிப் ப்ராஸ் டிட்டோவே மிகவும் நாட்டின் அதிகாரம் மிக்கவராக இருந்தார், அவரையடுத்து குடியரசு மற்றும் மாகாண அதிபர்கள் மற்றும் கம்யூனிஸ்ட் கட்சித் தலைவர்கள் ஆகியோர் இருந்தனர். செர்பியாவில் டிட்டோவின் தலைமை இரகசிய காவலர் ஸ்லொபோடான் பெனெஸிக் க்ருசன், டிட்டோவின் அரசியலைப் பற்றிக் குறைகூறத் தொடங்கிய பின்னர், சந்தேகமான முறையில் ஒரு சாலை விபத்தில் இறந்தார். உள்துறை அமைச்சரான அலெக்சாண்டர் ராங்கோவிக், மாகாணக் கொள்கை பற்றிய டிட்டோவுடனான கருத்து வேறுபாட்டுக்குப் பிறகு தனது அனைத்து பதவிகளையும் உரிமைகளையும் இழந்தார். சில நேரங்களில் எட்வர்ட் கர்டேல்ஜ் அல்லது ஸ்டேன் டொலாங்க் போன்ற அரசாங்கத்தில் உள்ள அமைச்சர்கள், பிரதமரை விட அதிக முக்கியத்துவம் பெற்றனர்.
1970-1971 காலத்தில் ஏற்பட்ட குரோஷிய வசந்தம் (குரோஷியன் ஸ்பிரிங்) எனப்படும் காலகட்டத்தின் போது தேசிய அடையாளங்களின் ஒடுக்கம் மிகவும் அதிகரித்தது, அப்போது ஜாக்ரெபிலுள்ள மாணவர்கள் இன்னும் பெரிய குடியியல் சுதந்திரங்கள் மற்றும் பெரிய குரோஷிய சுயாட்சி ஆகியவை பற்றிய விளக்க நிகழ்ச்சிகளை நடத்தினர். அப்போது அரசாங்கம் போராட்டக்காரர்களை அடக்கியது, தலைவர்களை சிறையிலடைத்தது, ஆனால் கட்சியிலிருந்து பல முக்கிய குரோஷிய பிரதிநிதிகள் இந்தப் போராட்டங்களை அமைதியாக ஆதரித்தனர், இதனால் 1974 இல் புதிய அரசியலமைப்பு உருவாக்கப்பட்டது, அது யூகோஸ்லாவியாவிலிருந்த தனி குடியரசுகள் மற்றும் செர்பியாவிலிருந்த தனன மாகாணங்கள் ஆகியவற்றுக்கு மேலும் கூடுதலான உரிமைகளை வழங்கியது.
இன நெருக்கடிகள் மற்றும் பொருளாதார சிக்கல்[தொகு]
இரண்டாம் உலகப் போருக்குப் பிந்தைய யூகோஸ்லாவியா பல அம்சங்களில், பல தேசம் கொண்ட கூட்டமைப்பை எவ்வாறு உருவாக்க வேண்டும் என்பதற்கான ஒரு மாதிரியாக விளங்குகிறது.[சான்று தேவை] ஃபெடரேஷனானது ஒரு இரட்டைப் பின்புலத்திற்கு எதிராக அமைக்கப்பட்டது: செர்பிய ஆளும் வர்க்கத்தின் ஆதிக்கம் நிறைந்த போருக்கு எதிரரன யூகோஸ்லாவியா; மற்றும் பாசிச இத்தாலி மற்றும் நாசிச ஜெர்மனி ஆகியவை நாட்டை பிரித்து, செர்பியர்களுக்கு எதிரான இனப் படுகொலைகளைச் செய்த உஸ்டாசே என அழைக்கப்பட்ட,[சான்று தேவை] அதீத குரோஷிய தேசிய பிரிவினை ஆதரித்ததால் உருவான, நாட்டின் போரின் போதைய பிரிவு. சிறு அளவிலான போஸ்னிய தேசியவாதிகளே அச்சு அணி நாடுகளுடன் சேர்ந்தனர், அதீத செர்பிய தேசியவாதிகள் போஸ்னியர்கள் மற்றும் குரோஷியர்களின் மீது தாக்குதலில் ஈடுபட்டனர்.
பல இன யூகோஸ்லாவிய பார்ட்டிசன்கள் போரின் முடிவில் நாட்டைக் கைப்பற்றி, தேசியவாதத்தை வெளிப்படையாக ஊக்குவிப்பதைத் தடை செய்த பிறகே இன ரீதியான வன்முறை முடிந்தது.[சான்று தேவை] ஒப்பீட்டில் ஒட்டுமொத்த அமைதி டிட்டோவின் ஆட்சியிலேயே நிலவியது, இருப்பினும் தேசியவாத போராட்டங்களும் நிகழ்ந்தன, ஆனால் அவை ஒடுக்கப்பட்டு தேசியவாத தலைவர்கள் கைதுசெய்யப்பட்டனர், மேலும் சிலர் யூகோஸ்லாவிய அதிகாரிகளால் கொல்லப்பட்டனர். இருப்பினும், 1970களில் குரோஷியாவில் வெடித்த, "குரோஷிய வசந்தம்" என அழைக்கப்பட்ட ஒரு போராட்டம், பெருவாரியான குரோஷியர்களால் ஆதரிக்கப்பட்டது, யூகோஸ்லாவியா செர்பிய ஆதிக்கம் நிறைந்த அரசாகவே இருந்துவந்தது என்றும் செர்பியாவின் அதிகாரம் குறைக்கப்பட வேண்டும் என்பதும் அவர்களது கருத்தாக இருந்தது. குரோஷியாவை தாய்நாடாகக் கொண்ட டிட்டோ, நாட்டின் நிலைத்தன்மையைக் குறித்து கவலைகொண்டு குரோஷியர்கள் மற்றும் செர்பியர்கள் ஆகிய இரு தரப்பினரையும் அமைதிப்படுத்தும் வகையில் பதில்வினை புரிந்தார், அதன் படி அவர் குரோஷிய போராட்டக்காரர்களை கைது செய்யவும் அதே நேரத்தில் அவர்களின் கோரிக்கைகளில் சிலவற்றை ஏற்கவும் ஆணையிட்டார். 1974 இல், அல்பேனிய பெரும்பான்மை இனமாக இருந்த கொசோவாவிலும் கலந்துபட்ட மக்கள் இருந்த வோஜ்வோடினாவிலும் சுயாட்சி கொண்ட மாகாணங்கள் உருவாக்கப்பட்டதால் நாட்டிலான செர்பியாவின் செல்வாக்கு குறிப்பிடத்தக்க அளவு குறைந்தது. இந்த சுயாட்சி கொண்ட மாகாணங்களுக்கு குடியரசுகளுக்கு இருந்த அதேபோன்ற வாக்கு உரிமைகள் இருந்தன, ஆனால் அவை குடியரசுகளைப் போல யூகோஸ்லாவியாவிலிருந்து சட்டப்பூர்வமாக பிரிய முடியாது. இந்த சலுகை குரோஷியாவையும் ஸ்லோவேனியாவையும் திருப்திப்படுத்தியது, ஆனால் செர்பியாவிலும் புதிய சுயாட்சி மாகாணமான கொசோவாவிலும் விளைவுகள் வேறு விதமாக இருந்தன. செர்பியர்கள் புதிய அரசியலமைப்பை குரோஷிய இன அல்பேனிய தேசியவாதிகளுக்கு ஆதரவாக இருப்பதாகக் கருதினர். கொசோவாவிலிருந்த அல்பேனிய இனத்தவர்கள் சுயாட்சி கொண்ட மாகாண உருவாக்கம் என்பது போதாது எனக் கருதினர், அவர்கள் கொசோவா யூகோஸ்லாவியாலிருந்து பிரியக்கூடிய உரிமையுடன் கூடிய குடியரசாக்கப்பட வேண்டும் எனக் கோரினர். இது கம்யூனிஸ தலைமைக்கு, குறிப்பாக 1974 ஆம் ஆண்டின் அரசியலமைப்பை, செர்பியாவின் செல்வாக்கை பலவீனப்படுத்துவதாகவும் குடியரசுகளுக்கு பிரியும் உரிமையை வழங்குவதன் மூலம் நாட்டை ஆபத்திற்கு உட்படுத்துவதாகவும் கூறி திருப்பியனுப்பிய கம்யூனிஸ்ட்டு செர்பிய அதிகாரிகளிடையே நெருக்கடிகளை ஏற்படுத்தியது.
1970களில் ஒரு பொருளாதார சிக்கல் வெடித்தது, அது ஏற்றுமதிகளின் மூலம் வளர்ச்சிகாண்பதற்காக மேற்கத்திய மூலதனத்தை அதிக அளவு கடன் வாங்கியது போன்ற யூகோஸ்லாவிய அரசாங்கங்களின் அழிவு மிக்க பிழைகளால் உருவானது. மேற்கத்திய பொருளாதரங்கள் அப்போது பொருளாதாரப் பெருமந்தத்தில் இருந்தன, அவை யுகோஸ்லாவியாவின் ஏற்றுமதிகளைத் தடை செய்து, பெரும் கடன் சிக்கலை ஏற்படுத்தின. யூகோஸ்லாவிய அரசு அப்போது அனைத்துலக நாணய நிதியம் கடனை ஏற்றுக்கொண்டது.
1989 இல், அதிகாரப்பூர்வமான தகவல்களின்படி, 248 நிறுவனங்கள் திவாலானதாக அல்லது வணிகத்தைக் கைவிட்டதாக அறிவித்தன, மேலும் 89,400 பணியாளர்கள் வேலையிழந்தனர். 1990 ஆம் ஆண்டின் முதல் ஒன்பது மாதங்களின் போது, IMF திட்டத்தை நேரடியாக பின்பற்றியதால், 525,000 பணியாளர்களைக் கொண்டிருந்த மேலும் 889 நிறுவனங்கள் அதே நிலைக்குச் சென்றன. வேறுவிதமாகக் கூறினால், இரண்டுக்கும் குறைவான ஆண்டுகளில் "தூண்டு இயங்கம்சமானது" மொத்தம் 2.7 மில்லியன் பணியாளர்களைக் கொண்டிருந்த தொழிற்துறையிலிருந்த 600,000 க்கும் மேற்பட்ட பணியாளர்கள் வேலையிழக்கும் நிலைக்கு வழிவகுத்தது. தொழிலகங்கள் திவாலாகாமல் தடுக்க முயற்சித்துக்கொண்டிருந்ததால் கூடுதலாக 20% பணியாளர்கள் அல்லது அரை மில்லியன் பணியாளர்களுக்கு 1990 ஆம் ஆண்டின் தொடக்க மாதங்களின் போது ஊதியங்கள் வழங்கப்படவில்லை. நிறுவனங்களின் திவால் மற்றும் பணியாளர்களின் வேலையிழப்பு ஆகியவை மிக அதிக இருந்தது செர்பியா, போஸ்னியா மற்றும் ஹெர்ஜிகோவினா, மெக்டோனியா மற்றும் கொசோவா ஆகிய பகுதிகளிலாகும். உண்மையான வருவாய்கள் வீழ்ச்சியில் இருந்தன, சமூக நடவடிக்கைகள் தோல்வியடைந்தன; இதனால் மக்களிடையே ஒட்டுமொத்த சோகமும் நம்பிக்கையிழப்பும் உருவானது. இதுவே இதனையடுத்து நிகழ்ந்த பல நிகழ்வுகளிலான முக்கிய திருப்பு முனையாக அமைந்தது.
பிரிவினைக்கான முயற்சி[தொகு]
1974 ஆம் ஆண்டின் அரசியலமைப்பானது ஃபெடரல் அரசாங்கங்களின் அமைப்பியல் மற்றும் பொதுவான அதிகாரங்களைக் குறைத்துவிட்டதென்றாலும், டிட்டோவின் அதிகாரம் அவரது மரணம் நிகழ்ந்த 1980 வரை இந்த பலவீனத்தை ஈடுசெய்துகொண்டிருந்தது.
பிரிவினை[தொகு]
மே 4, 1980 இல் நிகழ்ந்த டிட்டோவின் மரணத்திற்குப் பின்னர், யூகோஸ்லாவியாவில் இனவியல் நெருக்கடிகள் வளர்ந்தன. 1974 ஆம் ஆண்டின் அரசியலமைப்பின் மரபுரிமைப் பேறானது, முடிவெடுத்தல் அமைப்பை முடமாக்கப்பட்ட நிலைக்குத் தூக்கியெறியப் பயன்படுத்தப்பட்டது, மேலும் செயல்படுத்த முடியாத அளவுக்கு கருத்து வேறுபாடுகள் அதிகரித்ததால் அனைத்தையும் பயனற்றதாக்கியது. அரசியலமைப்பு சிக்கலைத் தொடர்ந்து தவிர்க்க முடியாதபடி எல்லா குடியரசுகளிலும் தேசியவாதம் எழுந்தது: ஸ்லோவேனியா மற்றும் குரோஷியா ஆகிய குடியரசுகள் ஃபெடரேஷனுடனான பந்தங்களைத் தளர்த்தக் கோரின, கொசோவாவில் இருந்த அல்பேனிய பெரும்பான்மைப் பகுதி தனி குடியரசு அதிகாரத்தைக் கோரியது, செர்பியா யூகோஸ்லாவியாவின் பிரதேசமாக இல்லாமல் தனி நாடாக இருக்க முயற்சித்தது. இது போதாதென்று, குரோஷிய மக்களின் விடுதலைக்கான முயற்சி, குரோஷியாவிலிருந்த பெருவாரியான செர்பிய இன மக்கள் கலவரங்கள் செய்து குரோஷிய குடியரசிலிருந்து பிரிய முயற்சிப்பதற்கு வழிவகுத்தது.
1986 இல், செர்பியன் அகாடமி ஆஃப் சயின்ஸ் அண்ட் ஆர்ட்ஸ், யூகோஸ்லாவியாவில் பெரும்பான்மை மக்களான செர்பியர்களின் நிலை குறித்த நெருக்கடியாக உள்ள சிக்கல்களைத் தீர்க்கும் விதமான ஒரு முன்மொழிவை வரைந்தது. 1974 ஆம் ஆண்டின் அரசியலமைப்பால், பரப்பளவிலும் மக்கள் தொகையிலும் மிகப் பெரிய யூகோஸ்லாவிய குடியரசான செர்பியாவின் கொசோவா மற்றும் வோஜ்வோடினா பகுதிகளிலான செல்வாக்கு குறைக்கப்பட்டது. செர்பியாவின் இரண்டு சுயாட்சி மாகாணங்களும் முன்னர், நடப்பு முழு வளர்ச்சி பெற்ற குடியரசுகளிடமிருந்து அதிகாரப்பூர்வமாக உரிமைகளைப் பெற்றிருந்ததால், மாகாணங்களுக்கான முடிவெடுத்தல்களிலும் அவற்றைச் செயல்படுத்துவதிலுமான குடியரசு அரசாங்கத்தின் பங்கு கட்டுப்படுத்தப்பட்டதால், செர்பியா தனது கை கட்டப்பட்டதைப் போல் உணர்ந்தது. ஃபெடரல் அதிபரக கவுன்சிலில் (எட்டு உறுப்பினர்களைக் கொண்ட கவுன்சில், அதில் ஆறு குடியரசுகள் மற்றும் இரண்டு சுயாட்சி மாகாணங்களின் பிரநிதிகள் இடம்பெற்றிருந்தனர்) ஃபெடரல் மாகாணங்கள் வாக்கெடுப்பு நடத்தியதால், அந்த மாகாணங்கள் சில நேரங்களில் பிற குடியரசுகளுடன் சேர்ந்தன, இதனால் செர்பியா தோற்கடிக்கப்பட்டது. ஃபெடரல் அதிபரக கவுன்சிலில் (எட்டு உறுப்பினர்களைக் கொண்ட கவுன்சில், அதில் ஆறு குடியரசுகள் மற்றும் இரண்டு சுயாட்சி மாகாணங்களின் பிரநிதிகள் இடம்பெற்றிருந்தனர்) ஃபெடரல் மாகாணங்கள் வாக்கெடுப்பு நடத்தியதால், அந்த மாகாணங்கள் சில நேரங்களில் பிற குடியரசுகளுடன் சேர்ந்தன, இதனால் செர்பியா தோற்கடிக்கப்பட்டது.
செர்பிய கம்யூனிஸ்ட் தலைவர் ஸ்லொபோடான் மிலோஸெவிக், 1974 க்கு முந்தைய செர்பிய அரசாங்கத்தை மீண்டும் உருவாக்க முயற்சித்தார். பிற குடியரசுகள், குறிப்பாக ஸ்லோவேனியா மற்றும் குரோஷியா இந்த செயல்பாட்டை, செர்பிய தலைமைக்கு எதிரான போக்கு எனக் கூறி எதிர்த்தன. வோஜ்வோடினா மற்றும் கொசோவா மற்றும் மெட்டோஹிஜா ஆகியவற்றின் சுயாட்சியைக் குறைப்பதில் மிலோஸெவிக் வெற்றிபெற்றார், ஆனால் அடிஹ்பரக கவுன்சிலில் இரண்டுமே நீடித்திருக்க ஆதரவான வாக்கைப் பெற்றன. செர்பிய செல்வாக்கைக் குறைப்பதற்கு முன்னர் பயன்படுத்தப்பட்ட எல்ல கருவிகளும் இப்போது அதை அதிகரிக்கப் பயன்படுத்தப்பட்டது: எட்டு உறுப்பினர் கொண்ட கவுன்சிலில், செர்பியா குறைந்தது நான்கு ஓட்டுகளைப் பெற முடியும் - செர்பியா உரிமை, அப்போது விசுவாசம் கொண்ட மாண்டினீக்ரோ மற்றும் வோஜ்வோடினா மற்றும் கொசோவா.
இந்த நிகழ்வுகளின் விளைவாக கொசோவாவில் வேலை செய்துவந்த அல்பேனிய இன சுரங்கப் பணியாளர்கள் வேலை நிறுத்தத்தில் ஈடுபட்டனர், அது அந்த மாகாணத்தில் அல்பேனியர்களுக்கும் அல்பேனியர் அல்லாதவர்களுக்கும் இடையிலான மோதலாக மாறியது. 1980களில் கொசோவாவின் மக்கள் தொகையில் 80% மக்களான அல்பேனிய இனத்தவர்கள் பெரும்பான்மை மக்களாக இருந்தனர். ஸ்லாவியர்கள் மற்றும் கொசோவர்கள் (பிரதானமாக செர்பியர்கள்) ஆகியோரின் எண்ணிக்கை பல காரணங்களால் விரைவாகக் குறைந்தது, தொடர்ந்து இருக்கும் இன நெருக்கடிகள் மற்றும் அவற்றால் விளைகின்ற புலம்பெயர்தல்கள் ஆகியவை அந்தக் காரணங்களில் சிலவாகும். 1999 இல் கொசோவாவின் மொத்த மக்கள் தொகையில் ஸ்லாவியர்கள் 10% மட்டுமே இருந்தனர்.
அந்த நேரத்தில் மிலான் குசானின் தலைமையில் ஸ்லோவேனியாவும் குரோஷியாவும் அல்பேனிய சிறுபான்மையினரையும் முறையான அங்கீகாரத்திற்கான அவர்களின் போராட்டத்தையும் ஆதரித்தன. முதல் வேலை நிறுத்தங்கள், கொசோவ குடியரசிடம் கோரிக்கைகள் வைக்கும் அதிகம் பரவிய விளக்க நிகழ்ச்சிகளாக மாறின. இது செர்பியாவின் தலைமையை கோபத்திற்குள்ளாக்கியது, இதனால் காவல் துறையினர் பயன்படுத்தப்பட்டனர், பின்னர் யூகோஸ்லாவிய அதிபரக கவுன்சிலில் பெரும்பான்மையாக இருந்த செர்பியாவின் கட்டுப்பாட்டிலான ஆணையின் பேரில் மாகாணத்திற்கு ஃபெடரல் இராணுவமும் அனுப்பப்பட்டது.
1990 ஜனவரியில், யூகோஸ்லாவியாவின் கம்யூனிஸ்ட்டுகளின் அசாதாரண 14ஆம் அவை கூட்டப்பட்டது. வெகுகாலத்திற்கு ஸ்லோவிய மற்றும் செர்பிய ஆணையங்கள், கம்யூனிஸ்ட்டுகள் லீக் மற்றும் யூகோஸ்லாவியாவின் எதிர்காலத்தைப் பற்றி விவாதித்துக்கொண்டே இருந்தன. மிலோசெவிக்கின் தலைமையிலான செர்பிய ஆணையம், "ஒருவருக்கு ஒரு ஓட்டு " கொள்கையை வலியுறுத்தியது, அது பெரும்பான்மை மக்கள் தொகையின் சக்தியை அதிகரிப்பதாக இருக்கும் அதாவது செர்பியர்கள். அடுத்ததாக குரோஷியர்களின் ஆதரவுள்ள ஸ்லோவேனிய ஆணையம், குடியரசுகளுக்கு கூடுதல் அதிகாரங்களை வழங்குவதன் மூலம் யூகோஸ்லாவியாவை சீரமைக்க முயற்சித்தது, ஆனால் வாக்களிப்பில் தோற்றது. இதன் விளைவாக, ஸ்லோவேனிய ஆணையம் மற்றும் அதனைத் தொடர்ந்து குரோஷிய ஆணணயம் ஆகியவை அவையை விட்டு வெளியேறின, அனைத்து யூகோஸ்லாவிய கம்யூனிஸ்ட்டு கட்சி கலைக்கப்பட்டது.
கிழக்கு ஐரோப்பாவின் மீதப் பகுதிகளில் கம்யூனிசத்தின் வீழ்ச்சியை அடுத்து, 1990 இல் ஒவொரு குடியரசும் பல கட்சி தேர்தல்களை நடத்தின. ஸ்லோவேனியா மற்றும் குரோஷியா ஆகியவற்றின் கம்யூனிஸ்ட்டு கட்சிகள் அதிகாரத்தை அமைதியான முறையில் விட்டுக்கொடுக்க முடிவு செய்ததால் அந்தக் குடியரசுகள் ஏப்ரலில் தேர்தலை நடத்தின. பிற யூகாஸ்லோவிய குடியரசுகள் - குறிப்பாக செர்பியா - குடியரசுகளில் இரண்டின் ஜனநாயகமாக்கலைக் குறித்து ஏறக்குறைய திருப்தியின்றி இருந்தன, மேலும் இதனால் இரண்டு குடியரசுகளுக்கும் எதிராக வேறுபட்ட வழங்கல்களை முன்மொழிந்தன (எ.கா., ஸ்லோவிய தயாரிப்புகளுக்கு செர்பிய "வாடிக்கையாளர் வரி"), ஆனால் ஆண்டுகள் கடந்த பின்னர் பிற குடியரசுகள் கம்யூனிஸ்ட்டுகள் கட்சிகள், ஜனநாயகமாக்கல் கொள்கையின் அவசியத்தை உணர்ந்தன, இதனால் டிசம்பரில் ஃபெடரேஷனின் கடைசி உறுப்பினராக நாடாளுமன்ற தேர்தல்களை நடத்தியது. ஆனால் முன்னர் செர்பியா தமது குடியரசை கம்யூனிஸ்ட்டுகளே ஆள்வார்கள் எனக் கூறியிருந்தது. தீர்க்கப்படாத விவகாரங்கள் இருக்கவே செய்தன. செர்பிய ஆதிக்கத்தின் அதிகரிப்பும் ஜனநாயக தரநிலைகளின் வெவ்வேறு நிலைகளின் அதிகரிப்பும் ஏற்க முடியாத வகையில் அதிகரிப்பது தெளிவானதால், குறிப்பாக ஸ்லோவிய மற்றும் குரோஷிய தேர்வு அரசாங்கங்கள் (முறையே மிலன் குசான் மற்றும் ஃப்ரேஞ்சோ டட்மேன்) குடியரசுகளின் பெரும் சுயாட்சியை நோக்கியவாறே அமைந்திருந்தன. செர்பியாவும் மாண்டினீக்ரோவும் யூகோஸ்லாவிய யூனியனுக்கு ஆதரவான வேட்பாளர்களையே தேர்ந்தெடுத்தன. குரொஷியாவிலுள்ள செர்பியர்கள் இறையாண்மை மிக்க குரோஷியாவில் தேசிய சிறுபான்மையாக இருக்கும் நிலையை ஏற்றுக்கொள்ளமாட்டார்கள், ஏனேனில் அவர்கள் குரோஷியாவின் தேசிய பங்களிப்பிலிருந்து தட்டிக்கழிக்கப்படலாம், மேலும் இதனால் அவர்களின் உரிமைகள் குறையலாம்.
யூகோஸ்லாவிய போர்கள்[தொகு]
புதிய அரசாங்கங்கள் யூகோஸ்லாவிய மக்கள் மற்றும் இராணுவ படைகளுக்கு பதிலாக பிரிவினைவாத படைகளை இடம்பெறச்செய்ய முயற்சித்த போது போர் வெடித்தது. 1990 இல் செர்பியர்கள் அதிகமாக இருந்த க்ரோட் க்ராஜினா பகுதியில் காவலர்களை குரோஷியா வலுக்கட்டாயமாக இடமாற்ற முயற்சித்த போது, மக்கள் JNA காசென்ஸிலிருந்த அகதிகளையே முதலில் தேடினர், ஆனால் இராணுவம் அமைதியாகவே இருந்தது. பின்னர் குடிமக்கள் ஆயுதப் பயன்பாட்டு எதிர்ப்பை மேற்கொண்டனர். குரோஷிய ஆயுதப் படைகளுக்கும் ("காவலர்") குடிமக்களுக்கும் இடையே நடந்த இந்த ஆயுத மோதல்களே, அந்தப் பகுதியில் கொழுந்துவிட்டெரிந்த யூகோஸ்லாவியப் போரின் தொடக்கமாக அமைந்தது. அதே போல யூகோஸ்லாவிய முன்னணி காவலர்களுக்கு பதிலாக ஸ்லோவேனிய காவலர்களை இடம்பெறச்செய்வதற்கான முயற்சி, அந்தப் பகுதியிலான ஆயுத மோதல்களுக்கு வழிவகுத்தது, அதில் குறைந்தபட்சமானவர்களே பாதிக்கப்பட்டனர். போஸ்னியா மற்றும் ஹெர்ஜிகோவினா ஆகிய பகுதிகளில் நடைபெற்ற ஒரு முயற்சி 3 ஆண்டுகளுக்கும் மேலாக நீடித்த போருக்கு வழிவகுத்தது (கீழே காண்க). கிட்டத்தட்ட அனைத்து செர்பியர்களும் மூன்று பகுதிகளில் இருந்தும் நாடுகடத்தப்பட்டது, போஸ்னியா மற்றும் ஹெர்ஜிகோவினாவிலிருந்து பெரும் அளவிலான மக்கள் இடம்பெயரச் செய்யப்பட்டது மற்றும் 3 புதிய தனிச்சார்புடைய மாகாணங்களின் உருவாக்கம் ஆகியவையே இந்த அனைத்து மோதல்களுக்குமான விளைவுகளாக அமைந்தன. மெக்டோனியாவின் பிரிப்பு அமைதியான முறையில் நடந்து முடிந்தது, இருப்பினும் யூகோஸ்லாவிய இராணுவம், மெக்டோனிய எல்லையிலிருந்த ஸ்ட்ராசா மலையின் சிகரத்தை ஆக்கிரமித்தது.
குரோஷியாவில் செர்பியர்களின் எழுச்சி 1990 ஆகஸ்ட்டில் டால்மேட்டியன் கடற்கறையிலிருந்து நாட்டின் உள்ளே வரும் சாலைகளை அடைத்ததன் மூலம் தொடங்கியது, இது குரோஷிய தலைமை சுதந்திரம் குறித்த எந்த முடிவும் எடுப்பதற்கு ஓராண்டு முன்பே நடந்துவிட்டது. இந்த எழுச்சிகள் ஏறக்குறைய தனிப்பட்ட முறையில் செர்பியர்கள் ஆதிக்கம் மிக்க ஃபெடரல் இராணுவத்தால் ஆதரிக்கப்பட்டன. செர்பியர்கள் குரோஷியாவில் செர்பிய சுயாட்சிப் பகுதிகள் (பின்னாளில் செர்பிய க்ராஜினா குடியரசுஎன அழைக்கப்பட்டது) உருவானதாக அறிவித்தனர். ஃபெடரல் இராணுவம் 1990 இல் ஸ்லோவேனியாவின் ஆட்சிப்பரப்பு பாதுகாப்புப் படைகளை (இந்தக் குடியரசு ஹோம் கார்ட்போன்ற படையை தனக்கென வைத்திருந்தது) ஆயுதமிழக்கச்செய்யவைக்க முயற்சித்தது, ஆனால் முழுமையாக அது வெற்றி பெறவில்லை. இருப்பினும் ஸ்லோவேனியா இழக்கப்பட்ட தமது ஆயுதப் படைகளுக்காக ரகசியமான முறையில் ஆயுதங்களை இறக்குமதி செய்யத் தொடங்கியது. (ஃபெடரல் JNA படைகளின் மூலமான குடியரசுகளின் ஆயுதப் படைகளின் ஆயுத ஒழிப்பைத் தொடர்ந்து) குரோஷியாவும் சட்டவிரோத ஆயுத இறக்குமதியில் ஈடுபட்டது, பிரதானமாக ஹங்கேரியிலிருந்து இறக்குமதி ஆயுதங்கள் செய்யப்பட்டது, மேலும் தொடர்ந்த தீவிரக் கண்காணிப்பும் இடம்பெற்றது, அதன் மூலம் குரோஷிய பாதுகாப்பு அமைச்சர் மார்ட்டின் ஸ்பெகெல்ஜ் மற்றும் இரண்டு பேருக்கிடையே நடந்த சந்திப்பின் வீடியோ படம்கிடைத்தது, அதை படமெடுத்தது யூகோஸ்லாவ் கௌண்ட்டர் இண்டெலிஜென்ஸ் (KOS, Kontra-obavještajna Služba ). அவர்கள் இராணுவத்துடனான போரில் இருந்ததாகவும், ஆயுதக் கடத்தல் மற்றும் குரோஷிய நகரங்களிலுள்ள யூகோஸ்லாவிய இராணுவ அதிகாரிகளுடன் எவ்வாறு செயல்பட வேண்டும் என்பது பற்றிய முறைகளைக் குறித்தும் வழிமுறைகளை வழங்கியதாகவும் ஸ்பெகெல்ஜ் அறிவித்தார். செர்பியா மற்றும் JNA குரோஷிய மறு ஆயுதத்திரட்டலின் கண்டுபிடிப்பைப் தகவல் தேவைகளுக்காகப் பயன்படுத்திக்கொண்டன. அந்தப் படமானது ஒலி மாற்றங்களினாலும் குரோஷிய அமைச்சரின் குரலை செயற்கையாக குழப்பியதாலும் மிகவும் சுவாரஸ்யமாக்கப்பட்டது.
குரோஷியாவில் இராணுவ தளங்களிலிருந்து துப்பாக்கிச் சூடுகளும் நிகழ்த்தப்பட்டன. பிற இடங்களில் நெருக்கடி அதிகமாகியது.
அதே மாதத்தில் யூகோஸ்லாவிய மக்கள் இராணுவம் (Jugoslovenska Narodna Armija, JNA ), நாட்டினை இராணுவக்கட்டுப்பாட்டின் கீழ் கொண்டுவர அனுமதிக்கும் அவசரநிலையை அறிவிப்பைப் பெறுவதற்கான முயற்சியாக, அதிபரை சந்தித்தது. அந்த நேரத்தில் இராணுவமானது செர்பிய சேவையாக் கருதப்பட்டது, அதனால் பிற குடியரசுகள் செர்பிய ஆதிக்கமிக்க ஒருங்கிணைப்பு ஏற்பட்டுவிடுமோ என பயந்தன. செர்பியா, மாண்டினீக்ரோ, கொசோவா மற்றும் வோஜ்வோடினா ஆகியவற்றின் பிரதிநிதிகள் முடிவுக்கு ஆதரவாக வாக்களித்தனர், குரோஷியா (ஸ்டைப் மெசிக்), ஸ்லோவேனியா (ஜேனஸ் ட்ரெனோவ்செக்), மெக்டோனியா (வாசில் டுப்புர்க்கோவ்ஸ்கி) மற்றும் போஸ்னியா மற்றும் ஹெர்ஜிகோவினா (போஜிக் போஜிஸ்விக்) ஆகிய மற்ற அனைத்து குடியரசின் பிரதிநிதிகளும் எதிராக வாக்களித்தனர். கருத்து வேறுபாடுகள் அதிகமாக இருந்ததால் இந்த ஒப்பந்தம் தாமதிக்கப்பட்டது, ஆனால் நீண்ட காலம் தாமதிக்கப்படவில்லை. ஸ்லொபோடான் மிலோஸெவிக் யோகர்ட் புரட்சிகளின் போது இந்தக் கருத்தின் ஆதரவாளர்களை வோஜ்வோடினா, கொசோவா மற்றும் மாண்டினீக்ரோ ஆகிய பகுதிகளில் ஏற்பாடு செய்தார்.
முதல் பலகட்சி தேர்தல் முடிவுகளைத் தொடர்ந்து, 1990 இன் இலையுதிர்காலத்தில், ஸ்லோவேனியா மற்றும் குரோஷிய குடியரசுகள் யூகோஸ்லாவியாவை ஆறு குடியரசுகளைக் கொண்ட தளர்வான கூட்டமைப்பாக மாற்ற முன்மொழிந்தன. இந்த முன்மொழிதாலால், குடியரசுகளுக்கு சுய தீர்மான உரிமைகள் கிடைக்கும். இருப்பினும், மிலோஸெவிக் ஸ்லோவேனியர்கள் மற்றும் குரோஷியர்களைப் போல செர்பியர்களுக்கும் (குரோஷிய செர்பியர்களை மனதில் கொண்டு) சுய தீர்மான உரிமைகள் வழங்கப்பட வேண்டும் என வாதிட்டு, இது போன்ற அனைத்து முன்மொழிதல்களையும் நிராகரித்தார்.
மார்ச் 9, 1991 இல், ஸ்லொபோடான் மிலோஸெவிக்குக்கு எதிராக பெல்க்ரேடில் ஆர்பாட்ட நிகழ்ச்சிகள் நடத்தப்பட்டன, ஆனால் அமைதியை மீட்டமைப்பதற்காக காவலர்களும் இராணுவத்தினரும் பயன்படுத்தப்பட்டு, அந்தப் போராட்டத்தில் இருவர் கொல்லப்பட்டனர். 1991 ஆம் ஆண்டு மார்ச் மாத பிற்பகுதியில் நிகழ்ந்த ப்ளிட்வைஸ் லேக்ஸ் சம்பவமே, குரோஷியாவில் வெளிப்படையான போரின் தொடக்கத்திற்கான முக்கியக் காரணங்களில் ஒன்றாக அமைந்தது. செர்பிய இனத்தவர் அதிகமாக உயர் அதிகாரிகளாக இருந்த யூகோஸ்லாவிய மக்கள் இராணுவம் (JNA), நடுநிலையாக இருப்பதைப் போலவே தொடர்ந்து காட்டிக்கொண்டது, ஆனால் காலம் செல்லச் செல்ல அது மாகாண அரசியலில் அதிகமாக ஈடுபட்டது.
ஜூன் 25, 1991 இல் ஸ்லோவேனியா மற்றும் குரோஷியா ஆகியவையே யூகோஸ்லாவியாவிலிருந்து சுதந்திரம் பெற்றதாக அறிவித்த முதல் குடியரசுகளாயின. இத்தாலி, ஆஸ்திரியா மற்றும் ஹங்கேரி ஆகிய எல்லைப் பகுதியிலுள்ள ஸ்லோவேனிய ஃபெடரல் சுங்க அதிகாரிகளில் பெரும்பாலானோர் உள்ளூர் ஸ்லோவேனியர்களாக இருந்ததால் அவர்கள் வெறுமென சீருடைகளை மட்டும் மாற்றிக்கொண்டனர். ஸ்லோவேனியாவின் சுதந்திர அறிவிப்புக்கு முன்பே, எல்லைக் காவலர்கள் பெரும்பாலும் ஸ்லோவேனியர்களாகவே இருந்தனர். அடுத்த நாள் (ஜூன் 26), ஃபெடரல் செயலக கவுன்சில் "சர்வதேச ரீதியாக அறியப்படும் எல்லைகளின்" கட்டுப்பாட்டைப் பெறுமாறு இராணுவத்திற்கு பிரத்யேகமாக ஆணையிட்டது. காண்க பத்து-நாள் போர்.
ஸ்லோவேனியாவிலுள்ள பேரக்ஸ் மற்றும் குரோஷியாவை அடிப்படையாகக் கொண்ட யூகோஸ்லாவிய மக்கள் இராணுவப் படைகள், அடுத்த 48 மணி நேரத்திற்குள் அந்தச் செயலைச் செய்து முடிக்க முயற்சித்தன. இருப்பினும், யூகோஸ்லாவிய இராணுவ பணியாளர்களுக்கு வெளிநாட்டுப் படைகள் ஃபெடரேஷன் மீது தாக்குதல் நடத்துகின்றன என்ற தவறான தகவல் வழங்கப்பட்டதாலும் அவர்களில் பெரும்பாலானோர் தாங்கள் பணிபுரிந்த இடத்தின் மீது போர் தொடுக்க விரும்பாததாலும், ஸ்லோவேனிய பாதுகாப்புப் படைகள் இரு தரப்பிலும் குறைவான உயிரிழப்புகள் ஏற்படும் வகையில் சில நாள்களில் தங்கள் படைகளைத் திரும்பப்பெறப்பட்டன. ஆஸ்திரிய ORF TV நிலையம், மூன்று யூகோஸ்லாவிய இராணுவ வீரர்கள் ஆட்சிப்பரப்புப் பாதுகாப்புப் படையினரிடம் சரணடைவதைக் காட்டும் படத்தில் துப்பாக்கி சுடும் சத்தம் வரும் முன்பே படையினர் கீழே விழுவது காண்பிக்கப்பட்டதால், அது போர் குற்றம் என சந்தேகிக்கப்பட்ட ஒரு சம்பவமாக இருந்தது. இருப்பினும் அந்த சம்பவத்தில் எவரும் கொல்லப்படவில்லை. இருப்பினும் யூகோஸ்லாவிய மக்கள் இராணுவத்தால் எண்ணற்ற மக்களின் சொத்துகள் அழிந்தன, எண்ணற்ற மக்களும் கொல்லப்பட்டனர், வீடுகள், ஒரு தேவாலயம், மக்களின் விமான நிலையம் குண்டு வீச்சுக்கு இறையானதால் மக்களின் விமான நிறுத்துமிடம் மற்றும் அதிலிருந்த விமானங்கள் பாழாகின மற்றும் லூப்லியானே- ஜாக்ரப் சாலையில் இருந்த ட்ரக் ஓட்டுநர்கள் மற்றும் லூப்லியானே விமான நிலையத்திலிருந்த ஆஸ்திரிய பத்திரிகையாளர்கள் ஆகியோர் கொல்லப்பட்டனர். போர் நிறுத்தம் ஒப்பந்தமானது. அனைத்து குடியரசுகளின் பிரதிநிதிகளாலும் அங்கீகரிக்கப்பட்ட ப்ரியோனி ஒப்பந்தத்தின் படி, சர்வதேச சமூகம் ஸ்லோவேனியா மற்றும் குரோஷியாவை சுதந்திரத்தித்தை மூன்று மாத காலம் தள்ளிப்போட வற்புறுத்தின. இந்த மூன்று மாதத்தின் போது, யூகோஸ்லாவிய இராணுவம் ஸ்லோவேனியாவிலிருந்து அதன் படைகளைத் திரும்பப் பெறுவதை முடித்தது. ஆனால் குரோஷியாவில் 1991 இன் இலையுதிர்காலத்தில் இரத்த ஆறு ஓடிய போர் வெடித்தது. செர்பியர்கள் அதிகமாக வாழ்ந்த பகுதிகளில் தங்களுக்கென செர்பியன் க்ராஜினா மாகாண குடியரசை உருவாக்கிய செர்பியர்கள் மக்கள், அந்தப் போர் வெடித்த பகுதியை மீண்டும் குரோஷிய அதிகார எல்லையின் கீழ் கொண்டுவர முயற்சித்த குரோதிய குடியரசின் காவலர் படைகளை வரவிடாமல் தடுத்தனர். சில திட்டமிட்ட இடங்களில், யூகோஸ்லாவிய இராணுவம் நடுநிலை மண்டலமாக செயல்பட்டது, பிற பெரும்பாலான இடங்களில், புதிய குரோஷிய இராணுவம் மற்றும் அவர்களின் காவலர் படைகளுக்கு எதிரான அவர்களின் தாக்குதல்களில், வளங்கள் மற்றும் மனிதர்களையும் பயன்படுத்தி செர்பியர்களைப் பாதுகாத்தது அல்லது அவர்களுக்கு உதவியது.
1991 செப்டம்பரில் மெக்டோனிய குடியரசும் சுதந்திரத்தை அறிவித்தது, அதுவே பெல்க்ரேடு அடிப்படையிலான யூகோஸ்லாவிய அதிகாரிகளிடமிருந்து எதிர்ப்பு எதுவுமின்றி இறையாண்மையைப் பெற்ற முந்தைய ஒரே குடியரசாகியது. அப்போது செர்பியக் குடியரசு, யூகோஸ்லாவியாவுடனான மெக்டோனியாவின் வடக்கு எல்லைகளைக் கண்காணிக்க ஐக்கிய நாடுகள் அவையின் பெயரின் கீழ் ஐந்நூறு அமெரிக்க போர் வீரர்கள் ஈடுபடுத்தப்பட்டனர். மெக்டோனியாவின் முதல் அதிபர் கிரோ க்ளிகோரோவ், பெல்க்ரேடு மற்றும் பிற பிரிவு குடியரசுகளுடன் நல்ல உறவை தக்கவைத்திருந்தார், மேலும் கொசோவாவின் சிறு இடைப்பள்ளப் பகுதிகளும் ப்ரெசோவா பள்ளத்தாக்குகளும் மெக்டோனியா (Prohor Pčinjski part) எனப்படும் வரலாற்றுக்காலச் சிறப்பு மிக்க பகுதியின் வடக்கு எல்லைகளில் முடிந்தாலும், இதுவரை மெக்டோனிய மற்றும் செர்பிய எல்லைக் காவலர்களுக்கிடையே சிக்கல்கள் எதுவும் ஏற்படவில்லை, இதுவே முந்தைய மெக்டோனிய தேசியவாதம் இருந்திருந்தால் மீண்டும் எல்லைப் பிரச்சனையாகியிருக்கும். (காண்க VMRO ). யூகோஸ்லாவிய இராணுவம் 2000 வது ஆண்டு வரை ஸ்ட்ராஸா மலையின் மேல் பகுதியில் இருந்த அதன் இராணுவ கட்டமைப்புகளைக் கைவிட மறுத்தது.
இந்தக் கருத்து வேறுபாட்டின் விளைவாக ஐக்கிய நாடுகளின் பாதுகாப்பு கவுன்சில் [[UN பாதுகாப்பு கவுன்சில் தீர்மானம் 721|UN பாதுகாப்பு கவுன்சில் தீர்மானம் 721]] ஐ நவம்பர் 27, 1991 இல் ஒருமனதாக நிறைவேற்றியது, அது யூகொஸ்லாவியாவில் அமைதியை நிலைநாட்டுவதற்கான வழிகளை உருவாக்கும் ஒன்றாக இருந்தது.[7]
போஸ்னியா மற்றும் ஹெர்ஜிகோவினாவில் 1991 நவம்பரில், போஸ்னிய செர்பியர்கள் ஒரு வாக்கெடுப்பை நடத்தினர், அதன் முடிவில் போஸ்னியா மற்றும் ஹெர்ஜிகோவினாவின் எல்லைகளில் செர்பியக் குடியரசின் எல்லைகளை உருவாக்கி, செர்பியா மற்றும் மாண்டினீக்ரோ ஆகிய இரண்டுக்குமிடையிலான ஒரு பொதுவான நிலையில் இருப்பது என்ற முடிவுக்கு ஆதரவாக அமோக வாக்குகள் கிடைத்தன. ஜனவரி 9, 1992 இல், சுய அறிவிப்பளித்த பொஸ்னிய செர்பிய சட்டசபை ஒரு தனி "போஸ்னியா மற்றும் ஹெர்ஜிகோவினாவின் செர்பிய மக்ககள் குடியரசை" அறிவித்தது. அந்த வாக்கெடுப்பும் SARகளின் உருவாக்கமும் போஸ்னியா மற்றும் ஹெர்ஜிகோவினா அரசாங்கத்தால் அரசியலமைப்பிலல்லாததாக அறிவிக்கப்பட்டது, மேலும் சட்ட விரோதமானது மற்றும் செல்லாதது என்றும் அறிவிக்கப்பட்டது. இருப்பினும், பிப்ரவரி-மார்ச் 1992 இல், அரசாங்கம் யூகோஸ்லாவியாவிலிருந்து போஸ்னியாவுக்கான விடுதலை என்ற கருத்தின் மீதான ஒரு தேசிய வாக்கெடுப்பை நடத்தியது. அந்த வாக்கெடுப்பானது BiH மற்றும் பெல்க்ரேடில் இருந்த ஃபெடரல் அரசியலமைப்பு நீதிமன்றத்தால் அமைக்கப்பட்ட ஃபெடரல் அரசியலமைப்புக்கு முரணாக அறிவித்தது. பெல்க்ரேடில் இருந்த ஃபெடரல் நீதிமன்றம், போஸ்னிய செர்பியர்களின் வாக்கெடுப்பு குறித்து முடிவெடுக்கவில்லை. அதன் விளைவாக 64-67% மற்றும் 98% க்கு இடைப்பட்ட வாக்காளர்கள் சுதந்திரத்திற்கு ஆதரவாக வாக்களித்தனர். மூன்றில் இரண்டு பங்கு பெரும்பான்மை தேவை என்பது உண்மையில் எதைக் குறிக்கிறது என்பதும் அது நிறைவேறியதா என்பதும் தெளிவாகவில்லை. குடியரசு அரசாங்கம் அதன் சுதந்திரத்தை ஏப்ரல் 5 அன்று அறிவித்தது, செர்பியர்கள் உடனடியாக ரிப்பப்ளிக்கா ஸ்ப்ஸ்காவின் சுதந்திரத்தை அறிவித்தனர். அதனையடுத்து குறுகிய காலத்தில் போஸ்னியாவில் போர் தொடங்கியது.
இரண்டாம் யூகோஸ்லாவியாவின் முடிவு[தொகு]
பல்வேறு தேதிகள் சோஷலிஸ்ட் ஃபெடரல் ரிப்பப்ளிக் ஆஃ யூகோஸ்லாவியயவின் முடிவு தேதியாகக் கருதப்படுகின்றன:
- குரோஷியா மற்றும் ஸ்லோவேனியா ஆகியவை சுதந்திரத்தை அறிவித்த ஜூன் 25, 1991
- ஒரு வாக்கெடுப்புக்குப் பின்னர் மெக்டோனியா குடியரசு அதன் சுதந்திரத்தை செப்டம்பர் 8, 1991 இல் அறிவித்தது.
- ஸ்லோவேனியா மற்றும் குரோஷியா பிரிவினைகள் குறித்த ஜூலை 9 அன்றைய வாக்கெடுப்பு முடிந்து குரோஷியா அதன் சுதந்திரத்தை குரோஷியாவின் நாடாளுமன்றத்தில் (இந்த நாளே குரோஷியாவில் சுதந்திரதினமாகக் கொண்டாடப்படுகிறது) மீண்டும் குறிப்பிட்ட அக்டோபர் 8, 1991
- ஸ்லோவேனியா மற்றும் குரோஷியா ஆகிய குடியரசுகள் பெரும்பாலான ஐரோப்பிய நாடுகளால் அங்கீகரிக்கப்பட்ட ஜனவரி 15, 1992
- அமெரிக்கா மற்றும் ஐரோப்பிய நாடுகள் போஸ்னியா மற்றும் ஹெர்ஜிகோவினாவின் சுதந்திரத்துக்கான முழு அங்கீகாரம் அளித்த ஏப்ரல் 6, 1992
- ஃபெடரல் ரிப்பளிக் ஆஃப் யூகோஸ்ளாவியா உருவாக்கப்பட்ட ஏப்ரல் 28, 1992
- FR யூகோஸ்லாவியா, போஸ்னியா மற்றும் ஹெர்ஜிகொவினா மற்றும் குரோஷிய தலைவர்களால் டேய்ட்டன் ஒப்பந்தம் கையெழுத்தான நவம்பர் 1995
- FR யூகோஸ்லாவியா, போஸ்னியா மற்றும் ஹெர்ஜிகொவினா மற்றும் குரோஷியாவின் இராணுவ வசதிகளை வரம்புபடுத்தும் துணை-பகுதி ரீதியான ஆயுதக் கட்டுப்பாட்டுக்கான ஒப்பந்தம்கையெழுத்தான ஜூன் 14, 1996
- 1996-1999, யூகோஸ்லாவிய இராணுவம் மற்றும் KLA உடனான மோதல்கள்
- FR யூகோஸ்லாவியாவின் (செர்பியா மற்றும் மாண்டினீக்ரோ) மீது NATO குண்டுவீச்சை நிகழ்த்திய மார்ச் 24-ஜூன் 10, 1999
- ஐக்கிய நாடுகள் அவை மற்றும் வட அத்திலாந்திய ஒப்பந்த அமைப்பு நிர்வாகம் கொசோவாவுக்கு வந்த ஜூன் 1999
- ஸ்டேட் யூனியன் ஆஃப் செர்பியா மற்றும் மாண்டினீக்ரோ அமைக்கப்பட்ட பிப்ரவரி 5, 2003
- ஜூன் 5, 2006, மாண்டினீக்ரோவில் நடைபெற்ற வாக்கெடுப்புக்குப் பின்னர், மாண்டினீக்ரோ தனது சுதந்திரத்தை அறிவித்தது, செர்பியா அது ஸ்டேட் யூனியனின் தொடர்ச்சி எனக் குறிப்பிட்டது
- கொசோவா செர்பியாவிலிருந்து சுதந்திரம் பெற்றதாக அறிவித்த பிப்ரவரி 17, 2008
ஃபெடரல் ரிப்பப்ளிக் ஆஃப் யூகோஸ்லாவியா[தொகு]
ஃபெடரல் ரிப்பப்ள்க் ஆஃப் யூகோஸ்லாவியா (FRY) ஏப்ரல் 28, 1992 இல் உருவாக்கப்பட்டது, அது முந்தைய சோஷலிஸ்ட் ரிப்பப்ளிக் ஆஃப் செர்பியா மற்றும் சோஷலிஸ்ட் ரிப்பப்ளிக் ஆஃப் மாண்டினீக்ரோ ஆகியவற்றாலானது. யூகோஸ்லாவியாவின் புதிய அரசியலமைப்பு, 1986 இல் ஃபெடரல் ஒரு கட்சித் தேர்தலில் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்ட மீதமுள்ள MPகளால் வாக்களிக்கப்பட்டது.
முந்தைய யூகோஸ்லாவியாவின் மேற்குப் பகுதிகளில் நடைபெற்ற போர் 1995 இல் டேய்ட்டன், ஓஹியோவில் அமெரிக்கா வழங்கிய அமைதிப் பேச்சுவார்த்தைகளால் முடிவுற்றது, இதன் விளைவாக டேய்ட்டன் ஒப்பந்தம் உருவானது.
கொசோவாவில் 1990கள் முழுவதும் அல்பேனிய மக்களின் தலைமை, மாகாணத்திற்கு சுதந்திரம் பெறுவதற்காக வன்முறையற்ற எதிர்ப்பின் மூலம் சுதந்திரத்திற்கு முயற்சித்துக்கொண்டே இருந்தது. 1996 இல், அல்பேனியர்கள் கொசோவோ விடுதலை இராணுவத்தை உருவாக்கினர். படைகளை வேறுபாடின்றி பொதுமக்களின் மீதும் பயன்படுத்தியது யூகோஸ்லாவியாவின் பதில்வினையாக இருந்தது, அதனால் பல அல்பேனிய இனத்து மக்கள் தங்கள் வீடுகளை விட்டு வெளியேறினர். ராசாக் சம்பவம் மற்றும் 1999 ஆம் ஆண்டின் தொடக்க மாதங்களிலான வெற்றிபெறாத ரேம்போலியட் ஒப்பந்தம் ஆகியவற்றைத் தொடர்ந்து, NATO நாடுகள் செர்பியா மற்றும் மாண்டினீக்ரோ குடியரசுகளின் மீது இரண்டு மாதங்களுக்கும் மேலாக குண்டு வீச்சை நடத்தின, மேலும் மிலோசெவிக்கின் அரசாங்கத்துக்கும் NATO க்கும் இடையே ரஷ்யா நடுநிலையாளராக செயல்பட்டு ஒரு ஒப்பந்தம் ஏற்படுத்தப்படும் வரை இது தொடர்ந்தது. யூகோஸ்லாவியா அதன் படைகளை கொசோவாவிலிருந்து திரும்பப் பெற்றது, அதற்கு பதிலாக NATO நாடுகள், NATO படைகள் செர்பியாவுக்குள் நுழைய வேண்டும் என்ற போருக்கு முந்தைய கோரிக்கையை கைவிட்டனர், இதனால் 250 000 செர்பியர்கள் மற்றும் பிற அல்பேஜியர் அல்லாத மக்கள் அகதிகளானார்கள். ஜூன் 1999 முதல் இந்த மாகாணமானது NATO மற்றும் ரஷியா ஆகிய நாடுகளின் அமைதிப் படைகளால் ஆளப்பட்டுவருகிறது, இருப்பினும் கட்சிகள் 2008 வரை அதை செர்பியாவின் ஒரு பகுதியாகவே தொடர்ந்து கருதினர். கொசோவா பிப்ரவரி 2008 இல் தனது சுதந்திரத்தை அறிவித்தது, ஆனால் இன்னும் ஐக்கிய நாடுகளில் அது உறுப்பினராகவில்லை, மேலும் 60 அரசாங்கங்களால் மட்டுமே அங்கீகரிக்கப்பட்டுள்ளது.
2000 செப்டம்பரில் நடைபெற்ற, ஃபெடரல் அதிபரகத்துக்கான புதிய தேர்தல்களில் முதல் சுற்று எதிர்க்கட்சி வெற்றி தொடர்பான கூற்றுகளைப் பற்றிய மிலோசெவிக்கின் நிராகரிப்பினால், பெல்க்ரேடில் அக்டோபர் 5 அன்று பெரும் ஆர்ப்பாட்டங்கள் நடைபெற்றன, மேலும் அரசாங்கத்தின் அதிகாரத்தை ஆட்டங்காணச் செய்தது. எதிர்க்கட்சி வேட்பாளர், வோஜிலாவ் கோஸ்டுனிக்கா யூகோஸ்லாவிய அதிபராக அக்டோபர் 6, 2000 வது ஆண்டில் பதவியேற்றார். அதன் பின்னர் 2000 இல், ஃபெடரல் ரிப்பப்ளிக் ஆஃப் யூகோஸ்லாவியா ஐக்கிய நாடுகளில் அனுமதிக்கப்பட்டது.
அதிகார துஷ்பிரயோகம் ஊழல் போன்ற வழக்குகளுக்காக அவருக்கு சமீபத்தில் வழங்கப்பட்ட பிடி ஆணையைத் தொடர்ந்து, சனிக்கிழமை, மார்ச் 31, 2001 அன்று மிலோசெவிக் பெல்க்ரேடில் இருந்த தனது வீட்டிலிருந்து யூகோஸ்லாவிய பாதுகாப்புப் படையிடம் சரணடைந்தார். ஜூன் 28 அன்று அவர் யூகோஸ்லாவியா-போஸ்னியா எல்லைப் பகுதிக்குக் கொண்டுசெல்லப்பட்டார், அங்கு உடனடியாக SFOR அதிகாரிகளின் கட்டுப்பாட்டின் கீழ் ஒப்படைக்கப்பட்டார், பின்னர் விரைவில் முந்தைய யூகோஸ்லாவியாவிற்கான ஐக்கிய நாடுகளின் சர்வதேச குற்றவியல் நீதிமன்றத்திற்கு அனுப்பப்பட்டார். போஸ்னியாவிலான இனப்படுகொலை மற்றும் குரோஷியா மற்றும் கொசோவா மற்றும் மெட்டோஹிஜாவில் போர் குற்றங்கள் தொடர்பான அவரது குற்றச்சாட்டுகளின் மீதான வழக்கு த ஹாஜில் (உச்ச நீதிமன்றம்) பிப்ரவரி 12, 2002 இல் நடைபெற்றது, அவரது வழக்கு நடந்துகொண்டிருந்த சமயத்திலேயே, அவர் 11 மார்ச் 2006 இல் இறந்தார். ஏப்ரல் 11, 2002 இல் யூகோஸ்லாவிய நாடாளுமன்றம் ஒரு சட்டத்தைப் பிறப்பித்தது. அது சர்வதேச குற்றவியல் நீதிமன்றத்தின் மூலம் போர்க்குற்றங்கள் தொடர்பாக குற்றம் சுமத்தப்பட்டுள்ள அனைவரும் சரணடைவதற்கு அனுமதித்தது.
2002 மார்ச்சில், செர்பியா மற்றும் மாண்டினீக்ரோ அரசாங்கங்கள், செர்பியா மற்றும் மாண்டினீக்ரோ என அழைக்கப்படும், புதிய, மிகவும் பலவீனமான ஒத்துழைப்பின் ஒரு வடிவத்திற்கு ஆதரவாக FRY ஐ சீரமைக்க ஒப்புக்கொண்டன. பிப்ரவரி 4, 2003 அன்றைய யூகோஸ்லாவிய ஃபெடரல் நாடாளுமன்றத்தின் ஆணையின் படி, குறைந்தபட்சம் பெயரளவிலும் யூகோஸ்லாவியா என்று இருக்க தடை விதிக்கப்பட்டது. பெல்க்ரேடில் ஒரு ஃபெடரல் அரசாங்கம் நீடித்தது, ஆனால் அதற்கு சம்பிரதாயத்திற்கான அதிகாரம் மட்டுமே வழங்கப்பட்டது. செர்பியா மற்றும் மாண்டினீக்ரோ ஆகியவற்றின் தனி அரசாங்கங்கள், கிட்டத்தட்ட அவை தனிச்சார்புடையவை போலவே, அவற்றுக்கான பரிவர்த்தனைகளை நடத்தின. மேலும், இரண்டு குடியரசுகளுக்கும் இடையிலான பாரம்பரிய எல்லைக் கோடுகளுக்கிடையே சுங்கச்சாவடிகள் நிறுவப்பட்டன.
மே 21, 2006 அன்று செர்பியாவுடனான மாகாண ஒருங்கிணைப்பிலிருந்து மாண்டினீக்ரொவின் சுதந்திரம் குறித்த ஒரு சிறப்பு வாக்கெடுப்புக்காக தகுதியுள்ள 86 சதவீத மாண்டினீக்ரோ வாக்குகள் பதிவானது. அவர்கள் 55.5% சுதந்திரத்திற்கு ஆதரவாக வாக்களித்தனர், இதனால் ஐரோப்பிய யூனியனால் அமைக்கப்பட்ட பூரித வாக்குகள் சதவீதமான 55% எட்டப்பட்டது. ஜூன் 3, 2006 இல், மாண்டினீக்ரோ அதிகாரப்பூர்வமாக அதன் சுதந்திரத்தை அறிவித்தது, அதனையடுத்து இரண்டு நாட்கள் கழித்து செர்பியாவும் அறிவித்தது, முந்தைய யூகோஸ்லாவியாவின் கடைசி இரண்டு தடங்களில் ஒன்று இதன் மூலம் இல்லாமல் போனது.
பாரம்பரியம்[தொகு]
புதிய மாகாணங்கள்[தொகு]
பழைய யூகோஸ்லாவியாவிலிருந்து உருவாக்கப்பட்ட நாடுகள்:
ஐரோப்பிய ஒன்றியத்தில் இணைந்த முதல் யூகோஸ்லாவிய குடியரசு ஸ்லோவேனியாவாகும், அது 1996 இல் விண்ணப்பித்து 2004 இல் உறுப்பினரானது. குரோஷியா 2004 இல் உறுப்பினராக விண்ணப்பித்தது. மெக்டோனியா 2004 இல் விண்ணப்பித்தது, 2010-2015 வாக்கில் இணையக்கூடும்.[8]. மாண்டினீக்ரோ, EU வேட்பாளர் அந்தஸ்தைப் பெறும் எண்ணத்தில், ஐரோப்பிய யூனியனுக்கு அதன் அதிகாரப்பூர்வ விண்ணப்பத்தை 2009 இல் வழங்கியது, இருப்பினும் அது இன்னும் ஏற்றுக்கொள்ளப்படவில்லை.[9]. மீதமுள்ள மூன்று குடியரசுகள் இன்னும் விண்ணப்பிக்கவில்லை, ஆகவே அவை 2015 க்குள் ஏற்றுக்கொள்ளப்படும் என்று எதிர்பார்க்க முடியாது. இந்த மாகாணங்கள் ஐரோப்பிய ஒன்றியத்துடனான பல்வேறு கூட்டு ஒப்பந்தங்களில் கையெழுத்திட்டவையாகும். ஜனவரி 1, 2007 இலிருந்து, அவை EU இன் உறுப்பினர் மாகாணங்களால் (மற்றும் அவற்றால் சுற்றிவளைக்கப்பட்டுள்ள அல்பேனியாவால்) சுற்றிவளைக்கப்பட்டுள்ளன. கொசோவா சட்டசபை செர்பியாவிலிருந்து தனது சுதந்திரத்தை பிப்ரவரி 2008 இல் அறிவித்தது. அதன் சுதந்திரமானது [38] மற்றும் சீனக் குடியரசால் (தைவான்) அங்கீகரிக்கப்பட்டது. அக்டோபர் 8, 2008 இல் செர்பியாவின் கோரிக்கையின் பேரில், UN பொது அவை, சர்வதேச நீதிமன்றத்திடம் கொசோவாவின் சுதந்திரத்தின் அறிவிப்பு பற்றிய ஒரு அறிவுரைத் தீர்ப்பை வழங்குமாறு கேட்கும் ஒரு தீர்மானத்தை நிறைவேற்றியது.[10] அந்த செயலாக்கம் தற்போது செயல்பாட்டிலுள்ளது.
மீதமுள்ள கலாச்சார மற்றும் இன பந்தங்கள்[தொகு]
மொழிகள் மற்றும் பொது வாழ்க்கையின் நீண்டகால வரலாறு ஆகியவற்றிலான ஒத்தத் தன்மைகள் புதிய மாகாணங்களின் மக்களிடையே பல பந்தங்கள் விட்டுச்சென்றுள்ளன, இருப்பினும் புதிய மாகாணங்களின் மாகாணக் கொள்கைகள் வேறுபாட்டை ஆதரிக்கின்றன, குறிப்பாக மொழியில். செர்போ-குரோஷிய மொழி மொழியியலின்படி ஒரு தனி மொழியாகும், அதில் பல எழுத்து மற்றும் பேச்சு மாற்ற வகைகளும் உள்ளன, மேலும் பிற மொழிகள் ஆதிக்கமாக உள்ள இடங்களில் (ஸ்லோவேனியா, மெக்டோனியா) தகவல்தொடர்புக்கான வழியாகப் பயன்படுத்தப்படுகிறது. இப்போது, போஸ்னிய, குரோஷியன் மற்றும் செர்பிய மொழிகளுக்கு தனி சமூக மொழியியல் தரநிலைகள் உள்ளன. SFRY க்கு அதிகாரப்பூர்வ மொழி இல்லை எனினும், தொழில்நுட்ப ரீதியாக மூன்று அதிகாரப்பூர்வ மொழிகள் இருந்துள்ளன, அதனுடன் சிறுபான்மை மக்கள் வாழ்ந்த இடங்களில் சிறுபான்மை மொழிகள் அதிகாரப்பூர்வ மொழிகளாகவும் இருந்துள்ளன, ஆனால் ஃபெடரல் உறுப்புகள் அனைத்திலும் செர்போ-குரோஷிய அல்லது க்ரோட்டோ-செர்பிய மொழியே பயன்படுத்தப்பட்டது, மேலும் மற்றவையும் அதையே பயன்படுத்த எதிர்பார்க்கப்பட்டன.
கூட்டு மாகாணத்தின் நேரத்தின் நினைவுகூறல் மற்றும் அதன் நேர்மறை பண்புக்கூறுகள் ஆகியவை யூகோ-நாஸ்டால்ஜியா (Jugonostalgija ) எனக் குறிப்பிடப்படுகிறது. யூகோநாஸ்டால்ஜியாவின் பல அம்சங்கள் சோஷலிஸ்ட் அமைப்பையும் ஒரு வகை சமூக பாதுகாப்பு வழங்கலையும் குறிக்கின்றன. இன்றும் தங்களை யூகோஸ்லாவியர்கள் எனக் கூறிக்கொள்ளும் முந்தைய யூகோஸ்லாவியாவின் மக்கள் உள்ளனர், மேலும் அவற்றை இன்றைய தனி மாகாணங்களின் இனம் தொடர்பான மக்கள் தொகை விவரங்களில் பொதுவாகக் காணலாம்.
மற்றவை[தொகு]
- சிறுகோள் 1554 யூகோஸ்லாவியா மிலோராத் பி. ப்ரோட்டிக் என்பவரால் கண்டுபிடிக்கப்பட்டு யூகோஸ்லாவியாவின் பெயர் சூட்டப்பட்டது.
மேலும் காண்க[தொகு]
குறிப்புதவிகள்[தொகு]
- ↑ "காப்பகப்படுத்தப்பட்ட நகல்". 2009-05-16 அன்று மூலம் பரணிடப்பட்டது. 2010-06-15 அன்று பார்க்கப்பட்டது.
- ↑ 2.0 2.1 2.2 வார்ப்புரு:Kosovo-note
- ↑ The Balkans since 1453. பக். 624. http://books.google.com/books?id=xcp7OXQE0FMC&pg=PA624.
- ↑ "காப்பகப்படுத்தப்பட்ட நகல்". 2009-10-15 அன்று மூலம் பரணிடப்பட்டது. 2010-06-15 அன்று பார்க்கப்பட்டது.
- ↑ 7டேவிட் மார்ட்டின், ஆல்லி பிட்ரேய்ட்: த அன்சென்சார்டு ஸ்டோரி ஆஃப் டிட்டோ அண்ட் மிஹைலோவிச், (நியூ யார்க்: ப்ரெண்ட்டிஸ் ஹால், 1946), 34.
- ↑ http://atheism.about.com/library/world/KZ/bl_YugoReligionDemography.htm
- ↑ "Resolution 721". N.A.T.O. 1991-09-25. 2006-07-21 அன்று பார்க்கப்பட்டது.
- ↑ http://www.europeanvoice.com/article/2008/12/montenegro-applies-for-eu-membership/63428.aspx
- ↑ மாண்டினீக்ரோ ஃபைல்ஸ் EU மெம்பெர்ஷிப் அப்ளிகேஷன்
- ↑ "U.N. backs Serbia in judicial move on Kosovo | International". Reuters. 2008-10-08. 2009-07-20 அன்று பார்க்கப்பட்டது.
This article incorporates public domain material from websites or documents of the Library of Congress Country Studies.– யூகோஸ்லாவியா
This article incorporates public domain material from websites or documents of the கூடுதல் வாசிப்பு[தொகு]
- அல்கொக், ஜான் பி.: எக்ஸ்ப்லைனிங் யுகோஸ்லாவியா. நியூயார்க்: கொலம்பியா யுனிவேர்சிட்டி பிரஸ், 2000
- அண் மேரி டு ப்ரீஸ் பெஸ்ட்ராப்: சாராஜிவோ ரோசெஸ்: வார் மெமொரிஸ் ஆஃப் எ பீஸ்கீப்பர் . ஓஷன், 2002. ISBN 177007031.
- சான், அட்ரியன்: ஃப்ரீ டு சூஸ்: எ டீச்சர்'ஸ் ரிசௌர்ஸ் அண்ட் அக்டிவிட்டி கைடு டு ரெவல்யூஷன் அண்ட் ரிஃபார்ம் இன் ஈஸ்டன் யூரோப் . ஸ்டேன்ஃபோர்டு, CA: SPICE, 1991. ED 351 248
- சிகர், நோர்மன், : ஜீனோசைடு இன் போஸ்னியா: தி பாலிசி ஆஃப் எத்னிக்-க்லென்சிங் . காலேஜ் ஸ்டேஷன்: டெக்சாஸ் ஏ&எம் யுனிவர்சிட்டி பிரஸ், 1995
- கோஹென், லெனார்ட் ஜே.: ப்ரோக்கன் பாண்ட்ஸ்: தி டிசிண்டேக்ரேஷன் ஆஃப் யுகோஸ்லாவியா . பௌல்டர், கோ: வெஸ்ட்ரிவியூ பிரஸ், 1993
- கொன்வேர்சி, டேனிலே: ஜெர்மன் -பஷிங் அண்ட் தி ப்ரேக்கப் ஆஃப் யூகோஸ்லாவியா , தி டொனல்ட் டபள்யூ. ட்ரீட்கோல்டு பேப்பர்ஸ் இன் ரஷ்யன், ஈஸ்ட் யுரோப்பியன் அண்ட் சென்ட்ரல் ஆஷியன் ஸ்டடீஸ், எண். 16, மார்ச் 1998 (யுனிவர்சிட்டி ஆஃப் வாஷிங்டன்: HMJ ஸ்கூல் ஆஃப் இண்டர்நேஷனல் ஸ்டடிஸ்) http://easyweb.easynet.co.uk/conversi/german.html பரணிடப்பட்டது 2006-06-27 at the வந்தவழி இயந்திரம்
- திராக்னிக், அலெக்ஸ் என்.: செர்ப்ஸ் அண்ட் க்ரோட்ஸ் .தி ஸ்ட்ரகிள் இன் யுகோஸ்லாவியா . நியூ யார்க்: ஹர்கோர்ட் ப்ரேஸ் ஜோவநோவிச், 1992
- பிஷர், ஷேரன்: பொலிட்டிக்கல் சேன்ஞ்ச் இன் போஸ்ட்-கம்யூனிஸ்ட் ஸ்லோவாக்கியா அண்ட் க்ரோஷியா: ஃப்ரம் நெஷனலிஸ்ட் டு யுரோப்பியனிஸ்ட் . நியூயார்க்: பல்க்ரவே மச்மில்லன், 2006 ISBN 1-4039-7286-9
- க்லென்னி, மிச்ச: The Balkans: Nationalism, War and the Great Powers, 1804-1999 (லண்டன்: பெங்குயின் புக்ஸ் லிமிட்டட், 2000)
- க்லென்னி, மிச்ச: தி ஃபால் ஆஃப் யூகோஸ்லாவியா: தி தேர்ட் பால்கன் வார் , ISBN 0-14-026101-X
- குட்மன், ராய்.: எ விட்னஸ் டு ஜீனோசைடு .தி 1993 புலிட்சர் ப்ரைஸ்-வின்னிங் டிஸ்பேட்ச்சஸ் ஆன் தி "எத்னிக் க்லென்சிங்" ஆஃப் போஸ்னியா . நியூயார்க்: மாக்மில்லன், 1993
- ஹால், ப்ரையன்: தி இம்பாசிபிள் கன்ட்ரி: எ ஜர்னி த்ரூ தி லாஸ்ட் டேஸ் ஆஃப் யுகோஸ்லாவியா. பெங்குயின் புக்ஸ். நியூயார்க், 1994
- ஹாரிஸ், ஜூடி ஜே.: யுகோஸ்லாவியா டுடே . சதர்ன் சோஷியல் ஸ்டடிஸ் ஜர்னல் 16 (ஃபால் 1990): 78–101. EJ 430 520
- ஹய்டேன், ராபர்ட் எம்.: ப்ளூப்ரின்ட்ஸ் ஃபார் எ ஹவுஸ் டிவைடட்: தி கான்ஸ்டிடியூஷனல் லாஜிக் ஆப் தி யுகோஸ்லாவ் கான்ப்ளிக்ட்ஸ். அன் அர்போர்: யுனிவர்சிட்டி ஆஃப் மிச்சிகன் பிரஸ், 2000
- ஹோரே, மார்கோ ஏ., எ ஹிஸ்டரி ஆஃப் போஸ்னியா: ஃப்ரம் தி மிடில் ஏஜஸ் டு தி ப்ரெசன்ட் டே . லண்டன்: சகி, 2007
- ஜெலவிச், பார்பரா: ஹிஸ்டரி ஆஃப் தி பால்கன்ஸ்: எய்ட்டீண்த் அண்ட் நைன்டீந்த் சென்ச்சுரீஸ் , தொகுதி 1. நியூ யார்க்: அமெரிக்கன் கவுன்சில் ஆஃப் லேர்ன்டு ஸொசைட்டிஸ், 1983 ED 236 093
- ஜெலவிச், பார்பரா: History of the Balkans: Twentieth Century , தொகுதி 2. நியூ யார்க்: அமெரிக்கன் கவுன்சில் ஆஃப் லேர்ன்ட் ஸொசைட்டிஸ், 1983. ED 236 094
- கொல்மன், எவன் எஃப்.: அல்-கொய்டா'ஸ் ஜிஹாத் இன் யுரோப்: தி ஆப்கன்-போஸ்னியன் நெட்வொர்க் பேர்க், நியூ யார்க் 2004, ISBN 1-85973-802-8; ISBN 1-85973-807-9
- லாம்ப், ஜான் ஆர்: யுகோஸ்லாவியா அஸ் ஹிஸ்டரி: ட்வைஸ் தேர் வாஸ் எ கன்ட்ரி கிரேட் பிரிட்டன், கேம்ப்ரிட்ஜ், 1996, ISBN 0-521-46705-5
- ஓவன், டேவிட்: பால்கன் ஓடிசி ஹர்கோர்ட் (ஹர்வெஸ்ட் புக்), 1997
- ரமேட், சப்ரினா: த த்ரீ யுகொஸ்லாவியாஸ்: ஸ்டேட்-பில்டிங் அண்ட் லேஜிடிமேஷன், 1918-2003 . ப்ளூமிங்டன்: இண்டியானா யுனிவெர்சிட்டி பிரஸ், 2006
- சக்கோ, ஜோ: சேஃப் ஏரியா கோரஸ்டே: தி வார் இன் ஈஸ்டன் போஸ்னியா 1992-1995 . பாண்டக்ராபிக்ஸ் புக்ஸ், ஜனவரி 2002
- சில்பேர், லாரா அண்ட் அல்லன் லிட்டில்:யுகோஸ்லாவியா: டெத் ஆஃப் எ நேஷன் . நியூ யார்க்: பெங்குயின் புக்ஸ், 1997
- வெஸ்ட், ரெபேக்கா: ப்ளாக் லாம்ப் அண்ட் க்ரே பால்கன்: எ ஜர்னி த்ரூ யுகோஸ்லாவியா . வைக்கிங், 1941
- ஒயிட், டி.: எனதர் ஃபூல் இன் த பால்கன்ஸ் - இன் த ஃபோட்ஸ்டெப்ஸ் ஆஃப் ரெபேக்கா வெஸ்ட் . கடகன் கைட்ஸ், லண்டன், 2006
- டைம் ஹோம்பேஜ்: நியூ பவர் பரணிடப்பட்டது 2008-05-07 at the வந்தவழி இயந்திரம்
புற இணைப்புகள்[தொகு]
- யுகோஸ்லாவியா பற்றிய காங்ரெஷனல் ரிசெர்ச் சர்வீஸ் (CRS) அறிக்கைகள் பரணிடப்பட்டது 2007-08-16 at the வந்தவழி இயந்திரம்
- யுரோப்பியன் யுனிவெர்சிட்டி இன்ஸ்டிடியூட் யுகோஸ்லாவியா
- வரைபடங்கள்
- ஸ்லொபோட்னா யுகோஸ்லவியா
- பழைய யூகோஸ்லாவியாவின் இனச்சண்டை மற்றும் நெருக்கடிகள் குறித்த கற்பிப்பு பரணிடப்பட்டது 2010-03-02 at the வந்தவழி இயந்திரம்
- தி ஃபர்ஸ்ட் யுகோஸ்லாவியா: சர்ச் ஃபார் எ வையபிள் பொலிட்டிக்கல் சிஸ்டம், பை அலெக்ஸ் என். ட்ராக்னிச்
- செர்பிய அரச குடும்பத்தின் அதிகாரப்பூர்வ வலைத்தளம்
- காலக்கோடு: யூகோஸ்லாவியாவின் பிரிவினை BBC News
- "வேர் தி வெஸ்ட் வெண்ட் ராங்": அன் ஆர்டிக்கில் இன் தி TLS பை சார்லஸ் கிங் அபௌட் தி டிஸ்சொல்யூஷன் ஆஃப் யுகோஸ்லாவியா.
- "Yugoslavia: the outworn structure" (நடுவண் ஒற்று முகமை) Report from November 1970 பரணிடப்பட்டது 2012-10-15 at the வந்தவழி இயந்திரம்
- கம்யூனிஸ்ட்டு யூகோஸ்லாவியாவின் வீழ்ச்சி