அகாரா
அகாரா (Akhara) அல்லது அகாடா என்பது இந்திய இந்திய தற்காப்புக் கலைஞர்கள் அல்லது குரு-சீட மரபில் மதத் துறவறம் செய்தவர்களுக்கான சம்பிரதாய மடாலயம் ஆகிய இரண்டின் சூழலிலும், உணவு, தங்குமிடம் மற்றும் பயிற்சிக்கான வசதிகளைக் கொண்ட பயிற்சி இடத்தைக் குறிக்கும் இந்தியச் சொல்.[1] எடுத்துக்காட்டாக, தசநாமி சம்பிரதாயப் பிரிவின் சூழலில், இந்த வார்த்தை துறந்த சாதுக்களின் திரிசூலம் ஏந்திய தற்காப்புப் படைப்பிரிவின் தற்காப்புக் கலைகள் மற்றும் மத துறவற அம்சங்கள் இரண்டையும் குறிக்கிறது.[2]
தோற்றம்
[தொகு]ஜதுநாத் சர்க்கார் தசநாமி சம்பிரதாயத்தின் நிர்வாணி அகாராவால் அவருக்கு வழங்கப்பட்ட 19 ஆம் நூற்றாண்டின் கையெழுத்துப் பிரதியின் அடிப்படையில் பல்வேறு அகாரங்களின் நிறுவப்பட்ட தேதியை ஆவணப்படுத்தினார்.
- சைவ தற்காப்பு அகாராக்கள்: தசநாமி சம்பிரதாயத்தில் 10 அகாராக்கள் உள்ளன, அவற்றில் 6 பழமையானவை. சர்க்கார் மேற்கோள் காட்டிய கையெழுத்துப் பிரதி 6 அகாராக்களின் தலைவரின் வம்சாவளியை விவரிக்கிறது. இந்த கையெழுத்துப் பிரதியின் படி, ஆறு இராணுவ அகாராக்கள் அடுத்த ஆண்டுகளில் நிறுவப்பட்டன. தசநாமி இராணுவ அகாராக்கள் இறைச்சி சாப்பிடுவதற்கோ அல்லது போதைப்பொருட்களை உட்கொள்வதற்கோ தடை விதித்தன.[3]
- கிபி 547, அவகான் அகாரா
- கிபி 646, அடல் அகாரா
- கிபி 749, நிர்வாணி அகாரா
- கிபி 904, நிரஞ்சனி அகாரா
- கிபி 1146, ஜுனா அகாரா முதலில் "பைரவி அகாரா" என்று அழைக்கப்பட்டது
- கிபி 1856, ஆனந்த் அகாரா
- வைணவ அகாராக்கள்: வைணவ மதத்தைப் பின்பற்றுபவர்கள் பைராகி அல்லது வைராகி என்று அழைக்கப்படுகிறார்கள். பைராகிகளில், இராணுவ அகராக்களின் ஒரு பகுதியாக மாறியவர்கள் 7 அகராக்களில் ஒழுங்கமைக்கப்பட்டனர். அவற்றில் பெரும்பாலானவை நிறுவப்பட்ட தேதிகள் தெளிவாக இல்லை. ஒவ்வொரு அகாராவும் வைணவ மதத்தின் 4 பிரிவுகளிலிருந்தும் உறுப்பினர்களை ஏற்றுக்கொண்டது. பைராகி இராணுவ அகாரர்கள் பொதுவாக இறைச்சி சாப்பிடுவதற்கோ போதைப்பொருள் உட்கொள்வதற்கோ தடை விதித்திருக்கவில்லை. வைணவ மதம் நான்கு முக்கிய பிரிவுகளையும் 7 தற்காப்பு அகாரங்களையும் கொண்டுள்ளது.
8 ஆம் நூற்றாண்டின் தத்துவஞானி ஆதி சங்கரர் தசநாமி சம்பிரதாயத்தை நிறுவியபோது, அவர் துறவிகளை இரண்டு பிரிவுகளாகப் பிரித்தார்:[4]
- சாஸ்திரதாரி (வேதத்தை அறிந்தவர்கள்)
- அஸ்திரதாரி (அதாவது ஆயுதம் ஏந்திய போர்வீரர்கள்). இது நாக சாதுக்களைக் குறிக்கிறது (தசநாமி சம்பிரதாயத்தின் துணைக்குழு) இது சங்கரரால் இந்து இராணுவமாக செயல்பட உருவாக்கப்பட்ட ஒரு ஆயுதப் பிரிவாகும். ஆயுதம் ஏந்திய இந்த சாதுக்கள் ஒரு போராளியாக பணியாற்றினர், இதனால் அவர்கள் அகாரா அல்லது படைப்பிரிவுகளாக பிரிக்கப்பட்டனர். அகாராக்களின் தற்காப்புக்காக, ஆயுதமேந்திய ஆன்மீகவாதிகளின் மடங்களாக[5][6] மாறுவது, எதிர்பாராத விளைவுகளுக்கு வழிவகுத்தது. கும்பமேளாக்களில் அவர்களுக்குள் ஏற்பட்ட பிரிவுச் சண்டைகள் வன்முறை ஆயுத மோதல்களாக மாறி, ஏராளமான இறப்புகள் உட்பட பேரழிவு விளைவுகளை ஏற்படுத்தின.[7][8][9] பிரித்தானிய கிழக்கிந்திய நிறுவனம் நிர்வாகம் அகாராக்களில் இராணுவப் பங்கை மட்டுப்படுத்திய பின்னரே இது குறைந்தது. [10] நாக சாதுக்கள் இன்றும் ஆயுதங்களை எடுத்துச் செல்கிறார்கள். ஆனால் அவர்கள் மல்யுத்தத்தைத் தவிர வேறு எந்த வகையான சண்டையையும் அரிதாகவே பயிற்சி செய்கிறார்கள்.
இதனையும் காண்க
[தொகு]குறிப்பு
[தொகு]மேலும் படிக்க
[தொகு]Martial arts akhara
- Joseph S. Alter, 1992, The Wrestler's Body: Identity and Ideology in North India.
- Rudraneil Sengupta, 2016, Enter the Dangal: Travels through India's Wrestling Landscape.
- Saurabh Duggal, 2017, Akhada: The Authorized Biography of Mahavir Singh Phogat.
Monastic akhara
- Federico Squarcini, 2011, Boundaries, Dynamics and Construction of Traditions in South Asia.
- Leela Prasad, 2012, Poetics of Conduct: Oral Narrative and Moral Being in a South Indian Town.
- Monika Horstmann, Heidi Rika Maria Pauwels, 2009, Patronage and Popularisation, Pilgrimage and Procession.
மேற்கோள்கள்
[தொகு]- ↑ Akharas and Kumbh Mela What Is Hinduism?: Modern Adventures Into a Profound Global Faith, by Editors of Hinduism Today, Hinduism Today Magazine Editors. Published by Himalayan Academy Publications, 2007. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 1-934145-00-9. 243-244.
- ↑ James G. Lochtefeld (2002). The Illustrated Encyclopedia of Hinduism: A-M. The Rosen Publishing Group. pp. 23–4. ISBN 978-0-8239-3179-8.
- ↑ David N. Lorenzen, 2006, Who Invented Hinduism: Essays on Religion in History, Yoda Press, p.51-65.
- ↑ James G. Lochtefeld (2002). The Illustrated Encyclopedia of Hinduism: A-M. The Rosen Publishing Group. pp. 23–4. ISBN 978-0-8239-3179-8.
- ↑ Mark Tully (1992). No Full Stops in India. Penguin Books Limited. pp. 127–. ISBN 978-0-14-192775-6.
- ↑ James G. Lochtefeld (2002). The Illustrated Encyclopedia of Hinduism: A-M. The Rosen Publishing Group. pp. 23–4. ISBN 978-0-8239-3179-8.
- ↑ William R. Pinch (1996). "Soldier Monks and Militant Sadhus". In David Ludden (ed.). Contesting the Nation. University of Pennsylvania Press. pp. 141–156. ISBN 9780812215854.
- ↑ James Lochtefeld (2009). Gods Gateway: Identity and Meaning in a Hindu Pilgrimage Place. Oxford University Press. pp. 252–253. ISBN 9780199741588.
- ↑ Hari Ram Gupta (2001). History of the Sikhs: The Sikh commonwealth or Rise and fall of Sikh misls (Volume IV). Munshiram Manoharlal Publishers. p. 175. ISBN 978-81-215-0165-1.
- ↑ Maclean, Kama (28 August 2008). Pilgrimage and Power: The Kumbh Mela in Allahabad, 1765-1954. OUP USA. ISBN 978-0-19-533894-2., pp=57-58.