சித்பவன்

கட்டற்ற கலைக்களஞ்சியமான விக்கிப்பீடியாவில் இருந்து.
சித்பவன்/கொங்கணத்துப் பிராமணர்
மதங்கள்இந்து சமயம்
மொழிகள்மராத்திய மொழி, குஜராத்தி, கன்னடம், கொங்கணி மொழி.
மக்கள்தொகை
கொண்ட
மாநிலங்கள்		கொங்கண் மண்டலம் (மகாராட்டிரம், கோவா, கருநாடகம் மாநிலங்களின் கடற்கரைப் பகுதிகள், மத்தியப் பிரதேசம், குசராத்து மாநிலங்களின் சில பகுதிகள்)
சித்பவன் பிராமணர்கள், பிறப்பு அல்லது திருமணம் போன்ற முக்கியமான சந்தர்ப்பங்களில் செய்யப்படும் ஒரு சடங்கான போதன் சடங்கு
கொங்கணஸ்த் பிராமணர்
कोकणस्थ ब्राह्मण


பால கங்காதர திலகர் · வினாயக் தாமோதர் சாவர்க்கர் · அதிதி கோவத்திரிகர்
மாதுரி தீட்சித் · கோபால கிருஷ்ண கோகலே
குறிப்பிடத்தக்க மக்கள்தொகை கொண்ட பகுதிகள்
மகாராட்டிரம், கோவா
மொழி(கள்)
கொங்கணி (தாய் மொழி), மராத்தி
சமயங்கள்
இந்து சமயம்
தொடர்புள்ள இனக்குழுக்கள்
பஞ்ச திராவிடப் பிராமணர், கொங்கணி மக்கள், கவுட சாரஸ்வத் பிராமணர், தேசஸ்த் பிராமணர்

சித்பவன் பிராமணர் (Chitpavan Brahmin) அல்லது கொங்கணத்துப் பிராமணர் (Konkanastha Brahmin, கொங்கணி/மராத்தி: कोकणस्थ ब्राह्मण) என்றழைக்கப்படுவோர் கொங்கணி மொழியைத் தாய்மொழிகளாக கொண்ட் பஞ்ச திராவிடப் பிராமணர் பிரிவைச் சேர்ந்த பிராமணர்கள் ஆவர்.

சித்பவன் பிராமணர் அல்லது கொங்கணஸ்தா பிராமணர் என்பது மகாராஷ்டிரா மாநிலத்தின் கடற்கரைப் பகுதியான கொங்கணியில் வசிக்கும் ஒரு இந்து மகாராட்டிர பிராமண சமூகமாகும். ஆரம்பத்தில் பதினேழாம் நூற்றாண்டின் பிற்பகுதியில் தூதர்களாகவும் உளவாளிகளாகவும் பணிபுரிந்த இந்த சமூகம் 18 ஆம் நூற்றாண்டில் பாலாஜி விஸ்வநாத்தின் பட் குடும்பத்தைச் சேர்ந்த பேஷ்வாவின் வாரிசுகள் மராட்டியப் பேரரசின் உண்மையான ஆட்சியாளர்களாக மாறியபோது முக்கியத்துவம் பெற்றது. 18 ஆம் நூற்றாண்டு வரை, மகாராட்டிரா பிராந்தியத்தின் பழைய நிறுவப்பட்ட பிராமண சமூகமான தேசாஸ்தாவால் சித்பவன்கள் குறைந்த மதிப்புடன் நடத்தப்பட்டனர், அவர்கள் சித்பவன்களை பார்வேனஸ் அல்லது பிராமண வகுப்பிற்கு புதியவர்கள் என்று கருதினர்.[1][2][3][4][5][6]

ஜெயந்த் லெலேவின் கூற்றுப்படி, பேஷ்வா காலத்திலும், மிகவும் முக்கியமான ஆங்கிலேயர் காலத்திலும் சித்பவான்களின் செல்வாக்கு மிகைப்படுத்தப்பட்டுள்ளது, ஏனெனில் மிக முக்கியமான பேஷ்வாக்களின் காலத்தில் கூட, அவர்களின் அரசியல் நியாயத்தன்மை மற்றும் அவர்களின் நோக்கங்கள் நிர்வாகத்தின் அனைத்து மட்டங்களாலும் நம்பப்படவில்லை. சிவாஜியின் வாரிசுகளால் கூட இல்லை. ஆங்கிலோ-மராத்திய போர்களில் பேஷ்வாக்கள் தோற்கடிக்கப்பட்ட பிறகு, பிரித்தானிய இந்தியாவின் பம்பாய் மாகாணத்தில் மேற்கத்திய கல்விக்கு திரண்ட இந்து சமூகங்களில் சித்பவன்களும் உண்டு என்று அவர் மேலும் கூறுகிறார்.[7]

1901 மக்கள் தொகை கணக்கெடுப்பின்படி, புனே மக்கள் தொகையில் சுமார் 5% பிராமணர்கள். அவர்களில் 27% பேர் சித்பவன்கள்.[8]

தோற்றம்[தொகு]

சித்பவன்கள், கொங்கணஸ்த பிராமணர் என்றும் அழைக்கப்படுகிறார்கள்.[9][10] அவர்களின் பெயரின் சொற்பிறப்பியல், ஸ்கந்த புராணத்தின் இந்து சமஸ்கிருத வேதமான சஹ்யாத்ரிகாண்டத்தில் உள்ள சித்பவனபிரம்மாணோத்பதி அதாவது "சித்பவன் பிராமணர்களின் தோற்றம்" என்ற அத்தியாயத்தில் கொடுக்கப்பட்டுள்ளது. இந்த அத்தியாயத்தின் படி, கொங்கணில் எந்த பிராமணர்களையும் காண முடியாத பரசுராமர், கடல் கரைக்கு அருகில் ஒரு இறுதிச் சடங்குக்கு அருகில் கூடியிருந்த அறுபது மீனவர்களைக் கண்டார். இந்த அறுபது மீனவர் குடும்பங்கள் தூய்மைப்படுத்தப்பட்டு பிராமணர்களாக சமஸ்கிருதமயமாக்கப்பட்டன. இறுதிச் சடங்கு சித்தா என்றும், தூய்மையான பவனா என்றும் அழைக்கப்படுவதால், சமூகம் இனி சித்பவன் அல்லது "இறுதிச் சடங்கின் இடத்தில் சுத்திகரிக்கப்பட்டது" என்று அழைக்கப்பட்டது.[11][12] இருப்பினும், 'சித்தம்' என்பது சமஸ்கிருதத்தில் 'மனம்' என்றும் பொருள்படும் மற்றும் சித்பவன்கள் "சிதையிலிருந்து தூய்மையானவர்கள்" என்பதற்குப் பதிலாக "தூய்மையான மனம் கொண்டவர்கள்" என்று சொல்வதை விரும்புகிறார்கள். பின்னர் பரசுராமர் அவர்களின் செயல்களால் அதிருப்தி அடைந்தார் என்று சொல்லப்படுகிறது.. S.A. ஜோக்லேகர் அவர்கள் பொறாமை கொண்டவர்களால் சித்பவன்களை இழிவுபடுத்துவதற்காக சஹ்யாத்ரிகாண்டாவில் உரை சேர்க்கப்பட்டதாக நம்புகிறார். கஜானன் கைடோண்டே வேண்டுமென்றே சில பகுதிகளை மொழி பெயர்க்காமல் விட்டுவிட்டதாகவும், தனது மராத்தி மொழிபெயர்ப்பில் உள்ள புண் படுத்தும் தன்மை காரணமாக சில பகுதிகளை முழுவதும் தவிர்த்து விட்டதாகவும் தேஷ்பாண்டே கூறுகிறார். காரே (சித்பவன்) குடும்பத்தைச் சேர்ந்த குலவ்ருத்தாந்தா வேதத்தின் திருத்தப்பட்ட பதிப்பை விரும்புகிறார். பதினான்கு இறந்த உடல்கள் பரசுராமரால் சுத்திகரிக்கப்பட்டன என்று அவர்கள் கூறுகிறார்கள். "சிப்லுன் பரசுராமரின் இதயத்தை மகிழ்வித்தால்", அந்த இடத்தின் பிராமணர்கள் 'சித்த பாவனா' என்ற பெயரைப் பெற்றனர். ருத்ரா-அபிஷேகம் செய்வதற்கான வீரசைவ உரிமைகள் தொடர்பான 20 ஆம் நூற்றாண்டு வழக்கிலும் வேதங்கள் குறிப்பிடப்பட்டுள்ளன. சாதி மற்றும் சமூகவியல் பற்றிய நவீன அறிஞரான பைரி, சித்பவன்கள் பிராமணரல்லாத அல்லது த்விஜ ரல்லாத வம்சாவளியை பற்றி அவர்களின் வேதங்களை மேற்கோள் காட்டி விருபக்ஷ பண்டிதாவின் கூற்றை மேற்கோள் காட்டுகிறார். வெற்றிகரமான வாதம் சாஸ்த்ரார்த்தத்தின் போது அவரால் செய்யப்பட்டது மற்றும் பிராமண தூய்மை பற்றியது மற்றும் நஞ்சுண்டராதியாவில் (1969) மேற்கோள் காட்டப்பட்டது.[13]

திரு.பாபட் தலைமையிலான எதிர் தரப்பு வழக்கை வாதிட இயலவில்லை - என ஸ்டார் ஆப் மைசூர் தெரிவித்துள்ளது. டியூடர் பர்ஃபிட் மற்றும் யூலியா எகோரோவாவின் கருத்துப்படி, கப்பல் விபத்துக்குள்ளானவர்கள் என்பது பரசுராம புராணக் கதை ராய்காட் மாவட்டத்தைச் சேர்ந்த பெனே இஸ்ரேல் யூதர்களின் புராணக் கதையைப் போன்றது.. வரலாற்றாசிரியர் ரோஷென் தலாலின் கூற்றுப்படி, புராணக்கதை களுக்கு இடையிலான ஒற்றுமைகள் சித்பவன்கள் மற்றும் பெனே இஸ்ரேல் சமூகங்களுக்கு இடையிலான தொடர்பு காரணமாக இருக்கலாம். கொங்கனில் குடியேறிய பெனே இஸ்ரேலின் வரலாறு, சித்பவன்களும் யூத வம்சாவளியைச் சேர்ந்தவர்கள் என்று கூறுகிறது. கூடுதலாக, இந்திய அறிஞர் ராமகிருஷ்ண கோபால் பண்டார்கர் சித்பவன்களின் பெயர்களுக்கும் பாலஸ்தீனத்தின் புவியியல் தளங்களுக்கும் இடையே ஒற்றுமையை காட்டியுள்ளார்.[2][3][4][14]

கொங்கன் பகுதி பெனே இஸ்ரேல் மற்றும் குடல்தேஷ்கர் போன்ற குழுக்களின் குடியேற்றத்தைக் கண்டது. இவை ஒவ்வொன்றும் பிராந்தியத்தின் தனித்தனி பகுதிகளில் குடியேறின, அவற்றுக்கிடையே சிறிய கலவை இருந்தது. சித்பவன்கள் அங்கு வந்த கடைசி பெரிய சமூகமாக இருந்தனர், இதன் விளைவாக அவர்கள் குடியேறிய பகுதி, ரத்னகிரியைச் சுற்றி, குறைந்த வளமான பகுதி மற்றும் வர்த்தகத்திற்கு சில நல்ல துறைமுகங்கள் இருந்தன. மற்ற குழுக்கள் பொதுவாக வர்த்தகத்தை தங்கள் முதன்மை தொழிலாக எடுத்துக் கொண்டனர். பண்டைய காலத்தில், சித்பவன்கள் தூதுவர்களாகவும், ஒற்றர்களாகவும் பணிபுரிந்தனர். பின்னர், 18 ஆம் நூற்றாண்டில் சித்பவன் பேஷ்வாவின் எழுச்சியுடன் அவர்கள் புனேவுக்கு குடிபெயர்ந்தனர் மற்றும் இராணுவ வீரர்கள், இராஜதந்திரிகள் மற்றும் நிர்வாகத்தில் எழுத்தர்களாக வேலைவாய்ப்பைப் பெற்றனர். 1763-4 ஆவணம், அந்த நேரத்தில் குறைந்தது 67% எழுத்தர்கள் சித்பவன்களாக இருந்ததாகக் காட்டுகிறது.

வரலாறு[தொகு]

மராட்டியர் ஆட்சியின் போது எழுச்சி[தொகு]

பொ.ஊ.1707-க்கு முந்தைய சித்பவன்களைப் பற்றி அதிகம் அறியப்படவில்லை இந்த நேரத்தில், பாலாஜி விஸ்வந்த் பட் என்ற சித்பவன் ரத்னகிரியில் இருந்து புனே-சதாரா பகுதிக்கு வந்தார். திறமையான நிர்வாகி என்ற நற்பெயரின் அடிப்படையில் அவர் அங்கு அழைத்து வரப்பட்டார். அவர் விரைவில் சத்ரபதி ஷாஹுவின் கவனத்தைப் பெற்றார். பாலாஜியின் பணி சத்ரபதியை மிகவும் மகிழ்வித்தது, அவர் 1713 இல் பேஷ்வா அல்லது பிரதம மந்திரியாக நியமிக்கப்பட்டார். அவர் நன்கு ஒழுங்கமைக்கப்பட்ட நிர்வாகத்தை நடத்தினார், மேலும் 1720 இல் அவர் இறக்கும் போது, ​​அவர் மராட்டிய சாம்ராஜ்யத்தின் விரிவாக்கத்திற்கான அடித்தளத்தை அமைத்தார். இதுமுதல் மராட்டியப் பேரரசு வீழ்ச்சியடையும் வரை பேஷ்வாவின் இருக்கையை பட் குடும்பத்தைச் சேர்ந்தவர்கள்தான் வகித்து வந்தனர்.[15][16]

பாலாஜி பாஜி ராவ் மற்றும் அவரது குடும்பத்தினர் மராட்டியப் பேரரசின் உச்ச அதிகாரத்திற்கு ஏறியவுடன், சித்பவன் குடியேற்றவாசிகள் கொங்கனில் இருந்து புனே-க்கு பெருமளவில் வரத் தொடங்கினர், அங்கு பேஷ்வா தனது சக சாதியினருக்கு அனைத்து முக்கிய அலுவலகங்களையும் வழங்கினார். சித்பவன் உறவினர்களுக்கு வரி விலக்கு மற்றும் நிலம் மானியம் வழங்கப்பட்டது.[17][18] where the Peshwa offered all important offices to his fellow castemen.[2] 1818 இல் மராட்டியப் பேரரசின் வீழ்ச்சிக்கான காரணங்களாக வரலாற்றாசிரியர்கள் உறவுகளுக்கு சலுகை மற்றும் ஊழல் என்று குறிப்பிடுகின்றனர்.[19] Historians cite nepotism[20][21][22][23][24][25] and corruption[18][23][25]

பிரித்தானியர்கள் காலம்[தொகு]

1818 இல் மராட்டியப் பேரரசின் வீழ்ச்சிக்குப் பிறகு, சித்பவன்கள் தங்கள் அரசியல் ஆதிக்கத்தை ஆங்கிலேயர்களிடம் இழந்தனர். ஆங்கிலேயர்கள் சித்பவன்களுக்கு தங்கள் சாதியைச் சேர்ந்த சக பேஷ்வாக்கள் முன்பு வழங்கிய அதே அளவில் மானியம் வழங்க மறுத்து விட்டார்கள். ஊதியம் மற்றும் அதிகாரம் இப்போது கணிசமாகக் குறைக்கப்பட்டு விட்டது. பிரித்தானிய நிர்வாகத்தில் சிறந்த வாய்ப்புகள் கிடைத்ததால் ஏழை சித்பவன் மாணவர்கள் ஆங்கிலத்தைத் தழுவி கற்கத் தொடங்கினர்.

19 மற்றும் 20 ஆம் நூற்றாண்டுகளின் இந்து சீர்திருத்த இயக்கங்களில் சில முக்கிய நபர்கள் சித்பவன் பிராமண சமூகத்திலிருந்து வந்தவர்கள். இவர்களில் தோண்டோ கேசவ் கர்வே,[26] நீதிபதி மகாதேவ் கோவிந்த் ரானடே[27], விநாயக் தாமோதர் சாவர்க்கர்,[28][29] கோபால் கணேஷ் அகர்கர்,[30] வினோபா பாவே[31][32] ஆகியோர் அடங்குவர்.

மாற்றத்திற்கான வலுவான சில எதிர்ப்புகள் அதே சமூகத்திலிருந்தே வந்தது. முன்னோடி பழமைவாதிகளும் பலமுறை மோதிக்கொண்டனர். டி.கே.கார்வே புறக்கணிக்கப்பட்டார். திலகர் கூட சாதி அல்லது மத விதிகளை மீறியதற்காக பிராயச்சித்த தவம் செய்தார். ஒன்று 1892ல் பூனா கிறிஸ்டியன் மிஷனில் தேநீர் அருந்தியதற்காகவும், இரண்டாவது 1919ல் இங்கிலாந்துக்குப் போனதற்காகவும் இருந்தது.[33]

சமூக சீர்திருத்தவாதி, ஜோதிராவ் பூலே மாலி (குறைந்த சாதி) எனப்படும் பிற்படுத்தப்பட்ட சாதியினரைப் படிக்க வைக்க முயன்றபோது, ​​புனேவின் சித்பவன்கள் எந்த ஒரு பிற்படுத்தப்பட்ட மற்றும் தலித் மாணவர்களையும் ஏற்கனவே இருக்கும் பள்ளிகளில் சேர அனுமதிக்கவில்லை. அவர்களின் இந்த எதிர்ப்பின் விளைவாக பூலே புனே மற்றும் அதைச் சுற்றியுள்ள பகுதிகளில் பள்ளிகளை நிறுவினார்.

சித்பவன் சமூகம் காந்திய பாரம்பரியத்தில் இரண்டு முக்கிய அரசியல்வாதிகளை உள்ளடக்கியது: மகாத்மா காந்தியை ஒரு ஆசானாக ஒப்புக்கொண்ட கோபால கிருஷ்ண கோகலே மற்றும் அவரது சிறந்த சீடர்களில் ஒருவரான வினோபா பாவே. காந்தி பாவேவை "தனது சீடர்களின் அணிகலன் " என்று விவரிக்கிறார், மேலும் கோகலேவை தனது அரசியல் குருவாக அங்கீகரித்தார். ஆனால், சித்பவன் சமூகத்தில் இருந்து காந்திக்கு கடும் எதிர்ப்பு கிளம்பியது.இந்து தேசியவாத அரசியல் சித்தாந்தமான ஹிந்துத்வாவின் நிறுவனர் விநாயக் தாமோதர் சாவர்க்கர், ஒரு சித்பவன் பிராமணர் மற்றும் பல சித்பவன்கள், பேஷ்வாக்கள் மற்றும் ஜாதி-சக திலகரின் பாரம்பரியத்தின் தர்க்கரீதியான விரிவாக்கம் என்று கருதியதால், முதலில் அதை ஏற்றுக்கொண்டவர்களில் பலர் இருந்தனர். இந்த சித்பவன்கள் ஃபுலேவின் இந்திய சமூக சீர்திருத்த இயக்கத்துடனும் காந்தியின் வெகுஜன அரசியலுடனும் தங்களுக்கு இடமில்லாமல் உணர்ந்தனர். பெரும் எண்ணிக்கையிலான சமூகத்தினர், சாவர்க்கர், இந்து மகாசபை மற்றும் இறுதியாக ஆர்எஸ்எஸ்.போன்ற பிற்போக்குத்தனமான போக்கில் உள்ள, இந்த விளிம்புநிலை குழுக்களிடமிருந்து தங்கள் உத்வேகத்தைப் பெற்றனர்.

சாகு அல்லது கோலாப்பூர்[தொகு]

20 ஆம் நூற்றாண்டின் முற்பகுதியில், பாலகங்காதர திலகர் மற்றும் சங்கராச்சாரியார் மராத்தா சாதியினருக்கு வைதீக சடங்குகளை செய்வதை மறுப்பதற்கான முடிவு, திலகருக்கும் கோலாப்பூரின் ஷாஹுவுக்கும் இடையே பிளவை ஏற்படுத்தியது. ஷாஹு ஆங்கிலேயர்களை ஆதரிக்கும் ஒரு பத்திரிகையைத் தொடங்கினார் மற்றும் அதன் நிகழ்ச்சி நிரலில் பிராமணர்களுக்கு எதிரானது என்று கொள்கை பிரச்சாரம். அதனால் கோலாப்பூரில் பிராமணர்களுக்கு எதிராக பெரும் வன்முறைக்கு வழிவகுத்தது.

மகாத்மா காந்தியின் படுகொலை[தொகு]

மகாத்மா காந்தியை சித்பவன் நாதுராம் கோட்சே படுகொலை செய்த பிறகு, மகாராஷ்டிராவில் பிராமணர்கள் வன்முறைக்கு இலக்கானார்கள், பெரும்பாலும் மராத்தா சாதியைச் சேர்ந்தவர்கள். வன்முறைக்கு தூண்டுகோலாக இருந்தார்கள்.மராத்தியர்கள் காந்தி மீதான அன்பால் கலவரம் செய்யவில்லை மாறாக தங்கள் சாதி அந்தஸ்து இழிவுபடுத்தப்பட்டதன் அவமானம் காரணமாக கலவரம் நடந்தது இதில் மொத்த பண இழப்பு ரூ.100 மில்லியன் (அல்லது 1948 அமெரிக்க டாலர்களில் சுமார் 20 மில்லியன்) என மதிப்பிடப்பட்டுள்ளது

படுகொலைக்குப் பிறகு நடந்த வன்முறை, சாங்லி போன்ற சமஸ்தானங்களை சித்பவன் பட்வர்தன் குடும்பம் ஆட்சி செய்த பகுதிகளில் நடந்தது. அங்கு பிராமணர்களுக்கு எதிரான தாக்குதல்களில் மராத்தியர்கள், ஜைனர்கள் மற்றும் லிங்காயத்துகளும் இணைந்தனர். இங்கு, குறிப்பாக, சுமார் ரூ.16 மில்லியன் இழப்பு ஏற்பட்டது. இந்த நிகழ்வு மார்ச் 1948க்குள்நடந்தது. பட்வர்தன் குடும்பத்தின் ஆளுகைக்குட்பட்ட பகுதிகளை பம்பாய் மாகாணத்தில் அவசரமாக ஒருங்கிணைக்க வழிவகுத்தது. இதன் காரணமாக ஒருங்கிணைந்த பகுதிகளில் மராத்தா ஆதிக்கத்திற்கு பயந்து வாழ்ந்த மற்ற பிராமணர்களால் இந்த நடவடிக்கை எதிர்க்கப்பட்டது.

இராணுவம்[தொகு]

சித்பவன்கள் தங்களை போர்வீரர்களாகவும், ஆச்சார்யர்களாக(குருமார்களாக)வும் கருதுகின்றனர். இராணுவ விவகாரங்களில் அவர்களின் ஈடுபாடு பேஷ்வாக்களின் எழுச்சியுடன் தொடங்கியது. மற்றும் இராணுவம் மற்றும் பிற சேவைகளில் நுழைவதற்கான அவர்களின் விருப்பம் தக்காணத்தில் அவர்களுக்கு உயர் அந்தஸ்தையும் அதிகாரத்தையும் பெற்றுத் தந்தது.

கலாச்சாரம்[தொகு]

சித்பவன்கள் முதலில் வாழ்ந்த இடமான கொங்கனில், அவர்களின் முதன்மையான தொழில் விவசாயம், சிலர் தங்கள் சொந்த சாதி உறுப்பினர்களிடையே சடங்குகளைச் செய்து பணம் சம்பாதித்தனர்.

மானுடவியலாளர் டொனால்ட் குர்ட்ஸ் எழுதுகிறார், 20 ஆம் நூற்றாண்டின் பிற்பகுதியில் சித்பவன்களின் கலாச்சாரம் பற்றிய கருத்துக்கள், அவர்கள் மலிவானவர்களாகவும், உணர்ச்சியற்றவர்களாகவும், நம்பத்தகாதவர்களாகவும், சதிகாரர்களாகவும், மோசமான கருமிகளாகவும் இருந்தனர். திலகரின் கூற்றுப்படி, ஒரு சித்பவன், அவரது சமூகம் தூய்மை மற்றும் உழைப்புக்கு அவர்கள் தேசஸ்தா பிராமணர்களிடமிருந்து பரோபகாரம் மற்றும் தாராள மனப்பான்மை போன்ற நற்பண்புகளைக் கற்றுக்கொள்ள வேண்டும் என்று அவர் பரிந்துரைத்தார்.

மராட்டியப் பேரரசின் உச்சக்கட்டத்தின் போது, புனே நகரம் 150 பெரிய மற்றும் சிறிய வட்டிக்கு கடன் கொடுக்கும் நிதியாளர்கள் கொண்ட பேரரசின் நிதிப் பெருநகரமாக விளங்கியது. இவர்களில் பெரும்பாலானோர் சித்பவன் அல்லது தேசஸ்த பிராமணர்கள் வகுப்பை சேர்ந்தவர்கள்

இந்தியாவில் வளரும் சமூகங்களின் ஆய்வு மையத்தின் (CSDS) முன்னாள் இயக்குனரான டி.எல்.ஷேத், சுதந்திரத்திற்குப் பிறகு, பாரம்பரியமாக "நகர்ப்புற மற்றும் தொழில்முறை" (மருத்துவர்கள், வழக்கறிஞர்கள், ஆசிரியர்கள், பொறியாளர்கள் போன்ற தொழில்களைப் பின்பற்றுபவர்கள்) இந்திய சமூகங்களைப் பட்டியலிட்டுள்ளார். 1947 இல். இந்தப் பட்டியலில் மகாராஷ்டிராவைச் சேர்ந்த சித்பவன் கள் மற்றும் சிகேபிகள் (சந்திரசேனியா காயஸ்த பிரபுக்கள்) அடங்குவர்; தென்னிந்திய பிராமணர்கள்; குஜராத்தில் இருந்து நாகர் பிராமணர்கள்; வட இந்தியாவிலிருந்து பஞ்சாபி காத்ரிகள், காஷ்மீரி பண்டிட்டுகள் மற்றும் காயஸ்தர்கள்; ப்ரோபாசி மற்றும் பத்ரலோக் வங்காளிகள்; பார்சிகள் மற்றும் முஸ்லீம் மற்றும் கிறிஸ்தவ சமூகங்களின் மேல் மட்ட கல்வி கற்றவர்கள் , பி.கே.வர்மாவின் கூற்றுப்படி, "கல்வி என்பது இந்த பரந்த இந்திய உயரடுக்கு வகுப்பினரை ஒன்றிணைக்கும் ஒரு பொதுவான சரடு" மேலும் இந்த சமூகங்களில் உள்ள அனைத்து உறுப்பினர்களும் ஆங்கிலம் படிக்கவும் எழுதவும் தெரிந்தவர்கள். மற்றும் கல்விக்கு அப்பாலும் மேல் கல்வி கற்றவர்கள்.

மொழி[தொகு]

சித்பவன்களின் வரலாற்று மொழி முதன்மையாக சித்பவனி. இப்போது மகாராஷ்டிராவில் உள்ள சித்பவன் பிராமணர்கள் மராத்தியை தங்கள் மொழியாகப் பேசுகிறார்கள். புனேவில் உள்ள சித்பவன்கள் பேசும் மராத்தி இன்று மகாராஷ்டிரா முழுவதும் பயன்படுத்தப்படும் மொழியின் நிலையான வடிவமாகும். இந்த வடிவம் சமஸ்கிருதத்தில் இருந்து பெறப்பட்ட பல சொற்களைக் கொண்டுள்ளது மற்றும் பலவற்றின் சமஸ்கிருத உச்சரிப்பைத் தக்கவைத்து,தரமற்ற பேச்சாளர்களால் "மூக்கடைப்பு உச்சரிப்பு" கொண்டது என்று தவறாகக் கருதப்படுகிறது.

முன்னதாக, தேசஸ்த பிராமணர்கள் தாங்கள் எல்லா பிராமணர்களிலும் உயர்ந்தவர்கள் என்று நம்பினர் மற்றும் சித்பவன்களை பார்வேனஸ்(ஒரு சமூக-பொருளாதார வகுப்பிற்கு ஒப்பீட்டளவில் புதியவர்), த்விஜாக்களில் (இருபிறப்பாளர்களில்) உன்னதமானவர்களுக்கு சமமானவர்கள் இல்லை என்று கருதினர். தேசஸ்த பிராமணர்களும் கர்ஹதா பிராமணர்களும் பேஷ்வாவின் சித்பவன் சாதியை இழிவாக நடத்தினார்கள், சமபந்தி உணவுகொள்ள மறுத்தனர். அவர்களுடன் இணைய மறுத்தனர். முந்தைய பேஷ்வாக்களின் நாட்களில் கூட அவர்கள் சித்பவன்களை சமூக சமத்துவத்திற்கு அனுமதிக்க தயங்கினார்கள். கோதாவரி நதிக்கரையில் நாசிக்கில் தேசாஸ்தா பூசாரிகளுக்காக ஒதுக்கப்பட்ட காட்களை (குளிக்கும் இடங்களை) பயன்படுத்த சித்பவன் பேஷ்வாக்களுக்கு கூட உரிமை மறுக்கப்பட்டது.

பாலாஜி விஸ்வநாத் பட் பேஷ்வாவாக நியமிக்கப்பட்ட பிறகு, கொங்கணத்தில் இருந்து புனேவுக்கு கொங்கணஸ்தா சித்பவன் குடியேறிகள் பெருமளவில் வரத் தொடங்கினர், அங்கு பேஷ்வா கொங்கணஸ்தா சித்பவன் சாதியினருக்கு சில முக்கிய பதவிகளை வழங்கினார். கொங்கணஸ்தா சித்பவன் உறவினர்களுக்கு வரிச்சலுகை மற்றும் நிலம் மானியம் வழங்கப்பட்டது. வரலாற்றாசிரியர்கள் இந்த நேரத்தில் உறவினர்களுக்கு சலுகை மற்றும் ஊழல்கள் நிறைந்த காலம் என்று சுட்டிக்காட்டுகின்றனர்.

தேசஸ்த பிராமணர்களுடன் ஒப்பிடும்போது சித்பவன்களின் முக்கியத்துவ உயர்வு இரு சமூகத்தினரிடையே கடுமையான போட்டியை ஏற்படுத்தியது. 19 ஆம் நூற்றாண்டின் பதிவுகள் சந்திரசேனிய காயஸ்த பிரபுக்கள் மற்றும் சித்பவன்கள், சரஸ்வத் பிராமணர்கள் மற்றும் சித்பவன்கள், பதரே பிரபுக்கள் மற்றும் சித்பவன்கள் மற்றும் சுக்ல யஜுர்வேதி தேசஸ்த பிராமணர்கள் மற்றும் சித்பவன்கள் ஆகியோருக்கு இடையேயான கிராமன்யாக்கள் அல்லது கிராம அளவிலான விவாதங்களையும் குறிப்பிடுகின்றன. அந்த காலகட்டத்தில் மகாராஷ்டிராவில் "பிராமண சடங்கு நெறிமுறை" மீறல் தொடர்பான இந்த சர்ச்சைகள் மிகவும் நிறைந்திருந்தது.

தேசஸ்தர்கள், சித்பவன்கள் மற்றும் கர்ஹடேக்கள் ஒன்றுபட வேண்டும் என்று பாலகங்காதர திலகர் விரும்பினார். 1881 ஆம் ஆண்டிலேயே, இந்த மூன்று மகாராஷ்டிர பிராமண துணை சாதியினரும் கலப்புத் திருமணம் செய்துகொண்டு ஒன்றாக உணவருந்துவதன் மூலம் சாதிப் பிரத்தியேகத்தை கைவிட வேண்டிய அவசரத் தேவை குறித்து விரிவான விவாதங்களை எழுதி இதை ஊக்குவித்தார்.

20 ஆம் நூற்றாண்டில் தொடங்கி, தேசஸ்த பிராமணர்களுக்கும் சித்பவன் பிராமணர்களுக்கும் இடையிலான உறவுகள் சமூக, நிதி மற்றும் கல்வித் துறைகளிலும், அதே போல் கலப்புத் திருமணங்களாலும் இரு சமூகங்களின் பெரிய அளவிலான கலவையால் மேம்பட்டன.

உணவுமுறை[தொகு]

பாரம்பரியமாக, சித்பவன் பிராமணர்கள் சைவ உணவு உண்பவர்கள். அரிசி அவர்களின் பிரதான உணவாக இருந்தது

வழிபாடு/சம்பிரதாயம்[தொகு]

ஏ.ஜே.அகர்கர் வழிபாடு பற்றி பின்வருமாறு விவரிக்கிறார் மேலும் சில வகையான நடனங்களும் இதில் அடங்கும் என்று கூறுகிறார்:

சில சித்பவன் குடும்பங்களில், ஒரு குடும்பத்தில் பிறப்பு அல்லது திருமணம் நடந்த பிறகு, சடங்கு செய்வது கட்டாயமாகும். நான்கு திருமணமான பெண்களும் திருமணமாகாத ஒரு பெண்ணும் உணவுக்கு அழைக்கப்படுகிறார்கள். அன்னபூர்ணா தேவியின் உலோகச் சிலை சிறிய அளவில் அனைத்து உணவுப் பொருட்களும் அடங்கிய தட்டில் வைக்கப்பட்டுள்ளது. விக்கிரகத்துடன் கூடிய தட்டில் உள்ள அனைத்து பொருட்களையும் அழைக்கப்பட்ட பெண்களால் ஒன்றாகக் கலந்து கொண்டிருக்கும்போது, அவர்களில் யாருக்காவது இது போன்ற சந்தர்ப்பங்களில் சன்னதம் வந்தால், அல்லது யாருக்காவது முதல் முறையாக சன்னதம் ஆட்கொண்டால், நெய், பால், தேன் போன்றவை அவரது அறிவுறுத்தல்களின்படி கலவையில் சேர்க்கப்படுகிறது. சிலை பின்னர் அகற்றப்பட்டு, கலவையை ஒரு பசுவிற்கு உணவாகக் கொடுக்கப்படுகிறது

பரம்பரை[தொகு]

குல விருத்தாந்தங்கள் எனப்படும் பல குடும்ப வரலாறு மற்றும் பரம்பரை பஞ்சாங்கங்களை சமூகம் வெளியிட்டுள்ளது. இந்த புத்தகங்கள் பொதுவாக ஒரு குலத்தின் வரலாறு, பெயர் சொற்பிறப்பியல், மூதாதையர் நில உடைமைகள், இடம்பெயர்வு வரைபடங்கள், மத மரபுகள், பரம்பரை விளக்கப்படங்கள், சுயசரிதைகள் மற்றும் குலத்தில் பிறப்பு, இறப்பு மற்றும் திருமணங்களின் பதிவுகள் ஆகியவற்றின் பல்வேறு அம்சங்களை ஆவணப்படுத்துகின்றன.

குறிப்பிடத்தக்கவர்கள்[தொகு]

இதனையும் காண்க[தொகு]

மேற்கோள்கள்[தொகு]

  1. ↑ Guy Delury. India, the Rebel Continent. பக். 183. "The name Chitpavan had been given to them by the other local jatis of Brahmins a little mockingly, since they tended to look down on the Chitpavans" 
  2. ↑ 2.0 2.1 2.2 Structure and Change in Indian Society. AldineTransaction (Transaction Publishers). 2007. பக். 399–400. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண்:978-0-202-36138-3. https://books.google.com/books?id=_g-_r-9Oa_sC&q=patterson+chitpavan&pg=PA397. 
  3. ↑ 3.0 3.1 Percival Griffiths (23 April 2019). The British Impact on India. Taylor & Francis. பக். 329–. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண்:978-0-429-61424-8. https://books.google.com/books?id=XqqbDwAAQBAJ&pg=PT329. "They were not highly regarded by other Brahmans in ancient days and appeared to have been employed principally as spies and messengers" 
  4. ↑ 4.0 4.1 Gordon Johnson (1970). elites in south asia. Cambridge University Press. பக். 100. "Chitpavan Brahmins became powerful in western India with the rise of the Mahratta empire. In the late seventeenth century, Chitpavans were employed as messengers and spies by the Mahratta chiefs" 
  5. ↑ Valentine, Chirol (2012). Indian Unrest. Tredition. பக். 72. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண்:978-3-8472-0599-9. https://books.google.com/books?id=EoRz7BEGyasC&pg=PT72. 
  6. ↑ H. H. Dodwell. The Cambridge History of India: British India, 1497-1858. பக். 385. 
  7. ↑ Singh, R.; Lele, J.K. (1989). Language and society: steps towards an integrated theory. Leiden: E.J. Brill. பக். 34. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண்:978-9-00408-789-7. https://books.google.com/books?id=1PLiAlGzLFQC. "The extent of the real chitpavan infuence in the socio-polity of Maharashtra, during this period, has been vastly exaggerated. Even under the most ambitious and effective peshwas, the established local power structure, from the major Maratha chieftains down to village headmen, did not trust Peshwas' political intentions and doubted their legitimacy. This was particularly true under Shivaji's feuding successors." 
  8. ↑ Cashman, Richard I (1975). The myth of the Lokamanya: Tilak and mass politics in Maharashtra. University of California. பக். 19, 20,21. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண்:978-0-520-02407-6. https://archive.org/details/mythoflokamanya00rich. பார்த்த நாள்: 2 April 2018. 
  9. ↑ Conlon, Frank F. (1999). "Vishnubawa Brahmachari: A Champion of Hinduism in Nineteenth Century Maharashtra". in Dossal, Mariam; Maloni, Ruby. State Intervention and Popular Response: Western India in the Nineteenth Century. Popular Prakashan. பக். 163. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண்:978-8-17154-855-2. https://books.google.com/books?id=t7f0JEWk6HMC&pg=PA163. 
  10. ↑ Kurtz, Donald V. (1993). Contradictions and Conflict: A Dialectical Political Anthropology of a University in Western India. BRILL. பக். 62. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண்:978-9-00409-828-2. https://books.google.com/books?id=0X5DquN8LkIC&pg=PA62. 
  11. ↑ Deshpande, M.M. (2010). Pañca Gauḍa and Pañca Drāviḍa: Contested borders of a traditional classification. Studia Orientalia: 108. p. 37,39. "The first chapter of the Sahyādrikhaṇḍa is titled citpāvanabrāhmaṇotpattiḥ “Origin of the Citpāvan brahmins”. In the newly recovered land of Konkan, there are no traditional brahmins, either of the Gauḍa or Draviḍa persuasion, to be found. Paraśurāma invites all the brahmins for carrying out ancestral offerings (śrāddha-pakṣa), and yet no one showed up (Chapter 1, verse 31). The angry brahmin Paraśurāma decided to produce new brahmins (brāhmaṇā nūtanāḥ kāryāḥ, Chapter 1, verse 33). As he was wandering along the bank of the ocean, he saw some men gathered around a funeral pyre and asked them about their caste and dharma. These were fishermen, and Paraśurāma purified their sixty families and offered them brahminhood (brāhmaṇyaṁ ca tato dattvā, Chapter 1, verse 37). Since these fishermen were purified at the location of a funeral pyre (citā), they received the designation of citapāvana (ibid.)". 
  12. ↑ Stanley Wolpert (8 January 2021). Tilak and Gokhale: Revolution and Reform in the Making of Modern India. Univ of California Press. பக். 3–. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண்:978-0-520-32340-7. https://books.google.com/books?id=Wq_oDwAAQBAJ&pg=PA3. 
  13. ↑ Ramesh Bairy (11 January 2013). Being Brahmin, Being Modern: Exploring the Lives of Caste Today. Routledge. பக். 151–152. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண்:978-1-136-19819-9. https://books.google.com/books?id=GAS8TN50bJcC. "Most of the Brahmin jatis like the Chitpavana,[..others.]Shenave, Konkani, ...etc., were, not many years ago, part of Sudra communities such as Vyadha, Billa, Beda, etc., and only recently been elevated to brahminness, and this, their own scriptures point to. Most of these groups, even now, eat meat and consume liquor and do not have vedokta [veda ordained] samskara.[...] All these make it clear that they are not pure Brahmins….(Cited in Nanjundaradhya 1969: 32–41)References to this debate and controversy are found in many journals of this period. Nanjundaradhya, M. G. 1969. Pg 337: Veerashaiva Vedadhikara Vijayam [The Victory of the Veerashaivas to Perform Veda-sanctified Rituals]. Mysore: M. Mahadevaiah." 
  14. ↑ Balkrishna Govind Gokhale (1988). Poona in the Eighteenth Century: An Urban History. Oxford University Press. பக். 110. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண்:9780195621372. https://books.google.com/books?id=i9QcAAAAMAAJ. "chitpavans found employment easily under the Peshwas in diverse fields, from commanders in armies to clerks in the administration[...].A document of 1763-4 gives a list of 82 clerks of whom 55(67 percent) can be definitely identified as Chitpavans. In addition to their salaries, they were granted a substantial fringe benefit of being permitted to bring rice from Konkan to Poona free of Octroi duty." 
  15. ↑ Stewart Gordon (16 September 1993). The Marathas 1600-1818. Cambridge University Press. பக். 109. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண்:978-0-521-26883-7. https://books.google.com/books?id=iHK-BhVXOU4C&pg=PA109. 
  16. ↑ Gokhale, B.G., 1985. The religious complex in eighteenth-century Poona. Journal of the American Oriental Society, 105(4), pp.719-724.
  17. ↑ Sandhya Gokhale (2008). The Chitpavans: social ascendancy of a creative minority in Maharashtra, 1818-1918. பக். 113. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண்:978-81-8290-132-2. 
  18. ↑ 18.0 18.1 Richard Maxwell Eaton. A social history of the Deccan, 1300-1761: eight Indian lives, Volume 1. பக். 192. 
  19. ↑ Edmund Leach, S. N. Mukherjee (1970). Elites in South Asia. Cambridge University Press. பக். 101, 104, 105. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண்:978-0-521-10765-5. 
  20. ↑ Tryambaka Śaṅkara Śejavalakara (1946). Panipat: 1761. பக். 24, 25. 
  21. ↑ Anil Seal (2 September 1971). The Emergence of Indian Nationalism: Competition and Collaboration in the Later Nineteenth Century (Political change in modern South Asia). பக். 74, 78. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண்:978-0-521-09652-2. 
  22. ↑ Shejwalkar, T.S. (1947) The Surat Episode of 1759 Bulletin of the Deccan College Research Institute, Vol. 8; page 182.
  23. ↑ 23.0 23.1 Govind Sakharam Sardesai (1986). New history of the Marathas: Sunset over Maharashtra (1772-1848). Phoenix Publications. பக். 254. 
  24. ↑ J. R. Śinde (1985). Dynamics of cultural revolution: 19th century Maharashtra. பக். 16. 
  25. ↑ 25.0 25.1 S. M. Michael. Dalits in Modern India: Vision and Values. பக். 95. 
  26. ↑ 26.0 26.1 Karve, Dinakar D. (1963). The New Brahmans: Five Maharashtrian Families (1st ). Berkeley, CA: University of California Press. பக். 13. https://archive.org/details/newbrahmansfivem00karv. வார்ப்புரு:ISBN?
  27. ↑ 27.0 27.1 Wolpert, Stanley A. (April 1991). Tilak and Gokhale: Revolution and Reform in the Making of Modern India. Oxford: Oxford University Press. பக். 32. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண்:978-0195623925. 
  28. ↑ Wolf, Siegfried O. "Vinayak Damodar Savarkar: Public Enemy or national Hero?" (PDF). பார்க்கப்பட்ட நாள் 3 May 2016.
  29. ↑ Heidelberg Student papers, Vinayak Damodar Savarkar: Public Enemy or national Hero. Dresden: Heidelberg University. 2009. பக். 10. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண்:978-3-86801-076-3. http://www.heidelberg-papers.net/uploads/media/41_-_Wolf__Siegfried_-_Vinayak_Damodar_Savarkar.pdf. 
  30. ↑ 30.0 30.1 Wolpert, Stanley A. (April 1991). Tilak and Gokhale: Revolution and Reform in the Making of Modern India. Oxford: Oxford University Press. பக். 19. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண்:978-0195623925. 
  31. ↑ Mariam Dossal and Ruby Maloni, தொகுப்பாசிரியர் (1999). State intervention and popular response : western India in the nineteenth century. Mumbai: Popular Prakashan. பக். 87. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண்:978-81715-4855-2. 
  32. ↑ Wolpert, Stanley A. (April 1991). Tilak and Gokhale: Revolution and Reform in the Making of Modern India. Oxford: Oxford University Press. பக். 32. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண்:978-0195623925. 
  33. ↑ Cashman, Richard I. (1975). The myth of the Lokamanya : Tilak and mass politics in Maharashtra. Berkeley: University of California Press. பக். 54. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண்:9780520024076. https://archive.org/details/mythoflokamanya00rich. 
  34. ↑ Chaurasia, R.S. (2004). History of the Marathas. New Delhi: Atlantic Publishers & Distributors. பக். 9. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண்:9788126903948. https://books.google.com/books?id=D_v3Y7hns8QC&pg=PR5. 
  35. ↑ KAVLEKAR, K., 1983. POLITICS OF SOCIAL REFORM IN MAHARASHTRA. Political Thought and Leadership of Lokmanya Tilak, p.202 [1]
  36. ↑ Bal Ram Nanda (1977). Gokhale: The Indian Moderates and the British Raj. Princeton University Press. பக். 17. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண்:9781400870493. https://books.google.com/books?id=pI19BgAAQBAJ&pg=PA17. "His[Deshmukh's] family of Chitpavan Brahmans, one of the greatest beneficiaries of the Peshwa regime..." 
  37. ↑ Bayly, Susan (2000). Caste, society and politics in India from the eighteenth century to the modern age (1st, Indian ). Cambridge [u.a.]: Cambridge Univ. Press. பக். 236. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண்:978-0-5217-9842-6. https://books.google.com/books?id=HbAjKR_iHogC&pg=PA236. "The true nature of these groups, said fearful Bombay officials, had been revealed in 1879 in the response of the region's politically active intelligentsia to the actions of W.B.Phadke, a chitpavan ex-government clerk from Pune." 
  38. ↑ Wolpert, Stanley A. (April 1991). Tilak and Gokhale: Revolution and Reform in the Making of Modern India. Oxford: Oxford University Press. பக். 2. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண்:978-0195623925. 

வெளி இணைப்புகள்[தொகு]

"https://ta.wikipedia.org/w/index.php?title=சித்பவன்&oldid=3924973" இலிருந்து மீள்விக்கப்பட்டது