உள்ளடக்கத்துக்குச் செல்

சரண்

கட்டற்ற கலைக்களஞ்சியமான விக்கிப்பீடியாவில் இருந்து.
சரண்
மதங்கள்இந்து சமயம் • இசுலாம்
மொழிகள்இராச்சசுத்தானி • மார்வாரி • மேவாரி • குஜராத்தி • சிந்தி • மராத்தி
நாடுஇந்தியா • பாக்கித்தான்
பகுதிராஜஸ்தான் • அரியானா[1] • குசராத்து • மத்தியப் பிரதேசம்[2] • மகாராட்டிரம்[3] • சிந்து மாகாணம்[4] • பலுச்சிசுத்தானம்[5]

சரண் (Charan) என்பது தெற்கு ஆசியாவில் இந்தியாவின் ராஜஸ்தான் மற்றும் குசராத்து மாநிலங்களிலும், பாக்கித்தானின் சிந்து மாகாணம், பலூசிஸ்தான் ஆகிய பகுதிகளில் பூர்வீகமாக வசிக்கும் ஒரு சாதியாகும். இவர்கள் வரலாற்று ரீதியாக, பார்ப்பனர்கள், கவிஞர்கள், வரலாற்றாளர்கள், கால்நடை வளர்ப்போர், உழவர்கள், நிர்வாகிகள், சாகிர்தார்கள், போர்வீரர்கள் மற்றும் சிலர் வணிகர்களாகவும் பல்வேறு தொழில்களில் ஈடுபட்டுள்ளனர்.[6]

வரலாற்று பாத்திரங்களும் தொழில்களும்

[தொகு]

கவிஞர்கள் மற்றும் வரலாற்றாசிரியர்கள்

[தொகு]

ராஜஸ்தானி மற்றும் குஜராத்தி இலக்கியங்கள் ஆரம்ப மற்றும் இடைக்கால காலத்திலிருந்து, 19 ஆம் நூற்றாண்டு வரை, முக்கியமாக சரண்களால் இயற்றப்பட்டது. சரண்களுக்கும் ராஜ்புத்திரர்களுக்கும் இடையிலான உறவு வரலாற்றில் ஆழமாக வேரூன்றியுள்ளது. சரண்கள் ராஜபுத்திரர்களுடன் இணைந்து சண்டைகளில் பங்குகொண்டது மட்டுமல்லாமல், சமகால ராஜபுத்திர வாழ்க்கையின் ஒரு பகுதியான பல நிகழ்வுகளுக்கும் அத்தியாயங்களுக்கும் சாட்சிகளாக இருந்தனர். இத்தகைய போர்கள் மற்றும் சம்பவங்களைப் பற்றி இயற்றப்பட்ட கவிதைகள் இரண்டு குணங்களைக் கொண்டிருந்தன: அடிப்படை வரலாற்று உண்மை மற்றும் தெளிவான, யதார்த்தமான மற்றும் சித்திர விளக்கங்கள், குறிப்பாக நாயகர்கள், வீரச் செயல்கள் மற்றும் போர்கள். [7][8]

நிர்வாகிகள்

[தொகு]

இவர்கள் இராஜபுதனம், சௌராட்டிர நாடு, மால்வா, கச்சு, சிந்து மற்றும் குசராத்து உள்ளிட்ட பல உள்நாட்டு நீதிமன்றங்களில் நிர்வாகிகளாக பணி புரிந்தனர். இவர்கள் பல்வேறு நிர்வாக மற்றும் இராஜதந்திர செயல்பாடுகளில் பணியாற்றினார்கள். சில சமயங்களில் முன்னணி மாநிலப் பிரமுகர்களாக இருந்தனர். [9] [10]

பத்தொன்பதாம் நூற்றாண்டில், இவை பெரிய மற்றும் சிறிய அதிகாரத்துவ பரம்பரைகளை உருவாக்கியது. அவை அதிகாரப் போராட்டம் மற்றும் சமஸ்தானங்களில் கொள்கை உருவாக்கம் ஆகியவற்றில் குறிப்பிடத்தக்க பங்கைக் கொண்டிருந்தன. பத்தொன்பதாம் நூற்றாண்டு இராஜ்புதன மாநிலங்களில் அரசியல் அதிகாரத்துவத்தில் பதவிகளுக்கு ஆட்சேர்ப்பு சமூகம் மற்றும் அங்கீகரிக்கப்பட்ட மற்றும் நிறுவப்பட்ட பரம்பரையை அடிப்படையாகக் கொண்டது. கல்வியறிவு மற்றும் சேவையின் மரபுகளைக் கொண்ட ஒரு பழங்குடி சமூகமாக சரண் மூத்த கிரீட நியமனங்களில் குறிப்பிடத்தக்க பங்களிப்பை வழங்கினார். அத்தகைய நிர்வாக வகுப்பைச் சேர்ந்த நபர்களுக்கு, அரசுப் பணியின் விளைவாக, சாகிர் மற்றும் நீதிமன்ற மரியாதையும் வழங்கப்பட்டது. [11] இடைக்காலத்தில், ராஜபுத்திரர்கள் மற்றும் பணியாக்களுடன் சரண்கள் சமஸ்தானங்களின் நிர்வாகத்தில் ஆதிக்கம் செலுத்தினர். [12] சரண் அவர்கள் மீது அதிக நம்பிக்கை வைத்த ஆட்சியாளர்களுடன் நெருக்கமான உறவுகளை அனுபவித்தனர்; இதன் விளைவாக, அவர்கள் பிரித்ட்தானியர் ஆட்சிக்கு முந்தைய இடைக்கால இராச்சியங்களில் பெரும்பாலான அரசியல் விஷயங்களில் மத்தியஸ்தர்களின் பாத்திரத்தை வகித்தனர். [13]

19 மற்றும் 20 ஆம் நூற்றாண்டில் திவான் (பிரதமர்) போன்ற பதவிகளை வகித்த சில முக்கிய சரண் நிர்வாகிகள் உதய்பூர் இராச்சியம் கவிராஜா சியாமல்தாசு , ஜோத்பூர் சமஸ்தானம் கவிராஜா முரார்டன் மற்றும் கிசன்கர் சமஸ்தானம் ராம்நாத்ஜி ரத்னு ஆகியோர் அடங்குவர். [14] [15] சீகரின் ரத்னு குடும்பம், சீகர், இதர், கிசன்கர் மற்றும் ஜாலவர் ஆகியவற்றின் திவான்களாக இருந்த அத்தகைய அதிகாரத்துவ பரம்பரையை உருவாக்கியது. [14] [16] [15]

வணிகர்களாக

[தொகு]

குடியேற்றத்திற்கு முந்தைய காலத்தில் இராஜபுதனம் , மால்வா மற்றும் குசராத்தைச் சுற்றியுள்ள பகுதிகளில் சுங்க வரி செலுத்துவதில் இருந்து விலக்கு அளிக்கப்பட்டதால், இவர்கள் தங்கள் நிலையைப் பயன்படுத்திக் கொண்டனர். [17]

தண்டனையின்றி பல்வேறு மாநிலங்களுக்கு இடையே சரக்குகளை ஏற்றிச் செல்வதற்கும், ஏராளமான மாடுகளை பார விலங்குகளாகப் பயன்படுத்துவதன் மூலமும் சரண்களால் "வடமேற்கு இந்தியாவில் வணிகத்தின் ஏகபோகத்தை " நிறுவ முடிந்தது. பல சரண்கள் பணக்கார வணிகர்களாகவும், பணம் கொடுப்பவர்களாகவும் மாறியதாக கூறப்படுகிறது. அவர்களின் சரக்கு வாகனங்கள் கொள்ளைக்காரர்களுக்கு எதிராக காப்பீடு செய்யப்பட்டதாக கருதப்பட்டது.[18] ராஜஸ்தானில் கச்சேல சரண்கள் வணிகர்களாக சிறந்து விளங்கினர்.

சரண் வணிகர்கள் பெரிய காளைகளை வடக்கே மார்வார் மற்றும் இந்துஸ்தான், கிழக்கே குசராத்து வழியாக மால்வாவிற்கும் கொண்டு சென்றனர். அவர்கள் தந்தம், தென்னை, படிகாரம் மற்றும் உலர் பேரீச்சை உள்ளிட்ட பல்வேறு பொருட்களை வர்த்தகம் செய்தனர். அவை கச்சுவிலிருந்து மார்வார் மற்றும் இந்துஸ்தானில் இருந்து மக்காச்சோளம் மற்றும் புகையிலையை கொண்டு வந்தன. ஆப்பிரிக்காவிலிருந்து குசராத்திலுள்ள மாண்டவிக்கு கொண்டு வரப்பட்ட தந்தங்கள், தானியங்கள் மற்றும் கரடுமுரடான துணிதுகளுக்கு ஈடாக சரண் வணிகர்களால் வாங்கப்பட்டன. அங்கிருந்து மார்வாரில் விற்பனை செய்ய தந்தங்களை கொண்டு சென்றனர். [19]

பதினேழாம் மற்றும் பதினெட்டாம் நூற்றாண்டுகளின் பிற்பகுதியில், இவர்கள் முகலாயர், ராஜ்புத் மற்றும் பிற பிரிவுகளின் போரிடும் படைகளுக்கு பொருட்கள் மற்றும் ஆயுதங்களை வழங்குவதில் பெரும் பங்கு வகித்தனர். பஞ்சாப் முதல் மகாராட்டிரம் வரையிலான சந்தைகளில் இவர்கள் தங்கள் பொருட்களை விற்றனர். [20]

மார்வாரில் உப்பு-வியாபாரத்தில் ஆயிரக்கணக்கான மக்கள் மற்றும் எருதுகள் மற்றும் ஒட்டகங்கள் போன்ற விலங்குகளை பயன்படுத்தினர். புஷ்கர்ண பிராமணர்கள் மற்றும் பில்களுடன் சேர்ந்து சரண்கள் உப்பு வணிகத்தில் ஈடுபட்டு சுங்க வரி செலுத்துவதில் இருந்து விலக்கு பெற்றனர். சிந்தாரியைச் சேர்ந்த கச்சேலா சரண்கள் தல்வாராவில் இருந்து உப்பை சேகரித்து மார்வாரின் பிற பகுதிகளில் விற்பனை செய்து வந்தனர். [21]

வணிக வர்த்தகத்தின் பாதுகாவலர்கள்

[தொகு]

மால்புரா, பாலி, சோஜாத், அஜ்மீர், மற்றும் பில்வாரா ஆகிய முக்கிய மையங்களில் பாதுகாவலர்களாக செயல்பட்டதன் மூலம் சரண்கள் "பொருட்களை சிறந்த முறையில் கொண்டு செல்பவர்கள்" என்று விவரிக்கப்பட்டனர். [22] ராஜஸ்தான், குசராத்து, மற்றும் மால்வா (மத்தியப் பிரதேசம்) முழுவதும் சரண்கள் பயணம் முழுவதும் வணிக வணிகத்தின் பாதுகாவலர்களாக செயல்பட்டனர். [23] [24] வணிகப் பாதை சுய்காம் ( குசராத்து ), சஞ்சோர், பின்மால், ஜலோர் வழியாக பாலி வரை இருந்தது. [25] ஒரு சரணின் தடையின்மை மற்றும் வணிகப் பாதைகள் பற்றிய அவர்களின் அறிவு அவர்களை சிறந்த வணிக பாதுகாவலர்களாக வேறுபடுத்தியது. [26] குதிரைகள், ஒட்டகங்கள் மற்றும் காளை மாடுகளின் வாகனங்கள் பல்வேறு விளை பொருட்களை சுமந்து கொண்டு பாலைவனம் மற்றும் காடுகள் நிறைந்த மலைகள் வழியாக சென்றன. அவை எப்போதும் கொள்ளைக்காரர்கள் மற்றும் கொள்ளையர்களின் அச்சுறுத்தலுக்கு உட்பட்டேயிருந்தன. சரண்கள் அவற்றின் பாதுகாவலர்களாக செயல்பட்டனர். வாகனக்களின் பாதுகாவலர்களாக, சரண்கள் கொள்ளைக்காரர்களின் முயற்சிகளை முறியடித்தனர். [27] [28]

குதிரை வியாபாரம்

[தொகு]

குதிரை வியாபாரம் சரண்களின் முக்கிய தொழில்களில் ஒன்றாகும். [29] [30] கச்சேலா சரண்கள் ( கச்சு & சிந்துவிலிருந்து ) மற்றும் சோரத்தியா சரண்கள் ( கத்தியவாரிலிருந்து ) போன்ற சில சரண் துணைக் குழுக்கள் வரலாற்று ரீதியாக குதிரை வளர்ப்பு மற்றும் வர்த்தகத்தில் ஈடுபட்டுள்ளன. [31] [32] குதிரைகளின் பொதுவான தொடர்பு சரண்களுக்கும் கதி பழங்குடியினருக்கும் இடையே பிணைப்புக்கு வழிவகுத்தது. சில குசேல சரண்கள் மேற்கு ராஜஸ்தானில் உள்ள மல்லாணியை ( பார்மேர், ராஜஸ்தான்) சுற்றி குடியேறினர். இது குதிரை வளர்ப்பில் குறிப்பிடத்தக்கது. இப்பகுதியைச் சேர்ந்த மார்வாரி குதிரைகள் மல்லாணி குதிரைகள் என்று அழைக்கப்பட்டன. 18 ஆம் நூற்றாண்டில், பிகானேர் இராச்சியத்தில் பெரும்பாலான குதிரை வர்த்தக வணிகம் ஆப்கானியர்கள் தவிர சரண்களால் கட்டுப்படுத்தப்பட்டது. சரண் குதிரை வியாபாரிகள் மிகவும் நல்ல வலைப்பின்னல்களைக் கொண்டிருந்தனர். குதிரை வியாபாரம் செய்யும் சரண்களின் செல்வாக்கின் மற்றொரு உதாரணத்தில், கச்சேலா துணைக்குழுவைச் சேர்ந்த ஒரு சரண், நாத சம்பிரதயத்தின் பிரிவுத் தலைவரின் அனுசரணையில் மார்வார் ஆட்சியாளர் மகாராஜா தகாத் சிங்கின் அரசவைக்கு வந்து, தனது 10 குதிரைகளை சந்தைப்படுத்தினார். இது ஆட்சியாளரால் நேரடியாக வாங்கப்பட்டது. [33] [34] [35]

சமூகக் கட்டமைப்பு

[தொகு]

பாரம்பரியமாக, சரண்கள் கதை சொல்பவர்களாகவும் மரபியல் வல்லுநர்களாக பணிபுரிந்தனர். [36] [37] [38] [39] [40]

சமூகத்தின் பெரும் பகுதியினரால் சாதியைச் சேர்ந்தவர்கள் தெய்வீகமாகக் கருதப்படுகிறார்கள். கத்ரிகள் மற்றும் [[ராஜ்புத்]திரர்கள் உட்பட இந்த பிராந்தியத்தின் பிற முக்கிய சமூகங்களால் சாதியின் பெண்கள் தாய் தெய்வங்களாக வணங்கப்படுகிறார்கள். [41] பல நூற்றாண்டுகளாக, சரண்கள் வாக்குறுதியை மீறுவதை விட இறப்பதை விரும்புகிறார்கள் என்ற நற்பெயருக்காக அறியப்பட்டனர். [42] சரண் சமூகம் எழுதப்பட்ட பரம்பரையை அடிப்படையாகக் கொண்டது. ஒரு சரண் மற்ற சரண்கள் ஒருவரையொருவர் அறியாவிட்டாலும், பொருளாதாரம் அல்லது புவியியல் அந்தஸ்து முற்றிலும் வேறுபட்டிருந்தாலும் சமமாகவே கருதுவார். [43] சரண் ஆண்கள் தார் பாலைவனம் வழியாக ஒட்டகம் மற்றும் பொதி எருதுகள் மற்றும் வாகங்களின் புனித வழிகாட்டிகள் என்றும், குதிரைகள், கம்பளி மற்றும் உப்பு வியாபாரிகள், படைகளுக்கு உணவு மற்றும் ஆயுதங்களை வழங்குபவர்கள் என்றும் அறியப்படுகிறார்கள். [44]

அபினி பயன்பாடு

[தொகு]

சரண்கள் அபினி நுகர்வுகளை அனுபவித்தனர். இந்த நடைமுறைகள் இந்த பிராந்தியத்தின் ராஜபுத்திரர்களிடையே இன்றும் பிரபலமாக உள்ளன. [45] முக்கியமான விழாக்கள் மற்றும் சமூகக் கூட்டங்களுக்கு சரண்களால் அபினி பயன்படுத்துவது அவசியம் என்று கருதப்பட்டது. திருமணங்களில், மணமகனும், மணமகளும் தங்கள் உறவினர்கள் முன்னிலையில் ஒன்றாக அபினி எடுத்துக்கொள்வார்கள். நிச்சயதார்த்தம், திருமணம், ஆண் குழந்தை பிறப்பு, தாடியை பிரித்தல், நல்லிணக்கம், மருமகன் வருகை, மரணத்திற்குப் பிறகு, ' அகாதிஜ் ' போன்ற திருவிழாக்களில் அபினி சாப்பிடுவதற்கு ஏற்ற மற்ற சந்தர்ப்பங்களாகும். [46] [47] சௌராட்டிராவில், ஆங்கிலேயர் ஆட்சியின் போது, மொத்த அபினி நுகர்வோரில் பாதி பேர் சரண் மற்றும் ராஜ்புத் சமூகத்தைச் சேர்ந்தவர்கள் என்று கண்டறியப்பட்டது. [48]

இந்திய இலக்கியத்திற்கான பங்களிப்புகள்

[தொகு]

இலக்கியத்தின் ஒரு வகையே சரண் இலக்கியம் என்று அழைக்கப்படுகிறது. [49] திங்கல் மொழியும் இலக்கியமும் பெரும்பாலும் இந்த சாதியினால்தான் உள்ளன. [50] [51] ஜாவர்சந்த் மேகானி சரணி சாகித்தியத்தை (இலக்கியம்) பதின்மூன்று துணை வகைகளாகப் பிரிக்கிறார்: [49]

சான்றுகள்

[தொகு]
  1. ↑ "List of Backward Classes | Welfare of Scheduled Caste & Backward Classes Department, Government of Haryana". haryanascbc.gov.in. Retrieved 2022-04-29.
  2. ↑ Bhargava, Hem Bala (2000). Royalty, Feudalism, and Gender: As Portrayed by Foreign Travellers (in ஆங்கிலம்). Rawat Publications. p. 192. ISBN 978-81-7033-616-7. Heber writes that not only in Rajputana but in the wilder districts of South-west more war-like Charans were found. In Gujarat and Malwa the merchants and travellers hired Charans to protect them through their journey.
  3. ↑ Hiramani, A. B. (1977). Social Change in Rural India (in ஆங்கிலம்). B. R. Publishing Corporation. p. 47.
  4. ↑ Commissioner, Pakistan Office of the Census (1962). Population Census of Pakistan, 1961: West Pakistan: 1.Karachi. 2.Lahore. 3.Gujranwala. 4.Rawalpindi. 5.Lyallpur. 6.Multan. 7.Quetta. 8.Peshawar. 9.Hyderabad. 10.Sukkur. 11.Bahawalpur. 12.Hazara. 13.Sialkot. 14.Sargodha. 15.Mianwali. 16.Jhang. 17.Loralai. 18.Sibi. 19.Jacobabad. 20.Campbellpur. 21.Gujrat. 22.Bannu. 23.Jhelum. 24.Tharparker. 25.Larkana. 26.Thatta. 27.Mekran (in ஆங்கிலம்). There are other castes of Hindus i.e. , Brahmans , Lohanas , Khatries , Sutars , Charans , Sonaras , Kalals etc.
  5. ↑ Kothiyal, Tanuja (2016-03-14). Nomadic Narratives: A History of Mobility and Identity in the Great Indian Desert (in ஆங்கிலம்). Cambridge University Press. ISBN 978-1-316-67389-8. Charan migratory history traces their movements between Baluchistan, Jaisalmer, Marwar, Gujarat and Kutch.
  6. ↑ * Palriwala, Rajni (1993). "Economics and Patriliny: Consumption and Authority within the Household". Social Scientist 21 (9/11): 47–73. doi:10.2307/3520426. பன்னாட்டுத் தர தொடர் எண்:0970-0293. https://www.jstor.org/stable/3520426. ""In Rajasthan, they were bards and 'literateurs', but also warriors and jagirdars, holders of land and power over men; the dependents of Rajputs, their equals and their teachers. On my initial visit and subsequently, I was assured of this fact vis-a-vis Panchwas and introduced to the thakurs, who in life-style, the practice of female seclusion, and various reference points they alluded to appeared as Rajputs. While other villagers insisted that Rajputs and Charans were all the same to them, the Charans, were not trying to pass themselves off as Rajputs, but indicating that they were as good as Rajputs if not ritually superior....most of the ex-landlord households, the Charans and one Pathan, remained in the middle and upper ranks of village society"". 
  7. ↑ Maheshwari, Hiralal (1980). History of Rajasthani Literature (in ஆங்கிலம்). Sahitya Akademi.
  8. ↑ Ziegler, Norman P. (1976). "The Seventeenth Century Chronicles of Mārvāṛa: A Study in the Evolution and Use of Oral Traditions in Western India". History in Africa 3: 127–153. doi:10.2307/3171564. பன்னாட்டுத் தர தொடர் எண்:0361-5413. https://www.jstor.org/stable/3171564. 
  9. ↑ Kapadia, Aparna (2022). "Imagining Region in Late Colonial India: Jhaverchand Meghani and the Construction of Saurashtra (1921–47)" (in en). The Journal of Asian Studies: 1–20. doi:10.1017/S0021911822000080. பன்னாட்டுத் தர தொடர் எண்:0021-9118. https://www.cambridge.org/core/journals/journal-of-asian-studies/article/abs/imagining-region-in-late-colonial-india-jhaverchand-meghani-and-the-construction-of-saurashtra-192147/B7073EE84202B3C8B6FB39CBDA58281F. ""Movement was also integral to the work of the Charans, who emerged as the preservers of Rajput culture and served various administrative and diplomatic functions...Historically, violence was fundamental to Charans’ preservation of their sacred and ethical authority. From about the thirteenth century, Charans had served various bureaucratic functions for their patrons, including as security for private or government transactions."". 
  10. ↑ "Development of social, religious and economic structure in medieval Rajasthan: A study with reference to conditions during 1201-1707 a.d | International Journal of Development Research (IJDR)". www.journalijdr.com. Retrieved 2022-07-01.
  11. ↑ Rudolph, Susanne Hoeber; Rudolph, Lloyd I. (1984). Essays on Rajputana: Reflections on History, Culture, and Administration (in ஆங்கிலம்). Concept Publishing Company. At the outer edge of qualification norms is standing in one of the respectable (usually twice-born) and traditionally literate castes or communities of Rajputana-such as Rajputs, Oswals, Maheshwaris, Kayasths, Charans, Brahmans, and Muslims....the bureaucratic lineages in and out of power, whether from within (mutsaddi, Rajput, Muslim, Charan etc.)...Prominent Charan Dewans or senior court servants included Kaviraj (court poet) Shyamaldas at Udaipur and Kaviraj Murardan at Jodhpur.
  12. ↑ Bhasin, Veena (2005). Medical Anthropology, Tribals of Rajasthan (in ஆங்கிலம்). Kamala-Raj Enterprises. The states were divided into various categories of Jagirs. During medieval period, Rajputs, Charans and Baniyas dominated the princely states. The Rajputs had a dominant status either as central ruler or Jagirdar and Thikanedar though lower to the Brahmins in ritual hierarchy. Next to them in status were Baniyas, followed by clean artisans, peasants and service castes. Baniya, though in minority had skills to run the administration . The status of Brahmin was subordinate in administration; instead Charans were close to the Rajputs. Vidal ( 1997 ) portray a picture of society and kingship in Sirohi area of Rajasthan where bards appeared as the real ideologues
  13. ↑ Bhati, N. S. (1979). Studies in Marwar History (in ஆங்கிலம்). Rajasthani Shodh Sansthan. The Charans acted as bards to the royal family but due to their intimate relations with the rulers they enjoyed their confidence and many times they acted as mediators in political affairs and enjoyed hereditry Jagir (Sasan) rights.
  14. ↑ 14.0 14.1 Rudolph, Susanne Hoeber; Rudolph, Lloyd I. (1984). Essays on Rajputana: Reflections on History, Culture, and Administration (in ஆங்கிலம்). Concept Publishing Company. At the outer edge of qualification norms is standing in one of the respectable (usually twice-born) and traditionally literate castes or communities of Rajputana-such as Rajputs, Oswals, Maheshwaris, Kayasths, Charans, Brahmans, and Muslims....the bureaucratic lineages in and out of power, whether from within (mutsaddi, Rajput, Muslim, Charan etc.)...Prominent Charan Dewans or senior court servants included Kaviraj (court poet) Shyamaldas at Udaipur and Kaviraj Murardan at Jodhpur.Rudolph, Susanne Hoeber; Rudolph, Lloyd I. (1984).
  15. ↑ 15.0 15.1 Marcus, George E. (1983). Elites, Ethnographic Issues (in ஆங்கிலம்). University of New Mexico Press.
  16. ↑ Śekhāvata, Raghunāthasiṃha (1998). Shekhawati Pradesh ka rajnitik itihas (in இந்தி). Ṭhā. Mallūsiṃha Smr̥ti Granthāgāra. दीवानजी का बास तेजमालजी नामक रत्नू चारण को सीकर ठिकाने की ओर से 1500 बीघा भूमि चंदपुरा गांव की सीमा में दी । तेजमालजी के तीन पुत्र रामनाथ, बद्रीदान व स्योबक्सजी बताये जाते हैं । रामनाथ किशनगढ़ राज्य के दीवान बने, स्योबक्स जी झालावाड़ व बद्रीदान माधोसिंह सीकर के दीवान थे । बद्रीदान को माधोसिंह ने बोदलासी ( नेछवा के पास ) की छः हजार बीघा भूमि प्रदान की । इनके पुत्र कुमेरदानजी सीकर ठिकाने में दीवान थे । चंदपुरा आज दीवानजी का बास के नाम से जाना जाता है । बद्रीदान के वंशज दीवानजी का बास व बोदलासी दोनों जगह रहते हैं ।
  17. ↑ Vashishtha, Professor V.K. (2016). "Transformation in the Position of Charan Community in Rajputana States during Colonial Period". Rajasthan History Congress 31: 155–166. http://rajhisco.com/wp-content/uploads/2016/05/Vol-31.pdf. 
  18. ↑ "Living goddesses, past and present in North-west India, German Scholars on India – Global InCH- International Journal of Intangible Cultural Heritage" (in அமெரிக்க ஆங்கிலம்). Retrieved 2022-01-14.
  19. ↑ Hooja, Rima (2006). A History of Rajasthan (in ஆங்கிலம்). Rupa & Company. ISBN 978-81-291-0890-6.
  20. ↑ Bagchi, Amiya Kumar (2002). Capital and Labour Redefined: India and the Third World (in ஆங்கிலம்). Anthem Press. ISBN 978-1-84331-068-6.
  21. ↑ Kothiyal, Tanuja (2016-03-14). Nomadic Narratives: A History of Mobility and Identity in the Great Indian Desert (in ஆங்கிலம்). Cambridge University Press. ISBN 978-1-316-67389-8. The genealogists for Charans were Brahmins from Ujjain who periodically inscribed their genealogies in their accounts.
  22. ↑ "Rajasthan, District Gazetteers: Pali". INDIAN CULTURE (in ஆங்கிலம்). Retrieved 2022-01-14.
  23. ↑ Sato (Professor.), Masanori (1997). Economy and Polity of Rajasthan: Study of Kota and Marwar, 17th-19th Centuries (in ஆங்கிலம்). Publication Scheme. ISBN 978-81-86782-14-9.
  24. ↑ Bhargava, Hem Bala (2000).
  25. ↑ "The Rajput States and the East India Company". INDIAN CULTURE (in ஆங்கிலம்). Retrieved 2022-01-14.
  26. ↑ "Living goddesses, past and present in North-west India, German Scholars on India – Global InCH- International Journal of Intangible Cultural Heritage" (in அமெரிக்க ஆங்கிலம்). Retrieved 2022-01-14."Living goddesses, past and present in North-west India, German Scholars on India – Global InCH- International Journal of Intangible Cultural Heritage".
  27. ↑ Chandra, Yashaswini (2021-01-22). The Tale of the Horse: A History of India on Horseback (in ஆங்கிலம்). Pan Macmillan. ISBN 978-93-89109-92-4.Chandra, Yashaswini (22 January 2021).
  28. ↑ Paul, Kim (1993-01-01). "Negotiating sacred space: The Mandirand the Oran as contested sites". South Asia: Journal of South Asian Studies 16 (sup001): 49–60. doi:10.1080/00856409308723191. பன்னாட்டுத் தர தொடர் எண்:0085-6401. https://doi.org/10.1080/00856409308723191. 
  29. ↑ Jansen, Jan (2004). Epic Adventures: Heroic Narrative in the Oral Performance Traditions of Four Continents.
  30. ↑ Deva, B. Chaitanya (1992). INTRODUCTION TO INDIAN MUSIC.
  31. ↑ Social Scientist. 2005.
  32. ↑ Dutson, Judith (2012-05-07). Storey's Illustrated Guide to 96 Horse Breeds of North America.
  33. ↑ Kamphorst, Janet (2008). In praise of death: history and poetry in medieval Marwar (South Asia).
  34. ↑ Chandra, Yashaswini (2021-01-22). The Tale of the Horse: A History of India on Horseback.Chandra, Yashaswini (22 January 2021).
  35. ↑ Saxena, Rajendra Kumar (2002). Karkhanas of the Mughal Zamindars: A Study in the Economic Development of 18th Century Rajputana.
  36. ↑ Romila Thapar (14 October 2013). The Past Before Us. Harvard University Press. pp. 81–. ISBN 978-0-674-72651-2.
  37. ↑ Sumit Guha (1 November 2019). History and Collective Memory in South Asia, 1200–2000. University of Washington Press. pp. 56–. ISBN 978-0-295-74623-4.
  38. ↑ Cynthia Talbot (2016). The Last Hindu Emperor: Prithviraj Cauhan and the Indian Past, 1200–2000. Cambridge University Press. pp. 163–. ISBN 978-1-107-11856-0.
  39. ↑ Rosa Maria Perez (2004). Kings and Untouchables: A Study of the Caste System in Western India. Orient Blackswan. pp. 75–. ISBN 9788180280146.
  40. ↑ Harald Tambs-Lyche (9 August 2017). Transaction and Hierarchy: Elements for a Theory of Caste. Routledge. p. 130. ISBN 978-1-351-39396-6.
  41. ↑ Shah, A. M.; Shroff, R. G. (1958). "The Vahivanca Barots of Gujarat: A Caste of Genealogists and Mythographers". Journal of American Folk-Lore 71 (281): 246–276. doi:10.2307/538561. 
  42. ↑ "Cāraṇ, Hindu caste". Britannica.com.
  43. ↑ Thomson, G. R. (1991). "Charans of Gujarat: Caste Identity, Music and Cultural Change". Ethnomusicology 35 (3): 381–391. doi:10.2307/851968. https://archive.org/details/sim_ethnomusicology_fall-1991_35_3/page/381. 
  44. ↑ Kamphorst, Janet (2008). In praise of death: history and poetry in medieval Marwar (South Asia). Leiden University Press. ISBN 978-90-485-0603-3.Kamphorst, Janet (2008).
  45. ↑ Singh, Khushwant (1982). We Indians. Delhi: Orient Paperbacks. கணினி நூலகம் 10710940.
  46. ↑ Shah, P. R. (1902). Raj Marwar During British Paramountcy: A Study in Problems and Policies Up to 1923. Sharda Publishing House.
  47. ↑ Mathur, U. B. Treasure-trove of Rajasthan. Folklorists.
  48. ↑ Bulletin on Narcotics. United Nations, Department of Social Affairs.
  49. ↑ 49.0 49.1 Meghani, Z. (1943). Charano and Charani Sahitya. Ahmedabad.{{cite book}}: CS1 maint: location missing publisher (link)
  50. ↑ Sharma, G. N. (1968). Social Life in Medieval Rajasthan. Agra: Lakshmi Narayan Agarwal Educational Publisher. pp. 94–96.
  51. ↑ Smith, J. D. (1974). "An introduction to language of the historical documents from Rajasthan". Modern Asian Studies 9 (4): 433–464. doi:10.1017/S0026749X00012841. 

உசாத்துணை

[தொகு]
விக்கிமீடியா பொதுவகத்தில்,
சரண்
என்பதில் ஊடகங்கள் உள்ளன.
"https://ta.wikipedia.org/w/index.php?title=சரண்&oldid=3894004" இலிருந்து மீள்விக்கப்பட்டது