மகாராசுடிரா மாநிலத்தின் இசை

மகாராசுடிரா மாநிலத்தின் கிராமிய இசை பாரம்பரியத்தில் பலகைகள், கோந்தல்கள், லாவணிகள்-(லாவணி அல்லது லாவ்னி என்பது மனித முகம் எவ்வளவு உணர்ச்சிகளை பரப்புகிறது என்பதைப் பற்றியது. இந்த நடன வடிவில் தேர்ச்சி வித்தியாசமானது மற்றும் மகாராஷ்டிராவின் நேசத்துக்குரிய காரணிகள் வேகமாக மறைந்து வருகின்றன.) சாகிரிசு மற்றும் போவாடா போன்றவை உள்ளன.

13 ஆம் நூற்றாண்டின் இசையமைப்பாளரான சரங் தேவ் மகாராசுடிராவைச் சேர்ந்தவர்.

கோலி கீத்

"கோலி கீத்" இந்தியாவின் மிகவும் அங்கீகரிக்கப்பட்ட நாட்டுப்புற இசைகளில் ஒன்றாகும். இது மகாராசுடிராவின் மேற்குப் பகுதிகளில் பிரபலமானது. கோலி கீத் மகாராசுடிராவில் கிட்டத்தட்ட 300 வருட பாரம்பரியத்தைக் கொண்டுள்ளது.

வரலாறு

மகாராசுடிராவில் ஒவ்வொரு பண்டிகை நிகழ்வும் பாடல், இசை மற்றும் நடனத்துடன் இருக்கும். நாட்டிய சங்கீதம், ஏராளமான நாட்டுப்புறப் பாடல்கள் மற்றும் அதன் சிறந்த துறவி கவிஞர்களின் குறிப்பு இல்லாமல் மகாராசுடிராவின் இசையைப் பற்றி பேசுவது முழுமையடையாது.

மராத்தி இலக்கியம் போன்று மகாராசுடிராவில் இசை ஒரு பண்டைய பாரம்பரியத்தைக் கொண்டிருந்தாலும், மகாராசுடிராவில் கிளாசிக்கல் இசையின் புகழ் குவாலியர் மூலம் தொடங்கியது.

சாங்லி மாவட்டத்தில் உள்ள மிராசு நகரம் 'இசையின் நகரம்' என்று அழைக்கப்படுகிறது. உலகப் புகழ்பெற்ற இந்திய இசைக்கருவியான சிதார் இந்த ஊரில்தான் தயாரிக்கப்படுகிறது.

கிராமப்புற மகாராசுடிராவின் அன்றாட வாழ்வில் நாட்டுப்புற பாடல்கள் பிரிக்க முடியாத பகுதியாகும். லாவணி, நௌதாங்கி மற்றும் தமாசா இசை போன்ற நாட்டுப்புற வடிவங்கள் மிகவும் பிரபலமானவை. இருப்பினும், கலைஞர்கள் நிலைநிறுத்துவது கடினமாக இருப்பதால், இந்தக் கலை வடிவங்கள் பல அழிந்து வருகின்றன.

துறவி கவிஞர்களில் ஞானதேவ், நாம்தேவ், துக்காராம், சானி மற்றும் சோயாரா ஆகியோர் குறிப்பிடத் தக்கவர்கள். பக்தி (பக்தி) ஞானத்துடன் (அறிவு) இணைவதை அவர்கள் நம்பினர். கடவுளை வழிபடவும், இறைவனுடன் ஒன்றிணைக்கவும் கற்றுக் கொடுத்தனர்.

நாட்டுப்புற இசை

மகாராசுடிராவில் உள்ள கிராம மக்களை மகிழ்விக்கும் மிகவும் பிரபலமான நாட்டுப்புற பாடல்கள் லாவணி மற்றும் போவாடா.

வயலில் பணிபுரியும் விவசாயிகளை உற்சாகப்படுத்தும் வகையில் பலேரி என்ற நாட்டுப்புறப் பாடல் பாடப்படுகிறது. அறுவடைக் காலத்தில் சிறப்புப் பாடல்களையும் பாடுவார்கள்.

மகாராசுடிராவின் கிராமத்துப் பெண்கள் மைகா(தாயின் வீடு) மற்றும் சசுரல்(கணவர் வீடு) ஆகியவற்றை விவரிக்கும் ஓவி என்ற நாட்டுப்புறப் பாடலை விடியற்காலையில் பாடுகிறார்கள்.

திருமணத்தில் கலாட் மற்றும் கானா விழாக்களில் சுவாசினிகள் நாட்டுப்புறப் பாடல்களைப் பாடுகிறார்கள். பலனே என்பது மகாராசுடிராவில் ஒரு குழந்தையை தூங்க வைக்க பாடும் தாலாட்டு ஆகும். பெரியம்மை, பிளேக் போன்ற நோய்களிலிருந்து காக்க தெய்வங்களின் கோபத்தைத் தணிக்கும் நாட்டுப்புறப் பாடல் ஆர்த்யா ஆகும்.

பசன், பாருட் கோந்தல், கீர்த்தன், லலிதா, அபங்காசு மற்றும் தும்பாடி பாடுதல் ஆகியவை மகாராஷ்டிராவில் காணப்படும் நாட்டுப்புறப் பாடல்களை அடிப்படையாகக் கொண்ட சமூக பொழுதுபோக்குகளின் பிற வடிவங்களாகும்.

கோந்தால், லலிதா, லாவணி, போவதாசு மற்றும் தமாசா ஆகியவை மகாராசுடிராவில் நாட்டுப்புற இசையை உள்ளடக்கிய மற்ற பொழுதுபோக்கு வடிவங்களாகும்.

நாட்டிய சங்கீதம்

நாட்டிய சங்கீதம் அல்லது சங்கீத நாடகம் மகாராசுடிராவில் கிட்டத்தட்ட 200 ஆண்டு பழமையான பாரம்பரியத்தைக் கொண்டுள்ளது.இது மேற்கத்திய உலகில் உள்ள மியூசிக்கல் ஓபராவின் சிறிய பதிப்பாகும்.

மகாராஷ்டிராவில் நாட்டிய சங்கீதம் மிகவும் பிரபலமானது. இது மேடையில் நிகழ்த்தப்படும் ஒரு வகையான மேடை இசை. இது இந்திய இசையின் பாரம்பரிய வடிவத்திலிருந்து பெறப்பட்டது மற்றும் அரை-கிளாசிக்கல் பாணியில் வழங்கப்படுகிறது. ட்யூன் ஆழமான கிளாசிக்கல் விகாரங்கள் மற்றும் மீண்டும் மீண்டும் வரும் தாள மாற்றங்களுடன் பழைய பாணி இசை வடிவங்களின் இணக்கமான கலவையாகும். பின்னணி இசைக்கருவி இசை அமைப்பை முழுமையாக குரல்களுடன் ஒத்திசைக்கிறது.

நாட்டிய சங்கீதத்தின் மாசுடர், பால் காந்தாரவா என்று அழைக்கப்படும் நாராயணராவ் ராசுகவுன்சு. இந்துசுதானி கிளாசிக்கல் இசையில் வேரூன்றிய நாட்டிய சங்கீதத்தின் முழு வகையும் அதன் கீழ் உருவாக்கப்பட்டுள்ளது. மராத்தி இசை நாடகமும் இந்த துறையில் அவரது பங்களிப்பிற்காக இந்த மேசுட்ரோவுக்கு பெரும்பாலும் கடமைப்பட்டுள்ளது.

மகாராசுடிராவின் கவிஞர்கள்

ஞானேசுவரா என்று அழைக்கப்படும் ஞானதேவ், அவரது சகோதரி முக்தாபாய் மற்றும் அவரது இரண்டு சகோதரர்கள் அனைவரும் கவிஞர்-துறவிகள். அவரது சிறந்த படைப்பான ஞானேசுவரி பகவத் கீதையின் நினைவுச்சின்னமான வசன விளக்கமாகும். அனுபவாமிர்தத்தையும் எழுதினார். அதன் பிறகு நாம்தேவ், இந்தியிலும் மராத்தியிலும் எழுதினார்.

சீக்கியர்களின் புனித நூலான கிரந்த சாகிப்பில் அவருடைய சில இந்திப் பாடல்கள் சேர்க்கப்பட்டுள்ளன. மகாராசுடிரா முழுவதும் சாந்த் தியானேசுவருடன் பயணம் செய்த நாம்தேவ், கடவுள் மீது ஆழ்ந்த பக்தியைப் பற்றி மக்களுக்குக் கற்றுக் கொடுத்தார்.

ஏக்நாத் (1533-99), கற்பித்த பக்தி மற்றும் ஞானம் பூவும் பழமும் போன்றவை பிரிந்தால் நினைத்துப் பார்க்க முடியாது. அவர் ஞானேசுவர் மற்றும் நாம்தேவ் ஆகியோரின் படைப்புகளை வெற்றிகொண்டார்.

ஞானேசுவரியின் உரை காலப்போக்கில் சிதைந்ததால் ஏக்நாத் திருத்தினார். அவர் அறிஞராகவும் கவிஞராகவும் இருந்தார். மேலும் அவர் பாகவதத்தின் பதினொன்றாம் அத்தியாயத்தின் வசனம் ஞானேசுவரியைப் போலவே ஒளிரும் மற்றும் பிரபலமானது. அபங்காசு, ஓவீசு மற்றும் பாருட்சு போன்ற மதப் பாடல்களையும் எழுதினார்.

துகாராமின் (1608-'50) இரகசியத் தனித்தன்மையானது கிராமிய எளிமை மற்றும் அவரது பாடல்களில் உள்ள சுய வெளிப்பாட்டின் மீதான வெளிப்படையான தன்மை மற்றும் அவற்றின் ஆழ்ந்த புரிதல் மற்றும் தீவிர பக்தி ஆகியவற்றில் உள்ளது. 'அபங்காசு' போன்று பக்திப் பாடல்களை எழுதி, 'கீர்த்தனைகள்' பாடினார்.