நைஷதீய சரிதம்
'நைஷத சரிதம் அல்லது நைஷதீய சரிதம் (நைஷதீய-சரிதம்) என்பது ஒரு சம்ஸ்கிருதக் கவிதை நூலாகும். இது நிஷாத நாட்டின் மன்னன் நளனின் வாழ்க்கையைப் பற்றிய சமஸ்கிருத கவிதை. ஶ்ரீஹர்ஷரால் எழுதப்பட்ட இந்த நூல், சமஸ்கிருத இலக்கியத்தின் ஐந்து மஹாகாவியங்களில் (பெரும் காவியங்கள்) ஒன்றாகக் கருதப்படுகிறது.[1][2] இது கஹடவாள மன்னன் ஜயசந்திரனின் அரசவையில் இயற்றப்பட்டது.[3]
உள்ளடக்கம்
[தொகு]நைஷத சரிதம் நளனின் ஆரம்ப வாழ்க்கையை விவரிக்கிறது. நளன் தமயந்தியை காதலித்தது, அவர்களின் திருமணம் மற்றும் தேனிலவு பயணம் ஆகியவற்றை விளக்குகிறது. இந்த மகாகாவியம் இரண்டு பகுதிகளாகப் பிரிக்கப்பட்டுள்ளது. [4]
பூர்வ மற்றும் உத்தர என பிரிக்கப்பட்ட இரு பகுதிகள் ஒவ்வொன்றிலும் பதினொரு சர்க்கங்கள் அல்லது பிரிவுகள் உள்ளன. இதன் கதை நளன் மற்றும் தமயந்தி, விதர்ப்ப மன்னன் பீமனின் மகள் பற்றியதாகும். இந்தக் கதை முதலில் மஹாபாரதத்தின் வனபர்வத்தின் 3வது பகுதியில் கூறப்பட்டுள்ளது, அங்கு கதையாடல் முறை வேறுபட்டதாக உள்ளது. நைஷத சரிதத்தின் மொழி மிகவும் நுணுக்கமாகவும் மெருகேற்றப்பட்டதாகவும் உள்ளது. சொற்களின் தொடர்ச்சியான விளையாட்டு மற்றும் பல்வேறு யாப்பு வடிவங்களைக் கொண்டுள்ளது.[5]
கதை மாந்தர்கள்
[தொகு]இக்காவியத்தின் முக்கியக் கதைமாந்தர்கள்,[6]
நளன் - நைஷத நாட்டின் மன்னன்
தமயந்தி - நளனின் காதலி, பின்னர் அவனது மனைவி
சரஸ்வதி - கல்வியின் தெய்வம்
இந்திரன் - தேவலோக அரசன்
தமயந்தியை மணமுடிக்க விரும்பும் தேவர்கள்
கதைச் சுருக்கம்
[தொகு]முதல் பாகம் நளனின் விரிவான விளக்கத்துடன் தொடங்குகிறது, அவனது உடல் அழகு, வீரம் மற்றும் பிற பண்புகளைப் பற்றி கூறுகிறது. நளனின் அரண்மனைக்கு வரும் பாணர்கள், மன்னன் பீமனின் மகள் தமயந்தியைப் பற்றிய செய்தியைக் கொண்டு வருகின்றனர், அவளை திறமையும் கவர்ச்சியும் மிக்க பெண்ணாக விவரிக்கின்றனர். இதனால் நளனின் மனதில் அந்த இளவரசியின் மீது காதல் தூண்டப்படுகிறது. அதைத் தாங்க முடியாமல், அவன் தனது அரண்மனையின் பூந்தோட்டத்திற்குச் சென்று, அங்கு பார்த்த அழகிய அன்னப் பறவையைப் பிடித்தான். அது பயத்தால் அலறியது, இரக்கமுள்ள இளவரசன் அதை விடுவித்தான். அந்த அன்னம் மன்னன் பீமனின் தலைநகரான குந்தினபுரத்திற்குச் சென்று, அங்குள்ள ஒரு தோட்டத்தில் தமயந்தியைக் கண்டுபிடித்தது. அந்த அன்னம் தமயந்திக்கு நளனைப் பற்றிய சிறந்த விளக்கத்தைக் கொடுத்து, அவளுக்கும் நளனுக்கும் இடையே பரஸ்பர அன்பை வளர்ப்பதில் தன் சேவைகளை வழங்குவதாக உறுதியளித்தது. பின்னர் அது நளனிடம் பறந்து சென்று, தமயந்தியின் பாராட்டத்தக்க திறமைகளைப் பற்றி அவனுக்குத் தெரிவித்தது. தமயந்தியின் அப்பாவித்தனம் மற்றும் அனுபவமற்ற தோழிகள் அவளது நோயைப் பற்றி மன்னன் பீமனுக்குத் தெரிவித்தனர், அது உண்மையில் காதல் நோயாக இருந்தது. அதன் பிறகு, பீமன் தன் மகளின் சுயம்வரத்திற்கு (ஒரு பெண் பல மாப்பிள்ளைகளில் ஒருவரைத் தேர்ந்தெடுக்கும் பழங்கால இந்திய நடைமுறை) ஏற்பாடுகளைச் செய்தான்.[6]
இதற்கிடையில், தேவர்களின் அரசனான இந்திரன், நாரதரிடமிருந்து தமயந்தியின் சுயம்வரத்தைப் பற்றியும், நளன் மீது அவள் கொண்டிருந்த உறுதியான காதலைப் பற்றியும் அறிந்தான். ஒரு கன்னியைத் திருமணம் செய்துகொள்ள வேண்டும் என்ற இயல்பான ஆசை இந்திரனை சுயம்வரத்தில் கலந்து கொள்ளத் தூண்டியது. அவன் அக்னி, யமன், வருணன் மற்றும் சனி ஆகிய தேவர்களுடன் பூமிக்கு வந்தான், வழியில் சுயம்வரத்திற்குச் செல்லும் நளனைச் சந்தித்தான். நளனின் மோகனமான தோற்றத்தைக் கண்டு இந்திரனால் தன் பொறாமையைக் கட்டுப்படுத்த முடியவில்லை, எனவே ஒரு தந்திரத்தைக் கையாண்டான். நளனிடம் தேவர்களின் தூதுவனாக இருக்குமாறும், தமயந்தியிடம் தேவர்களின் ஒப்பற்ற தகுதியை வலியுறுத்துமாறும் கேட்டுக்கொண்டான். தேவைப்படும் ஒருவருக்கு உதவி செய்பவருக்கு வழங்கப்படும் பாரம்பரிய வெகுமதிகளை இந்திரன் நளனின் கவனத்திற்குக் கொண்டு வந்தான். நளன் அவற்றை விரும்பவில்லை, அதே நேரத்தில் தெய்வீக ஜீவன்களின் கோரிக்கையை மறுப்பதன் நுணுக்கத்தையும் உணர்ந்தான். இறுதியில், அவன் ஒப்புக்கொண்டான், தேவர்கள் அவனுக்கு அளித்த வரத்தின்படி மற்றவர்களுக்குப் புலப்படாமல் தமயந்தியின் அந்தப்புரத்திற்குச் சென்றான்.[6]
தன் அடையாளத்தை தமயந்திக்குத் தெரியாமல் வைத்துக்கொண்டு, நளன் தேவர்களின் செய்தியை அவளிடம் சொல்ல முயன்றான். ஆனால் தேவர்களுக்காக அவன் கொடுத்த நன்கு விளக்கப்பட்ட வாதங்கள் தமயந்திக்கு ஏற்புடையதாக இல்லை, ஏனெனில் தமயந்தி தேவர்களுடன் கூட்டணி வைக்க விரும்பும் மனிதனுக்கு எதிராக இருந்தாள். வேறு யாரையாவது அவள் தேர்ந்தெடுத்தால் தேவர்கள் அவளது திருமண வாழ்க்கையில் பிரச்சனைகளையும் தடைகளையும் உருவாக்குவார்கள் என்ற நளனின் எச்சரிக்கை, நளன் மீதான அவளது உறுதியான காதலிலிருந்து அவளை விலக்கவில்லை. இறுதியில், நளன் தனது அடையாளத்தை வெளிப்படுத்தி அந்தப்புரத்தை விட்டு வெளியேறினான்.[6]
நான்கு தேவர்களும் நளனின் உருவத்தை எடுத்துக்கொண்டு, அவனுடன் சேர்ந்து ஐந்து நளன்களாக இருந்தனர். விஷ்ணுவின் வேண்டுகோளின்படி, கல்வித் தெய்வமான சரஸ்வதி தமயந்தியின் தோழியாக மாறினாள். அவள் இளவரசியை மன்னர்களிடம் அழைத்துச் சென்று, ஒவ்வொருவரின் தகுதியையும் உயர்வாகப் பேசினாள், ஆனால் அவர்கள் அனைவரையும் தமயந்தி நிராகரித்தாள். இறுதியாக, இளவரசி ஐந்து நளன்கள் முன் கொண்டு வரப்பட்டாள். சரஸ்வதி ஒவ்வொரு தேவனையும் இவ்வாறு விவரித்தாள், அந்த தேவனுக்கு பொருந்தக்கூடிய சொற்களும் அவளது விளக்கத்தில் அடங்கியிருந்தன. தமயந்தி குழப்பமடைந்தாள். நளன் பல கலைகளின் நிபுணர் என்றும், குதிரைகளின் எண்ணங்களைக்கூட புரிந்து கொள்ளக்கூடியவர் என்றும், அதனால்தான் அவர் ஐந்து வடிவங்களில் தன்னை வெளிப்படுத்துகிறார் என்றும் அவள் உணர்ந்தாள். உண்மையான நளனை அடையாளம் காண முடியாமல், வேதனை நிறைந்த மனநிலையில் தேவர்களிடம் அவர்களது அடையாளத்தை வெளிப்படுத்தி, நளனைத் தேர்ந்தெடுக்க உதவுமாறு வேண்டினாள். தேவர்கள் தரையைத் தொடவில்லை, கண் சிமிட்டவில்லை, அவர்களின் உடலில் வியர்வை இல்லை என்பதைக் கண்டறிந்தாள். அவர்களின் மாலைகள் வாடவில்லை. இவ்வாறு இந்தக் குணங்களைக் கொண்டு அவர்களின் அடையாளத்தை அவள் உறுதி செய்தாள். [6]
நளனின் அடையாளத்தை அறிந்ததும், வெட்கம் அவளை முழுமையாக ஆட்கொண்டது. அவள் நளனின் கழுத்தில் மாலையை அணிவிக்க விரும்பினாள், ஆனால் அவ்வாறு செய்ய அவளது விரல்கள் சிறிதளவும் அசையவில்லை, கட்டுப்பாடும் வெட்கமும் அவளைத் தடுத்தன. அவள் சரஸ்வதியின் காதில் 'ந' (இல்லை என்ற பொருளில்) என்ற எழுத்தை மட்டும் கூறி நிறுத்தினாள். அவள் சரஸ்வதியின் விரல்களைத் தொட்டாள், இதற்கு சரஸ்வதி சிரித்தாள். தோழி இளவரசியை நளன் முன் அழைத்துச் சென்று, தமயந்தி ஒரு கற்புள்ள பெண் என்றும், அவள் தேவர்களில் யாரையும் தேர்ந்தெடுக்க மாட்டாள் என்றும் கூறி, இளவரசிக்கு அவர்களின் அருளைப் பொழியுமாறு கேட்டுக்கொண்டாள். தேவர்கள் தங்கள் புருவ அசைவின் மூலம் ஒப்புதல் அளித்து தங்கள் உலகங்களுக்குத் திரும்பினர். அதன் பின்னர் திருமண விழாக்கள் பிரமாண்டமாக நடைபெற்றன.[6]
தீய சக்தியான காலி, தங்கள் உலகங்களுக்குத் திரும்பிச் செல்லும் தேவர்களைச் சந்தித்து, தமயந்தியின் தேர்வைப் பற்றி தெரிந்து கொண்டான். திருமணமான ஜோடியின் மகிழ்ச்சியான வாழ்க்கையைக் கெடுக்க அவன் சூளுரைத்தான், நளனின் மாளிகையில் உள்ள ஒரு மரத்தில் தன் இருப்பிடத்தை அமைத்துக் கொண்டான்.[6]
கடைசி ஐந்து சர்க்கங்கள் பாகங்கள் மற்றும் தமயந்தியின் மகிழ்ச்சியான வாழ்க்கையைப் பற்றி விவரிக்கின்றன. நளன் தனது மத சடங்குகளில் நடத்தை விதிகளை மீறவில்லை என்பதைக் காட்ட கவிஞர் கவனம் செலுத்துகிறார்.[6] நிலவு ஒளியில் தமயந்தியின் அழகை விவரித்த பிறகு கவிதை திடீரென முடிவடைகிறது.[7]
மேற்கோள்கள்
[தொகு]- ↑ The Indian Encyclopaedia. Genesis Publishing. 2002. p. 5079. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 9788177552737.
- ↑ C.Kunhan Raja. Survey of Sanskrit Literature. Bharatiya Vidya Bhavan. pp. 136, 146–148.
- ↑ Srinivasachariar, M. (2004). History of Classical Sanskrit Literature: Being an Elaborate Account of All Branches of Classical Sanskrit Literature, with Full Epigraphical and Archaeological Notes and References, an Introduction Dealing with Language, Philology, and Chronology, and Index of Authors & Works (in ஆங்கிலம்). Motilal Banarsidass. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 978-81-208-0284-1.
- ↑ Patel, Deven M. (2014). Text to Tradition: The Naisadhiyacarita and Literary Community in South Asia. Columbia University Press. p. 9. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 978-0-231-53653-0 – via De Gruyter. வார்ப்புரு:Closed access
- ↑ Sriharsa. The Uttara Naishadha Charita 1855 Edition (PDF). Asiatic Society of Bengal. pp. I -.
- ↑ 6.0 6.1 6.2 6.3 6.4 6.5 6.6 6.7 Varadachari, V. (1997). "Naishadhiyacharita". In George, K. M. (ed.). Masterpieces of Indian Literature. Vol. 2. New Delhi: National Book Trust. pp. 1204–1206. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 81-237-1978-7.
- ↑ Srivastava, Vishnulok Bihari (2012). Dictionary Of Indology. New Delhi: V&S Publishers. pp. 158–159. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 978-93-5057-235-1.