பூட்டானின் கலாச்சாரம்
இமயமலையின் மடிப்புகளில் சிக்கியுள்ள பூட்டான் அதன் புவியியல் தனிமைப்படுத்தலை நம்பியுள்ளது. இது தெற்கே இந்தியாவையும், வடக்கே சீனாவையும் எல்லையாக கொண்ட ஒரு மிகச் சிறிய நாடு, பூட்டான் அதன் கலாச்சார பாரம்பரியத்தையும் சுதந்திரத்தையும் பாதுகாக்கும் நோக்கத்துடன் கலாச்சார ரீதியாகவும் பொருளாதார ரீதியாகவும் கடுமையான தனிமைப்படுத்தும் கொள்கையை நீண்ட காலமாக பராமரித்து வருகிறது. 20 ஆம் நூற்றாண்டின் கடைசி தசாப்தங்களில் மட்டுமே வெளிநாட்டவர்கள் நாட்டிற்கு குறைந்த எண்ணிக்கையில் வருகை தர அனுமதிக்கப்பட்டனர். இந்த வழியில், பூட்டான் அதன் கலாச்சாரத்தின் பல அம்சங்களை வெற்றிகரமாக பாதுகாத்து வருகிறது, மேலும் இது 17 ஆம் நூற்றாண்டின் நடுப்பகுதியிலேயே உள்ளது.
நவீன பூட்டானிய கலாச்சாரம் பண்டைய கலாச்சாரத்திலிருந்து உருவானது. இந்த கலாச்சாரம் இந்த நாட்டின் ஆரம்ப வளர்ச்சியை பாதித்தது. பூட்டானிய பிரதான மொழிகளான சோங்கா மற்றும் சார்சாப் திபெத்தியருடன் நெருங்கிய தொடர்புடையவர்கள், பூட்டானிய துறவிகள் திபெத்திய மொழியின் பண்டைய மாறுபாட்டை சோக்கி என்று அழைக்கிறார்கள், எழுதுகிறார்கள்.
பூட்டானியர்கள் உடல் ரீதியாக திபெத்தியர்களைப் போலவே இருக்கிறார்கள், ஆனால் அவர்கள் இமயமலையைக் கடந்து பூட்டானின் தெற்கே பள்ளத்தாக்குகளில் குடியேறியபோது வரலாறு பதிவு செய்யப்படவில்லை. திபெத்தியர்கள் மற்றும் பூட்டானியர்கள் இருவரும் 8 ஆம் நூற்றாண்டில் இமயமலை பௌத்தத்தை நிறுவிய தாந்த்ரீக குருவான, பத்மசம்பவாவை வணங்குகிறார்கள்.
மதம்[தொகு]
பூட்டானிய சமூகம் பிரதான மதமான பெளத்த மத நடைமுறையை மையமாகக் கொண்டுள்ளது. மத நம்பிக்கைகள் வாழ்க்கையின் அனைத்து அம்சங்களிலும் சாட்சியமளிக்கின்றன. பிரார்த்தனைக் கொடிகள் மலைப்பகுதிகளில் பறக்கின்றன, அருகிலுள்ள அனைத்து உணர்வுள்ள மனிதர்களுக்கும் பயனளிக்கும் வகையில் பிரார்த்தனைகளில் ஈடுபடுகின்றன.
வீடுகள் ஒவ்வொன்றும் கூரையில் ஒரு சிறிய வெள்ளைக் கொடியை பறக்கவிட்டு, உள்ளூர் கடவுளை திருப்திப்படுத்துவதற்கு இதை செய்திருப்பதைக் குறிக்கிறது. ஒவ்வொரு பள்ளத்தாக்கு அல்லது மாவட்டமும் ஒரு பெரிய டொங் அல்லது உயர் சுவர் கோட்டையால் ஆதிக்கம் செலுத்துகிறது, இது மாவட்டத்தின் மத மற்றும் நிர்வாக மையத்திற்கு சேவை செய்கிறது.
மக்கள்தொகையில் சுமார் 23% இந்துக்கள் . பூட்டானில் ஒரு சிறிய முசுலீம் மக்கள் தொகை உள்ளது, இது முழு நாட்டின் மக்கள்தொகையில் 0.2% ஆகும். ஒட்டுமொத்தமாக, 75% மக்கள் பௌத்தர்கள், மற்றும் 0.4% பிற மதங்கள்.
மத விழாக்கள்[தொகு]
ஒவ்வொரு ஆண்டும் ஒரு ட்சோங் அல்லது மிக முக்கியமான கிராமம் ஒரு மத விழாவை நடத்தலாம், அல்லது செச்சு . திருவிழாவின் லாமா அல்லது மடத்திற்கு பிரசாதங்களை வழங்கும்போது, சுற்றியுள்ள மாவட்டத்தைச் சேர்ந்த கிராமவாசிகள் பல நாட்கள் மத அனுசரிப்புகளுக்காகவும் சமூகமயமாக்கலுக்காகவும் வருகிறார்கள். மைய செயல்பாடு என்பது ஒரு பெரிய முற்றத்தில் நடத்தப்படும் மத முகமூடி நடனங்கள் அல்லது சாம் என்பதாகும் .
ஒவ்வொரு நடனமும் முடிவதற்கு பல மணிநேரம் வரை ஆகும், மேலும் முழு தொகுப்பும் இரண்டு முதல் நான்கு நாட்கள் நீடிக்கும். மேலும் தாந்த்ரீக பெளத்த மதத்தின் கொள்கைகளை கிராம மக்களுக்கு கொண்டு செல்கிறது.
மடாலயம்[தொகு]
துறவிகள் ஆறு முதல் ஒன்பது வயதில் மடத்தில் சேருகிறார்கள், உடனடியாக ஒரு தலைமை ஆசிரியரின் கட்டுப்பாட்டின் கீழ் வைக்கப்படுகிறார்கள். பண்டைய புனித நூல்களின் மொழியான சோக்கியையும், பூடானி மற்றும் ஆங்கிலத்தையும் படிக்க அவர்கள் கற்றுக்கொள்கிறார்கள். இறுதியில் அவர்கள் இரண்டு சாத்தியமான பாதைகளுக்கு இடையே தேர்வு செய்வார்கள்: இறையியல் மற்றும் பௌத்த கோட்பாட்டைப் படிப்பது, அல்லது விசுவாசத்தின் சடங்குகள் மற்றும் தனிப்பட்ட நடைமுறைகளில் தேர்ச்சி பெறுவதற்கான பொதுவான பாதையை எடுத்துக்கொள்வது.
இசை[தொகு]
பூட்டானிய இசையில் ஜுங்த்ரா, போய்ட்ரா போன்ற பாரம்பரிய வகைகளும், ரிக்ஸர் என்ற நவீன வகையும் உள்ளன. பூட்டானின் முன்னணி இசைக்கலைஞர் ஜிக்மே ட்ருக்பா என்பவராவார்.
அதிகாரப்பூர்வ நடத்தை குறியீடு[தொகு]
பூட்டானின் உத்தியோகபூர்வ நடத்தை மற்றும் ஆடைக் குறியீடு தான் டிரிக்லாம் நம்ஷா . குடிமக்கள் எவ்வாறு பொதுவில் ஆடை அணிய வேண்டும், முறையான அமைப்புகளில் அவர்கள் எவ்வாறு நடந்து கொள்ள வேண்டும் என்பதை இது நிர்வகிக்கிறது. கலை மற்றும் பூட்டானிய கட்டிடக்கலை போன்ற பல கலாச்சார சொத்துக்களையும் இது கட்டுப்படுத்துகிறது. ஆங்கிலத்தில், ட்ரிக்லாம் என்றால் "ஒழுங்கு, ஒழுக்கம், விருப்பம், விதிகள், விதிமுறை" [1] மற்றும் நம்ஜா என்றால் "அமைப்பு" , இந்த வார்த்தை " ஒழுக்கமான நடத்தைக்கான விதிகள்" என்று பாணியில் இருக்கலாம்.
அரசாங்க அதிகாரிகள் மற்றும் குருமார்கள் முன் என்ன அணிய வேண்டும், எப்படி சாப்பிட வேண்டும், பேசலாம், வணங்க வேண்டும் என்பது ஒரு விதம் மற்றும் ஆசாரம். 1990 ஆம் ஆண்டு முதல் அனைத்து குடிமக்களுக்கும் டிரிக்லாம் நம்ஜா விதிக்கப்பட்டது.
தேசிய ஆடைக் குறியீடு[தொகு]
முன்னதாக அனைத்து பூட்டானிய குடிமக்களும் பகல் நேரங்களில் பொதுவில் இருக்கும்போது, டிரிக்லாம் நம்ஜா என அழைக்கப்படும் தேசிய ஆடைக் குறியீட்டைக் கடைப்பிடிக்க வேண்டியிருந்தது. சில மாவட்டங்களில் ( சோங்காக் ) மற்றவர்களை விட இந்த விதி மிகவும் கடுமையாக செயல்படுத்தப்பட்டது. ஆண்கள் ஒரு பெல்ட் கட்டப்பட்ட ஒரு முழங்கால் நீள அங்கி அணிந்துகொள்கிறார்கள், இது கோ என்று அழைக்கப்படுகிறது, இது வயிற்றுக்கு முன்னால் ஒரு பாக்கெட்டை உருவாக்கும் வகையில் மடிக்கப்படுகிறது.
சமூகத்தில் ஆண்களும் பெண்களும்[தொகு]
ஆண்களும் பெண்களும் வயல்களில் ஒன்றாக வேலை செய்கிறார்கள், இருவரும் சிறிய கடைகள் அல்லது வணிகங்களை வைத்துள்ளார்கள். வீட்டு நிர்வாகத்தில் ஆண்கள் முழு பங்கை வகிக்கிறார்கள், பெரும்பாலும் சமைக்கிறார்கள், பாரம்பரியமாக ஆடைகளை தயாரிப்பவர்கள் மற்றும் பழுதுபார்ப்பவர்கள் (ஆனால் துணி நெசவு செய்யாதவர்கள்). நகரங்களில், குடும்ப கட்டமைப்பின் ஒரு "மேற்கத்திய" முறை வெளிவரத் தொடங்குகிறது, கணவர் ரொட்டி விற்பனையாளராகவும், மனைவி வீட்டு வேளைகளில் ஈடுபடுகிறார். இரு பாலினங்களும் துறவிகளாக இருக்கலாம், இருப்பினும் நடைமுறையில் பெண் துறவிகளின் எண்ணிக்கை ஒப்பீட்டளவில் சிறியது.
மேலும் காண்க[தொகு]
குறிப்புகள்[தொகு]
- ↑ "Dharma Dictionary". Diamond Way Buddhism. 1996. Archived from the original on 28 March 2010. பார்க்கப்பட்ட நாள் 2010-10-01.